Rządowy projekt ustawy o usługach płatniczych

Art. 74. 1. Krajowa
instytucja
płatnicza, oprócz świadczenia usług
płatniczych, może:
1) świadczyć ściśle powiązane ze świadczeniem usług płatniczych
usługi dodatkowe, takie jak:
a) usługi wymiany walut,
b) usługi bezpiecznego przechowywania środków pieniężnych
przekazanych w celu wykonania transakcji płatniczej,
c) usługi przechowywania i przetwarzania danych;
2) prowadzić systemy płatności, z zastrzeżeniem wymogów
określonych w przepisach odrębnych, w szczególności
dotyczących uzyskiwania zgody właściwego organu na ich
prowadzenie;
3) prowadzić inną działalność gospodarczą.
2. wiadczenie przez krajową instytucję płatniczą w ramach
wykonania transakcji płatniczych usługi przeliczenia waluty nie stanowi działalności
kantorowej w rozumieniu ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. – Prawo dewizowe (Dz. U.
Nr 141, poz. 1178, z późn. zm13)).
3. W
związku z wykonywaniem usług płatniczych instytucja płatnicza
może udzielać kredytu służącego wykonaniu transakcji płatniczej wyłącznie w celu
świadczenia usług płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 2 – 6 , oraz pod
warunkiem że kredyt ten nie jest udzielany:
1) na okres dłuższy niż 12 miesięcy;
2) ze środków pieniężnych otrzymanych lub przechowywanych
w celu wykonania transakcji płatniczej.

Art.
75. Krajowa instytucja płatnicza jest obowiązana przechowywać
dokumenty związane ze świadczeniem usług płatniczych przez okres co najmniej 5 lat
od dnia ich wytworzenia lub otrzymania.


55



Rozdział 2
Fundusze własne i gospodarka finansowa krajowych instytucji płatniczych

Art. 76. 1. Krajowa instytucja płatnicza jest obowiązana posiadać w każdym
czasie fundusze własne dostosowane do rozmiaru prowadzonej działalności i rodzaju
usług płatniczych, jakie może świadczyć na podstawie posiadanego zezwolenia.
2. Fundusze własne obejmują:
1) kapitał założycielski instytucji płatniczej w kwocie określonej
w art. 64 ust. 1 pkt 1;
2) fundusz obrotowy w wysokości nie mniejszej niż 0,02 %
całkowitej wartości transakcji płatniczych wykonanych przez
instytucję płatniczą w ciągu ostatniego roku obrotowego;
3) fundusz ryzyka kredytowego w wysokości nie mniejszej niż 5 %
całkowitej wartości kredytów, o których mowa w art. 74 ust. 3,
udzielonych w ciągu ostatniego roku obrotowego.
3. Fundusze własne, z zastrzeżeniem ust. 4, pomniejsza się o:
1) akcje lub udziały własne posiadane przez instytucję płatniczą,
wycenione według wartości bilansowej, pomniejszone o odpisy
spowodowane trwałą utratą ich wartości;
2) wartości niematerialne i prawne wycenione według wartości
bilansowej;
3) stratę z lat ubiegłych;
4) stratę w trakcie zatwierdzania;
5) stratę netto bieżącego okresu.
4. Wysokość funduszy własnych nie może być niższa od wartości
któregokolwiek z elementów składowych, o których mowa w ust. 2 pkt 1 – 3.
5. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po
zasięgnięciu opinii KNF, określi, w drodze rozporządzenia, metodę obliczania
wymaganej wysokości funduszu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, uwzględniając łączną

56



wartość transakcji płatniczych wykonanych w ciągu ostatniego roku obrotowego przez
krajową instytucję płatniczą i rodzaj usług płatniczych, jakie krajowa instytucja
płatnicza może świadczyć na podstawie posiadanego zezwolenia.
6. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po
zasięgnięciu opinii KNF, określi, w drodze rozporządzenia, metodę obliczania
wymaganej wysokości funduszu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, uwzględniając łączną
wartość kredytów, o których mowa w art. 74 ust. 3, udzielonych w ciągu ostatniego
roku obrotowego przez krajową instytucję płatniczą i relację tej wartości do łącznej
wartości transakcji płatniczych wykonanych w ciągu ostatniego roku obrotowego przez
krajową instytucję płatniczą.
7. KNF może, w drodze decyzji, na podstawie analizy ryzyka strat
oraz oceny procesów zarządzania ryzykiem i mechanizmów kontroli wewnętrznej
krajowej instytucji płatniczej:
1) zażądać od krajowej instytucji płatniczej zwiększenia
wysokości funduszu obrotowego, jednak do wysokości nie
większej niż 120
% kwoty, która byłaby wynikiem
zastosowania metody określonej na podstawie ust. 5;
2) zezwolić krajowej instytucji płatniczej na zmniejszenie
wysokości funduszu obrotowego, jednak do kwoty nie niższej
niż 80 % kwoty, która byłaby wynikiem zastosowania metody
określonej na podstawie ust. 5.

Art. 77. 1. Przy obliczaniu funduszy własnych krajowej instytucji płatniczej,
która:
1) należy do tej samej grupy co inna krajowa instytucja płatnicza,
bank krajowy, oddział banku zagranicznego, oddział instytucji
kredytowej, instytucja pieniądza elektronicznego, firma
inwestycyjna, podmiot zarządzający aktywami lub zakład
ubezpieczeń,
2) prowadzi działalność w charakterze hybrydowej instytucji
płatniczej

57



– nie mogą być w jakikolwiek sposób uwzględniane fundusze,
które zostały uwzględnione w funduszach własnych innego
podmiotu grupy lub hybrydowej instytucji płatniczej obliczanych
w związku z wymogami kapitałowymi wynikającymi z odrębnych
przepisów.
2. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po
zasięgnięciu opinii KNF, może, w drodze rozporządzenia, określić sposób
przeciwdziałania wielokrotnemu zaliczaniu tych samych elementów do funduszy
własnych, w przypadkach, o których mowa w ust. 1, kierując się koniecznością
zapewnienia realnego poziomu określonych przez ustawę wymogów kapitałowych.

Art. 78. 1. W przypadku gdy krajowa instytucja płatnicza przyjmuje od
użytkowników środki pieniężne na poczet wykonania transakcji płatniczych
bezpośrednio lub za pośrednictwem innego dostawcy, jest zobowiązana do ich ochrony
z zastosowaniem następujących zasad:
1) środki pieniężne przyjęte w celu wykonania transakcji
płatniczych, w wysokości podlegającej przekazaniu odbiorcy
albo innemu dostawcy w celu przekazania odbiorcy, nie są
w żadnym momencie łączone ze środkami pieniężnymi
posiadanymi przez krajową instytucję płatniczą z innego tytułu,
w szczególności środki te nie są przechowywane wspólnie
w gotówce ani nie są przechowywane na tym samym rachunku;
2) środki pieniężne przyjęte w celu wykonania transakcji
płatniczych, które nie zostały przekazane odbiorcy lub innemu
dostawcy do końca dnia roboczego następującego po dniu
otrzymania tych środków, są co najmniej w wysokości
podlegającej przekazaniu odbiorcy albo innemu dostawcy
w celu przekazania odbiorcy:
a) składane na wyodrębnionym do tego celu rachunku
bankowym w banku krajowym, instytucji kredytowej lub
oddziale banku zagranicznego lub

58



b) inwestowane w bezpieczne, płynne aktywa o niskim ryzyku,
deponowane na wyodrębnionym do tego celu rachunku.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli środki pieniężne przyjęte
w celu wykonania transakcji płatniczych są objęte umową gwarancji bankowej albo
ubezpieczeniowej albo umową ubezpieczenia zawartą z zakładem ubezpieczeń,
bankiem krajowym, oddziałem banku zagranicznego, instytucją kredytową, które nie
należą do tej samej grupy co krajowa instytucja płatnicza, na kwotę równą kwocie,
która w przypadku zastosowania zasad określonych w ust. 1 podlegałaby wydzieleniu
z innych środków pieniężnych posiadanych przez krajową instytucję płatniczą oraz
złożeniu na wyodrębnionym rachunku bankowym lub zainwestowaniu.
3. Umowa gwarancji bankowej albo ubezpieczeniowej albo umowa
ubezpieczenia powinna obejmować wypłatę przez gwaranta lub zakład ubezpieczeń
środków pieniężnych z gwarancji lub świadczenia odszkodowawczego w przypadku
niemożności wykonania przez krajową instytucję płatniczą zobowiązań wynikających
z umów o świadczenie usług płatniczych, w szczególności obowiązku zwrotu wpłat
wniesionych przez użytkowników w przypadku niewykonania lub nienależytego
wykonania zobowiązania przez krajową instytucję płatniczą wobec użytkowników.
4. Krajowa instytucja płatnicza stosująca wymogi określone w ust. 2
jest obowiązana składać KNF oryginały dokumentów potwierdzających zawarcie
kolejnej umowy gwarancji albo ubezpieczenia, przed upływem terminu obowiązywania
umowy poprzedniej. Umowy powinny obejmować cały okres prowadzenia działalności.
5. W przypadku krajowych instytucji płatniczych rozpoczynających
działalność kwotę, o której mowa w ust. 2, określa się na podstawie programu
działalności i planu finansowego, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4.
6. W przypadku gdy wartość środków pieniężnych przeznaczonych
na wykonywanie przyszłych transakcji płatniczych jest zmienna lub nieznana
z wyprzedzeniem, KNF może wyrazić zgodę na stosowanie wymogów określonych
w ust. 2 na podstawie kwoty reprezentatywnej, jeżeli uzna, że taką reprezentatywną
kwotę można oszacować na podstawie dotychczasowych danych.



59