Rządowy projekt ustawy o bezpieczeństwie morskim

– znak lewej strony toru wodnego. W wyjątkowych przypadkach kierunek oznakowania
nawigacyjnego bocznego może być określony przez służby oznakowania nawigacyjnego
urzędów morskich w inny sposób; w szczególności kierunek oznakowania wyznaczający
drogę wodną przy opływaniu wysp lub w cieśninach łączących otwarte wody morskie może
być zgodny z kierunkiem ruchu wskazówek zegara.
Numeracja znaków nawigacyjnych rozpoczyna się od strony morza (na początku toru
wodnego), przy czym numery nieparzyste – określają znaki nawigacyjne po prawej stronie
toru wodnego, a numery parzyste – znaki po lewej jego stronie.
Oznaczenia literowe znaków stosuje się tylko wówczas, gdy znaki nawigacyjne wystawione
są po jednej stronie toru wodnego. Również w tym wypadku oznaczenia w kolejności liter
alfabetu biorą początek od strony morza;
2) znaki kardynalne – służące do:
a) wskazania, że najgłębsza woda znajduje się po tej stronie znaku, od której pochodzi jego
nazwa: północny (N), wschodni (E), południowy (S) i zachodni (W),
b) wskazania bezpiecznej strony, którą należy minąć przeszkodę; nazwa znaku wskazuje stronę,
po której należy znak omijać,
c) zwrócenia uwagi na utrudnienia na torze wodnym, takie jak: zakole (zakręt), skrzyżowanie
torów wodnych, rozwidlenie toru wodnego, kraniec mielizny;
3) znaki odosobnionego niebezpieczeństwa – określające spłycenie daleko od brzegu,
wysepkę oddzieloną od lądu wąskim przesmykiem, wrak statku, jak i inne przeszkody
nawigacyjne, będące następstwem działalności człowieka. Ustawia się je albo zamocowuje na
lub ponad odosobnionym niebezpieczeństwem rozciągającym się w ograniczonym rejonie,
dookoła którego woda jest żeglowna;
4) znaki bezpiecznej wody – służące do wskazania, że wokół znaku woda jest żeglowna.
Stosowane są do wyznaczenia linii środkowej lub osi toru wodnego lub – alternatywnie – jako
znaki boczne lub kardynalne dla wskazania podejścia od lądu, jak również do wskazania
najlepszego miejsca przejścia pod stałym mostem;
5) znaki specjalne – służące do oznaczania specjalnego rejonu lub obiektu, o którym
informują odpowiednie dokumenty lub publikacje nautyczne. Znakami specjalnymi
oznakowuje się w szczególności:
a) strefy rozgraniczenia ruchu, w przypadkach, w których stosowanie konwencjonalnego
oznakowania toru wodnego może wprowadzić w błąd,
b) wysypiska odpadów,
c) strefy ćwiczeń wojskowych,

2
d) kable lub rurociągi,
e) strefy rekreacyjne,
f) inne linie i obszary, w szczególności granicę państwa, kotwicowiska;
6) znak „nowe niebezpieczeństwo” – oznaczający nowo wykrytą przeszkodę nawigacyjną,
której jeszcze nie podano do wiadomości w dokumentach lub publikacjach nautycznych.
Oznacza on zarówno nową przeszkodę naturalną, w szczególności piaszczystą mieliznę,
skałę, jak i przeszkodę powstałą na skutek działalności człowieka, w szczególności wrak.
2.
Wzory znaków nawigacyjnych, o których mowa w ust. 1, ich zastosowanie,
a w szczególności sposób ich rozmieszczenia, konstrukcję, kształt, kolorystykę,
charakterystykę świateł i znaki szczytowe, a także sposób i wzory oznakowania przejść
żeglownych pod stałymi mostami, platform wiertniczych oraz morskich elektrowni
wiatrowych określa załącznik do rozporządzenia.
§ 4. Sposób oznakowania polskich obszarów morskich znakami nawigacyjnymi innymi niż
określone w rozporządzeniu, w szczególności: światłami sektorowymi, światłami i znakami
nabieżnikowymi, superpławami, latarniowcami, latarniami morskimi, określają zarządzenia
dyrektorów właściwych terytorialnie urzędów morskich, z uwzględnieniem zaleceń
wydawanych przez IALA.
§ 5. 1. W zależności od lokalnych potrzeb i warunków można stosować jeden rodzaj znaków
nawigacyjnych lub kombinację znaków nawigacyjnych, o których mowa w § 3 ust. 1.
2. Znaki nawigacyjne mogą być oznaczone cyframi, literami lub kombinacjami liter i cyfr,
nazwami bądź skrótami nazw.
§ 6. 1. Pławy dzielą się na pławy świetlne i pławy nieświecące.
2. Pławy świetlne określa charakterystyka światła, kształt i kolor pławy oraz znak szczytowy,
jeżeli jest przewidziany w jej konstrukcji.
3. Pławy nieświecące określa kształt, kolor pławy, znak szczytowy, jeżeli jest przewidziany
w jej konstrukcji, oraz kolor światła, jaki powinien dawać materiał odblaskowy, jeżeli pława
jest nim pokryta.
§ 7. Na okres zimy pławy wszystkich typów mogą być zastępowane pławami cygarowymi.
§ 8. 1. W zależności od rodzaju pławy do malowania używa się farb koloru czerwonego,
zielonego, czarnego, żółtego oraz białego.
2. Jeżeli pławę zastępuje znak nawigacyjny stały, powinien on być pomalowany w taki sam
sposób jak pława.
§ 9. Znaki nawigacyjne mogą być wyposażone w radarowe urządzenia odzewowe (rakony)
lub w elektronicznie aktywne reflektory radarowe.

3
§ 10. Jeżeli znak nawigacyjny pokryty jest materiałem odblaskowym, to powinien on dawać
światło odbite koloru: czerwonego, zielonego, niebieskiego, żółtego lub białego,
w kombinacjach przewidzianych dla odpowiednich rodzajów oznakowania.
§ 11. 1. Pławy świetlne powinny być wyposażone w reflektory radarowe zamontowane
i pomalowane w taki sposób, aby nie utrudniały identyfikacji znaku.
2. Pozostałe znaki nawigacyjne mogą być wyposażone w reflektory radarowe, zamontowane
i pomalowane w sposób, o którym mowa w ust. 1.
§ 12. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.



MINISTER INFRASTRUKTURY























4
Zał cznik
do rozporz dzenia
Ministra Infrastruktury
z dnia ... (poz. ...)
WZORY ZNAKÓW NAWIGACYJNYCH I ICH ZASTOSOWANIE

Znaki boczne (§ 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia)
Rys. 1. Znaki lewej strony

Rys. 2. Znaki prawej strony

Rozdzielenie toru
Rys. 3. Główny tor w prawo


5
Rys. 4. Główny tor w lewo

1. Pławy znajdujące się na krawędziach torów wodnych kanałów powinny posiadać
następujące cechy:
1) znaki nawigacyjne boczne lewej strony (rys. 1):
a) kształt - walcowy, kolumnowy lub drążkowy,
b) kolor - czerwony,
c) znak szczytowy - pojedynczy, czerwony walec - stosowany na pławach innych niż walcowe,
d) materiał odblaskowy (jeżeli jest) - czerwony, poziomy pas i czerwony kwadrat,
e) światło (jeżeli jest) - czerwone, o dowolnym rytmie, innym niż dla rozdzielenia toru wodnego;
2) znaki nawigacyjne boczne prawej strony (rys. 2):
a) kształt - stożkowy, kolumnowy lub drążkowy,
b) kolor - zielony,
c) znak szczytowy - pojedynczy, zielony stożek zwrócony wierzchołkiem do góry - stosowany na
pławach innych niż stożkowe,
d) materiał odblaskowy (jeżeli jest) - zielony, poziomy pas oraz zielony trójkąt,
e) światło (jeżeli jest) - zielone, o dowolnym rytmie, innym niż dla rozdzielenia toru wodnego.
2. Pławy znajdujące się na rozdzieleniu toru powinny posiadać następujące cechy:
1) znak nawigacyjny wskazujący główny tor w prawo (rys. 3):
a) kształt - walcowy, kolumnowy lub drążkowy,
b) kolor - czerwony, z jednym szerokim, zielonym, poziomym pasem,
c) znak szczytowy - pojedynczy, czerwony walec - stosowany na pławach innych niż walcowe,
d) materiał odblaskowy (jeżeli jest) - czerwony, poziomy pas i czerwony kwadrat,
e) światło (jeżeli jest) - czerwone, błyskowe złożone B (2+1), według terminologii
międzynarodowej FI (2+1);
2) znak nawigacyjny wskazujący główny tor w lewo (rys. 4):
a) kształt - stożkowy, kolumnowy lub drążkowy,

6