W dniu 21.08.2025 o 10:03, J.F pisze:

>> Naciągane jak guma od majtek na grubasie.
> że miał jakąś dalszą lub bliżsą rodzinę? Wcale nie naciągane.
> że ona dziedziczy po zmarłym wedle polskiego przedwojennego prawa -
> nie wiem, spytaj czatagpt :-)

Zacznijmy od tego, że liczy się nie polskie prawo przedwojenne, a prawo
kraju, w którym zmarła (albo zostaje uznana za zmarłą) osoba i to często
obecne prawo. W polskim prawie procedura uznania za zmarłego osoby,
która zaginęła w czasie konfliktu zbrojnego, opiera się na przepisach
Kodeksu cywilnego oraz Kodeksu postępowania cywilnego.

W takim przypadku konieczne jest wszczęcie postępowania sądowego o
uznanie za zmarłego. Wniosek może złożyć każdy, kto ma w tym interes
prawny, najczęściej członkowie rodziny osoby zaginionej. Sąd rozpoznaje
sprawę w trybie nieprocesowym, badając okoliczności zaginięcia i
wszelkie dostępne dowody, w tym informacje od organów państwowych czy
organizacji międzynarodowych. Szczególne znaczenie ma art. 30 Kodeksu
cywilnego, który stanowi, że jeżeli ktoś zaginął w związku z działaniami
wojennymi, sąd może uznać go za zmarłego po upływie roku od zakończenia
działań wojennych, jednak nie wcześniej niż po upływie dwóch lat od daty
zaginięcia.

W wypadku pomordowanych w latach 1942~1943 Żydów ich zgon można było
stwierdzić w zasadzie tuż po wojnie, ale zauważcie, że ktoś by musiał
mieć interes prawny. Kto mógł mieć interes prawny? Spadkobiercy, ale ci
albo też zostali wymordowani przez Niemców, albo krótko po wojnie
wyjechali do Izraela. Dochodzenie prawa własności do jakiś ruin,
zwłaszcza wobec ich upaństwowienia, nie było tym, co było dla nich
najważniejsze.

Ale to minimalny okres. Równie dobrze osoby zainteresowane mogły to
robić w latach 90-tych. Wszak aktu zgonu wcześniej nie wydano. No i
wówczas wchodzą w grę przepisy z lat 90-tych. Spadkobiercami stawali się
zstępni. Pewnie nie pierwszego pokolenia. U nas bywały kamienice mające
po kilkuset właścicieli będących zstępnymi powiedzmy w 3 generacji.
Weźcie pod uwagę, że w połowie XX wieku rodziny mające po kilkanaścioro
dzieci nie były jakimś wyjątkiem. Bywały sytuacje, gdzie w księgach
wieczystych uwidocznieni byli jeszcze właściciele z końca XIX wieku, bo
po prostu nikomu później się nie chciało tego prostować. Sam jestem
potencjalnym współwłaścicielem nieruchomości zarejestrowanej formalnie
na mojego pradziadka. Potem była taka moda, ze najstarszemu synowi
nadawali imię ojca i formalnie w zasadzie imię i nazwisko właściciela
się zgadza - tylko data urodzenia z XIX wieku nie pasuje, ale kwity
podatkowe nie zawierają daty urodzenia. Jedynie co mieszkający tam kuzyn
musiał kupić kawałek działki od sąsiada, jak chciał nowy dom postawić,
bo tu pozwolenia nie dostanie bez uregulowania tego - taniej wyszło 10
arów obok :-)

No i o ile w odniesieniu do zmarłych w Polsce stosuje się Polskie prawo,
gdzie w braku spadkobierców dziedziczy Gmina, no to ci zstępni mogli
umrzeć już w innym kraju (in concreto Izraelu) i zgodnie z tamtejszym
prawem w braku zstępnych dziedziczy Państwo Izrael. Nie twórzmy z rzeczy
oczywistej jakiegoś mitu o bezprawności tych działań czy chciwości
Żydów. W każdym kraju na świecie to działa podobnie.
--
(~) Robert Tomasik