Próbując zrozumieć obowiązujące przepisy znów natrafiam
na pewne paradoksy, które może pomożecie mi tu rozstrzygnąć.
W dalszej części wpisu mowa jest tylko i wyłącznie o urlopie
wypoczynkowym.

Zgodnie z prawem pracy zaległy urlop za poprzedni rok musi
być wykorzystany do końca września roku bieżącego. Skoro tak, to:

1. jak to się ma do przepisu mówiącego, że pracodawca nie może
dysponować urlopem pracownika, tzn. oczywiście może mu go odmówić
w jakimś terminie, ale nie może zmusić go do urlopu w wybranym
przez siebie momencie? Przecież gdyby pracodawca nie miał
w tym zakresie chociaż minimalnego pola manewru, to w jaki
sposób mógłby wyegzekwować wspomniany na początku przepis
o wrześniu? Ogólnie, jak to powinno wyglądać w modelowym
przypadku, czyli przy założeniu, że pracodawca przestrzega
prawa? Powinien wysłać pracownika na przymusowy zaległy
urlop czy nie? Jeśli nie, to co formalnie się dzieje
z takimi zaległymi dniami wolnymi? Przepadają?

2. kilka razy spotkałem się z sytuacją, w której
jakiś pracownik miał dziwnie dużo dni urlopu
do wykorzystania, np. 80. Czy w świetle prawa jest
to w ogóle możliwe? Na mój chłopski rozum jeśli
pracownikowi przysługuje 26 dni urlopu rocznie, to
w każdym możliwym momencie powinien mieć do wykorzystania
co najwyżej 52 dni (jeśli nie wykorzystał żadnego dnia
ani z zaległej, ani z bieżącej puli). Skąd więc
biorą się przypadki, w których ktoś ma teoretycznie
do dyspozycji więcej (czasami sporo więcej) dni?
Czy chodzi tu o jakieś kumulowanie się urlopu z lat
wcześniejszych? Jeśli tak, to jak to się ma
do wspomnianej już zasady o wykorzystywaniu zaległego
urlopu z poprzedniego roku do końca września roku bieżącego?
Czy ten przepis o wrześniu to fikcja, a tak naprawdę
urlop może kumulować się przez więcej lat?
Jak dokładnie wygląda cały mechanizm?