Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o bezpieczeństwie morskim oraz niektórych innych ustaw

– 10 –
2. Audyt dodatkowy, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. d oraz ust. 1 pkt 2 lit. d,
może być przeprowadzony również po zatrzymaniu statku, w celu weryfikacji
wykrytych uchybień oraz ustalenia przyczyn ich powstania.
3. Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do stałych platform wiertniczych
znajdujących się w polskich obszarach morskich oraz przedsiębiorców
odpowiedzialnych za ich eksploatację.”;
12) po art. 22 dodaje się art. 22a w brzmieniu:
„Art. 22a. 1. W przypadku gdy jacht morski jest używany do żeglugi morskiej
zgodnie z opracowaną przez armatora instrukcją bezpieczeństwa jachtu morskiego,
organ inspekcyjny podczas inspekcji weryfikuje prawidłowość opracowania instrukcji.
2. Instrukcja bezpieczeństwa jachtu morskiego powinna zawierać informacje
dotyczące armatora jachtu morskiego, rodzajów prowadzonej działalności i uprawianej
żeglugi oraz związanego z nimi ryzyka, systemu monitorowania stanu technicznego
jachtu i jego wyposażenia, kwalifikacji załogi i procedur postępowania, pozwalające na
wdrożenie i utrzymywanie tego systemu.
3. Szczegółowe elementy, jakie powinna zawierać instrukcja oraz wytyczne
dotyczące jej sporządzania oraz stosowania, określają przepisy wydane na podstawie
art. 23 ust. 5.
4. Organ inspekcyjny sprawdza, czy używanie jachtu zgodnie z instrukcją
bezpieczeństwa zapobiega lub zmniejsza do akceptowalnego poziomu ryzyko
wystąpienia zagrożeń zidentyfikowanych w związku z prowadzoną na jachcie
działalnością lub uprawianą żeglugą.”;
13) w art. 23:
a)
ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Organ inspekcyjny wydaje, na podstawie pozytywnych wyników
przeprowadzanych inspekcji państwa bandery, odpowiednie certyfikaty lub karty
bezpieczeństwa, określone na podstawie ust. 4 i 5. W certyfikatach i kartach
bezpieczeństwa ustala się okres ich ważności.”,
b)
po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. W przypadku niezgłoszenia statku do inspekcji w terminach
wynikających z art. 20 ust. 1 pkt 1–4 lub negatywnego wyniku inspekcji, certyfikat
traci ważność.”,
– 11 –
c)
w ust. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) wydanie lub potwierdzenie ważności certyfikatu, karty bezpieczeństwa,
dokumentu zgodności lub dokumentu tymczasowego”,
d)
dodaje się ust. 5 w brzmieniu:
„5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia:
1)
rodzaje, tryb i zakres przeprowadzania inspekcji jachtów morskich,
w zależności od rodzaju i długości jachtu oraz używania jachtu zgodnie
z instrukcją bezpieczeństwa,
2)
elementy, które powinna zawierać instrukcja bezpieczeństwa, oraz wytyczne
dotyczące jej opracowania oraz stosowania,
3)
sposób weryfikowania przez organ inspekcyjny prawidłowości opracowania
i sprawdzenia wpływu stosowania instrukcji bezpieczeństwa na poziom
ryzyka wystąpienia zagrożeń zidentyfikowanych w związku z prowadzoną na
jachcie działalnością lub uprawianą żeglugą,
4)
wzór karty bezpieczeństwa jachtu morskiego
– kierując się koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa jachtów morskich,
z uwzględnieniem postanowień umów międzynarodowych oraz przepisów Unii
Europejskiej w zakresie wymagań dotyczących państwa bandery.”;
14) w art. 26:
a)
po ust. 2 dodaje się ust. 2a i 2b w brzmieniu:
„2a. Podmiot upoważniony do przeprowadzania przeglądów jachtów
komercyjnych jest obowiązany posiadać ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej
za szkody wyrządzone w związku z prowadzeniem działalności w zakresie
przeglądów technicznych.
2b. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres ubezpieczenia obowiązkowego, o którym
mowa w ust. 2a, termin powstania obowiązku ubezpieczenia oraz minimalną sumę
gwarancyjną, biorąc w szczególności pod uwagę zakres realizowanych zadań przez
podmiot przeprowadzający przeglądy jachtów komercyjnych.”,
– 12 –
b)
ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej cofa upoważnienie,
jeżeli podmiot nie spełnia warunków, o których mowa w ust. 2 i 2a.”;
15) w art. 28:
a)
w ust. 1 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„W przypadku zmiany przynależności statku o długości co najmniej 24 m, z obcej
na polską, dyrektor urzędu morskiego:”,
b)
ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Izba morska, w ramach postępowania rejestrowego statku o obcej
przynależności o długości co najmniej 24 m, przed wpisem do polskiego rejestru
okrętowego informuje właściwego dyrektora urzędu morskiego o przyjęciu
wniosku o dokonanie wpisu statku do rejestru, w celu umożliwienia dyrektorowi
urzędu morskiego dokonania czynności, o których mowa w ust. 1 i 2. Wpisu statku
do rejestru dokonuje się na podstawie decyzji dyrektora urzędu morskiego
stwierdzającej spełnienie przez statek warunków technicznych wymaganych do
wpisania statku do rejestru.”;
16) w art. 36 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Do obliczania udziału Rzeczypospolitej Polskiej w ogólnej liczbie inspekcji
przeprowadzanych corocznie w regionie Memorandum Paryskiego bierze się pod uwagę
wyłącznie zawinięcia statków do polskich portów z wyłączeniem statków, które
zawijały jedynie na kotwicowiska.”;
17) po art. 41 dodaje się art. 41a w brzmieniu:
„Art. 41a. 1. Organ inspekcyjny powiadamia armatora, kapitana lub
przedstawiciela kapitana statku podlegającego inspekcji o braku możliwości jej
przeprowadzenia z powodu:
1)
zakresu lub charakteru prac remontowych prowadzonych na statku lub
2)
braków w obsadzie załogi spowodowanych czasowym wyłączeniem statku
z eksploatacji.
2. Armator, kapitan lub przedstawiciel kapitana statku, o którym mowa w ust. 1:
1)
zapewnia, aby w harmonogramie eksploatacyjnym statku przewidziany został czas
wystarczający na przeprowadzenie inspekcji;
2)
powiadamia organ inspekcyjny o gotowości statku do inspekcji co najmniej na
24 godziny przed planowanym wyjściem statku z portu.”;
– 13 –
18) w art. 43 ust. 9 otrzymuje brzmienie:
„9. W przypadku gdy decyzja, o której mowa w ust. 6, podejmowana jest
z powodu niespełniania przez statek przepisów IMO w sprawie programu
rozszerzonych inspekcji w odniesieniu do przeglądów masowców i zbiornikowców albo
w zakresie dokumentacji statku, albo z powodu wad konstrukcyjnych lub uchybień
w tym zakresie, organ inspekcyjny może wymagać przeprowadzenia koniecznych
pomiarów grubości poszycia kadłuba statku, zanim statek opuści port, w którym został
zatrzymany.”;
19) art. 60 otrzymuje brzmienie:
„Art. 60. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje Komisji
Europejskiej szczegółowe informacje dotyczące liczby inspektorów inspekcji państwa
portu, wymagane przepisami Unii Europejskiej dotyczącymi funkcjonowania inspekcji
państwa portu, w okresach określonych tymi przepisami.”;
20) po art. 61 dodaje się art. 61a w brzmieniu:
„Art. 61a. Ilekroć w przepisach niniejszego rozdziału jest mowa o żegludze
przybrzeżnej, należy przez to rozumieć podróże po akwenie Morza Bałtyckiego
i akwenach przyległych do 8° długości geograficznej wschodniej.”;
21) w art. 62 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1. Kwalifikacje członków załóg statków morskich muszą odpowiadać
wymaganiom określonym w:
1)
Międzynarodowej konwencji o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy,
wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht, 1978, sporządzonej w Londynie
dnia 7 lipca 1978 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 39, poz. 201 i 202, z późn. zm.), zwanej
dalej „Konwencją STCW”;
2)
Konwencji SOLAS;
3)
Konwencji MLC;
4)
przepisach ustawy.
2. Kwalifikacje członków załóg statków morskich w zakresie ochrony żeglugi
nieobjęte Konwencją STCW regulują przepisy o ochronie żeglugi i portów morskich.”;

8) Rezolucja IMO A.1049(27) – Międzynarodowy kodeks rozszerzonego programu inspekcji podczas
przeglądów masowców i zbiornikowców olejowych, 2011 (Kodeks ESP, 2011), przyjęta przez
Zgromadzenie IMO w dniu 30 października 2011 r. (Dz. Urz. MIiR z 2014 r. poz. 76).
9) Zmiany wymienionej konwencji zostały ogłoszone w Dz. U. z 1999 r. Nr 30, poz. 286 oraz z 2013 r.
poz. 1092.
– 14 –
22) w art. 64:
a)
ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:
„2. Obowiązek posiadania co najmniej wykształcenia średniego nie dotyczy
osób ubiegających się o najniższe dyplomy w żegludze krajowej i w rybołówstwie
morskim.
3. Obowiązek zdania egzaminu kwalifikacyjnego na poziomie operacyjnym
przed Centralną Morską Komisją Egzaminacyjną nie dotyczy osób posiadających
dyplom ukończenia studiów wyższych w uczelniach, o których mowa w art. 74
ust. 2 pkt 1 lub 2, na kierunkach i w specjalnościach wskazanych w certyfikacie
uznania, o którym mowa w art. 75 ust. 8, potwierdzający uzyskanie zakładanych
efektów kształcenia, jeżeli egzamin dyplomowy spełnia warunki do uznania go za
równoważny z egzaminem kwalifikacyjnym na poziomie operacyjnym.”,
b)
dodaje się ust. 4–9 w brzmieniu:
„4. Egzamin dyplomowy uznaje się za równoważny z egzaminem
kwalifikacyjnym na poziomie operacyjnym, jeżeli:
1)
uczelnia zapewniła możliwość udziału przedstawiciela Centralnej Morskiej
Komisji
Egzaminacyjnej
w
składzie
komisji egzaminacyjnej
przeprowadzającej egzamin;
2)
egzamin składa się z co najmniej 1 pytania z każdej funkcji wskazanej
w wymaganiach egzaminacyjnych na poziomie operacyjnym odpowiednim do
kierunku i specjalności studiów, określonych w przepisach wydanych na
podstawie art. 74 ust. 4 ustawy;
3)
przewodniczącemu Centralnej Morskiej Komisji Egzaminacyjnej przekazano
informacje dotyczące egzaminu dyplomowego.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb uznania egzaminu dyplomowego
w uczelni, o której mowa w art. 74 ust. 2 pkt 1 lub 2, za równoważny z egzaminem
kwalifikacyjnym na poziomie operacyjnym oraz sposób rejestracji wyników tych
egzaminów, mając na uwadze wymagania egzaminacyjne określone na podstawie
art. 74 ust. 4 oraz zapewnienie właściwego poziomu wyszkolenia osób
ubiegających się o dyplomy.
6. Obywatel państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa trzeciego
uznanego przez Komisję Europejską w zakresie szkolenia marynarzy i wydawania