Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o bezpieczeństwie morskim oraz niektórych innych ustaw

Druk nr 3369 cz.1


Warszawa, 4 maja 2015 r.
SEJM

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VII kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM-10-31-15




Pan

Radosław Sikorski

Marszałek Sejmu

Rzeczypospolitej Polskiej


Szanowny Panie Marszałku
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy

- o zmianie ustawy o bezpieczeństwie
morskim oraz niektórych innych ustaw
z projektami aktów wykonawczych.

Projekt ma na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.
W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanych regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu
w tej sprawie w toku prac parlamentarnych został upoważniony Minister
Infrastruktury i Rozwoju.

Z poważaniem

(-) Ewa Kopacz
Projekt
U S T A W A
z dnia
o zmianie ustawy o bezpieczeństwie morskim oraz niektórych innych ustaw
Art. 1. W ustawie z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. Nr 228,
poz. 1368, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 3:
a)
w ust. 1 w pkt 2 lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) polskich morskich wodach wewnętrznych lub na polskim morzu terytorialnym
w zakresie przepisów oddziału 2 rozdziału 3 i rozdziału 5 z wyjątkiem art. 86
ust. 3, uwzględniając postanowienia umów międzynarodowych, których
Rzeczpospolita Polska jest stroną,”,
b)
ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Do statków żeglugi śródlądowej uprawiających żeglugę na wodach
morskich oraz stałych platform wiertniczych przepisy ustawy stosuje się w zakresie
w niej określonym.”;
2)
w art. 4 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Przepisów ustawy w zakresie monitorowania i informacji o ruchu statków,
z zastrzeżeniem przypadków określonych w ustawie, nie stosuje się do:
1)
statków służby państwowej specjalnego przeznaczenia;
2)
statków rybackich o długości do 24 m;
3)
statków o wartości historycznej o długości do 45 m;

1) Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 1 grudnia 1961 r. o izbach morskich, ustawę z dnia
18 września 2001 r. – Kodeks morski, ustawę z dnia 4 września 2008 r. o ochronie żeglugi i portów morskich
oraz ustawę z dnia 31 sierpnia 2012 r. o Państwowej Komisji Badania Wypadków Morskich.
2) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji następujących dyrektyw Unii
Europejskiej:
1) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/35/UE z dnia 21 listopada 2012 r. dotyczącej zmiany
dyrektywy 2008/106/WE w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy (Dz. Urz. UE L 343
z 14.12.2012, str. 78);
2) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/38/UE z dnia 12 sierpnia 2013 r. zmieniającej
dyrektywę 2009/16/WE w sprawie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu (Dz. Urz. UE L 218
z 14.08.2013, str. 1);
3) dyrektywy Komisji 2014/111/UE z dnia 17 grudnia 2014 r. zmieniającej dyrektywę 2009/15/WE
w związku z przyjęciem przez Międzynarodową Organizację Morską (IMO) określonych kodeksów
i powiązanych zmian do niektórych konwencji i protokołów (Dz. Urz. UE L 366 z 20.12.2014, str. 83).
3) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2012 r. poz. 1068, z 2013 r. poz. 852, z 2014 r.
poz. 609 i 768 oraz z 2015 r. poz. 222.
– 2 –
4)
jachtów morskich o długości do 24 m;
5)
paliwa na statkach o pojemności brutto (GT) poniżej 1000 jednostek oraz zapasów
i wyposażenia na wszystkich statkach.”;
3)
w art. 5:
a)
pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) jachcie morskim – należy przez to rozumieć jacht rekreacyjny lub jacht
komercyjny, przeznaczony lub używany do celów sportowych lub
rekreacyjnych na wodach morskich;”,
b)
po pkt 10 dodaje się pkt 10a–10c w brzmieniu:
„10a) długości statku – należy przez to rozumieć 96% całkowitej długości kadłuba
mierzonej w płaszczyźnie wodnicy równoległej do płaszczyzny podstawowej
na wysokości równej 85% wysokości bocznej lub długość mierzoną od
przedniej krawędzi dziobnicy do osi trzonu sterowego w płaszczyźnie tej
wodnicy, jeżeli długość ta jest większa;
10b) długości jachtu morskiego – należy przez to rozumieć długość kadłuba
mierzoną między skrajnymi punktami kadłuba na rufie i dziobie,
z pominięciem części należących do wyposażenia kadłuba, w szczególności:
steru, bukszprytu i odbojnic; w przypadku gdy tak określona długość jachtu
morskiego wynosi 24 m albo powyżej, długość jachtu morskiego określa się
jak długość statku;
10c) pasażerze – należy przez to rozumieć każdą osobę, z wyjątkiem:
a)
kapitana i członków załogi lub innych osób zatrudnionych na statku lub
wykonujących zadania na statku dla jego potrzeb,
b)
dziecka w wieku poniżej jednego roku życia;”,
c)
pkt 24 otrzymuje brzmienie:
„24) Memorandum Paryskim – należy przez to rozumieć międzynarodowe
porozumienie państw Europy i Kanady w sprawie regionalnego systemu
portowej kontroli statków obcych bander zawijających do ich portów,
podpisane w Paryżu dnia 26 stycznia 1982 r. (Dz. Urz. MIiR z 2014 r.
poz. 61);”,
– 3 –
d) w pkt 33 w lit. f średnik zastępuje się przecinkiem i dodaje się lit. g w brzmieniu:
„g) Konwencję o pracy na morzu, przyjętą przez Konferencję Ogólną
Międzynarodowej Organizacji Pracy w Genewie dnia 23 lutego 2006 r.
(Dz. U. z 2013 r. poz. 845), zwaną dalej „Konwencją MLC”;”,
e)
dodaje się pkt 37 w brzmieniu:
„37) stałej platformie wiertniczej – należy przez to rozumieć jednostkę górniczą,
przeznaczoną do wydobycia i przetwarzania węglowodorów, osadzoną na
dnie morskim na stałe, stanowiącą morską budowlę hydrotechniczną.”;
4)
art. 8 otrzymuje brzmienie:
„Art. 8. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, mając na uwadze
charakter wykonywanych zadań administracji morskiej, liczbę statków o polskiej
przynależności oraz liczbę uznanych organizacji już upoważnionych do wykonywania
zadań administracji morskiej, może, w drodze umowy, powierzyć uznanej organizacji
wykonywanie określonych zadań administracji morskiej.
2. Umowa, o której mowa w ust. 1, zawierana między ministrem właściwym do
spraw gospodarki morskiej i uznaną organizacją, określa w szczególności:
1)
zakres zadań powierzonych uznanej organizacji;
2)
szczegółowe prawa i obowiązki stron umowy;
3)
warunki współpracy stron umowy.
3. W przypadku zawarcia umowy, o której mowa w ust. 1, minister właściwy do
spraw gospodarki morskiej wydaje uznanej organizacji upoważnienie do wykonywania
określonych w umowie zadań administracji morskiej.
4. W upoważnieniu uznana organizacja nie może być upoważniona do wydawania
aktów prawa miejscowego oraz nakładania kar.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może zawiesić upoważnienie
uznanej organizacji w przypadku:
1)
stwierdzenia, że jej działanie stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa żeglugi
i środowiska morskiego, przy zastosowaniu kryteriów określonych w załączniku
nr 1 do decyzji Komisji z dnia 16 czerwca 2009 r. w sprawie kryteriów
stosowanych przy ustalaniu, czy poziom skuteczności organizacji działającej
w imieniu państwa bandery można uznać za niedopuszczalne zagrożenie dla
bezpieczeństwa i środowiska naturalnego (Dz. Urz. UE L 162 z 25.06.2009, str. 6);
– 4 –
2)
niespełnienia przez uznaną organizację kryteriów, o których mowa w załączniku
nr 1 do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 391/2009 z dnia
23 kwietnia 2009 r. w sprawie wspólnych reguł i norm dotyczących organizacji
dokonujących inspekcji i przeglądów na statkach (Dz. Urz. UE L 131
z 28.05.2009, str. 11, z późn. zm.);
3)
nieusunięcia przez uznaną organizację nieprawidłowości stwierdzonych w ramach
nadzoru organów administracji morskiej nad uznaną organizacją;
4)
braku statków o polskiej przynależności w rejestrze uznanej organizacji w okresie
ostatnich 2 lat.
6. Wznowienie upoważnienia następuje na wniosek uznanej organizacji po ustaniu
przyczyn powodujących jego zawieszenie oraz przeprowadzeniu audytu organów
administracji morskiej potwierdzającego ustanie tych przyczyn.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej cofa upoważnienie uznanej
organizacji w przypadku utraty przez nią uznania Komisji Europejskiej.
8. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej informuje niezwłocznie
Komisję Europejską oraz właściwe organy państw członkowskich Unii Europejskiej,
a także IMO, o zawieszeniu albo cofnięciu upoważnienia uznanej organizacji, wraz
z uzasadnieniem.
9. Organy administracji morskiej sprawują nadzór nad uznanymi organizacjami
upoważnionymi do wykonywania zadań administracji morskiej. W ramach
sprawowanego nadzoru organy administracji morskiej:
1)
przeprowadzają audyty centrali lub oddziału uznanej organizacji nie rzadziej niż co
2 lata;
2)
przeprowadzają inspekcje doraźne, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 3 ustawy;
3)
opiniują opracowane przez uznaną organizację projekty przepisów
klasyfikacyjnych, procedur nadzoru nad statkami oraz projekty zmian do takich
przepisów i procedur.
10. Uznana organizacja upoważniona do wykonywania zadań administracji
morskiej przekazuje corocznie ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej
sprawozdanie z realizacji zadań powierzonych umową.
11. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje Komisji
Europejskiej oraz właściwym organom państw członkowskich Unii Europejskiej