Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o bezpieczeństwie morskim oraz niektórych innych ustaw

– 5 –
sprawozdanie z czynności wykonanych w ramach nadzoru, najpóźniej do dnia 31 marca
w roku następującym po roku, w którym czynności te przeprowadzono.
12. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia:
1)
minimalny zakres postanowień umowy zawieranej między ministrem właściwym
do spraw gospodarki morskiej a uznaną organizacją,
2)
szczegółowy sposób i tryb sprawowania nadzoru nad uznanymi organizacjami
upoważnionymi do wykonywania zadań administracji morskiej,
3)
szczegółowy zakres informacji zawartych w sprawozdaniu, o którym mowa
w ust. 10
– mając na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa statków o polskiej
przynależności oraz właściwe wykonywanie powierzonych zadań przez uznane
organizacje, a także postanowienia umów międzynarodowych i rezolucji IMO
A.739(18) w sprawie wytycznych do upoważniania uznanych organizacji działających
w imieniu administracji, rezolucji IMO MSC.349(92) Kodeks dla uznanych organizacji
(RO Code)z wyłączeniem sekcji 1.1, 1.3, 3.9.3.1, 3.9.3.2 i 3.9.3.3 części 2 tego
Kodeksu oraz rezolucji IMO A.1070(28) Kodeks wdrażania instrumentów prawnych
IMO6) z wyłączeniem sekcji 16.1, 18.1 i 19 części 2 tego Kodeksu.”;
5)
w art. 9 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej składa co najmniej raz na
7 lat do Sekretarza Generalnego Międzynarodowej Organizacji Morskiej wniosek
o przeprowadzenie audytu IMO zgodnie z przepisami IMO dotyczącymi systemu audytu
państw członkowskich IMO7). Po przeprowadzeniu audytu minister właściwy do spraw
gospodarki morskiej publikuje jego wyniki na stronie podmiotowej urzędu
obsługującego tego ministra w Biuletynie Informacji Publicznej oraz nadzoruje
usunięcie stwierdzonych uchybień.

4) Rezolucja IMO A.739(18) z dnia 4 listopada 1993 r. – Wytyczne do upoważniania uznanych organizacji
działających w imieniu administracji (Dz. Urz. MIiR z 2014 r. poz. 62).
5) Rezolucja IMO MSC.349(92) z dnia 21 czerwca 2013 r. – Kodeks dla uznanych organizacji (RO Code)
(Dz. Urz. MIiR z 2015 r. poz. 25).
6) Rezolucja IMO A.1070(28) – Kodeks wdrażania instrumentów prawnych IMO, przyjęty przez Zgromadzenie
Ogólne IMO w dniu 4 grudnia 2013 r. (Dz. Urz. MIiR z 2014 r. poz. 76).
7) Rezolucja IMO A.1067(28) – Ramy i procedury systemu audytu państw członkowskich, przyjęte przez
Zgromadzenie Ogólne IMO w dniu 4 grudnia 2013 r. (Dz. Urz. MIiR z 2014 r. poz. 76).
– 6 –
2. Urzędy, służby i inne podmioty realizujące zadania i obowiązki wynikające
z rezolucji IMO A.1070(28) Kodeks wdrażania instrumentów prawnych IMO6) poddaje
się audytowi IMO w zakresie wypełniania tych obowiązków.”;
6)
w art. 11:
a)
w ust. 1 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„Statek może być używany w żegludze morskiej, jeżeli odpowiada wymaganiom
bezpieczeństwa w zakresie jego budowy, stałych urządzeń i wyposażenia oraz
warunkom życia i pracy na statku określonym w:”,
b)
ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Wymagań określonych w Konwencji MLC, dotyczących warunków
zakwaterowania i zaplecza rekreacyjnego, mogą nie spełniać statki zbudowane
przed dniem 20 sierpnia 2013 r., które spełniają wymagania określone w:
1)
Konwencji nr 92 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej
pomieszczenia załogi na statku (zrewidowanej w 1949 r.), przyjętej
w Genewie dnia 18 czerwca 1949 r. (Dz. U. z 1954 r. Nr 44, poz. 202);
2)
Konwencji nr 133 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej
pomieszczenia załogi na statku (postanowienia uzupełniające), przyjętej
w Genewie dnia 30 października 1970 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 107, poz. 512).”,
c)
po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może uznać za
obowiązujące przepisy techniczne w zakresie budowy statków podlegających
umowom międzynarodowym i stałych platform wiertniczych, ich urządzeń
i wyposażenia, wydawane przez organizację, w przypadku gdy zapewniają one
bezpieczeństwo tych statków i platform.”,
d)
w ust. 3:
–
wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, kierując się koniecznością
zapewnienia bezpieczeństwa statków i stałych platform wiertniczych oraz życia
i zdrowia osób na tych statkach i platformach, może, w drodze
rozporządzenia:”,
–
uchyla się pkt 1,
– 7 –
–
pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) określić szczegółowe warunki i sposób uznawania przepisów
technicznych wydanych przez organizację za spełniające wymagania
bezpieczeństwa, mając na uwadze posiadane uznanie Komisji
Europejskiej przez tę organizację;”;
7)
w art. 14:
a)
ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Statek wyposażony w urządzenie systemu AIS powinien utrzymywać je
w działaniu ciągłym z wyjątkiem przypadków, w których porozumienia
międzynarodowe lub przepisy IMO stanowią o ochronie informacji nawigacyjnej
lub gdy kapitan statku uzna, że utrzymywanie urządzenia systemu AIS w działaniu
stanowić będzie zagrożenie dla bezpieczeństwa lub ochrony statku.”,
b)
po ust. 2 dodaje się w ust. 2a w brzmieniu:
„2a. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, jeżeli statek znajduje się
w obszarze obowiązkowego systemu meldunkowego lub rozgraniczenia ruchu,
kapitan statku o polskiej przynależności niezwłocznie informuje o wyłączeniu
urządzenia systemu AIS właściwy organ nadzorujący ruch statków w tym obszarze
oraz dokonuje odpowiedniego zapisu w dzienniku pokładowym z podaniem
przyczyny i czasu trwania wyłączenia tego urządzenia.”;
8)
w art. 17:
a)
po ust. 1 dodaje się ust. 1a i 1b w brzmieniu:
„1a. Dla stacji atestacji mających siedzibę:
1)
na obszarze województwa zachodniopomorskiego lub pomorskiego,
w powiatach:
kołobrzeskim,
świdwińskim,
drawskim,
wałeckim,
koszalińskim, sławieńskim, szczecineckim, białogardzkim, słupskim,
bytowskim, człuchowskim, lęborskim oraz chojnickim – właściwym jest
Dyrektor Urzędu Morskiego w Słupsku;
2)
na obszarze województwa zachodniopomorskiego, w powiatach:
świnoujskim, polickim, gryfińskim, kamieńskim, gryfickim, goleniowskim,
stargardzkim, pyrzyckim, myśliborskim, choszczeńskim, łobeskim oraz
szczecińskim – właściwym jest Dyrektor Urzędu Morskiego w Szczecinie;
3)
na obszarze województwa pomorskiego, w powiatach: puckim,
wejherowskim, kartuskim, kościerskim, gdańskim, starogardzkim, tczewskim,
– 8 –
kwidzyńskim, malborskim, sztumskim, nowodworskim, gdyńskim oraz
sopockim – właściwym jest Dyrektor Urzędu Morskiego w Gdyni.
1b. Dla stacji atestacji mających siedzibę na obszarze województw:
1)
warmińsko-mazurskiego, mazowieckiego, podlaskiego, lubelskiego oraz
podkarpackiego – właściwym jest Dyrektor Urzędu Morskiego w Gdyni;
2)
kujawsko-pomorskiego,
łódzkiego, śląskiego, świętokrzyskiego oraz
małopolskiego – właściwym jest dyrektor Urzędu Morskiego w Słupsku;
3)
lubuskiego, wielkopolskiego, opolskiego, dolnośląskiego – właściwym jest
Dyrektor Urzędu Morskiego w Szczecinie.”,
b)
ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:
„2. Uznania, odnowienia uznania i zmiany zakresu uznania dokonuje się
w drodze decyzji, po przeprowadzeniu kontroli polegającej na sprawdzeniu
spełnienia wymagań w zakresie bazy technicznej stacji atestacji oraz kwalifikacji
jej personelu. Potwierdzeniem uznania, odnowienia uznania i zmiany zakresu
uznania jest świadectwo uznania.
3. Świadectwo uznania wydaje się na okres 5 lat na podstawie pozytywnych
wyników kontroli. Świadectwo podlega potwierdzeniu corocznie w okresie od
trzech miesięcy przed upływem daty rocznicowej świadectwa do trzech miesięcy
po upływie tej daty.”,
c)
w ust. 7 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) szczegółowe warunki i tryb uznawania, odnowienia uznania i zmiany zakresu
uznania usług stacji atestacji,”;
9)
po art. 18 dodaje się art. 18a w brzmieniu:
„Art. 18a. Organ inspekcyjny wykonuje zadania „organu administracji”
w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1257/2013
z dnia 20 listopada 2013 r. w sprawie recyklingu statków oraz zmieniającego
rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 oraz dyrektywę 2009/16/WE (Dz. Urz. UE L 330
z 10.12.2013, str. 1).”;
10) w art. 20:
a)
w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) pośredniej – przeprowadzanej w celu potwierdzenia ważności certyfikatu,
w okresie trzech miesięcy przed lub trzech miesięcy po drugiej lub trzeciej
dacie rocznicowej certyfikatu, i zastępującej odpowiednio drugą lub trzecią
– 9 –
inspekcję roczną, a w przypadku statków niepodlegających inspekcjom
rocznym przeprowadzanej między drugą a trzecią datą rocznicową;”,
b)
po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Typy i rodzaje statków nieobjętych umowami międzynarodowymi,
niepodlegających poszczególnym rodzajom inspekcji, określonym w ust. 1,
określają, w zależności od ich pojemności brutto (GT), długości, przeznaczenia
i sposobu eksploatacji, przepisy wydane na podstawie art. 23 ust. 4 i 5.”;
11) art. 22 otrzymuje brzmienie:
„Art. 22. 1. W ramach inspekcji państwa bandery:
1)
statek pasażerski oraz statek inny niż pasażerski o pojemności brutto (GT) co
najmniej 500 jednostek, uprawiający żeglugę międzynarodową, podlega audytowi:
a)
wstępnemu – przeprowadzanemu w celu wydania certyfikatu zarządzania
bezpieczeństwem lub dokumentu tymczasowego,
b)
pośredniemu – przeprowadzanemu w celu potwierdzenia ważności certyfikatu
zarządzania bezpieczeństwem,
c)
odnowieniowemu – przeprowadzanemu w celu wydania nowego certyfikatu
zarządzania bezpieczeństwem w związku z upływem jego ważności,
d) dodatkowemu – przeprowadzanemu w celu dodatkowej weryfikacji
funkcjonowania systemu zarządzania bezpieczeństwem w okresach między
audytami;
2)
armator statku, o którym mowa w pkt 1, podlega audytowi:
a)
wstępnemu – przeprowadzanemu w celu wydania dokumentu zgodności lub
dokumentu tymczasowego,
b)
rocznemu – przeprowadzanemu w celu potwierdzenia ważności dokumentu
zgodności, corocznie, w okresie od trzech miesięcy przed upływem daty
rocznicowej do trzech miesięcy po upływie tej daty,
c)
odnowieniowemu – przeprowadzanemu w celu wydania nowego dokumentu
zgodności w związku z upływem jego ważności,
d)
dodatkowemu – przeprowadzanemu w celu dodatkowej weryfikacji
funkcjonowania systemu zarządzania bezpieczeństwem w okresach między
audytami.