Rządowy projekt ustawy o bezpieczeństwie morskim

 

Art. 9. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej składa co najmniej raz na 7 lat
do Sekretarza Generalnego Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) wniosek
o przeprowadzenie audytu IMO zgodnie z przepisami IMO dotyczącymi systemu
dobrowolnego audytu państw członkowskich IMO3). Po przeprowadzeniu audytu
minister publikuje jego wyniki na stronie internetowej ministerstwa i nadzoruje
usunięcie stwierdzonych uchybień.
2. Urzędy, służby i inne podmioty realizujące zadania i obowiązki wynikające z przepisów
IMO – Kodeks wdrażania obowiązkowych instrumentów IMO4), poddaje się audytowi
IMO w zakresie wypełniania tych obowiązków.
3. Audyt, o którym mowa w ust. 1, poprzedza się przeprowadzaniem audytów
wewnętrznych w urzędach, służbach i innych podmiotach realizujących zadania,
o których mowa w ust. 2. Przeprowadzanie audytów wewnętrznych koordynuje
minister właściwy do spraw gospodarki morskiej.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może określić, w drodze
rozporządzenia, sposób przygotowania administracji morskiej do audytu IMO,

a w szczególności tryb organizacji i przeprowadzania audytów wewnętrznych, jednostki
nimi objęte oraz tryb usuwania uchybień stwierdzonych w wyniku audytu IMO,
kierując się koniecznością zapewnienia prawidłowego i sprawnego przygotowania
i przebiegu audytu IMO.

Art. 10. Dyrektorzy urzędów morskich utrzymują system zarządzania jakością zgodny
z normą ISO 9001 w odniesieniu do spraw związanych z realizacją zadań państwa
bandery, państwa portu i państwa nadbrzeżnego.

Rozdział 2
Budowa statku, jego stałych urządzeń i wyposażenie
                                                           
3) Rezolucja IMO A.974 (24) – Ramy i procedury systemu dobrowolnego audytu państw członkowskich IMO,
przyjęta przez Zgromadzenie IMO w dniu 1 grudnia 2005 r. w zakresie zobowiązań państwa bandery, państwa
portu i państwa nadbrzeżnego wynikających z rezolucji IMO A.996(25) – Kodeks wdrażania obowiązkowych
instrumentów IMO, 2007 (Dz. Urz. MI z 2011 r. Nr 6, poz. 35). 
4) Rezolucja IMO A.996(25) – Kodeks wdrażania obowiązkowych instrumentów IMO, 2007, przyjęta przez
Zgromadzenie IMO w dniu 29 listopada 2007 r. (Dz. Urz. MI z 2011 r. Nr 6, poz. 35). 
1 0
 
 
Art. 11. 1. Statek może być używany w żegludze morskiej, jeżeli odpowiada
wymaganiom bezpieczeństwa w zakresie jego budowy, stałych urządzeń i wyposażenia,
określonym w:
1) umowach międzynarodowych;
2) przepisach ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyposażeniu morskim (Dz. U. Nr 93,
poz. 899), zwanej dalej „ustawą o wyposażeniu morskim”;
3) przepisach ustawy.
2. Niezależnie od spełnienia wymagań, o których mowa w ust. 1, statek może być
dopuszczony do żeglugi tylko wówczas, jeżeli odpowiada wymaganiom w zakresie
bezpieczeństwa i higieny pracy oraz warunków sanitarnych, określonym w:
1) Konwencji nr 92 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej pomieszczenia załogi
na statku (zrewidowanej w 1949 r.), przyjętej w Genewie dnia 18 czerwca 1949 r. (Dz. U.
z 1954 r. Nr 44, poz. 202);
2) Konwencji nr 133 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej pomieszczenia załogi
na statku (postanowienia uzupełniające), przyjętej w Genewie dnia 30 pa dziernika
1970 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 107, poz. 512);
3) Konwencji nr 147 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej minimalnych norm na
statkach handlowych, przyjętej w Genewie dnia 29 pa dziernika 1976 r. (Dz. U. z 1997 r.
Nr 72, poz. 454).

3.
Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, kierując się koniecznością
zapewnienia bezpieczeństwa statków oraz życia i zdrowia osób na statkach, dla statków
podlegających umowom międzynarodowym, może, w drodze rozporządzenia:
1) uznać za obowiązujące szczegółowe przepisy techniczne w zakresie budowy statku, jego
stałych urządzeń i wyposażenia wydawane przez organizację;
2) określić warunki uznawania przepisów technicznych wydanych przez organizację, za
spełniające wymagania bezpieczeństwa, mając na uwadze posiadane uznanie Komisji
Europejskiej przez tę organizację;
3) zwiększyć wymagania wobec statków podlegających umowom międzynarodowym,
w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń i wyposażenia w stosunku do wymagań
określonych tymi umowami, zgodnie z ich przepisami;
4) wyłączyć statki podlegające umowom międzynarodowym spod działania niektórych
postanowień tych umów, zgodnie z ich przepisami.
1 1
 
 
4. W przypadku uznania przepisów klasyfikacyjnych organizacji innej niż uznana
organizacja, minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje informację w tej
sprawie Komisji Europejskiej oraz pozostałym państwom członkowskim Unii Europejskiej.

Art. 12. 1. Statek niepodlegający umowom międzynarodowym może być używany
w żegludze morskiej, jeżeli jego budowa, stałe urządzenia i wyposażenie zapewniają
bezpieczne uprawianie żeglugi, ochronę środowiska morskiego oraz bezpieczeństwo życia
i

zdrowia osób na nim przebywających, z uwzględnieniem wymagań umów
międzynarodowych, w zakresie określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 2.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
wymagania w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń i wyposażenia dla statków
nieobjętych umowami międzynarodowymi bąd uzna za obowiązujące w tym zakresie
wymagania określone w przepisach technicznych uznanej organizacji, kierując się
koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa statków oraz życia i zdrowia osób
przebywających na statkach, z uwzględnieniem, dla statków rybackich o długości co najmniej
24 m , przepisów Unii Europejskiej ustanawiających zharmonizowany system bezpieczeństwa
dla takich statków.

Art. 13. 1. Statek powinien mieć wyznaczoną wolną burtę zgodnie z postanowieniami
Konwencji o liniach ładunkowych.
2. Organem właściwym do wyznaczenia wolnej burty jest dyrektor urzędu morskiego.
3. Statek, dla którego wyznaczono wolną burtę, otrzymuje świadectwo wolnej burty oraz
znak wolnej burty, który należy umieścić na obu burtach statku.
4. Za czynności związane z wydaniem świadectwa wolnej burty pobiera się opłatę
w wysokości określonej w załączniku do ustawy.
5. Opłata, o której mowa w ust. 4, stanowi dochód budżetu państwa.
6. W przypadku gdy świadectwo wolnej burty wydaje uznana organizacja, dochód
budżetu państwa stanowi 10 % opłaty ustalonej w załączniku do ustawy.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
tryb postępowania w sprawach wyznaczania wolnej burty oraz wzory międzynarodowych
świadectw wolnej burty, uwzględniając postanowienia Konwencji o liniach ładunkowych.

1 2
 
 
Art. 14. 1. Statek powinien być wyposażony w urządzenie Systemu Automatycznej
Identyfikacji (AIS), spełniające wymagania określone w rozdziale V Konwencji SOLAS,
z zastrzeżeniem ust. 3.
2. Statek wyposażony w urządzenie systemu AIS powinien utrzymywać je w działaniu
ciągłym z wyjątkiem przypadków, w których porozumienia międzynarodowe lub przepisy
IMO stanowią o ochronie informacji nawigacyjnej.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
kategorie statków zwolnionych z wymogu wyposażenia w urządzenia systemu AIS, biorąc
pod uwagę pojemność brutto, rodzaj, rok budowy oraz rejon żeglugi statków,
z uwzględnieniem przepisów Unii Europejskiej w zakresie systemu monitorowania
i informacji o ruchu statków.

Art. 15. 1. Statek powinien być wyposażony w rejestrator danych z podróży (VDR) albo
uproszczony rejestrator danych z podróży (S-VDR), spełniający wymagania określone
w rozdziale V Konwencji SOLAS, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
kategorie statków, które mogą być wyposażone w S-VDR oraz kategorie statków
zwolnionych z obowiązku wyposażenia w VDR albo S-VDR, biorąc pod uwagę pojemność
brutto, rodzaj, rok budowy oraz rejon żeglugi statków, z uwzględnieniem przepisów Unii
Europejskiej w zakresie systemu monitorowania i informacji o ruchu statków.

Art. 16. 1. Statek uprawiający żeglugę międzynarodową powinien być wyposażony
w urządzenie Systemu Identyfikacji i ledzenia Dalekiego Zasięgu (LRIT), spełniające
wymagania określone w rozdziale V Konwencji SOLAS, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 1.
2. Statek wyposażony w urządzenie systemu LRIT powinien utrzymywać je w działaniu
ciągłym z wyjątkiem przypadków, w których porozumienia międzynarodowe lub przepisy
IMO stanowią o ochronie informacji nawigacyjnej lub gdy kapitan statku uzna, że
utrzymywanie urządzenia systemu LRIT w działaniu stanowić będzie zagrożenie dla
bezpieczeństwa lub ochrony statku.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, kapitan statku o polskiej przynależności
niezwłocznie informuje o wyłączeniu urządzenia systemu LRIT dyrektora urzędu morskiego
1 3
 
 
właściwego dla portu macierzystego statku oraz dokonuje odpowiedniego zapisu w dzienniku
pokładowym z podaniem przyczyny i czasu trwania wyłączenia tego urządzenia.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia:
1) kategorie statków zwolnionych z obowiązku wyposażenia w urządzenia systemu LRIT,
mając na uwadze pojemność brutto, rodzaj, rok budowy, rejon żeglugi statków oraz
używane przez te statki systemy identyfikacji,
2) warunki przekazywania danych z urządzeń systemu LRIT do Centrum Danych LRIT
– z uwzględnieniem przepisów Unii Europejskiej w zakresie systemu monitorowania
i informacji o ruchu statków.

Art. 17. 1. Stacje atestacji urządzeń i wyposażenia statku, w tym sprzętu ochrony
przeciwpożarowej, środków ratunkowych oraz urządzeń radiowych i nawigacyjnych,
podlegają, zgodnie z przepisami Konwencji SOLAS, uznawaniu oraz nadzorowi dyrektora
urzędu morskiego.
2. Uznania dokonuje się, w drodze decyzji, po przeprowadzeniu kontroli polegającej na
sprawdzeniu spełnienia wymagań w zakresie bazy technicznej stacji atestacji oraz
kwalifikacji jej personelu. Potwierdzeniem uznania jest świadectwo uznania.
3. wiadectwo uznania wydaje się na okres 5 lat na podstawie pozytywnych wyników
kontroli. wiadectwo podlega potwierdzeniu w okresach rocznych.
4. Dyrektor urzędu morskiego może przeprowadzić kontrole sprawdzające w celu
stwierdzenia, czy stacja atestacji w okresie ważności świadectwa uznania spełnia
wymagania, o których mowa w ust. 2.
5. Na podstawie negatywnych wyników kontroli dyrektor urzędu morskiego, w drodze
decyzji, cofa uznanie lub odmawia wydania świadectwa uznania.
6. Za przeprowadzenie kontroli i wydanie świadectwa uznania pobiera się opłatę określoną
w załączniku do ustawy. Opłata stanowi dochód budżetu państwa.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki i tryb uznawania stacji atestacji,
2) szczegółowy sposób sprawowania nadzoru nad stacjami atestacji,
3) wzór świadectwa uznania dla stacji atestacji
1 4