Rządowy projekt ustawy o bezpieczeństwie morskim

 
4. Zawieszenie uprawnień określonych w dokumencie może nastąpić na okres do 2 lat,
mając na uwadze stopień spowodowanego zagrożenia.
5. Zawieszenie uprawnień oznacza zakaz zajmowania stanowiska, do którego uprawnia
dokument kwalifikacyjny.
6. W przypadku zawieszenia uprawnień organ może wydać, na wniosek zainteresowanego
członka załogi statku, dokument potwierdzający kwalifikacje zawodowe do zajmowania
stanowiska niższego niż to, do którego uprawniał dotychczasowy dokument, biorąc pod
uwagę potencjalne skutki dla bezpieczeństwa statku, osób na nim przebywających
i środowiska morskiego.
7. Lista osób, których uprawnienia zostały zawieszone lub w sprawie których izba
morska wydała prawomocne orzeczenie, zamieszczana jest na stronie internetowej organu
wydającego dokument. Na liście zamieszcza się imię i nazwisko tej osoby oraz numer, datę
wystawienia i ważności dokumentu potwierdzającego uprawnienia.
Art. 73. Kierownik statku żeglugi śródlądowej może prowadzić statek na morskich
wodach wewnętrznych, jeżeli posiada odpowiednie kwalifikacje określone w przepisach
o żegludze śródlądowej, z uwzględnieniem przepisów ustawy.

Art. 74.1. Szkolenia i przeszkolenia, o których mowa w art. 64 ust. 1 pkt 3 oraz w art. 65
ust. 1, prowadzone są przez morskie jednostki edukacyjne.
2. Morskimi jednostkami edukacyjnymi są:
1) uczelnie morskie w rozumieniu ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie
wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z pó n. zm.8)),
2) uczelnie inne niż w pkt 1, wydziały lub struktury międzywydziałowe uczelni,
3) szkoły ponadgimnazjalne, placówki kształcenia praktycznego, dokształcania
i doskonalenia zawodowego, umożliwiające uzyskanie i uzupełnienie wiedzy,
umiejętności i kwalifikacji zawodowych, w tym ośrodki prowadzące działalność
szkoleniową w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub państwach trzecich
– uznane w drodze decyzji przez ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej.
                                                           
8) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 46, poz. 328, Nr 104, poz. 708 i 711,
Nr 144, poz. 1043, Nr 227, poz. 1658, z 2007 r. Nr 80, poz. 542, Nr 120, poz. 818, Nr 176, poz.1238 i 1240,
Nr 180, poz. 1280, z 2008 r. Nr 70, poz. 416, z 2009 r. Nr 68, poz. 584, Nr 157, poz. 1241, Nr 161, poz. 1278,
Nr 202, poz. 1553, z 2010 r. Nr 57, poz. 359, Nr 75, poz. 471, Nr 96, poz. 620 i Nr 127, poz. 857 oraz z 2011 r.
Nr 45, poz. 235 i Nr 84, poz. 455. 
4 5
 
 
3. Morską jednostkę edukacyjną uznaje się, jeżeli jej programy szkoleń, baza
szkoleniowa oraz kwalifikacje kadry odpowiadają wymaganiom określonym w Konwencji
STCW, a także jeżeli posiada ważny certyfikat systemu zarządzania jakością.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, mając na względzie postanowienia
Konwencji STCW, określi, w drodze rozporządzenia, ramowe programy szkoleń
i przeszkoleń, o których mowa w ust. 1, oraz wymagania egzaminacyjne, uwzględniając
konieczność właściwego przygotowania członków załóg statków morskich do wykonywania
obowiązków.

Art. 75. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej uznaje oraz sprawuje nadzór
nad morskimi jednostkami edukacyjnymi oraz ośrodkami, o których mowa w art. 70 ust. 3,
w zakresie szkolenia członków załóg statków morskich oraz zgodności z przepisami ustawy
lub Konwencji STCW, dokonując audytów dotyczących:
1) uznania;
2) zmiany zakresu uznania;
3) potwierdzenia uznania;
4) odnowienia ważności uznania.
2. W przypadku uzasadnionego podejrzenia, wystąpienia nieprawidłowości
w działalności podmiotów, o których mowa ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki
morskiej przeprowadza audyty dodatkowe.
3. Uznania dokonuje się na czas nie dłuższy niż 4 lata.
4. Audyty, o których mowa w ust. 1, przeprowadza się na wniosek podmiotu,
o którym mowa w ust. 1, w zakresie określonym przez ten podmiot.
5. Za przeprowadzenie audytów, o których mowa w ust. 1, pobiera się opłaty
w wysokości określonej w załączniku do ustawy. Opłaty stanowią dochód budżetu państwa.
6. Jeżeli w wyniku przeprowadzonego audytu zostały stwierdzone nieprawidłowości,
minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może, w drodze decyzji, zawiesić albo
cofnąć uznanie podmiotom, o których mowa w ust. 1, w zależności od rodzaju stwierdzonych
nieprawidłowości.
7. Cofnięcia uznania dokonuje się również w przypadku nieprzeprowadzenia
w przewidzianym terminie audytu dotyczącego potwierdzenia uznania z winy podmiotu,
o

którym mowa w ust. 1, lub uniemożliwienia przez ten podmiot, bez wskazania
4 6
 
 
uzasadnionych przyczyn, przeprowadzenia audytu dodatkowego. Decyzji nadaje się rygor
natychmiastowej wykonalności.
8. Uznanie, zmiana zakresu uznania oraz odnowienie ważności uznania podmiotów,
o których mowa w ust. 1, potwierdza się wydaniem certyfikatu.
9. Ograniczenie zakresu uznania, dokonane na wniosek podmiotu, o którym mowa
w ust. 1, nie wymaga przeprowadzenia audytu.



Art. 76. 1 Audyty, o których mowa w art. 75 ust. 1 i 2, przeprowadzają audytorzy wpisani na
listę audytorów prowadzoną przez ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej. Listę
sporządza się na czas określony.
2. Na listę wpisuje się osoby posiadające wiedzę z zakresu zagadnień objętych Konwencją
STCW, kwalifikacje i doświadczenie w zakresie prowadzenia audytów, podając ich imię
i nazwisko. Audytorom, za przeprowadzenia audytu, przysługuje wynagrodzenie.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej wskazuje, spośród osób,
umieszczonych na liście audytorów, audytora wiodącego oraz audytorów wchodzących
w skład zespołu audytującego do przeprowadzenia danego audytu. Audytor wiodący
powinien posiadać co najmniej kwalifikacje audytora wewnętrznego systemów zarządzania
jakością i minimum 2-letnie doświadczenie w prowadzeniu audytów.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia:
1) warunki i tryb uznawania, zmiany zakresu, odnawiania, zawieszania i cofania
uznania podmiotów, o których mowa w art. 75 ust. 1,
2) warunki i sposób przeprowadzania audytów,

3) sposób sporządzania i aktualizacji listy audytorów
– mając na względzie konieczność zachowania obiektywizmu i przejrzystości oraz
prawidłowego przebiegu przeprowadzanych audytów, a także zapewnienia wysokiego
poziomu kształcenia kadr morskich, zgodnie z postanowieniami Konwencji STCW.

Art. 77. 1. W celu organizacji i przeprowadzania egzaminów kwalifikacyjnych, tworzy
się Centralną Morską Komisję Egzaminacyjną, zwaną dalej „Komisją”, podległą ministrowi
właściwemu do spraw gospodarki morskiej.
4 7
 
 
2. Przewodniczącego Komisji oraz jego dwóch zastępców powołuje i odwołuje minister
właściwy do spraw gospodarki morskiej spośród osób posiadających wiedzę w zakresie
objętym Konwencją STCW oraz doświadczenie w pracy na statkach morskich.
3. Egzaminy mogą być przeprowadzone przez egzaminatorów wpisanych na listę
egzaminatorów prowadzoną przez ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej. Na
listę wpisuje się osoby posiadające wiedzę w zakresie objętym Konwencją STCW
z określonego przedmiotu objętego egzaminem oraz doświadczenie w zakresie szkolenia. Na
liście zamieszcza się imię i nazwisko egzaminatora oraz wykaz przedmiotów, do
egzaminowania z których jest uprawniony.
4. Egzaminy przeprowadza zespół egzaminacyjny, wskazywany przez przewodniczącego
Komisji lub jego zastępcę. Członków zespołu egzaminacyjnego wskazuje się spośród osób
umieszczonych na liście egzaminatorów. Członkom zespołu egzaminacyjnego, za udział
w przeprowadzeniu egzaminu, przysługuje wynagrodzenie.
5. Za przeprowadzenie egzaminu pobiera się opłatę w wysokości określonej w załączniku do
ustawy.
6. Opłaty, o których mowa w ust. 5, stanowią dochód budżetu państwa.
7. Komisja podaje do publicznej wiadomości terminy egzaminów zamieszczając je na swojej
stronie internetowej.
8. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze zarządzenia, regulamin
działania Komisji oraz jej organizację, uwzględniając charakter wykonywanych przez nią
zadań.
9. Obsługę administracyjną Komisji zapewnia minister właściwy do spraw gospodarki
morskiej.
10. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, kierując się koniecznością zapewnienia
właściwego poziomu wyszkolenia i sprawnego przeprowadzania egzaminów oraz
zapewnienia wysokiego poziomu kształcenia kadr morskich, w szczególności zgodnie
z postanowieniami Konwencji STCW, określi, w drodze rozporządzenia, kryteria, którym
powinni odpowiadać kandydaci na przewodniczącego Komisji i jego zastępców oraz
egzaminatorów, sposób sporządzania i aktualizacji listy egzaminatorów, a także tryb i sposób
przeprowadzania egzaminów kwalifikacyjnych oraz warunki wynagradzania członków
zespołu egzaminacyjnego.

4 8
 
 
Art. 78. 1. Wymagane przepisami międzynarodowymi szkolenia osób innych niż
marynarze mogą odbywać się w morskich jednostkach edukacyjnych.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, mając na uwadze przepisy
międzynarodowe w zakresie szkoleń dla pracowników sektora gospodarki morskiej, innych
niż marynarze, może określić, w drodze rozporządzenia, ramowe programy tych szkoleń, oraz
wzory dokumentów potwierdzających szkolenie.

Art. 79. Morskie jednostki edukacyjne oraz Komisja są obowiązane do stosowania
systemów zarządzania jakością.

Art. 80. 1. Skład załogi statku niezbędny dla bezpieczeństwa morskiego ustala dyrektor
urzędu morskiego właściwy dla portu macierzystego statku i potwierdza:
1) wydając certyfikat bezpiecznej obsługi dla statków podlegających Konwencji
SOLAS;
2) dokonując wpisu w karcie bezpieczeństwa dla statków innych niż określone w pkt 1.
2. Na wniosek armatora statku niepodlegającego Konwencji SOLAS, uprawiającego
żeglugę międzynarodową, dokumentem określającym niezbędny dla bezpieczeństwa
morskiego skład załogi statku może być certyfikat bezpiecznej obsługi.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
warunki ustalania składu załogi statku przez dyrektorów urzędów morskich oraz wzór
certyfikatu bezpiecznej obsługi, mając na uwadze przepisy IMO dotyczące minimalnej
bezpiecznej obsady statku oraz zapewnienie jego bezpiecznej eksploatacji.
4. Na wniosek Komendanta Głównego Straży Granicznej, Komendanta Głównego Policji
oraz armatora statku służby państwowej specjalnego przeznaczenia dla statków tych służb,
właściwy dyrektor urzędu morskiego, w drodze decyzji, może ustalić skład załogi oraz
niezbędne kwalifikacje, członków załóg tych statków, mając na uwadze bezpieczeństwo
statku, osób na nich przebywających oraz specyfikę funkcjonowania danej służby.

Art. 81. 1. W celu zapewnienia przestrzegania wymagań w zakresie kwalifikacji i składu
załogi niezbędnego dla bezpieczeństwa morskiego statek, w ramach inspekcji
przeprowadzanej przez organ inspekcyjny, podlega sprawdzeniu, czy członkowie załogi
zatrudnieni na statku posiadają wymagane dokumenty oraz czy skład załogi jest zgodny
4 9