Rządowy projekt ustawy o bezpieczeństwie morskim

 
11. Za wynajęcie symulatora dla celów egzaminowania – do 400 j.t./h
12. Opłaty za czynności związane z uznaniem Morskich Jednostek Edukacyjnych
(MJE):
12.1. Opłata za audyt na uznanie MJE – 1500 j.t.
12.2. Opłata za audyt na rozszerzenie uznania – 1000 j.t.
12.3. Opłata za audyt na potwierdzenie uznania – 1000 j.t.
12.4. Opłata za odnowienie ważności uznania – 1500 j.t.
12.5. Za wydanie certyfikatu uznania Morskiej Jednostki Edukacyjnej – 300 j.t.
12.6. Za wydanie załącznika do certyfikatu uznania Morskiej Jednostki Edukacyjnej po
rozszerzeniu działalności o dodatkowe kursy – 200 j.t.
13. Wynagrodzenie zespołu audytującego:
13.1. Audytor wiodący – 300 j.t.
13.2. Audytor – 250 j.t.

IV. JEDNOSTKA TARYFOWA
Wartość złotowa jednostki taryfowej stanowi równowartość 0,2 SDR – Specjalnych Praw
Ciągnienia liczona według średniego kursu walutowego z poprzedniego tygodnia podanego
w tabelach kursowych Narodowego Banku Polskiego.
07/10rch 
1 1
 
 
UZASADNIENIE

Projektowana ustawa uchyla obecnie obowiązującą ustawę z dnia 9 listopada 2000 roku
o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. z 2006 r. Nr 99, poz. 693, z pó n. zm.) i dokonuje
w zakresie swojej regulacji transpozycji następujących dyrektyw Unii Europejskiej:
1) dyrektywy 92/29/EWG z dnia 31 marca 1992 r. dotyczącej minimalnych wymagań
w dziedzinie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w celu poprawy opieki medycznej na
statkach (Dz. Urz. UE L 113 z 30.04.1992, str. 19 – 36, z pó n. zm.),
2) dyrektywy 96/98/WE z dnia 20 grudnia 1996 r. w sprawie wyposażenia statków (Dz. Urz.
UE L 46 z 17.02.1997, str. 25, z pó n. zm.),
3) dyrektywy 97/70/WE z dnia 11 grudnia 1997 r. ustanawiającej zharmonizowany system
bezpieczeństwa dla statków rybackich o długości 24 metrów i większej (Dz. Urz. UE L 34
z 09.02.1998, str. 1, z pó n. zm.),
4) dyrektywy 98/41/WE z dnia 18 czerwca 1998 r. w sprawie rejestracji osób podróżujących
na pokładzie statków pasażerskich płynących do portów państw członkowskich Wspólnoty
lub z portów państw członkowskich Wspólnoty (Dz. Urz. UE L 188 z 02.07.1998, str. 35,
z pó n. zm.),
5) dyrektywy 99/35/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie systemu obowiązkowych
przeglądów dla bezpiecznej, regularnej żeglugi promów typu ro-ro i szybkich statków
pasażerskich (Dz. Urz. UE L 138 z 01.06.1999, str. 1, z pó n. zm.),
6) dyrektywy 2002/59/WE z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiającej wspólnotowy system
monitorowania i informacji o ruchu statków, uchylającej dyrektywę 93/75/WE (Dz. Urz. UE
L 208 z 05.08.2002, str. 10),
7) dyrektywy 2008/106/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie minimalnego poziomu
wyszkolenia marynarzy (Dz. Urz. UE L 323 z 03.12.2008, str. 33),
8) dyrektywy 2009/15/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wspólnych reguł i norm
dotyczących organizacji dokonujących inspekcji i przeglądów na statkach oraz odpowiednich
działań administracji morskich (Dz. Urz. UE L 131 z 28.05.2009, str. 47),
9) dyrektywy 2009/16/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie kontroli przeprowadzanej
przez państwo portu (Dz. Urz. UE L 131 z 28.05.2009, str. 57),
1 
 
 
10) dyrektywy 2009/17/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniającej dyrektywę 2002/59/WE
ustanawiającą wspólnotowy system monitorowania i informacji o ruchu statków (Dz. Urz. UE
L 131 z 28.05.2009, str. 101),
11) dyrektywy 2009/21/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zgodności z wymaganiami
dotyczącymi państwa bandery (Dz. Urz. UE L 131 z 28.05.2009, str. 132),
12) dyrektywy 2009/42/WE z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie sprawozdań statystycznych
w odniesieniu do przewozu rzeczy i osób drogą morską (Dz. Urz. UE L 141 z 06.06.2009,
str. 29, z pó n. zm.),
13) dyrektywy 2009/45/WE z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa
statków pasażerskich (Dz. Urz. UE L 163 z 25.06.2009, str. 1),
14) dyrektywy 2010/36/UE z dnia 1 czerwca 2010 r. zmieniającej dyrektywę Parlamentu
Europejskiego i Rady 2009/45/WE w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków
pasażerskich (Dz. Urz. UE L 162 z 29.06.2010, str. 1)
15) dyrektywy 2011/15/UE z dnia 23 lutego 2011 r. zmieniającej dyrektywę 2002/59/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającą wspólnotowy system monitorowania
i informacji o ruchu statków (Dz. Urz. UE L 49 z 24.02.2011, str. 33).


Ustawa o bezpieczeństwie morskim wdraża szereg międzynarodowych umów
ustanowionych pod auspicjami Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), z których do
najważniejszych należy zaliczyć: Międzynarodową konwencję o bezpieczeństwie życia na
morzu, sporządzoną w Londynie dnia 1 listopada 1974 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 61, poz. 318
i 319) wraz z Protokołem z 1978, sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego 1978 r. (Dz. U.
z 1984 r. Nr 61, poz. 320 i 321 oraz z 1986 r. Nr 35, poz. 177) oraz z Protokołem z 1988 roku
(Dz. U. z 2009 r. Nr 46, poz. 372), zwaną dalej „Konwencją SOLAS”; Międzynarodową
konwencję o liniach ładunkowych, sporządzoną w Londynie dnia 5 kwietnia 1966 r. (Dz. U.
z 1969 r. Nr 33, poz. 282) wraz z Protokołem z 1988 roku (Dz. U. Nr 33, poz. 282), zwaną
dalej „Konwencją o liniach ładunkowych”; Konwencję w sprawie międzynarodowych
przepisów o zapobieganiu zderzeniom na morzu, sporządzoną w Londynie dnia
20 pa dziernika 1972 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 15, poz. 61 i 62 oraz z 1984 r. Nr 23, poz. 106),
zwaną dalej „Konwencją o zapobieganiu zderzeniom”; Międzynarodową konwencję
o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki, 1973 r., sporządzoną w Londynie dnia
2 listopada 1973 r., zmienioną Protokołem uzupełniającym sporządzonym w Londynie dnia
17 lutego 1978 r. (Dz. U. z 1987 r. Nr 17, poz. 101) oraz Protokołem uzupełniającym
2 
 
 
sporządzonym w Londynie dnia 26 września 1997 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 202, poz. 1679),
zwaną dalej „Konwencją MARPOL”; Międzynarodową konwencję o poszukiwaniu
i ratownictwie morskim, sporządzoną w Hamburgu dnia 27 kwietnia 1979 r. (Dz. U. z 1988 r.
Nr 27, poz. 184 i 185), zwaną dalej „Konwencją SAR”; Międzynarodową konwencję
o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia
wacht, 1978, sporządzoną w Londynie dnia 7 lipca 1978 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 39, poz. 201
i 202 oraz z 1999 r. Nr 30, poz. 286), zwaną dalej „Konwencją STCW”.
W zakresie przeprowadzania inspekcji państwa portu najważniejszym instrumentem prawnym
jest Porozumienie Państw Europejskich, Rosji i Kanady (Memorandum Paryskie) w sprawie
kontroli państwa portu z dnia 26 stycznia 1982 r. (Dz. Urz. MI z 2008 r. Nr 15, poz. 77).

Obecnie
obowiązująca ustawa o bezpieczeństwie morskim wdraża również przepisy
Międzynarodowej Organizacji Pracy, w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz
warunków sanitarnych, określone w Konwencji nr 92 Międzynarodowej Organizacji Pracy
dotyczącej pomieszczenia załogi na statku (zrewidowanej w 1949 r.), przyjętej w Genewie
dnia 18 czerwca 1949 r. (Dz. U. z 1954 r. Nr 44, poz. 202); Konwencji nr 133
Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej pomieszczenia załogi na statku
(postanowienia uzupełniające), przyjętej w Genewie dnia 30 pa dziernika 1970 r. (Dz. U.
z 1994 r. Nr 107, poz. 512); Konwencji nr 147 Międzynarodowej Organizacji Pracy
dotyczącej minimalnych norm na statkach handlowych, przyjętej w Genewie dnia
29 pa dziernika 1976 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 72, poz. 454). Kwalifikacje członków załóg
statków morskich muszą odpowiadać wymaganiom określonym między innymi w Konwencji
(nr 69) Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej świadectwa kwalifikacyjnego
kucharzy okrętowych, sporządzonej w Seattle dnia 27 czerwca 1946 r. (Dz. U. z 1954 r.
Nr 44, poz. 196 i 197) oraz Konwencji nr 74 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej
świadectw kwalifikacyjnych starszych marynarzy, sporządzonej w Seattle dnia 29 czerwca
1946 r. (Dz. U. z 1954 r. Nr 44, poz. 200 i 201). Postanowienia projektowanej ustawy
w zakresie wdrożenia konwencji MOP nie wprowadzają zmian w stosunku do
obowiązujących regulacji.

Podstawowym celem wydania nowego aktu jest implementacja do polskiego porządku
prawnego szeregu dyrektyw Unii Europejskiej, stanowiących tzw. pakiet Eryka III, z 2009 r.
Poza tym przepisy projektu, tworząc morską służbę asysty telemedycznej, wypełniają
obowiązki Polski wynikające z dyrektywy 1992/29/WE dotyczące minimalnych wymagań
3 
 
 
w dziedzinie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w celu poprawy opieki medycznej na
statkach, zaś wprowadzając nowy rodzaj inspekcji, tzw. inspekcji specjalnej, czynią zadość
wymaganiom dyrektywy 1999/35/WE dotyczącej przeglądów statków pasażerskich typu ro-ro
i szybkich statków pasażerskich. Przepisy nowej ustawy uzupełniają także implementowaną
wcześniej dyrektywę 2008/106/WE dotyczącą minimalnego poziomu wyszkolenia
marynarzy, wprowadzając możliwość zawierania umów pomiędzy państwami stronami
Konwencji STCW w sprawie potwierdzenia uznania zagranicznego dyplomu lub świadectwa
kwalifikacyjnego oraz uwzględniają najnowsze zmiany w wyposażeniu statków morskich,
wynikające z dyrektywy 2011/15/UE. W stosunku do pozostałych dyrektyw, które
wymieniono we wstępie do uzasadnienia, sposób ich implementacji nie uległ zmianie.
Oprócz
wdrożenia prawa unijnego, nowa ustawa wprowadza wynikające z Rezolucji
IMO A. 996(25) postanowienia dotyczące niektórych obowiązków państwa bandery
(dotyczących zatrzymania statku), tworzy podstawę prawną nadzoru nad stacjami atestacji
urządzeń i wyposażenia statku, a także reguluje bezpieczne uprawianie żeglugi przez jachty
rekreacyjne i komercyjne na wodach morskich. Projektowana ustawa jest aktem
obszerniejszym niż ustawa obecnie obowiązująca. Składa się z ośmiu rozdziałów
(w porównaniu z siedmioma w ustawie obecnej) obejmujących 142 artykuły (w porównaniu
do 62 artykułów obecnej ustawy).
Rozdział 1 (art. 1 – 10) projektowanej ustawy zawiera przepisy o charakterze
ogólnym.
Artykuł 1 określa zakres przedmiotowy ustawy, obejmujący sprawy bezpieczeństwa
morskiego w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń i wyposażenia, inspekcji statku,
kwalifikacji i składu załogi statku, bezpiecznego uprawiania żeglugi morskiej oraz ratowania
życia na morzu. W porównaniu z zakresem przedstawionym w art. 1 aktu obecnie
obowiązującego, nowa ustawa wyodrębniła i bardziej szczegółowo reguluje zagadnienia
dotyczące inspekcji statków (zarówno o polskiej, jak i o obcej przynależności).
Kwestie
dotyczące zakresu podmiotowego i wyłączeń z niego zostały uregulowane –
podobnie jak w ustawie obecnej – w artykułach 3 i 4. Regulacja ustawowa dotyczy statków
morskich o polskiej przynależności oraz statków o obcej przynależności znajdujących się na
polskich morskich wodach wewnętrznych lub na polskim morzu terytorialnym, a także na
polskich obszarach morskich – w zakresie przepisów o monitorowaniu i informacji o ruchu
statków. Postanowień ustawy nie stosuje się do jednostek pływających Marynarki Wojennej,
Straży Granicznej i Policji (z zastrzeżeniem przypadków określonych w ustawie).
4