Rządowy projekt ustawy o bezpieczeństwie morskim

 
13) pasażerskiej żegludze krajowej – należy przez to rozumieć żeglugę na wodach
morskich uprawianą przez statki pasażerskie pomiędzy portami morskimi
Rzeczypospolitej Polskiej;
14) międzynarodowej żegludze pasażerskiej – należy przez to rozumieć żeglugę na
wodach morskich statkiem pasażerskim inną niż pasażerska żegluga krajowa;
15) informacji dotyczącej identyfikacji statku – należy przez to rozumieć podstawowe
informacje o statku, takie jak nazwa oraz, o ile statek posiada, sygnał rozpoznawczy
oraz numer IMO statku nadany przez Międzynarodową Organizację Morską (IMO)
lub morski radiowy numer identyfikacyjny MMSI;
16) organizacji – należy przez to rozumieć instytucję klasyfikacyjną wykonującą zadania
w zakresie nadzoru technicznego nad statkami;
17) uznanej organizacji – należy przez to rozumieć organizację uznaną przez Komisję
Europejską zgodnie z przepisami Unii Europejskiej w zakresie wspólnych reguł
i norm dotyczących organizacji dokonujących inspekcji i przeglądów statków;
18)
przepisach klasyfikacyjnych – należy przez to rozumieć wymagania uznanej
organizacji w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń oraz wyposażenia,
a także utrzymania statku oraz procedur przeprowadzania przeglądów statku;
19) przeglądzie statku – należy przez to rozumieć kontrolę przeprowadzaną przez
organizację w celu potwierdzenia zgodności z przepisami klasyfikacyjnymi dla
wydania świadectwa klasy;
20) świadectwie klasy – należy przez to rozumieć dokument wydany przez uznaną
organizację potwierdzający zdolność lub przystosowanie statku do określonego
używania zgodnie z przepisami klasyfikacyjnymi tej uznanej organizacji;
21) certyfikacie – należy przez to rozumieć dokument bezpieczeństwa wydany dla statku
zgodnie z przepisami ustawy oraz umów międzynarodowych;
22) dacie rocznicowej – należy przez to rozumieć dzień i miesiąc każdego roku, taki sam
jak w dacie upływu ważności danego certyfikatu;
23) inspekcji – należy przez to rozumieć kontrolę przeprowadzaną przez:
a) państwo bandery, inne państwo na zlecenie państwa bandery lub uznaną
organizację w imieniu państwa bandery, w celu potwierdzenia, że statek i jego
załoga spełniają wymagania określone w przepisach krajowych
i międzynarodowych,
 5
 
 
b) państwo portu zgodnie z postanowieniami Memorandum Paryskiego;
24)
Memorandum Paryskim – należy przez to rozumieć porozumienie Państw
Europejskich, Rosji i Kanady w sprawie inspekcji państwa portu, podpisane w Paryżu
26 stycznia 1982 r. (Dz. Urz. MI z 2008 r. Nr 15, poz. 77);
25) regionie Memorandum Paryskiego – należy przez to rozumieć obszar geograficzny,
w którym państwa-strony Memorandum Paryskiego przeprowadzają inspekcje na
podstawie postanowień tego Memorandum;
26) systemie THETIS – należy przez to rozumieć system informacyjny wspomagający
realizację zadań inspekcji państwa portu, zawierający dane dotyczące inspekcji
państwa portu przeprowadzanych w regionie Memorandum Paryskiego;
27) priorytecie I lub priorytecie II – należy przez to rozumieć element opisujący status
statku w systemie THETIS, określający obowiązek przeprowadzenia inspekcji statku,
zależny od profilu ryzyka statku, a także czasu jaki upłynął od ostatniej inspekcji oraz
zaistnienia czynników nadrzędnych lub nieoczekiwanych okoliczności;
28) profilu wysokiego, profilu średniego lub profilu niskiego ryzyka – należy przez to
rozumieć element systemu THETIS opisujący statek w zależności od parametrów
określonych w przepisach Unii Europejskiej w sprawie kontroli przeprowadzanej
przez państwo portu, decydujący o priorytecie inspekcji statku, zakresie
i częstotliwości jej przeprowadzania;
29) zatrzymaniu statku – należy przez to rozumieć decyzję zakazującą wyjścia statku
w morze z powodu wykrytych uchybień, które pojedynczo lub razem czynią statek
niezdatny do żeglugi morskiej;
30) wstrzymaniu operacji – należy przez to rozumieć decyzję zakazującą kontynuowania
pracy statku ze względu na wykazane uchybienia, które pojedynczo lub razem
mogłyby uczynić dalszą pracę statku niebezpieczną;
31) zakazie wejścia do portu – należy przez to rozumieć decyzję wydaną kapitanowi lub
armatorowi statku skutkującą, zgodnie z przepisami Unii Europejskiej dotyczącymi
inspekcji państwa portu, zakazem wejścia do wszystkich portów i kotwicowisk państw
członkowskich Unii Europejskiej;
32) zakazie używania statku – należy przez to rozumieć decyzję zabraniającą uprawiania
regularnej żeglugi promu pasażerskiego typu ro-ro lub szybkiego statku pasażerskiego
wydaną zgodnie z przepisami Unii Europejskiej dotyczącymi systemu
 6
 
 
obowiązkowych przeglądów dla bezpiecznej, regularnej żeglugi promów typu ro-ro
i szybkich statków pasażerskich;
33) umowach międzynarodowych – należy przez to rozumieć:
a) Międzynarodową konwencję o bezpieczeństwie życia na morzu, sporządzoną
w Londynie dnia 1 listopada 1974 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 61, poz. 318 i 319)
wraz z Protokołem dotyczącym Międzynarodowej konwencji
o bezpieczeństwie życia na morzu, 1974, sporządzonym w Londynie dnia
17 lutego 1978 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 61, poz. 320 i 321 oraz z 1986 r. Nr 35,
poz. 177), i z Protokołem z 1988 roku do Międzynarodowej konwencji
o bezpieczeństwie życia na morzu z 1974 roku (Dz. U. z 2009 r. Nr 46,
poz. 372) zwaną dalej „Konwencją SOLAS”,
b) Międzynarodową konwencję o liniach ładunkowych, sporządzoną w Londynie
dnia 5 kwietnia 1966 r. (Dz. U. z 1969 r. Nr 33, poz. 282) wraz z Protokołem
z

1988 roku do Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych
z 1966 roku (Dz. U. z 2009 r. Nr 33, poz. 282), zwaną dalej „Konwencją
o liniach ładunkowych”,
c) Konwencję w sprawie międzynarodowych przepisów o zapobieganiu
zderzeniom na morzu, sporządzoną w Londynie dnia 20 pa dziernika 1972 r.
(Dz. U. z 1977 r. Nr 15, poz. 61 i 62 oraz z 1984 r. Nr 23, poz. 106), zwaną
dalej „Konwencją o zapobieganiu zderzeniom”,
d) Międzynarodową konwencję o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez
statki, 1973 r., sporządzoną w Londynie dnia 2 listopada 1973 r., zmienioną
Protokołem uzupełniającym sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego 1978 r.
(Dz. U. z 1987 r. Nr 17, poz. 101) oraz Protokołem uzupełniającym
sporządzonym w Londynie dnia 26 września 1997 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 202,
poz. 1679), zwaną dalej „Konwencją MARPOL”,
e) Międzynarodową konwencję o pomierzaniu pojemności statków z 1969 r.,
sporządzoną w Londynie dnia 23 czerwca 1969 r. (Dz. U. z 1983 r. Nr 56,
poz. 247), zwaną dalej „Konwencją TONNAGE”,
f) Międzynarodową konwencję w sprawie kontroli szkodliwych systemów
przeciwporostowych na statkach, podpisaną w Londynie dnia 5 pa dziernika
2001 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 134, poz. 851);
 7
 
 
34) Kodeksie ISM – należy przez to rozumieć Międzynarodowy kodeks zarządzania
bezpieczną eksploatacją statków i zapobieganiem zanieczyszczaniu, określony
w rozdziale IX Konwencji SOLAS;
35) państwie członkowskim Unii Europejskiej – należy przez to rozumieć również
państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym;
36) państwie trzecim – należy przez to rozumieć państwo niebędące członkiem Unii
Europejskiej.

Art. 6. 1. W celu zwiększenia bezpieczeństwa morskiego w zakresie budowy statku, jego
stałych urządzeń, wyposażenia i eksploatacji, minister właściwy do spraw gospodarki
morskiej może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić do stosowania wymagania,
wytyczne lub zalecenia międzynarodowe o charakterze specjalistycznym dotyczące
bezpieczeństwa morskiego, budowy statku, jego stałych urządzeń, wyposażenia
i eksploatacji, ustanawiane w szczególności przez:
1) Międzynarodową Organizację Morską (IMO);
2) Międzynarodowe Stowarzyszenie Służb Oznakowania Nawigacyjnego (IALA);
3) Międzynarodową Organizację Hydrograficzną (IHO).
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej mając na uwadze upowszechnianie
zasad dobrej praktyki morskiej może wydać, w drodze obwieszczenia, informacje
o zaleceniach i wytycznych wydawanych przez organizacje międzynarodowe w zakresie
budowy statku, jego stałych urządzeń, wyposażenia i eksploatacji.

Art. 7. 1. Na potrzeby administracji morskiej terenowe organy administracji morskiej
tworzą elektroniczną bazę danych o statkach o polskiej przynależności.
2. Baza danych, o której mowa w ust. 1, zawiera informacje dotyczące:
1) identyfikacji statku;
2) przeprowadzanych przeglądów i inspekcji państwa bandery;
3) uznanych organizacji uczestniczących w klasyfikacji i certyfikacji statku;
4) organu, który przeprowadził inspekcję statku w ramach kontroli państwa portu, oraz
daty inspekcji;
 8
 
 
5) wyników inspekcji przeprowadzonych w ramach inspekcji państwa portu,
w szczególności dotyczących uchybień i zatrzymań statku;
6) wypadków i incydentów morskich;
7) identyfikacji statków, które zmieniły banderę z polskiej na obcą w ciągu ostatnich
12 miesięcy;
8) innych danych o statkach o polskiej przynależności uznanych za istotne przez
organy administracji morskiej.
3. Informacje, o których mowa w ust. 2:
1) pkt 4 i 5 – przekazuje armator statku o polskiej przynależności;
2) pkt 6 – przekazują podmioty właściwe do prowadzenia dochodzeń w sprawach
wypadków i incydentów morskich;
3) pkt 7 – przekazują podmioty prowadzące rejestr statków o polskiej
przynależności.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, sposób prowadzenia bazy danych o statkach o polskiej przynależności,
w tym wprowadzania i aktualizacji informacji o tych statkach, warunki dostępu
właściwych organów państw członkowskich Unii Europejskiej oraz Komisji Europejskiej
do informacji zamieszczonych w bazie oraz zakres ich wykorzystania, mając na uwadze
potrzebę zapewnienia dostępności informacji zamieszczonych w bazie oraz przepisy Unii
Europejskiej w zakresie wymagań dotyczących państwa bandery.

Art. 8. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, mając na uwadze charakter
wykonywanych zadań administracji morskiej lub liczbę statków o polskiej
przynależności, może upoważnić, w drodze decyzji, uznaną organizację do wykonywania
zadań administracji morskiej.
2. Organy administracji morskiej sprawują nadzór nad uznanymi organizacjami
upoważnionymi do wykonywania zadań administracji morskiej.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
sposób i zakres upoważniania oraz sprawowania nadzoru nad uznanymi organizacjami
upoważnionymi do wykonywania zadań administracji morskiej, mając na uwadze
konieczność zapewnienia bezpieczeństwa statków o polskiej przynależności oraz
właściwe wykonywanie powierzonych zadań przez uznane organizacje.
 9