Rządowy projekt ustawy o bezpieczeństwie morskim

 
9. Dyrektor urzędu morskiego, który wydał zwolnienie, o którym mowa w ust. 6, sprawdza
nie rzadziej niż co 3 miesiące, czy warunki wymagane do wydania zwolnienia są spełniane.
W przypadku gdy przestaje być spełniony którykolwiek z tych warunków, dyrektor urzędu
morskiego cofa wydane zwolnienie.
10. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje Komisji Europejskiej
wykaz armatorów i statków, którym udzielono zwolnienia zgodnie z ust. 6 i 8, jak również
informuje Komisję Europejską o każdej zmianie dotyczącej tego wykazu.

Art. 88. 1. Kapitan statku znajdującego się w polskich obszarach morskich informuje
niezwłocznie najbliższą brzegową stację radiową lub Służbę Kontroli Ruchu Statków, zwaną
dalej „Służbą VTS”, o wszystkich zdarzeniach, które:
1) mają wpływ na bezpieczeństwo statku, takich jak: kolizje, wejście na mieliznę,
uszkodzenia lub wadliwe działanie urządzeń statku, zalanie lub przesunięcie ładunku,
uszkodzenia kadłuba lub elementów konstrukcyjnych statku;
2) zagrażają bezpieczeństwu morskiemu, takich jak: uszkodzenia urządzeń, które mogą
wpłynąć na zdolności manewrowe lub zdatność do żeglugi statku, w tym wpływające na
system napędowy, urządzenia sterowe, system wytwarzania prądu, wyposażenie
nawigacyjne lub środki łączności.
2. Informacja, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać:
1) informację dotyczącą identyfikacji statku;
2) pozycję statku;
3) port wyjścia;
4) port przeznaczenia;
5) dane adresowe podmiotu będącego w posiadaniu informacji o towarach niebezpiecznych
lub zanieczyszczających, jeżeli są przewożone na statku;
6) liczbę osób na pokładzie;
7) szczegóły zdarzenia oraz inne informacje niezbędne do prowadzenia akcji ratowniczych,
zgodnie z wymaganiami ustanowionymi przez Międzynarodową Organizację Morską
(IMO) w sprawie systemów meldunkowych i raportów ze statków o incydentach
dotyczących towarów niebezpiecznych, substancji szkodliwych i zanieczyszczających.
5 5
 
 
3. Służba VTS lub brzegowa stacja radiowa, po otrzymaniu zgłoszenia o zagrożeniu
życia ludzkiego lub zagrożeniu zanieczyszczeniem środowiska morskiego, powiadamia
niezwłocznie Morskie Ratownicze Centrum Koordynacyjne.
4. Kapitan statku, do którego mają zastosowanie przepisy Kodeksu ISM, informuje
armatora o każdym zdarzeniu, o którym mowa w ust. 1. Armator, po uzyskaniu takiej
informacji, jest obowiązany niezwłocznie skontaktować się z właściwą Służbą VTS i, jeżeli
jest to konieczne, pozostać do jej dyspozycji.
5. Kapitan, armator oraz właściciel przewożonych przez statek towarów niebezpiecznych
lub zanieczyszczających ma obowiązek współpracować z dyrektorem urzędu morskiego
w celu zminimalizowania skutków zdarzeń, o których mowa w ust. 1, w szczególności
przekazywać na jego żądanie informacje zawarte w deklaracji o towarach niebezpiecznych
lub zanieczyszczających, o której mowa w art. 10b ustawy z dnia 16 marca 1995 r.
o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (Dz. U. z 2006 r. Nr 99, poz. 692,
z 2007 r. Nr 176, poz. 1238 oraz z 2009 r. Nr 63, poz. 518).
6. Jeżeli w przypadkach, o których mowa w ust. 1, kapitan statku, o którym mowa
w ust. 4, lub Służba VTS, nie może skontaktować się z armatorem statku, dyrektor urzędu
morskiego jest obowiązany powiadomić o zaistniałej sytuacji organ państwa, który wydał
dokument zgodności lub certyfikat zarządzania bezpieczeństwem. W przypadku statku
o polskiej przynależności dyrektor urzędu morskiego może cofnąć te dokumenty, jeżeli
stwierdzi poważne nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu zarządzania
bezpieczeństwem armatora.

Art. 89. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 88 ust. 1, dyrektor urzędu morskiego
właściwy ze względu na miejsce, w którym znajduje się statek, w celu zapewnienia
bezpieczeństwa życia na morzu, bezpieczeństwa żeglugi lub ochrony środowiska morskiego
może:
1) nakazać kapitanowi statku znajdującego się w niebezpieczeństwie lub statku
potrzebującego pomocy wykonywanie poleceń, dotyczących w szczególności:
a) ograniczenia ruchu statku lub podążenia określonym kursem; wykonanie tego
polecenia nie zwalnia kapitana statku z odpowiedzialności za bezpieczne nawigowanie
statkiem,
b) podjęcia niezbędnych działań mających na celu powstrzymanie zagrożenia
środowiska lub bezpieczeństwa morskiego wywołanego przez statek,
5 6
 
 
c) skierowania statku do miejsca schronienia,
d) skorzystania z usługi pilotowej lub holowniczej;
2) zbadać na statku stopień zagrożenia bezpieczeństwa morskiego oraz środowiska
morskiego, udzielić kapitanowi pomocy w naprawie sytuacji, informując o tym Służbę
VTS.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a i c, gdy statek jest holowany na
podstawie umowy o świadczenie usług holowniczych lub umowy o ratownictwo morskie,
polecenia wydane przez dyrektora urzędu morskiego mogą dotyczyć również podmiotów
świadczących tego rodzaju usługi.

Art. 90. 1. Statki:
1) które w czasie odbywania podróży:
a) uczestniczyły w zdarzeniach na morzu, o których mowa w art. 88 ust. 1,
b) uczestniczyły w wypadku lub na których nastąpiło zdarzenie powodujące zagrożenie
zanieczyszczeniem środowiska morskiego lub jego zanieczyszczenie,
2) których odpowiednio armator lub kapitan nie wywiązał się z obowiązków:
a) zgłaszania lub przekazywania informacji, określonych w art. 87 oraz w art. 88 ust. 2,
b) zgłaszania lub przekazywania informacji określonych w art. 10a ust. 1 ustawy z dnia
16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki,
c) dostosowania się do zasad ruchu statków w wyznaczonych systemach rozgraniczenia
ruchu statków i trasach przepływu,
d) złożenia meldunków wymaganych obowiązkowymi systemami zgłaszania statków
obowiązującymi w polskich obszarach morskich,
e) podporządkowania się nakazom, ostrzeżeniom, instrukcjom i zaleceniom Służby VTS,
3) w odniesieniu do których istnieją dowody lub uzasadnione podejrzenie naruszenia
przepisów o ochronie środowiska morskiego,
4) którym organy inspekcyjne państw członkowskich Unii Europejskiej wydały zakaz
wejścia do portu lub o których przekazana została informacja, że stanowią potencjalne
zagrożenie, przez właściwy organ innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
5) które nie posiadają certyfikatów zgodnych z Międzynarodową konwencją
o odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami,
5 7
 
 
sporządzoną w Brukseli dnia 29 listopada 1969 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 32, poz. 184),
zmienioną Protokołem, sporządzonym w Londynie dnia 27 listopada 1992 r. (Dz. U.
z 2001 r. Nr 136, poz. 1526) lub Międzynarodową konwencją o odpowiedzialności
cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami bunkrowymi, przyjętą
w Londynie dnia 23 marca 2001 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 148, poz. 939), lub innych
odpowiednich certyfikatów lub gwarancji finansowych, albo które nie przekazały
informacji o ich posiadaniu,
6) o których piloci morscy lub podmioty zarządzające portami, przystaniami morskimi lub
obiektami portowymi przekazali informacje, zgodnie z art. 55, że wykazują one braki,
które mogłyby zagrażać bezpieczeństwu statku lub które mogłyby stanowić zagrożenie
zanieczyszczeniem środowiska morskiego
– uważa się za statki stanowiące potencjalne niebezpieczeństwo dla żeglugi lub stanowiące
zagrożenie bezpieczeństwa na morzu, bezpieczeństwa ludzi lub środowiska morskiego.
2. Dyrektor urzędu morskiego zapewnia, aby ruch statków, o których mowa w ust. 1, był
monitorowany przez Służbę VTS oraz niezwłocznie informuje o tych statkach, za
pośrednictwem Służby VTS, właściwe organy państw członkowskich Unii Europejskiej,
położonych wzdłuż planowanej trasy podróży tych statków oraz podmioty określone
w przepisach wydanych na podstawie art. 91 ust. 2 pkt 3.
3. Jeżeli dyrektor urzędu morskiego powe mie uzasadnione podejrzenie, że statek,
o którym mowa w ust. 1, stanowi poważne niebezpieczeństwo dla żeglugi lub zagrożenie
bezpieczeństwa na morzu, bezpieczeństwa ludzi lub środowiska morskiego, może zasięgnąć
informacji o tym statku, w szczególności za pośrednictwem europejskiego systemu
monitorowania ruchu statków i przekazywania informacji, lub przeprowadzić inspekcję
takiego statku. Inspekcja może być również przeprowadzona na żądanie właściwych organów
państw członkowskich Unii Europejskiej. O podjętych działaniach dyrektor urzędu morskiego
informuje państwo bandery statku, państwo do którego statek się udaje oraz zainteresowane
państwa członkowskie Unii Europejskiej.

Art. 91. 1. W celu zapewnienia wymiany informacji o statkach lub zdarzeniach,
stanowiących potencjalne niebezpieczeństwo dla żeglugi lub zagrożenie bezpieczeństwa na
morzu, bezpieczeństwa ludzi lub środowiska morskiego, których skutki mogą rozciągać się na
polskie obszary morskie lub na obszary morskie innych państw członkowskich Unii
5 8
 
 
Europejskiej oraz monitorowania ruchu statków, obejmującego zarządzanie i nadzór nad
ruchem statków, ustanawia się Narodowy System Monitorowania Ruchu Statków
i Przekazywania Informacji, zwany dalej „Narodowym System SafeSeaNet”. W ramach
nadzoru nad ruchem statków Służba VTS może wydawać statkom instrukcje, zalecenia
i nakazy.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób funkcjonowania i organizację Narodowego Systemu SafeSeaNet,
2) zakres zadań Służby VTS,
3) sposób przekazywania informacji o statkach, o których mowa w art. 90 ust. 1, oraz
podmioty, którym przekazuje się te informacje,
4) sposób rozpowszechniania informacji o zdarzeniach, o których mowa w art. 88 ust. 1,
oraz o statkach, o których mowa w art. 90 ust. 1,
5) wymagania wobec systemów teleinformatycznych działających w ramach Narodowego
Systemu SafeSeaNet
– kierując się koniecznością zapewnienia realizacji zadań w zakresie monitorowania ruchu
statków, a także koniecznością zapewnienia infrastruktury niezbędnej do wykonywania tych
zadań, w celu poprawy bezpieczeństwa i efektywności ruchu statków, skuteczności działań
ratowniczych w razie wypadków lub w sytuacjach potencjalnie niebezpiecznych na morzu
oraz działań w zakresie zapobiegania i wykrywania zanieczyszczeń powodowanych przez
statki.

Art. 92. 1. W celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania Narodowego Systemu
SafeSeaNet minister właściwy do spraw gospodarki morskiej powołuje Krajowego
Koordynatora Narodowego Systemu Monitorowania Ruchu Statków i Przekazywania
Informacji odpowiedzialnego za utrzymanie i zarządzanie Narodowym Systemem
SafeSeaNet, zwanego dalej „Koordynatorem SafeSeaNet”. Minister właściwy do spraw
gospodarki morskiej odwołuje Koordynatora SafeSeaNet.
2. Do zadań Koordynatora SafeSeaNet należy:
1) utrzymanie w ciągłym działaniu i zapewnienie odpowiedniego stopnia
bezpieczeństwa krajowej infrastruktury teleinformatycznej niezbędnej do
zapewnienia właściwego funkcjonowania Narodowego Systemu SafeSeaNet;
5 9