Rządowy projekt ustawy o bezpieczeństwie morskim

 
2) utrzymywanie w ciągłym działaniu łączności teleinformatycznej z systemem
SafeSeaNet Unii Europejskiej w celu przekazywania informacji, a także wysyłania
odpowiedzi na zapytania pozostałych użytkowników systemu SafeSeaNet Unii
Europejskiej i Narodowego Systemu SafeSeaNet;
3) zarządzanie prawami dostępu do systemu SafeSeaNet Unii Europejskiej
i Narodowego Systemu SafeSeaNet;
4) opracowanie i aktualizowanie procedur wymiany informacji w systemie, w tym
w przypadku awarii któregokolwiek z podsystemów przekazywania informacji;
5) wyznaczenie i utrzymanie w działaniu całodobowej, działającej 7 dni w tygodniu
Służby Koordynatora SafeSeaNet na potrzeby wymiany informacji
z użytkownikami systemu SafeSeaNet Unii Europejskiej oraz Europejską Agencją
Bezpieczeństwa Morskiego, zwaną dalej „EMSA”;
6) współpraca z EMSA przy opracowywaniu i aktualizacji norm technicznych
działania systemu SafeSeaNet Unii Europejskiej;
7) współpraca z Komisją Europejską w opracowywaniu planów rozwoju systemu
SafeSeaNet Unii Europejskiej.
3. Dyrektorzy urzędów morskich współpracują z Koordynatorem SafeSeaNet w zakresie
realizowanych przez niego zadań.

Art. 93. Użytkownicy systemu SafeSeaNet Unii Europejskiej i Narodowego Systemu
SafeSeaNet podejmują środki niezbędne do zapewnienia:
1) ochrony przed nieuprawnionym dostępem do danych i informacji wymienianych za
pomocą systemu SafeSeaNet;


2) wykorzystywania danych i informacji wymienianych za pomocą systemu
SafeSeaNet, z zachowaniem poufności i zgodnie z przepisami Unii Europejskiej w zakresie
monitorowania i wymiany informacji o ruchu statków.

Art. 94. 1. Organem właściwym do udzielenia schronienia na polskich obszarach
morskich statkowi znajdującemu się w niebezpieczeństwie lub statkowi potrzebującemu
pomocy, jest dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na miejsce, w którym znajduje
się statek.
6 0
 
 
2. Dyrektor urzędu morskiego sporządza plan udzielenia statkom znajdującym się
w niebezpieczeństwie schronienia na polskich obszarach morskich znajdujących się w jego
właściwości. Plan, w części dotyczącej obszarów portu lub obiektu portowego, sporządza się
w porozumieniu z podmiotem zarządzającym portem, przystanią morską lub obiektem
portowym. Plan nie narusza postanowień „Planu akcji poszukiwawczych i ratowniczych”,
o którym mowa w art. 117 ust. 2, i przepisów wydanych na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy
z dnia 16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
elementy, jakie powinien zawierać plan udzielenia statkom znajdującym się
w niebezpieczeństwie lub potrzebującym pomocy na polskich obszarach morskich,
z uwzględnieniem lokalizacji możliwych miejsc schronienia dla takich statków, w celu
zapewnienia sprawnego reagowania na stworzone przez statek znajdujący się
w niebezpieczeństwie lub potrzebujący pomocy zagrożenia bezpieczeństwa życia na morzu,
bezpieczeństwa żeglugi i środowiska morskiego.
4. Plan udzielenia statkom schronienia i jego zmiany podlegają zatwierdzeniu przez
ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej.
5. Decyzję o udzieleniu schronienia statkowi znajdującemu się w niebezpieczeństwie
podejmuje się na podstawie niezależnej oceny sytuacji i planu udzielenia statkom schronienia.
6. Udzielając statkowi schronienia dyrektor urzędu morskiego może zażądać od armatora,
kapitana lub jego przedstawiciela przedstawienia odpowiedniego certyfikatu ubezpieczenia od
roszczeń morskich.
7. W przypadku gdy dyrektor urzędu morskiego powe mie uzasadnione wątpliwości co
do autentyczności certyfikatu, o którym mowa w ust. 6, lub gdy suma gwarancyjna
wynikająca z tego certyfikatu jest mniejsza niż wymagana przepisami Konwencji
o ograniczeniu odpowiedzialności za roszczenia morskie, 1976, sporządzonej w Londynie
dnia 19 listopada 1976 r. (Dz. U. z 1986 r. Nr 35, poz. 175), dyrektor urzędu morskiego może
zażądać od armatora statku gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej.
8. ądanie przedstawienia certyfikatu, ubezpieczenia lub gwarancji, o których mowa
w ust. 6 i 7, nie może powodować opó nienia w udzieleniu statkowi schronienia, a brak
takich dokumentów nie stanowi wystarczającego powodu do odmowy udzielenia schronienia.

Art. 95. 1. Jeżeli ze względu na szczególnie złą pogodę lub stan morza istnieje poważne
zagrożenie zanieczyszczeniem środowiska morskiego bąd zagrożone jest życie ludzkie,
6 1
 
 
dyrektor urzędu morskiego, po uzyskaniu informacji od właściwych służb
meteorologicznych:
1) powiadamia, jeżeli jest to możliwe, kapitana statku znajdującego się w danym rejonie
portu oraz zamierzającego wejść lub wyjść z tego portu o stanie morza i warunkach
pogodowych;
2) nie naruszając obowiązku niesienia pomocy statkom w niebezpieczeństwie oraz zgodnie
z planem udzielenia statkowi schronienia, może podjąć niezbędne środki, łącznie
z zaleceniem bąd zakazem wejścia do portu lub wyjścia z portu, do czasu gdy zostanie
ustalone, że nie istnieje już zagrożenie życia ludzkiego lub zagrożenie zanieczyszczeniem
środowiska;
3) może podjąć niezbędne środki w celu ograniczenia bunkrowania statków lub wprowadzić
zakaz bunkrowania na morskich wodach wewnętrznych i morzu terytorialnym.
2. Kapitan statku powiadamia armatora o środkach podjętych na podstawie ust. 1.
3. W przypadku podjęcia przez kapitana statku działań niezgodnych z zaleceniami lub
zakazami dyrektora urzędu morskiego, o których mowa w ust. 1, kapitan jest obowiązany
powiadomić dyrektora urzędu morskiego o powodach swojego działania.

Art. 96. 1. W czasie żeglugi w warunkach lodowych kapitan statku jest obowiązany do
zachowania szczególnej ostrożności i wykorzystania wszystkich dostępnych środków, w tym
możliwości technicznych statku do manewrowania w takich warunkach, oraz informacji
i wytycznych dyrektora urzędu morskiego wydawanych w ramach prowadzenia akcji
przeciwlodowej na wodach morskich.
2. Dyrektor urzędu morskiego informuje kapitana statku znajdującego się w obszarze
zalodzenia lub zamierzającego wejść lub wyjść z portu, o sytuacji lodowej, zalecanych
trasach i asyście lodołamaczy w tym obszarze.
3. Nie naruszając obowiązku niesienia pomocy statkom potrzebującym pomocy, dyrektor
urzędu morskiego może żądać, aby statki znajdujące się w obszarze zalodzenia i zamierzające
wejść lub wyjść z portu udokumentowały, że spełniają wymogi dotyczące wytrzymałości
kadłuba i mocy maszyn odpowiadające sytuacji lodowej w tym obszarze.
4. Dyrektor urzędu morskiego we współpracy z organami właściwymi w sprawach
gospodarowania wodami jest obowiązany do przeprowadzenia akcji przeciwlodowej na
wodach morskich, z zachowaniem postanowień umów międzynarodowych w tym zakresie.
6 2
 
 
5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
warunki oraz sposób przeprowadzania akcji przeciwlodowych na wodach morskich, w tym
zakres informacji i wytycznych wydawanych kapitanowi statku przez dyrektora urzędu
morskiego w ramach tej akcji, kierując się koniecznością przeciwdziałania możliwości
wystąpienia powodzi w ujściach rzek, nad którymi położone są porty oraz mając na uwadze
zapewnienie bezpieczeństwa statków i życia osób na nich się znajdujących oraz względy
ochrony środowiska morskiego.

Art. 97. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej współpracuje z Komisją
Europejską w zakresie ustanawiania obowiązkowych systemów meldunkowych,
obowiązkowych systemów rozgraniczenia ruchu i tras żeglugowych, zgodnie z przepisami
Unii Europejskiej dotyczącymi wspólnotowego systemu monitorowania i informacji o ruchu
statków, a także z organizacjami regionalnymi lub międzynarodowymi w zakresie rozwoju
systemów identyfikacji i śledzenia dalekiego zasięgu.

Art. 98. 1. Do przewozu ładunków masowych statkami, w tym ziarna luzem, stosuje się
postanowienia Konwencji SOLAS.
2. Statek przewożący ziarno luzem powinien posiadać dokumenty stanowiące dowód
spełnienia wymagań przewidzianych w rozdziale VI Konwencji SOLAS.
3. Organem uprawnionym do wydawania i potwierdzania dokumentów, o których mowa
w ust. 2, jest dyrektor urzędu morskiego.
4. Dokumenty, o których mowa w ust. 2, wydaje się na wniosek armatora.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
warunki bezpiecznego przewozu ładunków masowych statkami oraz tryb postępowania
w sprawie wydawania dokumentów, o których mowa w ust. 2, uwzględniając postanowienia
rozdziału VI Konwencji SOLAS.

Art. 99. 1. Do przewozu towarów niebezpiecznych statkami stosuje się postanowienia
rozdziału VII Konwencji SOLAS oraz załącznika 3 do Konwencji MARPOL.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, kierując się względami
bezpieczeństwa żeglugi określi, w drodze rozporządzenia, dodatkowe wymagania dotyczące
przewozu towarów niebezpiecznych statkami niepodlegającymi Konwencji SOLAS, mając na
6 3
 
 
względzie bezpieczne pakowanie i mocowanie tych towarów oraz środki ostrożności,
konieczne ze względu na sąsiedztwo z innymi towarami.

Art. 100. 1. Przed rozpoczęciem załadunku oleju luzem, w rozumieniu załącznika 1 do
Konwencji MARPOL, a także przed rozpoczęciem bunkrowania paliwa na statek, załadowca
jest obowiązany dostarczyć kartę bezpieczeństwa (MSDS) zawierającą istotne dane dotyczące
charakterystyki bezpieczeństwa danego produktu olejowego.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, mając na uwadze bezpieczeństwo
żeglugi i ochronę środowiska morskiego określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji,
które powinna zawierać karta bezpieczeństwa, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem
postanowień rozdziału VI A Konwencji SOLAS.

Art. 101. 1. Kontener przewożony statkiem należy utrzymywać w stanie zapewniającym
bezpieczeństwo, zgodnie z postanowieniami Międzynarodowej konwencji o bezpiecznych
kontenerach, sporządzonej w Genewie dnia 2 grudnia 1972 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 24,
poz. 118 i 119).
2. Dowodem uznania kontenera za bezpieczny jest umieszczona na nim ważna tabliczka
uznania.
3. Kontrola bezpieczeństwa kontenera polega na sprawdzeniu czy jest na nim
umieszczona ważna tabliczka uznania.
4. Organami uprawnionymi do przeprowadzania przeglądów, prób i uznawania
kontenerów oraz do kontroli ich stanu są dyrektorzy urzędów morskich.
5. Jeżeli zachodzi podejrzenie, że stan kontenera zagraża bezpieczeństwu, dyrektor
urzędu morskiego zabrania jego użycia i nakazuje doprowadzenie kontenera do stanu
zgodnego z wymaganiami bezpieczeństwa.
6. O wykryciu wady kontenera, która mogła już istnieć, gdy kontener został uznany za
bezpieczny, należy powiadomić właściwy organ państwa, który dokonał takiego uznania.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, mając na względzie konieczność
zapewnienia bezpieczeństwa przy czynnościach przeładunkowych kontenerów i ich
transporcie, określi, w drodze rozporządzenia, tryb i sposób postępowania przy
przeprowadzaniu przeglądów, prób i uznawaniu kontenerów.

6 4