Rządowy projekt ustawy o bezpieczeństwie morskim

 
z właściwym certyfikatem lub kartą bezpieczeństwa, a organizacja i pełnienie wacht
odpowiadają wymaganiom Konwencji STCW.
2. W razie stwierdzenia, że członek załogi nie posiada wymaganego ważnego dokumentu
potwierdzającego kwalifikacje, bąd stwierdzenia zaniedbań w organizacji lub pełnieniu
wacht, jeżeli uchybienia te stwarzają niebezpieczeństwo dla osób, mienia lub środowiska,
organ inspekcyjny podejmuje działania, w celu zapewnienia, aby statek nie rozpoczął żeglugi
do czasu usunięcia tych uchybień.
3. W razie stwierdzenia uchybień, o których mowa w ust. 2, na statku o obcej
przynależności, organ inspekcyjny zawiadamia o tym kapitana statku oraz konsula lub
przedstawicielstwo dyplomatyczne państwa przynależności statku. O podjętych wobec statku
działaniach organ ten zawiadamia również właściwą organizację międzynarodową.
4. W razie nieusunięcia uchybień, o których mowa w ust. 2, jeżeli brak dokumentu
potwierdzającego kwalifikacje dotyczy kapitana statku, starszego mechanika, oficerów
pełniących wachty oraz radiooperatora, organ inspekcyjny podejmuje decyzję o zatrzymaniu
statku.

Art. 82. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej sprawuje nadzór nad
dokonywaniem niezależnej oceny systemu szkolenia, egzaminowania i wydawania
dokumentów marynarzom, przeprowadzanej zgodnie z postanowieniami Konwencji STCW.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje Sekretarzowi
Generalnemu Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) oraz Komisji Europejskiej:
1) sprawozdanie z niezależnej oceny, o której mowa w ust. 1, nie pó niej niż przed
upływem 6 miesięcy po zakończeniu tej oceny;
2) informacje o przyjętych do polskiego porządku prawnego przepisach w zakresie spraw
objętych niniejszym rozdziałem.

Rozdział 5
Bezpieczne uprawianie żeglugi
Art. 83. 1. W sprawach dotyczących ruchu statków na morzu terytorialnym stosuje się
przepisy ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej
i administracji morskiej oraz postanowienia Konwencji o zapobieganiu zderzeniom.
5 0
 
 
2. Minister Obrony Narodowej i minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej określą, w drodze rozporządzenia,
zakres stosowania międzynarodowych przepisów o zapobieganiu zderzeniom na morzu do
jednostek pływających Marynarki Wojennej, Straży Granicznej i Policji, mając na celu
bezpieczne uprawianie żeglugi przez te jednostki pływające.

Art. 84. 1. Ruch statków na morskich wodach wewnętrznych oraz korzystanie z portów
morskich, red, kotwicowisk i torów wodnych oraz urządzeń infrastruktury portowej
i infrastruktury zapewniającej dostęp do portów odbywa się z zachowaniem wymagań
bezpieczeństwa morskiego.
2. Wymagania bezpieczeństwa morskiego, o których mowa w ust. 1, określa, w drodze
zarządzenia, właściwy terytorialnie dyrektor urzędu morskiego.
3. W zarządzeniu, o którym mowa w ust. 2, określone zostaną w szczególności sprawy
dotyczące:

1)
bezpieczeństwa ruchu statków;

2) korzystania z usług portowych mających znaczenie dla bezpieczeństwa morskiego;

3)
utrzymania
porządku w portach.
4. Przepisy ust. 1 – 3 stosuje się do przystani morskich.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z Ministrem Obrony
Narodowej i ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, może, w drodze rozporządzenia,
wydać przepisy regulujące ruch statków na morskich wodach wewnętrznych, jeżeli względy
bezpieczeństwa żeglugi na tych akwenach tego wymagają.

Art. 85. Kapitan statku znajdującego się w morzu jest obowiązany w szczególności:
1) skutecznie, za pomocą dostępnych środków łączności, przekazywać statkom znajdującym
się w pobliżu, a także właściwym władzom państwa nadbrzeżnego ostrzeżenia
nawigacyjne o zauważonych niebezpieczeństwach dla żeglugi;
2) po otrzymaniu z jakiegokolwiek ródła informacji, że statkowi, statkowi powietrznemu
lub pochodzącym z nich środkom ratunkowym grozi niebezpieczeństwo – postępować
zgodnie z postanowieniami konwencji SOLAS oraz przepisami IMO w sprawie
5 1
 
 
poszukiwania i ratownictwa morskiego9).

Art. 86. 1. Wymagania w zakresie bezpiecznego uprawiania żeglugi przez statki określają
postanowienia wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych, w tym
Konwencji SOLAS.
2. Statek oraz jednostka pływająca Straży Granicznej i Policji są obowiązane
przestrzegać zasad bezpieczeństwa żeglugi określonych postanowieniami rozdziału V
Konwencji SOLAS.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki
bezpiecznego uprawiania żeglugi, uwzględniając postanowienia rozdziału V Konwencji
SOLAS.
4. Minister Obrony Narodowej może, w drodze rozporządzenia, poddać jednostki
pływające Marynarki Wojennej wszystkim lub niektórym postanowieniom rozdziału V
Konwencji SOLAS, kierując się względami bezpiecznego uprawiania żeglugi oraz
charakterem wykonywanych zadań przez te jednostki pływające.
5. Polskie obszary morskie oznakowuje się zgodnie z przepisami międzynarodowymi
w zakresie oznakowania nawigacyjnego, w sposób określony w przepisach wydanych na
podstawie ust. 6.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
sposób oznakowania nawigacyjnego polskich obszarów morskich, z uwzględnieniem
obowiązujących systemów tego oznakowania.
7. Umiejscowienie znaków nawigacyjnych na polskich obszarach morskich określi,
w drodze zarządzenia, właściwy dyrektor urzędu morskiego.
8.
Na polskich obszarach morskich wyznacza się strefy eksploatacji statków
pasażerskich w żegludze krajowej oraz, gdy jest to uzasadnione, strefy czasowo ograniczonej
eksploatacji, w których w zależności od posiadanej klasy statki te mogą uprawiać bezpieczną
żeglugę.
9. Statek pasażerski w żegludze krajowej może uprawiać żeglugę w strefie eksploatacji
odpowiedniej dla klasy posiadanej przez ten statek.
                                                           
9) Rezolucja IMO A.894(21) – Międzynarodowy lotniczy i morski poradnik poszukiwania i ratownictwa
(IAMSAR) (Dz. Urz. MI z 2011 r. Nr 6, poz. 35). 
5 2
 
 
10. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
wykazy obszarów pasażerskiej żeglugi krajowej, strefy całorocznej eksploatacji oraz, gdy jest
to uzasadnione, strefy czasowo ograniczonej eksploatacji statków w pasażerskiej żegludze
krajowej, z uwzględnieniem klasy statków pasażerskich, oraz kierując się względami
bezpiecznego uprawiania żeglugi.
11. Promy pasażerskie typu ro-ro mogą uprawiać regularną międzynarodową żeglugę
pasażerską do portów lub z portów Rzeczypospolitej Polskiej na wyznaczonych obszarach
morza, w zależności od spełnianych przez nie szczególnych wymagań stateczności.
12. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
wykazy polskich obszarów morskich, po których pływają promy pasażerskie typu ro-ro,
o których mowa w ust. 11, z uwzględnieniem danych dotyczących znaczącej wysokości fali,
rozumianej jako średnia wysokość jednej trzeciej najwyższych wysokości fal obserwowanych
na danym obszarze.
13. Obszary, o których mowa w ust. 12, ustala się z państwami członkowskimi Unii
Europejskiej, a gdy jest to uzasadnione i możliwe, z pozostałymi państwami znajdującymi się
na obu końcach regularnego połączenia promowego.
14. O wejściu w życie rozporządzeń, o których mowa w ust. 10 i 12, a także ich zmian,
minister właściwy do spraw gospodarki morskiej informuje Komisję Europejską.

Art. 87. 1. Armator, kapitan lub przedstawiciel kapitana statku zmierzającego do portu
polskiego jest obowiązany przekazać kapitanowi portu informację dotyczącą identyfikacji
statku, portu przeznaczenia, przewidywanego czasu przybycia do portu i przewidywanego
czasu wyjścia z portu oraz liczby wszystkich osób na pokładzie:
1) przynajmniej na 24 godziny przed przybyciem,
2) najpó niej w chwili, gdy statek opuszcza poprzedni port – jeżeli podróż trwa krócej niż
24 godziny lub
3) jeżeli port przeznaczenia nie jest znany lub zmienia się podczas podróży – niezwłocznie
po uzyskaniu takiej informacji.
2. Kapitan portu po otrzymaniu informacji, o której mowa w ust. 1, niezwłocznie
informuje o tym organ inspekcyjny.
5 3
 
 
3. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, stosuje się również do armatora, kapitana lub
przedstawiciela kapitana statku o polskiej przynależności zmierzającego do portu państwa
członkowskiego Unii Europejskiej.
4. Dowódcy jednostek pływających Marynarki Wojennej są obowiązani, przed wejściem
do portu i przed opuszczeniem portu, przekazać kapitanowi portu nazwę statku oraz sygnał
rozpoznawczy.
5. Kapitan statku, w tym statku służby państwowej specjalnego przeznaczenia, statku
rybackiego o długości do 24 m, statku o wartości historycznej o długości do 45 m oraz jachtu
morskiego, jest obowiązany, przed wejściem do portu i przed opuszczeniem portu, przekazać
kapitanowi portu informację dotyczącą identyfikacji statku oraz uzyskać zezwolenie
odpowiednio na wejście lub opuszczenie portu.
6. Dyrektor urzędu morskiego właściwy dla portu zawinięcia statku może zwolnić,
w drodze decyzji, statek odbywający, przez okres co najmniej jednego miesiąca, żeglugę na
linii regularnej pomiędzy portami polskimi lub pomiędzy portem polskim a portem innego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej, z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, jeżeli:
1) armator statków wykonujących żeglugę na linii regularnej:
a) przekazuje na bieżąco dyrektorowi urzędu morskiego aktualną listę takich statków
oraz
b) ustanowił system umożliwiający natychmiastowy elektroniczny dostęp do
informacji, o których mowa w ust. 1, dotyczących każdej podróży statku
wykonującego żeglugę na linii regularnej, organom administracji morskiej
i Morskiej Służbie Poszukiwania i Ratownictwa na ich żądanie, przez całą dobę;
2) przewidywany czas trwania rejsu w ramach żeglugi na linii regularnej nie przekracza
12 godzin.
7. Kapitan statku, o którym mowa w ust. 6, powiadamia dyrektora urzędu morskiego lub port
przeznaczenia, o
zmianach w
stosunku do planowanej godziny przybycia do portu
przeznaczenia lub do stacji pilotowej, wynoszących co najmniej trzy godziny.
8. Dyrektor urzędu morskiego wydaje zwolnienie, o którym mowa w ust. 6, na wniosek
armatora lub właściwego organu państwa członkowskiego Unii Europejskiej. W przypadku,
gdy żegluga na linii regularnej odbywa się pomiędzy portami kilku państw członkowskich
Unii Europejskiej, z których jednym jest Rzeczpospolita Polska, zwolnienie wydaje się
w uzgodnieniu z tymi państwami.
5 4