witek wrote:
>>Witek, mam wrażenie, że w ogóle nie widzisz swoich atutów. Jeśli
>>pójdziesz na tą rozprawę z takim nastawieniem, to faktycznie będziesz
>>miał przechlapane :(
>>
>>Nie załamuj się, tylko przekaż sądowi, że jesteś normalnym, dobrym
>>ojcem, dla którego dzieci są bardzo ważne.
>>Że zarabiasz na swoje dzieci (wypruwając sobie żyły), bo chcesz zapewnić
>>im jak najlepszą przyszłość. I nie trzeba stosować wobec Ciebie żadnych
>>rozwiązań siłowych. Od momentu rozstania pieniądze dla dzieci
>>przekazujesz żonie. Bardzo się starasz, żeby zawsze mieć te 3000 zł.
>>Wiesz że ta kwota, to w tej chwili maksimum Twoich możliwości, okupione
>>naprawdę dużym wysiłkiem. Gdyby nie dzieci nie zdecydowałbyś się na tak
>>trudną/męczącą pracę. Ale tak jak każdy normalny ojciec możesz mieć
>>miesiące lepsze i gorsze. I boisz się, żeby w gorszych miesiącach nie
>>mieć takiej sytuacji, że zacznie Cię ścigać komornik, bo nie wyrobiłeś
>>maksymalnej normy, albo będziesz musiał od razu zgłaszać się do sądu po
>>obniżenie alimentów, żeby nie narastał Ci dług, którego możesz nie móc
>>spłacić. Chciałbyś też mieć możliwość choćby częściowego decydowania o
>>tym, co dzieciom kupić/zapewnić. Dlatego prosisz, żeby sąd potraktował
>>Cię po prostu jak normalnego ojca, któremu czasem coś może nie do końca
>>wyjść i ustalił kwotę obowiązkowych alimentów, poniżej których nie
>>będzie Ci można nigdy zejść na kwotę, która na pewno będzie dla Ciebie
>>osiągalna, a nie (jak chce Twoja żona) powyżej Twoich możliwości. Żebyś
>>nie miał noża na gardle. I dlatego wnosisz o zasądzenie obowiązkowych
>>alimentów w wysokości razem 2000 zł na dwójkę dzieci (możesz też podać
>>inną kwotę, spodziewając się, że sąd najpewniej zasądzi nieco wyżej niż
>>zaproponujesz). A Ty ze swej strony zapewniasz, że zrobisz wszystko,
>>żeby kwota, którą zarabiałeś do tej pory dla dzieci (3000 zł) w praktyce
>>się nie zmniejszyła.
>>
>>
>>Twoim największym atutem jest właśnie to, że jesteś normalnym ojcem,
>>poczuwającym się do odpowiedzialności za dzieci, co cały czas pokazujesz.
>
>
> Marta. Nigdy nie byłem w takiej sytuacji i nie zwykłem tłumaczyć się
> komuś z tego kim jestem i jaki jestem. Dla mnie to trudne udowadniać komuś,
> że zależy mi na dzieciach, na ich dobru - zresztą przecież je opuściłem,
> zostawiłem z matką, no więc chyba nie jestem do końca dobry? Boję się, że
> nie dam rady zrobić dobrego wrażenia przed sądem, bo wydaje mi się, że tu
> właśnie o to chodzi. Czy Ty jesteś prawniczką? Może adwokatem? W takim razie
> może zgodziłabyś się mnie reprezentować w sądzie?
>
> pozdrowienia,
> witek.
>
> ps.: dzięki za ciepłe słowa - to bardzo pomaga :-)
>
>


--
MArta
m...@N...pl
Odpowiadając usuń NOSPAM z adresu