W dniu 09.08.2025 o 14:33, Robert Tomasik pisze:
> W dniu 09.08.2025 o 10:55, Trybun pisze:
>
>> Rozliczenie Polski z Żydami, czyli konkretnie z kim, co ma państwo
>> Izrael do majątku zabitego polskiego żyda który z państwem Izrael nie
>> miał nic wspólnego? Co innego gdyby byli jacyś spadkobiercy, wtedy to
>> państwo Polskie samo powinno sprawę załatwić na mocy obowiązujących
>> przepisów.
>
> To bardziej złożone i spróbuję Ci wyjaśnić. Polska i Izrael nigdy nie
> zawarły umowy międzynarodowej regulującej kwestię mienia
> pozostawionego w Polsce przez Żydów, którzy zginęli w czasie
> Holokaustu lub wyemigrowali po wojnie. Po 1945 r. majątki te były w
> większości przejmowane przez państwo polskie na podstawie dekretów
> nacjonalizacyjnych i tzw. ,,dekretu o mieniu opuszczonym i
> poniemieckim" z 1946 r., a indywidualne roszczenia mogły być
> dochodzone wyłącznie przez żyjących właścicieli lub ich spadkobierców
> w postępowaniach krajowych. W przeciwieństwie do niektórych państw
> zachodnich Polska nie podpisała z Izraelem ani ze Stanami
> Zjednoczonymi układów indemnizacyjnych, w ramach których państwo
> przejmowałoby odpowiedzialność za takie roszczenia w zamian za
> ryczałtową wypłatę. Sprawa ta pozostała więc poza formalnymi
> porozumieniami międzyrządowymi i do dziś jest przedmiotem sporów
> politycznych.
>
> Jednak to, kto jest spadkobiercą określa prawo kraju uznającego daną
> osobę za zmarłą. Ponieważ Polska tego nie robiła, to robił to Izrael.
> A tu już może być różnie i niekoniecznie tak, jak w Polsce. Już
> Polskie prawo jest zawiłe. Izraelskiego nie znam, ale odpytałem
> ChatGPT (nie ręczę za rzetelność tego, więc jak ktoś się lepiej zna,
> to chętnie się dowiem). w Izraelu istniała i istnieje możliwość
> prawnego uznania za zmarłą osoby narodowości żydowskiej zamordowanej w
> trakcie Holokaustu. Już w pierwszych latach po powstaniu państwa
> przyjęto ustawę Nazirut Nifkadim (Missing Persons Law) z 1950 r.,
> która umożliwiała sądowe stwierdzenie zgonu osoby zaginionej, jeśli
> były wystarczające dowody lub silne przesłanki, że zginęła w wyniku
> prześladowań nazistowskich. Szczególnym rozwinięciem tej procedury
> była ustawa o uznaniu Żydów, którzy zginęli w czasie Holokaustu, za
> męczenników (Martyrs' Law) z 1950 r., przewidująca uproszczone
> postępowanie w przypadku ofiar Zagłady. Dzięki tym regulacjom możliwe
> było m.in. przeprowadzenie spraw spadkowych, ustalenie prawa do
> świadczeń dla rodzin oraz rozliczenie majątków pozostawionych przez
> ofiary.
>
> Tu mogą się pojawiać spadkobiercy, których nie byłoby w polskim
> prawie. Jakaś dalsza rodzina przykładowo. W Polsce kwestie te reguluje
> Kodeks cywilny i mają one charakter całkowicie świecki. W Izraelu
> obowiązuje Inheritance Law z 1965 r., który co do zasady również
> określa krąg spadkobierców ustawowych (małżonek, dzieci, wnuki,
> rodzice itd.), ale dopuszcza także wpływ prawa religijnego w pewnych
> sytuacjach. Dla osób żydowskich spory spadkowe mogą być rozpatrywane
> przez rabinackie sądy religijne, jeśli strony się na to zgodzą, a
> wówczas stosuje się zasady prawa halachicznego, które w niektórych
> aspektach różnią się od świeckich przepisów - np. w halasze córki nie
> dziedziczą po ojcu, jeśli żyją synowie, choć w prawie świeckim Izraela
> dziedziczą na równi. W praktyce zdecydowana większość postępowań
> spadkowych w Izraelu toczy się według świeckiej ustawy, a nie prawa
> religijnego.
>
> W prawie izraelskim, zgodnie z Inheritance Law z 1965 r., jeśli nie
> żyje żaden spadkobierca ustawowy (małżonek, dzieci, wnuki, rodzice,
> rodzeństwo ani dalsi krewni określeni w ustawie) i nie ma testamentu,
> cały majątek przypada państwu Izrael. Państwo działa wtedy jako tzw.
> spadkobierca ostatniej instancji i może przeznaczyć przejęte mienie na
> cele publiczne. Jeśli jednak później ujawni się uprawniony
> spadkobierca, przepisy przewidują możliwość wystąpienia o zwrot mienia
> lub jego równowartości.
>
> W wypadku Polski można uznać za zmarłego osobę po 10 latach od
> ostatniej wiarygodnej informacji o tym, ze żyła - ale ktoś musi o to
> wystąpić. W wypadku pomordowanych w Polsce Żydów zatem można było
> uznawać za zmarłych mniej więcej w pierwszej połowie lat 50tych.
> Jednak, z tego co się orientuję, to nikt tego nie robił, bo nie było
> za bardzo zainteresowanych. Majątku do podziału nie było, bo państwo
> to zajęło. Również i często osób uprawnionych do tego, bo Niemcy
> mordowali całe rodziny. Zatem w polskich księgach wieczystych
> figurowały (a często figurują dalej) osoby już dawno nieżyjące. I
> dotyczy to nie tylko Żydów, bo jestem współwłaścicielem kilku
> nieruchomości nabytych w spadku, gdzie w księgach są wpisane osoby
> zmarłe w zeszłym wieku. Nikt nie jest zainteresowany przekształcaniem
> tego i tak sobie to wisi. Zwłaszcza, że osoby te wpisano z błędami
> literowymi i teraz by trzeba udowadniać, że to jednak moja ciotka, a
> nie osoba o jej imieniu, dacie urodzenia, imionach rodziców.
>
> W tej sytuacji nagle powstałe po wojnie państwo Izrael staje się
> spadkobiercą mienia pozostawionego tu w Polsce przez pomordowanych
> przez Niemców podczas II Wojny Światowej Żydów. Tyle, że mienie było
> upaństwowione.
>
> W Polsce nigdy nie uchylono wprost jako ,,bezprawnych" powojennych
> ustaw i dekretów, które pozwalały państwu przejmować mienie osób
> prywatnych, takich jak dekret o reformie rolnej z 1944 r., dekret o
> nacjonalizacji przemysłu z 1946 r. czy dekret o mieniu opuszczonym i
> poniemieckim z 1946 r. Część z nich została formalnie uchylona dopiero
> w latach 80. i 90., ale bez stwierdzenia ich niezgodności z prawem w
> momencie obowiązywania. W III RP Trybunał Konstytucyjny i sądy
> administracyjne wielokrotnie uznawały niektóre przepisy wykonawcze lub
> decyzje nacjonalizacyjne za sprzeczne z konstytucją lub wydane z
> przekroczeniem ówczesnych kompetencji, jednak nie było aktu prawnego,
> który generalnie unieważniałby całe te ustawy z mocą wsteczną.
>
> Nasilenie procesów sądowych i administracyjnych związanych z
> uznawaniem za bezprawne przejęć majątku przez państwo w okresie PRL
> nastąpiło w drugiej połowie lat 90., a szczególnie od przełomu lat
> 1998-2000. Wynikało to z kilku czynników: wprowadzenia w 1997 r. nowej
> Konstytucji z gwarancją ochrony prawa własności, coraz śmielszego
> orzecznictwa sądów administracyjnych i Trybunału Konstytucyjnego oraz
> rosnącej aktywności spadkobierców dawnych właścicieli, często
> reprezentowanych przez wyspecjalizowane kancelarie. Szczególny wzrost
> liczby takich spraw odnotowano po 2004 r., gdy Polska weszła do Unii
> Europejskiej, co wzmocniło poczucie, że istnieją realne szanse na
> odzyskanie majątku lub uzyskanie odszkodowania. W tym okresie pojawiło
> się też zjawisko tzw. reprywatyzacji warszawskiej, które przyciągnęło
> dużą uwagę mediów i ujawniło skalę wcześniejszych przejęć uznawanych
> dziś za bezprawne.
>
> No i gdyby na tym etapie ktoś to przyblokował poprzez albo uznanie
> tego procederu za bezsensownych wobec zasiedzenia (to, choćby w złej
> wierze miało miejsce w latach 80-tych) albo przynajmniej zwrócił uwagę
> na podnoszoną przeze mnie kwestię rozliczenia nakładów na nieruchomość.
>

Uświadom mnie w najważniejszym aspekcie tej sprawy, czyli tego  czy
polski Żyd który mieszkał w Polsce i zginął bez spadkobierców był
bardziej Polakiem czy Izraelczykiem że ja za jego majątek mam spłacać
państwo Izrael? Kwestia NAJWAŻNIEJSZA - Polak czy Izraelczyk?