Rządowy projekt ustawy o pracy na morzu

– 5 –
3. Lekarz, za pośrednictwem którego zostało wniesione odwołanie, przekazuje
odwołanie wraz z dokumentacją stanowiącą podstawę wydanego świadectwa zdrowia, w
terminie 7 dni od dnia otrzymania odwołania, do podmiotu właściwego do rozpatrzenia
odwołania.
4. Ponowne badanie lekarskie w trybie odwołania przeprowadza się w terminie 14 dni
od dnia wniesienia odwołania.
5. Koszty przeprowadzenia ponownego badania lekarskiego pokrywa podmiot, który
wniósł odwołanie.
6. Od świadectwa zdrowia wydanego po przeprowadzeniu ponownego badania
lekarskiego nie służy odwołanie.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia:
1)
wykaz chorób i stanów chorobowych, które mogą spowodować niezdolność marynarza
do pracy na statku, zakres przeciwwskazań, ograniczeń lub warunków wykonywania
pracy na statku,
2)
zakres badań lekarskich przeprowadzanych w celu wydania świadectwa zdrowia oraz
warunki ich przeprowadzania,
3)
wzór świadectwa zdrowia
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia prawidłowego i kompleksowego przebiegu
badań lekarskich oraz konieczność posiadania i dokumentowania przez marynarzy
odpowiedniego stanu zdrowia do wykonywania pracy na statku, uwzględniając Wytyczne
Międzynarodowej Organizacji Pracy i Międzynarodowej Organizacji Morskiej w sprawie
badań lekarskich marynarzy.
Art. 6. 1. W przypadku wątpliwości dotyczących stanu zdrowia marynarza, armator
może, na swój koszt, skierować marynarza na doraźne badania lekarskie lub badanie
psychologiczne.
2. W przypadku utraty ważności świadectwa zdrowia w czasie trwania podróży
morskiej, marynarz może kontynuować pracę na statku do czasu zawinięcia statku do
najbliższego portu, w którym marynarz może uzyskać świadectwo zdrowia, z tym że okres
pracy na statku bez ważnego świadectwa zdrowia nie może przekroczyć 3 miesięcy.
3. W nagłych przypadkach dyrektor urzędu morskiego właściwy dla portu
macierzystego statku może zezwolić marynarzowi na pracę bez ważnego świadectwa
zdrowia, do czasu zawinięcia do portu, w którym marynarz może uzyskać świadectwo
– 6 –
zdrowia od uprawnionego lekarza, pod warunkiem że okres zezwolenia nie przekracza
3 miesięcy, a jego świadectwo zdrowia niedawno utraciło ważność.
Art. 7.
1. Książeczka żeglarska jest dokumentem osobistym marynarza,
poświadczającym jego tożsamość, dokumentującym przebieg zatrudnienia na statkach oraz
uprawniającym do przekraczania granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Marynarz może wrócić do Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie książeczki
żeglarskiej w okresie 12 miesięcy od dnia utraty jej ważności.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do praktykanta.
Art. 8. 1. Marynarz jest obowiązany do okazywania książeczki żeglarskiej właściwym
organom.
2. Kapitan statku dokonuje w książeczce żeglarskiej wpisów poświadczających przebieg
zatrudnienia marynarza na statku, wskazując armatora i kapitana statku oraz zajmowane przez
marynarza stanowiska.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do praktykanta.
Art. 9. Książeczkę żeglarską wystawia się na wniosek:
1)
osoby posiadającej udokumentowane ukończenie szkolenia podstawowego, o którym
mowa w rozdziale VI Konwencji STCW;
2)
ucznia szkoły ponadgimnazjalnej – potwierdzony przez armatora lub dyrektora tej
szkoły;
3)
studenta – potwierdzony przez rektora uczelni;
4)
młodocianego, za zgodą rodziców lub opiekunów prawnych, w celu przygotowania
zawodowego – potwierdzony przez armatora;
5)
innej osoby, jeżeli pozostaje ona z armatorem w stosunku pracy – potwierdzony przez
armatora.
Art. 10. 1. Książeczkę żeglarską wystawia dyrektor urzędu morskiego.
2. Poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej książeczkę żeglarską może wystawić
konsul Rzeczypospolitej Polskiej, w przypadku jej utraty, zniszczenia albo upływu terminu
ważności, jedynie na czas określonej podróży morskiej. Przed wystawieniem książeczki
żeglarskiej konsul może zażądać informacji o posiadaczu książeczki od właściwego dyrektora
urzędu morskiego.
Art. 11. 1. Książeczkę żeglarską wystawia się na 10 lat.
– 7 –
2. Osobom, o których mowa w art. 9 pkt 2–4, książeczkę żeglarską wystawia się na
5 lat.
3. Cudzoziemcom niebędącym obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej,
państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz Konfederacji Szwajcarskiej ani
członkami ich rodzin w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 14 lipca 2006 r. o wjeździe na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli
państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin (Dz. U. z 2014 r. poz. 1525),
książeczkę żeglarską wystawia się na 5 lat.
4. Za wystawienie książeczki żeglarskiej pobiera się opłatę w wysokości równowartości
50 euro.
5. Za wystawienie książeczki żeglarskiej uczniom szkół ponadgimnazjalnych i
studentom pobiera się opłatę w wysokości równowartości 25 euro.
6. Przeliczenia równowartości euro na złote dokonuje się według średniego kursu
ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski dla tej waluty, w dniu roboczym poprzedzającym
dzień złożenia wniosku o wydanie książeczki żeglarskiej.
7. Opłaty, o których mowa w ust. 4 i 5, stanowią dochód budżetu państwa.
Art. 12. Dyrektor urzędu morskiego odmawia, w drodze decyzji administracyjnej,
wystawienia książeczki żeglarskiej, jeżeli z wnioskiem wystąpiła osoba:
1)
nieuprawniona;
2)
która jest niezdolna do wykonywania pracy na statku ze względu na stan zdrowia;
3)
wobec której prawomocnie orzeczono zakaz wykonywania pracy na statku;
4)
wobec której zachodzą przesłanki odmowy wydania paszportu.
Art. 13. 1. Książeczka żeglarska podlega wymianie w przypadku:
1)
zmiany danych w niej zamieszczonych;
2)
uszkodzenia lub zaistnienia innej okoliczności utrudniającej ustalenie tożsamości jej
posiadacza lub przebiegu zatrudnienia;
3)
braku miejsca na dokonanie adnotacji lub wpisów;
4)
upływu terminu ważności.
2. Książeczka żeglarska podlega wymianie na koszt wnioskodawcy.
3. Za wymianę książeczki żeglarskiej pobiera się opłaty jak za jej wystawienie.
4. Opłaty, o których mowa w ust. 3, stanowią dochód budżetu państwa.
– 8 –
Art. 14. 1. Książeczka żeglarska traci ważność:
1)
z upływem określonego w niej okresu ważności, nie wcześniej jednak niż z dniem
rozwiązania marynarskiej umowy o pracę, zawartej na czas określony lub na czas
podróży morskiej;
2)
w przypadku jej unieważnienia przez dyrektora urzędu morskiego.
2. Dyrektor urzędu morskiego unieważnia, w drodze decyzji administracyjnej,
książeczkę żeglarską:
1)
z przyczyn określonych w art. 12 pkt 3 i 4;
2)
jeżeli uczeń szkoły ponadgimnazjalnej został skreślony z listy uczniów;
3)
w przypadku skreślenia studenta z listy studentów.
3. W przypadku zaistnienia przesłanki, o której mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, odpowiednio
dyrektor szkoły ponadgimnazjalnej lub rektor uczelni są obowiązani do niezwłocznego
zawiadomienia o tym dyrektora urzędu morskiego.
4. Książeczkę żeglarską podlegającą unieważnieniu należy przedłożyć dyrektorowi
urzędu morskiego niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia, w którym
decyzja o unieważnieniu książeczki żeglarskiej stała się ostateczna. Dyrektor urzędu
morskiego unieważnia książeczkę żeglarską i zwraca ją posiadaczowi.
Art. 15. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw zagranicznych
określi, w drodze rozporządzenia:
1)
dokumenty, które należy dołączyć do wniosku o wystawienie lub wymianę książeczki
żeglarskiej,
2)
tryb postępowania w sprawie wystawiania, wymiany i unieważniania książeczki
żeglarskiej,
3)
wzór książeczki żeglarskiej
– mając na względzie konieczność zapewnienia identyfikacji posiadacza książeczki
żeglarskiej, sprawności prowadzonego postępowania oraz ochrony przetwarzanych danych.
Rozdział 3
Pośrednictwo pracy
Art. 16. 1. Pośrednictwo pracy dla osób poszukujących pracy na statkach, zwane dalej
„pośrednictwem pracy”, obejmuje pomoc osobom zainteresowanym podjęciem pracy na
statku oraz pomoc armatorom w poszukiwaniu odpowiednich kandydatów do pracy na statku.
– 9 –
2. Za czynności związane z pośrednictwem pracy nie wolno pobierać bezpośrednio lub
pośrednio opłat od osób poszukujących pracy na statkach.
3. Pośrednictwo pracy prowadzą agencje zatrudnienia, o których mowa w ustawie z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015 r.
poz. 149 i 357), zwanej dalej „ustawą o promocji zatrudnienia”, oraz powiatowe urzędy
pracy.
Art. 17. 1. Powiatowy urząd pracy udziela pomocy osobie zainteresowanej podjęciem
pracy na statku, zarejestrowanej jako bezrobotny lub poszukujący pracy, przez:
1)
poinformowanie o agencjach zatrudnienia, które posiadają dokument uprawniający je do
kierowania marynarzy do pracy na statkach wydany przez właściwego dyrektora urzędu
morskiego, oraz o możliwości skorzystania z usług tych agencji;
2)
udzielenie pomocy, określonej w ustawie o promocji zatrudnienia, w przypadku
zainteresowania pracą inną niż praca na statku.
2. Powiatowy urząd pracy, do którego armator złożył ofertę pracy na statku, informuje
armatora o agencjach zatrudnienia, które posiadają dokument uprawniający je do kierowania
marynarzy do pracy na statkach, wydany przez dyrektora urzędu morskiego, i zwraca
armatorowi złożoną ofertę pracy albo przekazuje ją do agencji zatrudnienia wybranej przez
armatora.
3. Powiatowy urząd pracy, na wniosek agencji zatrudnienia, może za zgodą osoby
zainteresowanej podjęciem pracy na statku, zarejestrowanej jako bezrobotny lub poszukujący
pracy, udostępnić agencji zatrudnienia informacje umożliwiające nawiązanie bezpośredniej
współpracy z tą osobą.
Art. 18. 1. Pośrednictwo pracy prowadzone przez agencje zatrudnienia jest dobrowolne
dla osób zainteresowanych podjęciem pracy na statku oraz dla armatorów.
2. Agencja zatrudnienia świadczy usługi pośrednictwa pracy po uzyskaniu od dyrektora
urzędu morskiego właściwego dla jej siedziby dokumentu uprawniającego do kierowania
marynarzy do pracy na statkach.
3. Dyrektor urzędu morskiego wydaje, na wniosek agencji zatrudnienia, dokument, o
którym mowa w ust. 2, na podstawie pozytywnych wyników audytu wstępnego
przeprowadzonego przez wyznaczonych audytorów, posiadających wiedzę z zakresu
zagadnień objętych Konwencją o pracy na morzu, przyjętą przez Konferencję Ogólną
Międzynarodowej Organizacji Pracy w Genewie dnia 23 lutego 2006 r., zwaną dalej