Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw

– 75 –
wydanych na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy zmienianej w art. 12, w brzmieniu nadanym
niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy.
3. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 13 ust. 2, art. 15
ust. 5 i art. 64 ust. 2 ustawy uchylanej w art. 37 zachowują moc do dnia wejścia w życie
przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 14d ustawy zmienianej w art. 1,
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia
wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art. 36. 1. Maksymalny limit wydatków budżetu państwa na lata 2013–2022 wynosi
13 220,4 tys. zł, z tym że w roku:
1)
2013 – 1130 tys. zł;
2)
2014 – 1158,25 tys. zł;
3)
2015 – 1198,79 tys. zł;
4)
2016 – 1246,74 tys. zł;
5)
2017 – 1295,36 tys. zł;
6)
2018 – 1344,59 tys. zł;
7)
2019 – 1391,65 tys. zł;
8)
2020 – 1438,96 tys. zł;
9)
2021 – 1485,01 tys. zł;
10) 2022 – 1531,05 tys. zł.
2. W przypadku zagrożenia przekroczenia limitu wydatków, o którym mowa w ust. 1, na
dany rok budżetowy, zastosowany zostanie mechanizm korygujący polegający na:
1)
ograniczeniu kosztów rzeczowych Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego związanych
z realizacją zadań wynikających ze sprawowania nadzoru nad instytucjami pieniądza
elektronicznego i oddziałami zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego;
2)
racjonalizacji częstotliwości wykonywania czynności w ramach nadzoru sprawowanego
przez Komisję Nadzoru Finansowego nad instytucjami pieniądza elektronicznego
i oddziałami zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego.
3. Organem właściwym do wdrożenia mechanizmu korygującego, o którym mowa
w ust. 2, jest odpowiednio Komisja Nadzoru Finansowego i Urząd Komisji Nadzoru
Finansowego.
4. Organem właściwym do monitorowania wykorzystania limitu wydatków, o którym
mowa w ust. 1, jest minister właściwy do spraw instytucji finansowych.
– 76 –
Art. 37. Traci moc ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach
płatniczych (Dz. U. z 2012 r. poz. 1232).
Art. 38. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem:
1)
art. 1 pkt 35, który wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia;
2)
art. 1 pkt 47 lit. b i pkt 49 lit. a tiret pierwsze, które wchodzą w życie z dniem
ogłoszenia.














































03/79rch
UZASADNIENIE

Rozwiązania zawarte w projekcie ustawy o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz
niektórych innych ustaw mają na celu wprowadzenie nowych unormowań w zakresie
wydawania, wykupu i dystrybucji pieniądza elektronicznego oraz tworzenia, organizacji
i działalności instytucji pieniądza elektronicznego, a także nadzoru nad tymi
podmiotami, w celu pełnego wdrożenia wymogów dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie
podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego
oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością, zmieniającej dyrektywy
2005/60/WE i 2006/48/WE oraz uchylającej dyrektywę 2000/46/WE, zwanej dalej
„dyrektywą 2009/110/WE”.
Dyrektywa 2009/110/WE została częściowo transponowana w ustawie z dnia
12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2012 r.
poz. 1232), dalej „ustawa o elektronicznych instrumentach płatniczych”, oraz
implementowana w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U.
Nr 199, poz. 1175, z późn. zm.), dalej „ustawa o usługach płatniczych”.
1. Podstawowym celem dyrektywy 2009/110/WE jest usunięcie barier wejścia
zainteresowanym podmiotom na rynek pieniądza elektronicznego oraz ułatwienie
podejmowania i prowadzenia działalności w zakresie wydawania pieniądza
elektronicznego, w celu zapewnienia równych warunków konkurencji dla wszystkich
dostawców usług płatniczych.
Potrzeba zmiany regulacji instytucji pieniądza elektronicznego w kierunku
liberalizacji dotychczasowych przepisów wynika z dokonanego przeglądu zasad,
którym podlegały te instytucje zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego
i Rady 2000/46/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie podejmowania
i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru
ostrożnościowego nad ich działalnością, dalej „dyrektywa 2000/46/WE”. Niektóre
przepisy tej dyrektywy utrudniały nie tylko powstanie jednolitego rynku dla usług
w zakresie pieniądza elektronicznego, ale także sam rozwój tego rodzaju usług.
W Polsce na podstawie aktu implementującego dyrektywę 2000/46/WE, tj. ustawy



o elektronicznych instrumentach płatniczych, nie doszło do utworzenia żadnej
krajowej instytucji pieniądza elektronicznego.
Dyrektywa 2009/110/WE częściowo powtarza rozwiązania dyrektywy 2000/46/WE,
zastępując jej postanowienia. W związku z tym część przepisów ustawy
o elektronicznych instrumentach płatniczych zachowuje aktualność także w świetle
dyrektywy 2009/110/WE i tym samym stanowi jej częściową transpozycję do
polskiego porządku prawnego. Obecnie jej zakres obejmuje przepisy dotyczące
w szczególności następujących kwestii: uprawnienia do świadczenia usług
operacyjnych i usług dodatkowych ściśle powiązanych z usługami płatniczymi
w odniesieniu do emitowania pieniądza elektronicznego (art. 1 ust. 5 lit. a dyrektywy
2000/46/WE, art. 6 ust. 1 lit. c dyrektywy 2009/110/WE – art. 45 ustawy
o elektronicznych instrumentach płatniczych), zakaz przyjmowania depozytów od
ludności (art. 2 ust. 3 dyrektywy 2000/46/WE, art. 6 ust. 2 i 3 dyrektywy
2009/110/WE – art. 46 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych oraz
zagwarantowania swobody transgranicznego świadczenia usług i zakładania
przedsiębiorstw podmiotom z innych państw członkowskich (art. 2 dyrektywy
2000/46/WE, art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/110/WE – art. 41 ustawy
o elektronicznych instrumentach płatniczych). Ponadto przepisy prawa polskiego
przewidują już obecnie wymagane w art. 13 dyrektywy 2009/110/WE pozasądowe
procedury wnoszenia skarg i rozstrzygania sporów (art. 18 ustawy z dnia 21 lipca
2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym; Dz. U. z 2012 r. poz. 1149, z późn.
zm.).
W tym zakresie, ze względu na istnienie norm prawa krajowego zgodnego
z postanowieniami dyrektywy 2009/110/WE, nie istnieje konieczność przyjmowania
nowych środków implementacyjnych. Przepisy te zostały notyfikowane w Bazie
Notyfikacji Krajowych Środków Wykonawczych jako transponujące dyrektywę
2000/46/WE do polskiego porządku prawnego oraz jako przepisy transponujące
część postanowień dyrektywy 2009/110/WE do polskiego porządku prawnego.
2. Wejście w życie dyrektywy 2009/110/WE wiąże się z koniecznością wprowadzenia
zmian w prawie wewnętrznym w zakresie nieobjętym dotychczasowym wdrożeniem
przepisów unijnych.
Częściowej implementacji dokonano w przepisach ustawy o usługach płatniczych
poprzez wprowadzenie przepisów implementujących najistotniejsze wymogi
2


dyrektywy 2009/110/WE do ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych;
zmiany te weszły w życie z dniem 24 października 2011 r. Przede wszystkim w art. 2
pkt 5 oraz w art. 36 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych –
w związku z art. 2 pkt 1 dyrektywy 2009/110/WE – zawarto liberalizujący wymóg
posiadania osobowości prawnej przez instytucje pieniądza elektronicznego.
Zmodyfikowano
przenoszoną do ustawy o elektronicznych instrumentach
płatniczych z ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2012 r.
poz. 1376, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą – Prawo bankowe”, definicję
pieniądza elektronicznego, tj. art. 2 pkt 10 ustawy o elektronicznych instrumentach
płatniczych, która pozwoliła na objęcie definicją pieniądza elektronicznego również
pieniądza serwerowego. W art. 2 pkt 11 zmodyfikowano definicję posiadacza w celu
dostosowania do reżimu prawnego, jaki wprowadziła ustawa o usługach płatniczych,
która zlikwidowała konstrukcję umowy o elektroniczny instrument płatniczy, stąd
też należało zastąpić ją w tym przepisie umową o wydanie pieniądza
elektronicznego. W związku z tym, że dyrektywa 2009/110/WE w art. 3 ust. 1
zawiera postanowienie o stosowaniu do instytucji pieniądza elektronicznego
odpowiednich przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego
zmieniającej dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE
i uchylającej dyrektywę 97/5/WE, dalej „PSD” (implementowanej ustawą o usługach
płatniczych), dotyczących instytucji płatniczych (odpowiednie stosowanie do
instytucji pieniądza elektronicznego następujących przepisów dyrektywy PSD: art. 5
i art. 10–15, art. 17 ust. 7 i art. 18–25), należało w przepisach zmieniających ustawę
o elektronicznych instrumentach płatniczych zawrzeć stosowną regulację. Zgodnie
z art. 39 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, do instytucji pieniądza
elektronicznego odpowiednie zastosowanie mają obecnie przepisy działu IV
rozdziału 1 ustawy o usługach płatniczych (przepisy dotyczące krajowych instytucji
płatniczych w zakresie podejmowania i prowadzenia przez nie działalności). Zmiany
do ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych wprowadzone ustawą
o usługach płatniczych objęły przepis zmieniający art. 40 ustawy o elektronicznych
instrumentach płatniczych w związku z art. 4 dyrektywy 2009/110/WE, który obniża
wysokość obowiązkowego kapitału założycielskiego dla instytucji pieniądza
elektronicznego do 350 000 euro. Ponadto uchylono art. 37 ustawy o elektronicznych
3