Rządowy projekt ustawy o bezpieczeństwie morskim

 
Art. 102. 1. Na każdej przesyłce o masie brutto co najmniej tysiąc kilogramów,
przeznaczonej do przewozu statkiem, nadanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przed
jej załadowaniem na statek powinna być oznaczona w sposób wyra ny i trwały jej masa.
2. Zabroniony jest załadunek i przewóz morzem przesyłki, o masie brutto co najmniej
tysiąc kilogramów, nieoznaczonej w sposób określony w ust. 1.
3. Obowiązek oznaczania masy przesyłki w sposób określony w ust. 1 spoczywa na
wysyłającym.
4. W przypadku gdy wysyłający nie oznaczy masy przesyłki, organ inspekcyjny zarządzi
oznaczenie masy na przesyłce na koszt wysyłającego.

Art. 103. 1. W celu zwiększenia bezpieczeństwa morskiego oraz skuteczności ratowania
pasażerów i członków załogi oraz w celu ułatwienia prowadzenia akcji poszukiwawczych
i ratowniczych armator jest obowiązany do:
1) liczenia i rejestracji osób odbywających podróż morską na statkach pasażerskich
odbywających regularne rejsy na trasach dłuższych niż 20 mil morskich od portu wyjścia;
2) liczenia i rejestracji osób odbywających podroż morską na jachtach komercyjnych,
z wyjątkiem jachtów komercyjnych czarterowanych bez załogi, odbywających rejsy na
trasach dłuższych niż 20 mil morskich od portu wyjścia;
3) liczenia osób odbywających podróż morską na pozostałych statkach pasażerskich oraz
jachtach komercyjnych, z wyjątkiem jachtów komercyjnych czarterowanych bez załogi.
2. Armator statku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, jest obowiązany zbierać
informacje o osobach znajdujących się na statku dotyczące:
1) nazwisk;
2) imion lub ich pierwszych liter;
3) płci;
4) wieku;
5) szczególnych wymagań w zakresie opieki lub pomocy w nagłych wypadkach – na
wniosek pasażera.
3. Rejestrację, o której mowa w ust. 1, prowadzi się w taki sposób, aby wszystkie osoby
znajdujące się na statku pasażerskim zostały policzone przed wyruszeniem statku w podróż.
6 5
 
 
4. Przed wyruszeniem statku w podróż informacja o liczbie osób znajdujących się na
statku jest przekazywana kapitanowi oraz wyznaczonej przez armatora osobie
odpowiedzialnej za prowadzenie systemu rejestracji.
5. Dyrektor urzędu morskiego właściwy dla portu zawinięcia statku, mając na względzie
bezpieczeństwo żeglugi i pasażerów, może zwolnić armatora z obowiązku, o którym mowa
w ust. 1.
6. Armator statku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jest obowiązany zbierać informacje,
o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, i przekazywać je dyrektorowi urzędu morskiego
właściwemu dla portu zawinięcia statku.

Art. 104. 1. Armator statku, o którym mowa w art. 103 ust. 1 pkt 1, jest obowiązany do:
1) prowadzenia systemu rejestracji informacji dotyczących pasażerów;
2) wyznaczenia osoby odpowiedzialnej za prowadzenie systemu rejestracji pasażerów,
przechowywanie oraz przekazywanie tych informacji w razie takiej potrzeby.
2. Armator zapewnia niezwłoczne przekazywanie informacji, o których mowa w art. 103
ust. 2, prowadzącym akcje poszukiwawcze i ratownicze.
3. Armator zapewnia zarejestrowanie i przekazanie kapitanowi, przed wyruszeniem
statku w podróż, informacji o osobach, które wymagają szczególnej pomocy w nagłych
wypadkach.
4. System rejestracji informacji, o którym mowa w ust. 1, podlega zatwierdzeniu
i kontroli przez dyrektora urzędu morskiego, właściwego ze względu na rejon uprawiania
przez statek żeglugi. Zatwierdzeniu podlegają też zmiany w systemie rejestracji pasażerów.

Art. 105. W przypadku gdy armator nie jest przewo nikiem, przepisy art. 103 i 104
stosuje się odpowiednio do przewo nika.

Art. 106. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) sposób liczenia i system rejestracji osób odbywających podróż morską na statkach,
o których mowa w art. 103 ust. 1,
2) kryteria, jakim powinien odpowiadać system rejestracji,
6 6
 
 
3) sposób przechowywania i przekazywania informacji o osobach znajdujących się na statku
w razie zagrożenia bezpieczeństwa pasażerów lub w razie wypadku,
4) treść wniosku o zatwierdzenie systemu rejestracji,
5) warunki i sposób zatwierdzania oraz kontrolowania systemu rejestracji,
6) warunki udzielania zwolnień od obowiązku liczenia lub rejestracji pasażerów
– kierując się koniecznością zwiększenia bezpieczeństwa oraz skuteczności ratowania
pasażerów i członków załogi oraz prowadzenia akcji poszukiwawczych i ratowniczych,
z uwzględnieniem przepisów Unii Europejskiej w zakresie rejestracji osób
podróżujących na statkach pasażerskich.

Art. 107. 1. Usługi pilotowe mogą być wykonywane wyłącznie przez osoby posiadające
kwalifikacje pilota morskiego potwierdzone odpowiednim dokumentem.
2. Wykonywanie usług pilotowych na określonych rodzajach statków oraz na
określonych trasach lub akwenach może być uwarunkowane uzyskaniem przez pilota
morskiego szczególnych uprawnień pilotowych.
3. Dokumenty stwierdzające uzyskanie kwalifikacji pilota morskiego lub szczególnych
uprawnień pilotowych wydają dyrektorzy urzędów morskich.
4. Za wydanie dokumentów pobiera się opłatę, której wysokość jest określona
w załączniku do ustawy. Opłata stanowi dochód budżetu państwa.
5. Dokumenty, o których mowa w ust. 3, wydaje się, na czas określony, osobom, które:
1) posiadają odpowiednie dokumenty kwalifikacyjne, o których mowa w art. 63,
i praktykę pływania;
2) zdały odpowiedni egzamin – w przypadku osób, o których mowa w ust. 1.
6. Kwalifikacje pilotów morskich w zakresie ochrony żeglugi, regulują przepisy
o ochronie żeglugi i portów morskich.
7. Nadzór nad pilotażem na obszarze portów morskich, morskich wód wewnętrznych
i morza terytorialnego, w zakresie niezbędnym do zapewnienia bezpieczeństwa morskiego,
sprawuje dyrektor urzędu morskiego właściwy dla tego obszaru, prowadząc w szczególności
listę pilotów.
6 7
 
 
8. Właściwy dyrektor urzędu morskiego, jeżeli wymagają tego warunki bezpieczeństwa
morskiego, wprowadza, w drodze zarządzenia, pilotaż obowiązkowy, określając warunki
korzystania z usług pilota i zwolnienia z pilotażu obowiązkowego.
9. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, ze względu na utrudnienia
nawigacyjne, może wprowadzić, w drodze rozporządzenia, pilotaż obowiązkowy na morzu
terytorialnym, określając warunki korzystania z usług pilota i zwolnienia z pilotażu
obowiązkowego, kierując się względami bezpieczeństwa żeglugi.
10. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe wymagania kwalifikacyjne pilota morskiego, warunki wymagane do uzyskania
szczególnych uprawnień pilotowych i odnawiania dokumentów kwalifikacyjnych
i dokumentów potwierdzających szczególne uprawnienia pilotowe oraz wzory tych
dokumentów, a także sposób sprawowania nadzoru nad pilotażem przez dyrektora urzędu
morskiego, w tym zakres danych umieszczanych na liście pilotów, mając na względzie
konieczność zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi na obszarze portów morskich, morskich
wód wewnętrznych i morza terytorialnego oraz potrzebę zapewnienia prawidłowej realizacji
usług pilotowych.


Art. 108. 1. Kapitan statku lub jego przedstawiciel składa kapitanowi portu formularz
ewidencyjny zawierający informacje o ładunku i pasażerach znajdujących się na statku.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
wzór formularza ewidencyjnego oraz sposób postępowania ze złożonymi formularzami,
kierując się koniecznością ujednolicenia danych zbieranych do celów statystycznych
z uwzględnieniem przepisów Unii Europejskiej dotyczących sprawozdań statystycznych
w odniesieniu do przewozu rzeczy i osób drogą morską.

Art. 109. Kapitan portu może, na czas oznaczony, wprowadzić zakaz lub ograniczenie
ruchu w porcie, jeżeli wymaga tego bezpieczeństwo w porcie. Wprowadzane zakazy lub
ograniczenia ruchu w porcie podaje się do wiadomości w sposób zwyczajowo przyjęty
w żegludze morskiej lub na danym terenie.

6 8
 
 
Art. 110. 1. Jachty morskie mogą uprawiać żeglugę na wodach morskich po spełnieniu
wymagań w zakresie bezpiecznego uprawiania żeglugi, dotyczących w szczególności
środków ratunkowych, sprzętu sygnałowego, nawigacyjnego i ochrony przeciwpożarowej,
urządzeń radiokomunikacyjnych i wyposażenia pokładowego, w zależności od długości
jachtu oraz rejonu pływania, określonych na podstawie ust. 4.

2. Zabrania się używania jachtu morskiego do prowadzenia działalności, o której
mowa w art. 5 pkt 9, który nie spełnia wymogów ustawy dotyczących jachtów
komercyjnych.
3. Jachty komercyjne inne niż jachty komercyjne czarterowane bez załogi, przewożące
pasażerów powinny obowiązkowo posiadać ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za
szkody na osobie lub w mieniu pasażera.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia,
warunki bezpiecznego uprawiania żeglugi jachtów morskich, w zależności od ich długości
oraz rejonu pływania, kierując się koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa tych jachtów
oraz osób na nich przebywających.

Art. 111. Statki żeglugi śródlądowej mogą uprawiać żeglugę na wodach morskich po
spełnieniu dodatkowych wymagań w zakresie bezpiecznego uprawiania żeglugi, dotyczących
w szczególności środków ratunkowych, sprzętu sygnałowego i ochrony przeciwpożarowej,
określonych, w drodze zarządzenia, przez dyrektora urzędu morskiego właściwego dla rejonu
uprawianej żeglugi.

Art. 112. Zabrania się uniemożliwiania lub utrudniania kapitanowi statku podejmowania lub
wykonywania decyzji, które w jego ocenie są konieczne do zapewnienia bezpieczeństwa
życia na morzu i ochrony środowiska morskiego.

Art. 113.
Zabrania się używania międzynarodowego sygnału wzywania pomocy
określonego w załączniku IV do Konwencji o zapobieganiu zderzeniom, jak również
używania sygnału, który mógłby być wzięty za międzynarodowy sygnał wzywania pomocy,
z wyjątkiem sytuacji, gdy istnieje potrzeba wskazania, że statek znajduje się
w niebezpieczeństwie i wzywa pomocy.

6 9