Rządowy projekt ustawy o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców

Do przekształcenia przedsiębiorcy niezbędne będzie:
1) sporządzenie w formie aktu notarialnego planu przekształcenia przedsiębiorcy zawierającego
co najmniej ustalenie wartości bilansowej majątku przedsiębiorcy przekształcanego na określony
dzień w miesiącu poprzedzającym sporządzenie planu przekształcenia przedsiębiorcy wraz
z załącznikami i opinią biegłego rewidenta;
2) złożenia w formie aktu notarialnego oświadczenia o przekształceniu przedsiębiorcy, które
powinno określać: typ spółki, w jaki przedsiębiorca przekształcany zostaje przekształcony,
wysokość kapitału zakładowego, nazwiska i imiona członków zarządu spółki przekształconej;
3) powołania członków organów spółki przekształconej;
4) podpisania aktu założycielskiego (statutu) spółki przekształconej;
5) dokonania w rejestrze wpisu spółki przekształconej i wykreślenia przedsiębiorcy z ewidencji
działalności gospodarczej.

Plan
przekształcenia należy poddać badaniu przez biegłego rewidenta w zakresie
poprawności i rzetelności. Sąd rejestrowy właściwy według siedziby przedsiębiorcy
przekształcanego wyznacza na wniosek przedsiębiorcy przekształcanego biegłego rewidenta.
W uzasadnionych przypadkach sąd może wyznaczyć dwóch albo większą liczbę biegłych.
Osoba fizyczna, o której mowa w art. 551 § 1, odpowiada solidarnie wraz ze spółką
przekształconą wobec osób trzecich za szkody powstałe w okresie przekształcenia wyrządzone
działaniem lub zaniechaniem sprzecznym z prawem, aktem założycielskim (statutem), chyba że
nie ponosi winy.
Wniosek o przekształcenie do rejestru wnosi zarząd spółki przekształconej.
Ogłoszenie o przekształceniu przedsiębiorcy jest dokonywane na wniosek zarządu spółki
przekształconej.
Osoba fizyczna, o której mowa w art. 551 § 5, odpowiada solidarnie ze spółką przekształconą za
zobowiązania przedsiębiorcy przekształconego powstałe przed dniem przekształcenia, przez
okres trzech lat, licząc od tego dnia.
Proponuje się zmianę Kodeksu spółek handlowych polegającą na wprowadzeniu możliwości
przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną w jednoosobową spółkę kapitałową.
Skutkiem przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną w spółkę kapitałową będzie
sukcesja uniwersalna (art. 584² Kodeksu spółek handlowych). Powyższe oznacza, że spółce
przekształconej przysługiwać
będą wszystkie prawa i obowiązki przedsiębiorcy
przekształcanego. Jednocześnie spółka przekształcona pozostanie podmiotem zezwoleń, koncesji
oraz ulg, które zostały przyznane przedsiębiorcy przed jego przekształceniem, chyba że ustawa
lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji lub ulgi będzie stanowiła inaczej. Przewidziana
w projektowanym art. 584² § 1 Kodeksu spółek handlowych sukcesja uniwersalna nie obejmuje
praw i obowiązków na płaszczyźnie prawa podatkowego, co potwierdza brak stosownych
regulacji w ustawie – Ordynacja podatkowa. Brak sukcesji podatkowej wynika z faktu, że osoba
fizyczna wraz z
przekształceniem nie traci bytu prawnego. Osoba ta nadal pozostaje
podatnikiem, na którym ciąży obowiązek zapłaty zobowiązań podatkowych powstałych przed
przekształceniem.
Ponadto proponowane w Kodeksie spółek handlowych uregulowania
wskazują, że sukcesja uniwersalna nie będzie miała również zastosowania do przejęcia przez
przekształconą spółkę kapitałową uprawnień przysługujących osobie fizycznej jako płatnikowi.
W art. 58410 wprowadzono doprecyzowanie w zakresie odpowiedzialności dostosowane do
zasad odpowiedzialności określonych w art. 568 Ksh.

13. Ustawa o wyścigach konnych
Ustawa z dnia 18 stycznia 2001 r. o wyścigach konnych przewiduje ograniczenia
w stosunku do pięciu kategorii podmiotów:

40
– organizatorów wyścigów konnych (organizator wyścigów konnych – podmiot, który został
wpisany do rejestru działalności regulowanej w zakresie organizowania wyścigów konnych,
art. 2 ust. 4 ustawy),
– osób kierujących stajnią wyścigową,
– trenerów (trener – osoba fizyczna przygotowująca konie do udziału w gonitwach, która
uzyskała licencję Prezesa Polskiego Klubu Wyścigów Konnych, art. 2 ust. 7 ustawy),
– jeźdźców (powożących) (jeździec (powożący) – osoba fizyczna dosiadająca (powożąca) konia
w gonitwie, która uzyskała licencję Prezesa Polskiego Klubu Wyścigów Konnych na dosiadanie
(powożenie) koni, art. 2 ust. 8 ustawy),
– sędziów wyścigowych (sędzia wyścigowy – osoba fizyczna sprawująca nadzór nad
prawidłowością przeprowadzania gonitw jako członek komisji technicznej, komisji odwoławczej
albo sędzia techniczny, która uzyskała licencję Prezesa Polskiego Klubu Wyścigów Konnych,
art. 2 ust. 9 ustawy).
Należy zauważyć, że w większości ww. przypadków, ograniczenia działalności gospodarczej –
wbrew dyspozycji art. 22 Konstytucji – wprowadzono w formie innej niż ustawa. Zawarte one
zostały w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 23 sierpnia 2001 r.
w sprawie warunków i trybu udzielania zezwoleń na kierowanie stajnią wyścigową, licencji na
trenowanie koni, dosiadanie (powożenie) koni oraz pełnienie funkcji sędziego wyścigowego.
Wszystkie zatem warunki podejmowania analizowanej działalności – w szczególności te,
których dotyczą sugerowane poniżej zmiany – powinny znajdować się w ustawie, a nie w
rozporządzeniu wykonawczym.
Organizatorem wyścigów konnych jest podmiot, który został wpisany do rejestru działalności
regulowanej w zakresie organizowania wyścigów konnych (art. 2 ust. 4 ustawy) Działalność
gospodarcza w zakresie organizowania wyścigów konnych jest działalnością regulowaną
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
i wymaga wpisu do rejestru organizatorów wyścigów konnych, zwanego dalej „rejestrem”
(art. 16 ust. 2 ustawy). Rejestr prowadzi Prezes Polskiego Klubu Wyścigów Konnych (PKWK
jest państwową osobą prawną).
W celu prowadzenia działalności w zakresie organizowania wyścigów konnych przedsiębiorca
musi między innymi posiadać zabezpieczenie finansowe (art. 16 ust. 3 pkt 2 ustawy). Składając
wniosek o wpis do rejestru (art. 16 ustawy) musi on wskazać to zabezpieczenie, tak jak i źródła
pochodzenia posiadanego kapitału (art. 16 ust. 4 pkt 4 ustawy).
Zgodnie z art. 16 ust. 3 pkt 3 ustawy działalność w zakresie organizacji wyścigów konnych
prowadzić może jedynie podmiot, który posiada zatwierdzone plany gonitw, o których mowa w
art. 20 ust. 1 ustawy (gonitwy przeprowadzane są według planu rocznego, zatwierdzanego przez
Prezesa na podstawie wniosków organizatorów wyścigów konnych, przeprowadzenie
dodatkowych gonitw wymaga zgody Prezesa).
Wymaganie, aby organizator nie tyle zgłosił plan gonitw, co uzyskał zatwierdzenie od Prezesa
PKWK całorocznego planu gonitw jest trudne do uzasadnienia, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że
mogą powstać wątpliwości, jakie środki prawne przysługiwałyby w przypadku niezatwierdzenia
wniosku organizatora. Dodatkowo umiejscowienie tego wymagania w art. 16 ustawy,
dotyczącym wpisu do rejestru sugeruje, że podmiot przed złożeniem wniosku o rejestrację musi
przedstawić zatwierdzony plan gonitw.

Propozycje zmian
W projekcie nowelizacji zaproponowano:
1) pozostawienie Prezesowi Polskiego Klubu Wyścigów Konnych uprawnienia do nadawania
bezterminowych uprawnień, które są podstawą do ubiegania się o licencję zarówno dla
trenerów, jeźdźców, jak i sędziów wyścigowych,

41
2) upoważniono Prezesa PKWK do przeprowadzania odpowiednich szkoleń, powoływania
komisji egzaminacyjnej oraz przeprowadzania egzaminów ze znajomości przepisów
dotyczących wyścigów konnych,
3) wykreślenie upoważnienia dla ministra właściwego do spraw rolnictwa do wydania
rozporządzenia określającego sposób przeprowadzania i zakres programowy szkoleń oraz
egzaminów ze znajomości przepisów o wyścigach konnych, warunków i wysokości
odpłatności za szkolenia i postępowanie egzaminacyjne, ponieważ dotychczasowa praktyka
powierzania tych zadań PKWK nie budziła żadnych kontrowersji i w związku z tym nie
wymaga zmian.

Proponuje się wprowadzenie dodatkowo zmian w art. 13 i art. 24 pkt 4 ustawy, będących
konsekwencją zmian zaproponowanych w przedmiotowym projekcie ustawy (udzielanie
pozwolenia na kierowanie stajnią w miejsce dotychczasowego zezwolenia).
Ponadto:
–
zniesiono wymóg, aby Prezes PKWK zatwierdzał plany gonitw, również dodatkowych;
zgodnie z projektowaną regulacją Prezes PKWK będzie jedynie informowany o liczbie
i terminie gonitw,
–
uchylono wymóg posiadania zatwierdzonego planu gonitw,
–
określono nowe wytyczne szczegółowe do regulaminu wyścigów konnych,
–
określono w ustawie warunki i tryb udzielania pozwolenia na kierowanie stajnią
wyścigową, licencji na trenowanie koni, licencji na dosiadanie (powożenie) koni, licencji
na pełnienie funkcji sędziego wyścigowego,
–
określono w ustawie zasady odpowiedzialności dyscyplinarnej.

14. Ustawa o rybołówstwie

Stan obecny (niekaralność armatora)
Do wykonywania rybołówstwa morskiego wymagane jest posiadanie przez armatora licencji
połowowej (art. 5 ustawy). Uzyskanie licencji uzależnione jest od spełnienia przesłanek
w postaci dysponowania przez armatora statkiem rybackim, wpisanym do rejestru statków oraz
niekaralności osoby ubiegającej się o wydanie licencji za umyślne przestępstwo popełnione przy
użyciu statku rybackiego. Licencja połowowa dostarcza informacji o sposobie wykonywania
rybołówstwa morskiego, parametrach technicznych oraz ułatwia identyfikację statków
rybackich. Licencja połowowa wydawana jest przez ministra właściwego do spraw rybołówstwa
na wniosek armatora statku rybackiego na czas nieokreślony, po uiszczeniu opłaty. Wysokość
opłaty skarbowej za wydanie licencji uzależniona jest od długości statku rybackiego, na który
zostaje wydana (art. 12 ust. 1 i 3 ustawy). Obowiązek uzyskania licencji połowowej do
wykonywania rybołówstwa wynika z prawa unijnego, a mianowicie z art. 22 rozporządzenia
Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20.12.2002 r. dotyczącego ochrony i zrównoważonej
eksploatacji zasobów rybnych w ramach Wspólnej Polityki Rybackiej, co powoduje, że regulacja
ustawowa jest zgodna z prawem unijnym.
Budzi jednak zastrzeżenia możliwość odmowy wydania licencji połowowej, w przypadku gdy
„armator (...) został skazany prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo popełnione przy
użyciu statku rybackiego” (art. 14 pkt 2 ustawy). Przepisy nie precyzują, o jakie rodzaje
przestępstw chodzi i w jaki sposób dokonywana będzie ocena, czy dany czyn zabroniony
uzasadnia (a inny nie) odmowę przyznania licencji. Należy podkreślić, że sam ustawodawca
wprowadzając to ograniczenie w uzyskaniu licencji połowowej nie uzasadnił w żaden sposób
celowości i potrzeby niekaralności kandydata starającego się o licencję połowową oraz nie
wyjaśnił, co należy rozumieć pod pojęciem „przestępstwo popełnione przy użyciu statku
rybackiego”.

42
Należy zatem postulować, aby o tym, czy osobę skazaną pozbawić możliwości prowadzenia
określonej działalności gospodarczej w zakresie wykonywania rybołówstwa rozstrzygał sąd
karny w ramach orzeczenia o wymiarze kary przy rozpoznawaniu sprawy z oskarżenia
publicznego (art. 39 pkt 2 Kodeksu karnego przewiduje środek karny w postaci zakazu
prowadzenia określonej działalności gospodarczej), a nie minister w ramach rozpoznawania
wniosku o wydanie licencji połowowej.

Propozycje zmian
Wobec powyższego uchylono przesłankę niekaralności armatora ubiegającego się o wydanie
licencji za przestępstwo umyślne popełnione przy użyciu statku rybackiego (w art. 14 nowe
brzmienie otrzymał pkt 2, w art. 15 nowe brzmienie otrzymał ust. 1 pkt 2 lit. b).

Stan obecny (zezwolenie na prowadzenie skupu lub przetwórstwa organizmów morskich)

Stosownie do art. 22 ustawy na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na
skupie lub przetwórstwie organizmów morskich w polskich obszarach morskich wymagane jest
uzyskanie zezwolenia, które wydawane jest na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy.
Wymaganie uzyskania wymienionego zezwolenia w celu podjęcia działalności gospodarczej nie
zostało uzasadnione przez ustawodawcę w żaden sposób w uzasadnieniu projektu ustawy (druk
Sejmu RP IV kadencji nr 2174 z dnia 31.10.2003 r.). Nie zostało także wskazane, jakie
znaczenie dla interesu publicznego mają powyższe ograniczenia wolności gospodarczej, co
stanowi naruszenie normy konstytucyjnej zawartej w art. 22 Konstytucji. Można mieć również
wątpliwości, czy wprowadzenie powyższych ograniczeń respektuje konstytucyjną zasadę
proporcjonalności, zgodnie z którą użyte przez ustawodawcę środki powinny pozostawać
w odpowiedniej proporcji do zamierzonego rezultatu.
Należy przy tym zwrócić uwagę na fakt, iż zagadnienia związane z prowadzeniem skupu
i przetwórstwem organizmów morskich nie zostały uregulowane przez przepisy prawa
wspólnotowego. Przepis art. 25 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2847/93 z dnia 12.10.1993 r.
ustanawiającego system kontroli mający zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa
stanowi jedynie, że każde państwo członkowskie przyjmie przepisy w celu rozwoju przemysłu
akwakultury i obszarów przybrzeżnych. A zatem wprowadzone przez ustawodawcę polskiego
daleko idące formy reglamentacji w podjęciu działalności gospodarczej w omawianym zakresie,
nakładające na armatora obowiązek uzyskania zezwoleń, są zbędne z punktu widzenia
zapewnienia przestrzegania regulacji wspólnotowych oraz celów wskazanych w acquis
communautaire.
Z tych względów celowe jest uchylenie restrykcyjnych przepisów ustawy uzależniających
wykonywanie rybołówstwa morskiego w zakresie prowadzenia skupu lub przetwórstwa
organizmów morskich, od uzyskania zezwoleń wydawanych przez ministra właściwego do
spraw rybołówstwa.

Propozycje zmian

Wobec powyższego uchylono zezwolenie na prowadzenie skupu lub przetwórstwa
organizmów morskich (uchylono art. 22). Zmiana w art. 63 ust. 2 pkt 2 ma charakter
dostosowujący do zmian w art. 22.
15. Ustawa o przewozie koleją towarów niebezpiecznych

Stan obecny

43
Ustawa określa zasady przewozu koleją towarów niebezpiecznych, obowiązki uczestników tego
przewozu, zasady dokonywania oceny zgodności ciśnieniowych urządzeń transportowych,
uprawnienia doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu oraz organy i jednostki właściwe do
sprawowania nadzoru i kontroli w tych sprawach.
Zgodnie z art. 30 ustawy przewoźnik kolejowy wykonujący przewóz koleją towarów
niebezpiecznych lub inny podmiot uczestniczący w przewozie lub wykonujący związane z tym
przewozem czynności pakowania, załadunku, napełniania, rozładunku lub przeładunku są
obowiązani do wyznaczenia na swój koszt doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu koleją
towarów niebezpiecznych.
Kolejne przepisy określają, iż doradcą może być osoba, która:
1) posiada co najmniej wykształcenie średnie;
2) posiada co najmniej 5-letni okres zatrudnienia na stanowiskach związanych z przewozem
towarów koleją;
3) nie była karana za przestępstwo umyślne;
4) posiada świadectwo doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu koleją towarów
niebezpiecznych.
Aby uzyskać świadectwo doradcy po raz pierwszy należy:
1) spełnić wymagania określone w powyższych pkt 1 – 3;
2) ukończyć kurs początkowy dla doradców, obejmujący szkolenie w zakresie zagrożeń
związanych z przewozem koleją towarów niebezpiecznych oraz przepisów obowiązujących
w tym zakresie;
3) złożyć z wynikiem pozytywnym egzamin przed komisją egzaminacyjną powołaną przez
Prezesa UTK.
Prowadzenie kursów początkowych i kursów doskonalących, o których mowa powyżej, jest
działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej i wymaga wpisu do rejestru przedsiębiorców prowadzących kursy.
Działalność tą może prowadzić przedsiębiorca, który:
1) posiada warunki lokalowe i wyposażenie dydaktyczne umożliwiające przeprowadzenie
kursów zgodnie z ich programem;
2) zatrudnia wykładowców, którzy posiadają wykształcenie wyższe i kwalifikacje w zakresie
problematyki dotyczącej przewozu koleją towarów niebezpiecznych;
3) posiada zbiór aktualnych przepisów w zakresie przewozu koleją towarów niebezpiecznych
oraz środki dydaktyczne, w szczególności plansze, przeźrocza, fotografie, filmy oraz
oprogramowanie komputerowe;
4) posiada możliwość przeprowadzania zajęć praktycznych objętych programem kursów;
5) nie jest podmiotem, wobec którego wszczęto postępowanie upadłościowe lub likwidacyjne;
6) nie był prawomocnie skazany za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści
majątkowych lub przestępstwo przeciwko dokumentom – dotyczy osoby fizycznej lub członków
organów osoby prawnej;
7) nie zalega w regulowaniu zobowiązań podatkowych, opłat i składek na ubezpieczenie
społeczne.

Propozycje zmian

Z uwagi na fakt, iż powołane powyżej warunki można uznać jako potrzebne, aczkolwiek
nie są to warunki szczególne dla wykonywania danego rodzaju działalności gospodarczej,
wystarczające jest wprowadzenie zgłoszenia jako wyłącznej formy reglamentacji dla
prowadzenia kursów początkowych i kursów doskonalących.

Dlatego
też w projekcie proponuje się zastąpienie obowiązku uzyskania wpisu do rejestru
działalności regulowanej na działalność w zakresie prowadzenia kursów początkowych i kursów
doskonalących, obowiązkiem pisemnego zgłoszenia Prezesowi UTK. Zmiana pozwoli na

44