Rządowy projekt ustawy o finansach publicznych

1) instytucję zarządzającą;
2) środki na realizację programu, w tym:
a) środki europejskie,
b) środki pochodzące z budżetu państwa,
c) środki pochodzące z budżetów jednostek samorządu terytorialnego,
d) inne
publiczne
środki krajowe,
e) inne
środki;
3) kategorię interwencji funduszy strukturalnych;
4) planowane w roku budżetowym i kolejnych dwóch latach dochody budżetu
państwa z tytułu wpływu środków europejskich;
5) planowane w roku budżetowym i kolejnych dwóch latach wydatki na realizację
programu, w szczegółowości określonej w pkt 2;
6) plan wydatków budżetu państwa w roku budżetowym na finansowanie
programów.

Art. 256.
1. Jednostki
realizujące program mogą zaciągać zobowiązania, rozumiane jako suma
limitów wydatków wynikających z decyzji o dofinansowaniu lub umów z
beneficjentami programów realizowanych z udziałem środków europejskich, do
wysokości łącznej kwoty wydatków określonych dla całego programu, z
uwzględnieniem wieloletnich limitów zobowiązań i wydatków, o których mowa w
art. 103 ust. 2 pkt 3 lit. c.
2. Minister
właściwy do spraw rozwoju regionalnego przedstawia Radzie Ministrów,
w terminie do końca miesiąca następującego po zakończeniu kwartału, informacje
o wysokości zobowiązań wynikających z zawartych z beneficjentami umów w
ramach poszczególnych programów, wysokości
środków przekazanych
beneficjentom i planowanych do przekazania do końca roku budżetowego.
3. Rada Ministrów, na wniosek Ministra Finansów zaopiniowany przez ministra
właściwego do spraw rozwoju regionalnego, może podjąć decyzję o wstrzymaniu
zaciągania zobowiązań w ramach danego programu w sytuacji zagrożenia
wykonania planu dochodów budżetu z tytułu realizacji programów finansowanych
ze środków europejskich, określonych w ustawie budżetowej.
4. Na wniosek instytucji zarządzającej, minister właściwy do spraw rozwoju
regionalnego, w porozumieniu z Ministrem Finansów, może wyrazić zgodę na
zaciągnięcie zobowiązań przekraczających łączną kwotę wydatków programu, o
której mowa w ust. 1. O wyrażonej zgodzie minister właściwy do spraw rozwoju
regionalnego informuje Radę Ministrów.

Art. 257.
1. Szczegółowe warunki dofinansowania projektu, w tym sposób i terminy
przekazywania płatności, o których mowa w art. 246 pkt 2, określa umowa o
dofinansowanie projektu, o której mowa w art. 5 pkt 9 ustawy o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju.
2. Umowa, o której mowa w ust. 1, powinna określać:
1) opis przedsięwzięcia, w tym cel, na jaki przyznano środki i termin jego

105

realizacji;
2) harmonogram dokonywania wydatków, obejmujący okres co najmniej jednego
kwartału;
3) wysokość przyznanych środków;
4) zobowiązanie do poddania się kontroli i tryb kontroli realizacji
przedsięwzięcia;
5) termin i sposób rozliczenia projektu oraz ewentualnych zaliczek;
6) formy zabezpieczeń należytego wykonania zobowiązań wynikających z
umowy;
7) warunki
rozwiązania umowy ze względu na nieprawidłowości występujące w
trakcie realizacji projektu;
8) warunki i terminy zwrotu środków nieprawidłowo wykorzystanych lub
pobranych w nadmiernej wysokości lub w sposób nienależny;
9) inne postanowienia niezbędne do prawidłowej realizacji przedsięwzięcia.
3. Aktualizacja harmonogramu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, nie wymaga zmiany
umowy, o której mowa w ust. 1.
4. Przepis ust. 2 pkt 6 nie ma zastosowania do beneficjenta programu, będącego
jednostką sektora finansów publicznych albo fundacją, której jedynym fundatorem
jest Skarb Państwa, a także do Banku Gospodarstwa Krajowego.
5. W przypadku, gdy beneficjentem jest państwowa jednostka budżetowa, warunki, o
których mowa ust. 1, określone zostają w porozumieniu zawartym z właściwą
instytucją. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio, z wyjątkiem pkt 6 i 8.

Art. 258.
1. W przypadku gdy środki, przeznaczone na realizację programów finansowanych z
udziałem środków europejskich, są:
1) wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem,
2) wykorzystane z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 245,
3) pobrane
nienależnie lub w nadmiernej wysokości
– podlegają zwrotowi przez beneficjenta wraz z odsetkami w wysokości określonej
jak dla zaległości podatkowych, liczonymi od dnia przekazania środków, w
terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji, o której mowa w ust. 6, na wskazany w
tej decyzji rachunek bankowy.
2. Zwrot
środków może zostać dokonany przez pomniejszenie kolejnej płatności na
rzecz beneficjenta o kwotę podlegającą zwrotowi. Instytucja, o której mowa w art.
250 ust. 1, uwzględnia tę kwotę w zleceniu płatności kierowanym do Banku
Gospodarstwa Krajowego. W takim przypadku ust. 4 pkt 3 nie stosuje się.
3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do odsetek, o których mowa w ust. 1 oraz
art. 251 ust. 5 i 6.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, jeżeli beneficjent:
1) otrzymał płatność na podstawie przedstawionych jako autentyczne
dokumentów podrobionych lub przerobionych, lub dokumentów
potwierdzających nieprawdę, lub
2) na skutek okoliczności leżących po stronie beneficjenta nie zrealizował
pełnego zakresu rzeczowego projektu w przypadku projektów

106

infrastrukturalnych lub nie zrealizował celu projektu, lub
3) nie
zwrócił środków w terminie, o którym mowa w ust. 1, lub
4) jeżeli okoliczności, o których mowa w ust. 1, wystąpiły wskutek popełnienia
przestępstwa przez beneficjenta, partnera, podmiot upoważniony do
dokonywania wydatków, a w przypadku gdy podmioty te nie są osobami
fizycznymi, osobę uprawnioną do wykonywania w ramach projektu czynności
w imieniu beneficjenta, przy czym fakt popełnienia przestępstwa przez wyżej
wymienione podmioty został potwierdzony prawomocnym wyrokiem
sądowym
– zostaje wykluczony z możliwości otrzymania środków, o których mowa w ust. 1.
Okres wykluczenia rozpoczyna się od dnia, kiedy decyzja, o której mowa w ust. 6,
stała się ostateczna, zaś kończy się z upływem 3 lat od dnia dokonania zwrotu tych
środków. Jeśli okoliczności, o których mowa w pkt 1 i 4, zostały stwierdzone po
dniu, w którym decyzja, o której mowa w ust. 6, stała się ostateczna, okres
wykluczenia rozpoczyna się od dnia stwierdzenia tych okoliczności.
5. Przepisu ust. 4 nie stosuje się do podmiotów, które w oparciu o przepisy prawa
realizują zadania interesu publicznego, jeżeli spowoduje to niemożność wdrożenia
działania w ramach programu lub znacznej jego części oraz do jednostek
samorządu terytorialnego.
6. W przypadku stwierdzenia okoliczności, o których mowa w ust. 1, organ pełniący
funkcję instytucji zarządzającej lub instytucji pośredniczącej w rozumieniu ustawy
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju wydaje decyzję określającą kwotę
przypadającą do zwrotu i termin, od którego nalicza się odsetki oraz sposób zwrotu
środków, z uwzględnieniem ust. 2.
7. Instytucja zarządzająca lub instytucja pośrednicząca może, na podstawie
porozumienia lub umowy, o których mowa w art. 27 i 32 ustawy o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju, upoważnić instytucję wdrażającą, będącą jednostką
sektora finansów publicznych, do wydawania decyzji, o której mowa w ust. 6.
8. Od decyzji, o której mowa w ust. 6, wydanej przez instytucję pośredniczącą lub
instytucję wdrażającą, o której mowa w ust. 7, beneficjent może złożyć odwołanie
do właściwej instytucji zarządzającej; w przypadku wydania decyzji w pierwszej
instancji przez instytucję zarządzającą, beneficjent może zwrócić się do tej
instytucji z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.
9. Przepisów ust. 1-8 nie stosuje się do państwowych jednostek budżetowych.
10. W zakresie nieuregulowanym w ust. 1-9 stosuje się odpowiednio przepisy
niniejszej ustawy.

Art. 259.
1. Przepisy art. 248-258 nie dotyczą Wspólnej Polityki Rolnej, która jest finansowana
zgodnie z odrębnymi przepisami.
2.
rodki budżetu państwa przeznaczone na realizację Wspólnej Polityki Rolnej są
wydatkowane przez agencje płatnicze, o których mowa w odrębnych przepisach,
zgodnie z ustalonymi procedurami.

Art. 260.
1. Należności i wierzytelności przypadające agencjom płatniczym w ramach Wspólnej
Polityki Rolnej mogą być, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, umarzane

107

w całości lub w części, a ich spłata odraczana lub rozkładana na raty.
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb
umarzania w całości lub w części, odraczania lub rozkładania na raty spłaty
należności, o których mowa w ust. 1, a także wskaże organy do tego uprawnione,
z uwzględnieniem:
1) przesłanek uzasadniających umorzenie w całości lub w części, odroczenie lub
rozłożenie na raty spłaty tych należności;
2) rodzaju i zakresu udzielonych ulg w spłaceniu należności;
3) właściwości organów uprawnionych do umarzania należności w całości lub
w części, odraczania lub rozkładania ich spłaty na raty w zależności od
wysokości kwoty udzielonej ulgi.

Art. 261.
1. Minister Finansów prowadzi rejestr podmiotów wykluczonych na podstawie art.
258 oraz udostępnia te informacje instytucjom zarządzającym, instytucjom
pośredniczącym, instytucjom wdrażającym i instytucji certyfikującej.
2. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób i tryb wpisywania podmiotów wykluczonych do rejestru, o którym
mowa w ust. 1,
2) wzór formularza zgłoszenia podmiotu podlegającego wpisowi do rejestru,
3) zakres przedmiotowy informacji, które będą zawarte w rejestrze,
4) sposób i tryb zasięgania informacji z rejestru,
5) tryb przekazywania informacji zawartych w rejestrze,
6) sposób i tryb dokonywania zmian w rejestrze
– zapewniając ochronę informacji zawartych w rejestrze przed ich ujawnieniem
osobom i podmiotom nieuprawnionym.



Dział VI
Audyt wewnętrzny oraz koordynacja audytu wewnętrznego w jednostkach
sektora finansów publicznych

Art. 262.
Audyt wewnętrzny jest działalnością niezależną i obiektywną, której celem jest
przysporzenie jednostce wartości dodanej i usprawnienie jej funkcjonowania. Audyt
wewnętrzny wspiera jednostkę w realizacji jej zadań przez systematyczną ocenę
kontroli zarządczej oraz czynności doradcze.

Art. 263.
1. Minister Finansów określi, w formie komunikatu i ogłosi w Dzienniku Urzędowym
Ministra Finansów, standardy audytu wewnętrznego dla jednostek sektora finansów
publicznych, zgodne z powszechnie uznawanymi standardami audytu
wewnętrznego.

108

2. Audytor wewnętrzny prowadząc audyt wewnętrzny kieruje się wskazówkami
zawartymi w standardach audytu wewnętrznego, o których mowa w ust. 1.

Art. 264.
1. Audyt
wewnętrzny prowadzi się w:
1) ministerstwach;
2) Kancelarii Prezesa Rady Ministrów;
3) urzędach wojewódzkich;
4) izbach
celnych;
5) izbach
skarbowych;
6) Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, w tym w zarządzanych przez niego
funduszach;
7) Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, w tym w funduszach
zarządzanych przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego;
8) Narodowym Funduszu Zdrowia;
9) jednostkach, o których mowa w art. 130 ust. 2.
2. Audyt
wewnętrzny prowadzi się także w:
1) państwowych jednostkach budżetowych, jeżeli kwota ujętych w planie
finansowym jednostki budżetowej dochodów i przychodów lub kwota
wydatków i rozchodów przekroczyła wysokość 40.000 tys. zł;
2) uczelniach publicznych, jeżeli kwota ujętych w planie rzeczowo-finansowym
przychodów lub kosztów przekroczyła wysokość 40.000 tys. zł;
3) samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej, które nie zostały
utworzone przez jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli kwota ujętych
w planie finansowym przychodów lub kosztów przekroczyła wysokość 40.000
tys. zł;
4) agencjach wykonawczych, jeżeli kwota ujętych w planie finansowo-
rzeczowym przychodów lub kosztów przekroczyła wysokość 40.000 tys. zł;
5) państwowych funduszach celowych, jeżeli kwota ujętych w planie finansowym
przychodów lub kosztów przekroczyła wysokość 40.000 tys. zł;
6) innych
niż wymienione w pkt 1-5 jednostkach sektora finansów publicznych
podległych lub nadzorowanych przez ministra kierującego działem oraz
jednostkach sektora finansów publicznych obsługujących organy podległe lub
nadzorowane przez ministra kierującego działem, które zostaną wskazane
przez właściwego ministra kierującego działem.
3. Audyt
wewnętrzny prowadzi się w jednostkach samorządu terytorialnego, jeżeli
ujęta w uchwale budżetowej jednostki samorządu terytorialnego kwota dochodów i
przychodów lub kwota wydatków i rozchodów przekroczyła wysokość 40.000 tys.
zł.
4. Audyt wewnętrzny prowadzi się również w jednostkach sektora finansów
publicznych, których kierownicy podejmą decyzję o prowadzeniu audytu
wewnętrznego.
5. Minister kierujący działem, wskazując na podstawie ust. 2 pkt 6 jednostki
zobowiązane do prowadzenia audytu wewnętrznego, określa termin powstania tego
obowiązku.

109