Rządowy projekt ustawy o zmianie ustaw regulujących warunki dostępu do wykonywania niektórych zawodów

Mistrzowie w zawodzie rusznikarza są rzemieślnikami dysponującymi specjalistyczną
wiedzą o broni i manualnymi umiejętnościami w zakresie: mechaniki, balistyki, pracy
w metalach, drewnie itp., niezbędnymi do wykonywania gotowych elementów broni.
Często łączą zawód rusznikarski ze zdobnictwem elementów broni: grawerowaniem,
metaloplastyką, rzeźbiarstwem, galwanotechniką, inkrustacją itp.
W związku z pośrednią zmianą upoważnienia ustawowego zawartego w art. 32 ust. 2
ustawy, który upoważnił ministra właściwego do spraw wewnętrznych do określenia
szczegółowych zasad i warunków przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania
broni i amunicji, niezbędne stało się wydanie nowego aktu wykonawczego. Z tego
względu zaprojektowano nowe brzmienie art. 32 ustawy i dodano art. 32a–32d.
Głównym celem wprowadzanych w ww. ustawie regulacji jest uaktywnienie zawodowe
osób posiadających dyplom mistrza w zawodzie rusznikarza, które z różnych przyczyn
nie spełniają wymogów do uzyskania koncesji na warunkach określonych w ustawie
z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie
wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1017), przez
stworzenie możliwości do podjęcia przez nie, ujętej w ramy prawne, działalności
gospodarczej polegającej na wykonywaniu napraw broni na podstawie wpisu do
Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.
Wprowadzenie do ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji nowych przepisów,
w tym definicji określającej działalność gospodarczą polegającą na naprawie broni
spowodowało, że zaistniała potrzeba dokładniejszego sprecyzowania na potrzeby
ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie
wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami
i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym pojęcia: „wytwarzanie”.
Ustawa ta, zgodnie z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej, jest ustawą odrębną, w której został określony zakres i
warunki wykonywania działalności gospodarczej podlegającej koncesjonowaniu.
Należy więc wykluczyć przypadki niewłaściwej interpretacji przez zleceniodawców
i wykonawców, czym jest koncesjonowana działalność gospodarcza prowadzona
w zakresie wytwarzania, przez uściślenie, że wytwarzanie jest działalnością wytwórczą,
która zgodnie z art. 2 i w związku z art. 46 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy z dnia 2 lipca
55
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, polega m.in. na: wytwarzaniu nowej
broni, amunicji oraz wyrobów o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, a także na
ich remoncie, modyfikacji, naprawie, przetwarzaniu, pozbawianiu w sposób trwały
i nieodwracalny bojowych cech użytkowych stanowiących o ich przeznaczeniu,
unieszkodliwianiu itp., i działalność tą należy oddzielić od działalności budowlanej,
handlowej oraz usługowej.
Cel ten zostanie osiągnięty przez zmianę art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy z dnia
22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania
i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, który otrzyma następujące brzmienie:
„1) wytwarzaniu – należy przez to rozumieć, oprócz działalności wytwórczej określonej
w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, także
odzysk w rozumieniu przepisów o odpadach oraz działalność rusznikarską
polegającą na wytwarzaniu broni palnej lub odrębnych istotnych części broni palnej
dołączanych, lub przeznaczonych do dołączenia do broni palnej, lub na przerabianiu
broni palnej poprzez ingerencję w jej istotne części,”.
Na prośbę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w art. 30 ust. 2 pkt 1 lit. a, po
wyrazach: „jednostce badawczej” dodano wyrazy: „lub szkole wyższej”. Umożliwi to
szkołom wyższym, które prowadzą kształcenie i badania naukowe w obszarach
związanych z górnictwem, kopalnictwem, inżynierią chemiczną i materiałową, a także
uczelniom służb publicznych i wojskowych, ubieganie się o koncesję i prowadzenie
badań nad wytwarzaniem i wykorzystywaniem materiałów wybuchowych
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym.
Pozostałe zmiany wprowadzone do ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu
działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi,
bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub
policyjnym mają na celu istotne zmniejszenie obowiązków przedsiębiorców w zakresie:
rodzaju i liczby informacji oraz liczby podmiotów i organów, do których aktualnie
przesyłane są informacje o dokonanej sprzedaży materiałów wybuchowych, broni,
amunicji oraz wyrobów i technologii o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym.
W tym celu zmianie ulegnie brzmienie art. 30 ust. 3, w którym precyzyjnie wskazano,
z uwzględnieniem potrzeby zapewnienia skutecznej kontroli obrotu materiałami
56
wybuchowymi, bronią i amunicją na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, te rodzaje
sprzedaży, po dokonaniu których przedsiębiorcy koncesjonowani mają obowiązek
przesyłania informacji o dokonanej sprzedaży wyłącznie komendantom wojewódzkim
Policji właściwym ze względu na siedzibę nabywcy, tj.: do organu właściwego
w sprawach kontroli przestrzegania zasad używania i przechowywania broni palnej.
Przedsiębiorcy, tak jak dotychczas, będą zobowiązani do informowania o dokonanej
sprzedaży: materiałów wybuchowych, broni i amunicji. Transakcje te powinny
podlegać i podlegają szczegółowej kontroli w Polsce, państwach UE oraz w państwach
trzecich, przestrzegających zasad kontroli nad ich wytwarzaniem, nabywaniem,
używaniem lub posiadaniem, ustalonych w tym zakresie w protokołach
i w konwencjach Narodów Zjednoczonych. Dodany do art. 30 ust. 3a wprowadza
ustawowy zakres danych, wykazany dotychczas w rozporządzeniu z delegacji art. 30
ust. 5 ustawy, który powinien zostać ujęty w informacjach o dokonanej sprzedaży. Dane
dotyczące: przedsiębiorców, osób fizycznych nabywających materiały wybuchowe,
broń lub amunicję, w tym osób fizycznych prowadzących koncesjonowaną działalność
gospodarczą, są na tyle szczegółowe, że pozwalają na ich identyfikację. Przedsiębiorcy,
osoby fizyczne oraz osoby fizyczne prowadzące koncesjonowaną działalność
gospodarczą są identyfikowane według: nazwy podmiotu, numeru identyfikacji
podatkowej NIP i adresu siedziby, a osoby fizyczne według: imienia, nazwiska, numeru
PESEL, miejsca ich stałego pobytu. Informacje sporządzane są w formie jednolitych
szablonów określonych szczegółowo w rozporządzeniu wydanym na podstawie
delegacji z art. 30 ust. 5.
Przedsiębiorcy nie będą już zobowiązani do przesyłania informacji o dokonanej
sprzedaży: broni innej niż broń palna, wyrobów i technologii o przeznaczeniu
wojskowym lub policyjnym, amunicji – nabywanej zgodnie z pozwoleniem na
posiadanie broni palnej nabywającego.
Przedsiębiorcy koncesjonowani mają obowiązek prowadzenia ścisłej ewidencji
dokonanych transakcji, na podstawie których prowadzone są planowane kontrole
prawidłowości prowadzonej przez nich koncesjonowanej działalności gospodarczej.
Obowiązek terminowego informowania o dokonanej sprzedaży został utrzymany
wyłącznie do sprzedaży materiałów wybuchowych, broni palnej i amunicji do tej broni,
ponieważ obrót nimi na terenie Rzeczypospolitej Polskiej powinien podlegać ciągłej
i skutecznej kontroli.
57
Nie będą również informować o dokonanej sprzedaży Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, służb i straży państwowych, które realizują zamówienia zgodnie z ustawą
z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 907,
z późn. zm.) i w ramach przydzielonego na te cele budżetu przez instytucje zwierzchnie
i nadzorujące udzielanie zamówień.
W związku ze zmianą upoważnienia zawartego w art. 30 ust. 5 ustawy, włączono do
ustawy zasadnicze kwestie dotyczące odstrzeliwania trzech nabojów z broni palnej
przeznaczonej do sprzedaży.
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 kwietnia
2007 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej
określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U.
Nr 86, poz. 578, z późn. zm.) wydane z delegacji art. 35a ust. 2 straciło aktualność
i zastąpione zostało rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji
z dnia 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających
kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania
i posiadania broni (Dz. U. Nr 191, poz. 1140), które wydane zostało z delegacji art. 10a
ust. 8 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, do której w tym zakresie
odwołuje się ustawa z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności
gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią,
amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym.
W celu podkreślenia powyższych faktów oraz wskazania, że w prawie polskim zostały
określone rodzaje broni palnej odpowiadające kategoriom broni palnej określonym
w przepisach Unii Europejskiej, o których mowa w art. 35a ust. 1, ust. 2 tego artykułu
otrzymał następujące brzmienie:
„2. Rodzaje broni palnej, odpowiadające kategoriom broni palnej, określonym
w przepisach, o których mowa w ust. 1, określają przepisy wydane na podstawie
upoważnienia zawartego w art. 10a ust. 8 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni
i amunicji.”.

58
7. Ustawa z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych oraz ustawa z dnia
21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym
Zawód: makler giełd towarowych
Działalność maklerską związaną z obrotem towarami giełdowymi reguluje ustawa
z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 197),
zwana dalej „ustawą o giełdach towarowych”. Zgodnie z art. 37 ust. 1 wspomnianej
ustawy, działalność ta, co do zasady, może być prowadzona przez towarowy dom
maklerski. Prowadzenie działalności maklerskiej w zakresie obrotu towarami
giełdowymi wymaga zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego i obejmuje czynności
wymienione w art. 38 ust. 2:
1) oferowanie w obrocie giełdowym praw majątkowych niebędących instrumentami
finansowymi (których cena zależy od ceny lub wartości rzeczy oznaczonych co do
gatunku, energii, mierników i limitów wielkości produkcji, emisji zanieczyszczeń
lub wynika ze świadectwa pochodzenia);
2) nabywanie lub zbywanie towarów giełdowych na cudzy rachunek w ramach
świadczonych usług brokerskich, w tym dokonywanie rozliczeń transakcji
zleceniodawców;
3) prowadzenie rachunków lub rejestrów towarów giełdowych w obrocie giełdowym
(z wyłączeniem rzeczy oznaczonych co do gatunku);
4) doradztwo w zakresie obrotu giełdowego;
5) zarządzanie cudzym pakietem praw majątkowych na zlecenie;
6) pośrednictwo w nabywaniu lub zbywaniu praw majątkowych niebędących
instrumentami finansowymi w obrocie na zagranicznych giełdach towarowych.
Jednym z warunków prowadzenia działalności maklerskiej przez towarowy dom
maklerski jest zatrudnienie co najmniej 2 maklerów giełd towarowych. W transakcji
giełdowej towarowy dom maklerski (a także dom maklerski) może być reprezentowany
przez maklera giełd towarowych, a w przypadku transakcji, których przedmiotem są
prawa majątkowe niebędące instrumentami finansowymi – przez maklera papierów
wartościowych.
59