Rządowy projekt ustawy o zmianie ustaw regulujących warunki dostępu do wykonywania niektórych zawodów

ust. 1 pkt 2 jest przesłanką o charakterze formalnym, której spełnienie jest wymagane
dla objęcia rzeczy ruchomej ochroną prawną. Z samej istoty tej instytucji wynika
bowiem, iż nie obejmuje ona rzeczy ruchomej, która znajduje się na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, w okresie, w którym wniosek o objęcie ochroną jest
rozpatrywany. Zgodnie z trzecią przesłanką zawartą w art. 31a ust. 1 pkt 3 wwóz rzeczy
ruchomej wypożyczanej z zagranicy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie może
być również niezgodny z prawem. Chodzi tu o sytuacje, w których import określonych
przedmiotów jest niezgodny zarówno z prawem polskim, jak i wspólnotowym lub
międzynarodowym. Powoływanie się na ochronę prawną nie będzie bowiem w takiej
sytuacji skuteczne. Dlatego w sytuacji pojawienia się uzasadnionych podejrzeń co do
możliwości zaistnienia niezgodności z prawem importu rzeczy ruchomych ujętych we
wniosku rzeczy te nie zostaną objęte ochroną prawną.
Czwarta z przesłanek zawarta w art. 31a ust. 1 pkt 4 dotyczy sytuacji, w której dana
rzecz ruchoma wypożyczana z zagranicy została wywieziona z terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej niezgodnie z prawem. Dotyczy to w szczególności
przedmiotów skradzionych, wywiezionych niezgodnie z prawem, nielegalnie
przemieszczonych w czasie wojny lub w związku ze zmianami terytorialnymi.
Rozwiązanie to w praktyce nakłada na podmiot rozpatrujący wniosek obowiązek
sprawdzenia, czy rzecz ruchoma ujęta we wniosku nie figuruje w Katalogu strat
wojennych, Krajowym wykazie zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę
niezgodnie z prawem oraz czy nie toczą się w stosunku do niej rokowania restytucyjne.
W przypadku zaistnienia któregokolwiek z tych przypadków reżim ochrony prawnej nie
zostanie uruchomiony.
Inne dwie przesłanki zawarte w projektowanym art. 31a ust. 1 pkt 1, 5 i 6 noszą
znamiona przesłanek materialnych. Po pierwsze, przywóz rzeczy ruchomej o wartości
historycznej, artystycznej lub naukowej leży w interesie publicznym polegającym na
wystawieniu rzeczy ruchomej w celu naukowym lub kulturalnym. Po drugie, rzecz
ruchoma będzie wystawiana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na wystawie
czasowej organizowanej przez instytucję kultury albo muzeum niebędące instytucją
kultury, wpisane do wykazu, o którym mowa w art. 5b ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada
1996 r. o muzeach.
50
W projektowanym art. 31b ust. 2 znajdują się regulacje dotyczące trybu składania
wniosku, zgodnie z którymi wniosek o objęcie ochroną prawną rzeczy ruchomej
organizator wystawy składa ministrowi właściwemu do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego co najmniej na 6 miesięcy przed planowanym wwiezieniem tej
rzeczy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W projektowanym art. 31b ust. 9
nowelizacji znajduje się upoważnienie dla ministra właściwego do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego do wydania rozporządzenia, w którym zostanie
określony wzór wniosku o objęcie ochroną prawną rzeczy ruchomej oraz dokumenty
dołączane do wniosku, uwzględniając umożliwienie skutecznej identyfikacji rzeczy
ruchomej oraz dokonanie oceny spełnienia warunków określonych w art. 31a ust. 1.
W proponowanych przepisach art. 31b ust. 3–8 zawarto przepisy dotyczące
szczegółowych procedur służących z jednej strony sprawdzeniu zasadności wniosku
o objęcie ochroną prawną ww. rzeczy, a z drugiej zabezpieczeniu ewentualnych
interesów podmiotów trzecich (przede wszystkim podmiotów mających roszczenia do
wypożyczanej rzeczy ruchomej).
Zgodnie z art. 31c organizator wystawy będzie obowiązany zawiadomić niezwłocznie
ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego o wwiezieniu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wywiezieniu z terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej rzeczy ruchomej objętej ochroną prawną. Zgodnie z projektowanym art. 31c
ust. 2 minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określi,
w drodze rozporządzenia, wzór zawiadomienia o wwiezieniu rzeczy ruchomej objętej
ochroną prawną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wzór zawiadomienia
o wywiezieniu rzeczy ruchomej objętej ochroną prawną z terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, uwzględniając umożliwienie skutecznej identyfikacji tej rzeczy.
Z kolei proponowany przepis art. 3ld stanowi dopełnienie ww. procedur, gdyż reguluje
kwestie dotyczące sytuacji, gdy minister właściwy do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego uzyska informację o niespełnieniu warunków, o których mowa
w art. 31a ust. 1 pkt 3 lub 4. W takich przypadkach minister, po zasięgnięciu opinii
państwowej instytucji kultury wyspecjalizowanej w zakresie muzealnictwa i ochrony
zbiorów w zakresie spełniania tych warunków, niezwłocznie informuje organizatora
wystawy o ustaniu ochrony prawnej rzeczy ruchomej.
51
Natomiast projektowane przepisy art. 31e przewidują funkcjonowanie ewidencji rzeczy
ruchomych o wartości historycznej, artystycznej lub naukowej objętych ochroną prawną
prowadzonej i aktualizowanej przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego. Część informacji zawartej w tej ewidencji będzie
powszechnie dostępna (ogłaszana w BIP) i będzie służyć wszystkim zainteresowanym
do zasięgania informacji o istniejącej ochronie prawnej rzeczy ruchomej wwiezionej na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z organizowaną wystawą czasową.
Wzór karty ewidencyjnej zostanie określony, zgodnie z art. 31e ust. 4,
w rozporządzeniu przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego.
6. Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji oraz ustawa z dnia 22 czerwca
2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu
materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym
Zawód: rusznikarz
W wyniku analizy przepisów regulujących wykonywanie zawodu rusznikarza uznano,
że należy umożliwić przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą
i posiadającym dyplom mistrza w zawodzie rusznikarza wykonywanie, zgodnie
z obowiązującym prawem, napraw broni w zakresie czynności, których wykonywanie
nie wymaga posiadania koncesji.
Zapewniając spójność przepisów obu ustaw, zgodnie z którymi nastąpi uwolnienie
zawodu rusznikarza spod reglamentowanej działalności gospodarczej, powinny zostać
wprowadzone do ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r.
poz. 576, z późn. zm.) przepisy określające zasady wykonywania przez mistrzów
w zawodzie rusznikarza napraw powierzonej broni i jej przechowywania.
W tym celu ustawa ta zostanie uzupełniona nowymi przepisami, których wprowadzenie
nada wyjątkowe prawo do dysponowania przez określoną grupę niekoncesjonowanych
przedsiębiorców cudzą bronią, powierzaną im do naprawy przez jej posiadaczy.
W nowym art. 4 ust. 6 zdefiniowano, że ilekroć w ustawie jest mowa o naprawie broni
przez przedsiębiorców posiadających dyplom mistrza w zawodzie rusznikarza, którzy
prowadzą zarejestrowaną działalność gospodarczą w zakresie napraw broni, to należy
przez to rozumieć działalność wytwórczą w rozumieniu w ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
52
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 672, z późn. zm.),
polegającą na wytwarzaniu części broni niestanowiących istotnych części broni,
dołączanych lub przeznaczonych do dołączenia do broni, lub wykonywanie czynności
polegających na przeglądach, regulacji, konserwacji lub przywracaniu sprawności tej
broni bez ingerencji w jej istotne części, wykonywaną przez przedsiębiorców
określonych w art. 29 ust. 1 pkt 8 tej ustawy.
W dodanych do art. 7 ust. 4–6 zdefiniowano pojęcie kalibru broni. Definicja kalibru ma
znaczenie dla wszystkich osób mających kontakt z bronią, zatem zarówno dla osób
posiadających pozwolenie na broń, osób nabywających broń niewymagającą
pozwolenia, ale przede wszystkim dla rusznikarzy. Rusznikarz, jako osoba przyjmująca
broń do naprawy, konserwacji czy też regulacji musi wiedzieć, czy jej posiadanie
wymaga pozwolenia na broń. Od tego bowiem zależy, jakich dokumentów będzie żądał
od osoby zlecającej naprawę. W przypadku niektórych rodzajów broni właśnie kaliber
jest tą cechą, która decyduje, czy broń wymaga pozwolenia czy nie (np. broń
alarmowa). Z tego względu dla prawidłowego wykonywania działalności przez
rusznikarza niezbędne jest uzupełnienie przepisów ustawy o definicję kalibru.
W odniesieniu do zmian, o których mowa w art. 7 pkt 7 lit. b i pkt 8 projektu w zakresie
badań lekarskich i psychologicznych, którym jest obowiązana poddać się osoba ubiegająca
się o pozwolenie na broń lub posiadająca pozwolenie na broń, zaproponowano dodanie
ust. 2 w art. 15e ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji określającego
maksymalne stawki badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się
o uzyskanie pozwolenia na broń, zgłaszających broń pneumatyczną do rejestru bądź
posiadających pozwolenie na broń. Stawki te zostały wskazane analogicznie do stawek
obowiązujących w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie
badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie
na broń (Dz. U. Nr 79, poz. 898, z późn. zm.). Obecnie opłaty te wynoszą od 20% do 35%
(w zależności od kategori osoby ubiegającej się) najniższego miesięcznego
wynagrodzenia, czyli od 320 do 560 zł (dla obowiązującego od 1 stycznia 2013 r.
minimalnego wynagrodzenia w kwocie 1600,00 zł). Proponowany art. 15e ust. 2 ujednolica
maksymalną opłatę za badanie lekarskie lub maksymalną opłatę za badanie psychologiczne
i ustala jej wysokość na poziomie 15% kwoty przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce
narodowej za rok poprzedzający rok przeprowadzenia badania. Maksymalna stawka
wynosić będzie zatem 528 zł (dla przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej za
53
rok 2012 w kwocie 3521,67 zł). Ponadto, w związku z pośrednią zmianą upoważnienia
zawartego w dotychczasowym art. 15 ust. 7, włączono do projektowanej ustawy zasadnicze
kwestie z aktu wykonawczego.
W art. 29 ust. 1 tej ustawy wymienione zostały podmioty, którym może zostać wydane
pozwolenie na broń. W dodanym pkt 8 tego ustępu wskazano, że takimi podmiotami
mogą być przedsiębiorcy, którzy posiadają dyplom mistrza w zawodzie rusznikarza
i udokumentują zarejestrowanie działalności gospodarczej w zakresie napraw broni.
W dodanych do art. 12 ust. 4–6 uszczegółowiono uprawnienia i zakres pozwoleń
wydawanych przedsiębiorcom naprawiającym broń, w których, w przeciwieństwie do
pozwoleń wydawanych innym podmiotom, nie zostanie określona liczba egzemplarzy
broni przekazanej do naprawy, które przedsiębiorca naprawiający broń będzie mógł
przechowywać w trakcie wykonywanych napraw. Przedsiębiorcom tym zostanie
również nadane wyjątkowe uprawnienie do posiadania amunicji przekazanej przez
posiadacza broni zlecającego jej naprawę w celu sprawdzenia lub regulacji naprawianej
broni. Przedsiębiorca naprawiający broń będzie zobowiązany do prowadzenia ewidencji
napraw broni powierzonej do naprawy oraz amunicji przekazanej mu, w przypadku gdy
zakres naprawy obejmie sprawdzenie poprawnego działania broni z użyciem amunicji
w trakcie lub po dokonaniu jej naprawy.
Uzyskanie pozwolenia na wykonywanie napraw broni jest związane ze spełnieniem
przez przedsiębiorcę wymogów, do spełniania których zobowiązane są wszystkie inne
osoby, przedsiębiorcy oraz podmioty, uprawnieni do dysponowania bronią, w tym do
przedstawiania aktualnych orzeczeń lekarskich i psychologicznych, wykazania się
znajomością przepisów dotyczących posiadania broni oraz posiadania odpowiednich
warunków lokalowych do przechowywania broni powierzonej do naprawy oraz
amunicji przekazanej przez jej posiadacza.
W powyższym zakresie zostały zmienione przepisy ustawy, w tym dotyczące
egzaminów ze znajomości wiedzy teoretycznej i praktycznej osób posiadających lub
posługujących się bronią, kontroli polegającej na sprawdzaniu sposobu
przechowywania i ewidencjonowania broni i amunicji oraz sprawdzaniu uprawnień
osób do dysponowania bronią, a także zaktualizowano i włączono do ustawy zasadnicze
przepisy z rozporządzeń wykonawczych dotyczące ww. kwestii.
54