Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo lotnicze

4. Konsultacje
społeczne.

Rozporządzenie zostanie poddane konsultacjom społecznym oraz zamieszczone na stronie
internetowej Ministerstwa Infrastruktury oraz Urzędu Lotnictwa Cywilnego.

5. Wpływ na rynek pracy, konkurencyjność i przedsiębiorczość.

Rozporządzenie może mieć bezpośredni korzystny wpływ na rynek pracy; wpłynie
korzystnie na stworzenie elastycznych mechanizmów wykorzystywania dla celów
publicznych także lotnisk użytku wyłącznego, na zasadach niedyskryminacji i z zachowaniem
konkurencji, co spowoduje uaktywnienie działalności w regionie.

6. Wpływ na sytuację regionów.

Projekt wpłynie korzystnie na rozwój regionów, gdyż umożliwi wykorzystanie dla celów
publicznych ( turystyka, rekreacja, itp.) szerszej infrastruktury lotniskowej.





24-05-tg

5
Projekt
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA INFRASTRUKTURY1)
z dnia …………..2009 r.
w sprawie wymagań w stosunku do lotnisk o ograniczonej certyfikacji i lotnisk użytku
wyłącznego

Na podstawie art. 59a ust. 3 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100,
poz. 696, z późn. zm.2)) zarządza się, co następuje:
§ 1. Rozporządzenie określa:
1) wymagania w stosunku do lotnisk, dla których Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego, zwany dalej
„Prezesem Urzędu”, wydał decyzję o ograniczonej certyfikacji z uwagi na rodzaj wykonywanych
lotów na tym lotnisku, porę dnia, w której te loty są wykonywane, masę statków powietrznych lub
liczbę pasażerów;
2) wymagania w stosunku do lotnisk użytku wyłącznego;
3) sposób i tryb przeprowadzania inspekcji sprawdzającej na lotniskach, o których mowa w pkt 1 i 2.
Rozdział 1
Wymagania dla lotnisk o ograniczonej certyfikacji
§ 2. 1. Zarządzający lotniskiem o ograniczonej certyfikacji powinien utrzymywać
lotnisko i prowadzić jego eksploatację zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 68 ust. 2
ustawy oraz określić i wdrożyć procedury uwzględniające bezpieczne użytkowanie lotniska.
2. Procedury, o których mowa w ust. 1, dotyczą:
1) instalowania i utrzymania wizualnych pomocy nawigacyjnych;
2) organizacji lotniskowych służb ratowniczo-gaśniczych;
3) organizacji służb ochrony;
4) urządzenia i utrzymania pola naziemnego ruchu lotniczego;
5) urządzenia i utrzymania oznakowania i oświetlenia płyt przeddworcowych;
6) kontroli ruchu pojazdów na płytach przeddworcowych;
7) kontroli ruchu na polu naziemnego ruchu lotniczego;
8) utrzymania zimowego;
9) naziemnego ruchu statków powietrznych na płaszczyznach postojowych;
10) oceny warunków hamowania na drogach startowych;
11) ochrony przed wtargnięciami zwierzyny;

1) Minister Infrastruktury kieruje działem administracji rządowej - transport na podstawie §1 ust. 2 pkt 4
rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania
Ministra Infrastruktury ( Dz. U. Nr 216, poz. 1594).
2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i 711,
Nr 141, poz. 1008, Nr 170, poz. 1217 i Nr 249, poz. 1829, z 2007 r. Nr 50, poz. 331 i Nr 82, poz. 558, z 2008 r.
Nr 97, poz. 625, Nr 144, poz. 901, Nr 177, poz. 1095, Nr 180, poz. 1113 i Nr 227, poz. 1505 oraz z 2009 r. Nr
18, poz. 97, Nr 42, poz. 340.
12) usuwania unieruchomionych statków powietrznych, zagrażających bezpieczeństwu
operacji lotniczych wykonywanych na lotnisku;
13) zmniejszania szkodliwego oddziaływania lotniska na środowisko;
14) usuwania przeszkód lotniczych;
15) publikacji informacji lotniskowych w Zintegrowanym Pakiecie Informacji Lotniczych.
3. Zarządzający lotniskiem użytku wyłącznego powinien, w szczególności, określić i
wdrożyć procedury, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 13-15, oraz zapewnić zabezpieczenie
ratowniczo-gaśnicze lotniska poprzez zawarcie odpowiednich porozumień z właściwą
jednostką Państwowej Straży Pożarnej.
4.
Prezes, w przypadkach uzasadnionych względami bezpieczeństwa użytkowania
lotniska, może nakazać zarządzającemu lotniskiem użytku wyłącznego określenie i wdrożenie
procedur innych niż określone w ust. 3.

Rozdział 2
Wymagania techniczne i eksploatacyjne dla lotnisk użytku wyłącznego
§ 3.
Na lotniskach, z drogą startową o nawierzchni sztucznej, do obszarów bez
nawierzchni sztucznej, przeznaczonych do wykonywania operacji lotniczych - stosuje się
przepisy dotyczące lotnisk bez nawierzchni sztucznej.
§ 4. W granicach lotniska bez nawierzchni sztucznej wyznacza się co najmniej jeden
prostokątny pas startowy.
§ 5. Na lotnisku bez nawierzchni sztucznej z kilkoma pasami startowymi zarządzający
lotniskiem wyznacza główny pas startowy - najdłuższy lub najczęściej użytkowany.
§ 6. 1. Kształt i wymiary pola wzlotów powinny zapewnić bezpieczne starty i lądowania
statków powietrznych, w miarę możliwości z różnych kierunków, uwzględniając przy tym, w
szczególności, dominujące wiatry, topografię terenu w otoczeniu lotniska oraz rodzaje
statków powietrznych wykonujących na tym lotnisku operacje lotnicze.
2. W przypadku jednego pasa startowego jego granice stanowią granice pola wzlotów.
§ 7. 1. Na lotnisku bez nawierzchni sztucznej mogą być stosowane nawierzchnie sztuczne
na innych niż drogi startowe częściach pola naziemnego ruchu lotniczego, w szczególności na
przeddworcowych i przedhangarowych płytach postojowych.
2. Dla lotniska bez nawierzchni sztucznej nie określa się litery kodu referencyjnego
lotniska w przypadku braku dróg kołowania i płyt postojowych o nawierzchni sztucznej.
Cyfrę kodu referencyjnego lotniska określa się dla głównego pasa startowego.
§ 8. 1. Długość pasa startowego powinna być równa co najmniej długości:
1) zapewniającej wyhamowanie prędkości statku powietrznego podczas lądowania aż do
jego zatrzymania się, przy założeniu przelotu nad początkiem pasa startowego, na
wysokości co najmniej 10 m i nad jakimikolwiek obiektami budowlanymi lub
naturalnymi, usytuowanymi w strefie podejścia, na wysokości co najmniej 15 m albo
2) zapewniającej przelot co najmniej 10 m nad końcem pasa startowego i co najmniej 15 m
nad jakimikolwiek obiektami budowlanymi lub naturalnymi, usytuowanymi w strefie
wznoszenia
- zależnie od tego, która z tych długości jest większa.

2
2. Wymagania określone w ust. 1 pkt 2 powinny być zapewnione dla zespołu samolotu
holującego i statku powietrznego holowanego.
§ 9. 1. Ukształtowanie podłużne pasa startowego powinno być takie, aby z każdego
punktu położonego na wysokości 2 m nad powierzchnią pasa widoczny był inny dowolny
punkt położony na wysokości 2 m nad powierzchnią pasa startowego, odległy nie mniej niż o
pół długości tego pasa.
2. W przypadku przecinających się pasów startowych wymagane jest uproszczenie
granicy pola wzlotów i jednoczesne jego powiększenie poprzez łączenie czołowych krawędzi
pasów, zapewniające pośrednie kierunki lądowań i startów, między kierunkami linii
środkowych pasów startowych.
3. Zastosowanie powiększenia, o którym mowa w ust. 2, uwarunkowane jest
powierzchniami podejścia wolnymi od przeszkód lotniczych na kierunkach pośrednich oraz
właściwym przygotowaniem powiększonej w ten sposób powierzchni pola wzlotów.
§ 10. 1. Różnica między najwyżej a najniżej położonymi punktami linii środkowej pasa
startowego nie powinna przekraczać dla lotnisk krajowych:
1) 1,5 % dla kodu referencyjnego 3 i 4;
2) 2,5 % dla kodu referencyjnego 1 i 2.
2. Miejscowe nachylenie linii środkowej pasa startowego nie powinno przekraczać dla
lotnisk krajowych:
1) 2,5 % dla kodu referencyjnego 3 i 4;
2) 3 % dla kodu referencyjnego 1 i 2.
3. Zmiany nachyleń linii środkowej pasa startowego powinny być łagodne, o
minimalnym promieniu krzywizny dla lotnisk krajowych:
1) 10.000 m dla kodu referencyjnego 3 i 4;
2) 5.000 m dla kodu referencyjnego 1 i 2.
4. Odległości między załamaniami sąsiednich prostych profilu niwelety linii środkowej
pasa startowego powinny być nie mniejsze niż 40 m.
§ 11. Szerokość pasa startowego nie powinna być mniejsza niż:
1) 120 m dla kodu referencyjnego 3 i 4;
2) 80 m dla kodu referencyjnego 2;
3) 50 m dla kodu referencyjnego 1.
§ 12. 1. Z zastrzeżeniem ust. 2, profil poprzeczny pasa startowego powinien być wypukły
dwukierunkowy - symetryczny lub jednokierunkowy.
2. Wyjątkowo dopuszcza się profil poziomy lub wklęsły w przypadku gruntu gliniasto-
piaszczystego z przewagą frakcji piaskowej zapewniającego znaczny stopień
przepuszczalności wody.
3. Ukształtowanie powierzchni pasa startowego powinno ułatwiać możliwie szybkie
odprowadzanie wód opadowych z nawierzchni, z uwzględnieniem rzeźby terenu, rodzaju
gruntu, poziomu wód gruntowych, jak również skrzyżowania z innym pasem startowym.
4. W przypadkach nadmiernego nawilgocenia gruntu na całym lub na części pasa
startowego powinno się stosować drenaż rolniczy, rowy przechwytujące wodę z wyżej
położonych terenów poza zabezpieczeniem pola wzlotów lub oba rozwiązania jednocześnie.
5. Powierzchnia pola wzlotów powinna być równa, pozbawiona lokalnych wyniosłości,
zagłębień, kolein, kamieni i wszelkich innych przedmiotów.
§ 13. 1. Nachylenie poprzeczne powierzchni pasa startowego nie powinno być większe
niż:

3
1) 2,5 % dla kodu referencyjnego 3 i 4;
2) 3 % dla kodu referencyjnego 1 i 2.
2. Nachylenie poprzeczne powierzchni pasa startowego, o którym mowa w ust. 1, nie
powinno być mniejsze niż:
1) 0,5 % w przypadkach określonych w § 12 ust. 2;
2) 1 % w przypadkach określonych w § 12 ust. 1.
3. Zmiany nachyleń profilu poprzecznego pasa startowego powinny przebiegać łagodnie,
z zastosowaniem krzywych o minimalnym promieniu 3.000 m.
§ 14.
1.
Nawierzchnia pola wzlotów powinna charakteryzować się wytrzymałością
wystarczającą dla przyjmowania obciążeń od statków powietrznych, z uwzględnieniem
obciążeń na jednostkę powierzchni i częstotliwości obciążeń.
2. Doraźnie, przy małej liczbie operacji lotniczych, dopuszcza się gruntową nawierzchnię
pola wzlotów o tak dobranym składzie granulometrycznym, ażeby wykazywała wymaganą
nośność i aby chroniła przed powstawaniem zastoisk wody, błota i kurzu, które mogłyby
grozić uszkodzeniem statku powietrznego.
§ 15. 1. Z zastrzeżeniem § 14 ust. 2, nawierzchnia pola wzlotów powinna być w całości
jednolicie zadarniona roślinami tworzącymi mocny system korzeniowy.
2. Dobór gatunków roślin oraz zagęszczenie ich pędów na jednostkę powierzchni
powinny być dobrane odpowiednio dla lokalnych warunków klimatycznych i gruntowo-
wodnych.
3. Szczególnie wysoka jakość nawierzchni darniowych powinna być zapewniona w
miejscach postoju statków powietrznych i w bliskości nawierzchni sztucznych, na których
znajdują się statki powietrzne z pracującymi silnikami.
§ 16. Części pola naziemnego ruchu lotniczego, inne niż pole wzlotów, powinny być tak
urządzone, aby zapewniały bezpieczne kołowanie statków powietrznych z własnym napędem
lub holowanych i aby te statki nie powodowały uszkodzeń ani uciążliwości dla innych
statków powietrznych.
§ 17.
1.
Granica pola wzlotów lotniska bez nawierzchni sztucznej powinna być
oznaczona za pomocą znaków granicznych, zapewniających jej identyfikację z powietrza oraz
z kabiny statku powietrznego i wykonywanie operacji lotniczych bez obawy niezamierzonego
wykołowania poza granicę pola wzlotów.
2. Znaki graniczne powinny być rozmieszczone na granicy pola wzlotów lub na zewnątrz
w odległości do 3 m od niej.
3. Odległości między znakami granicznymi powinny być, w miarę możliwości,
jednakowe, nieprzekraczające 100 m, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.
4. Wzdłuż poprzecznej granicy pasa startowego powinny być umieszczone co najmniej 3
znaki graniczne, wliczając znaki narożne.
5. W przypadku kilku pasów startowych znaki graniczne powinny być umieszczone
również we wszystkich miejscach załamań granicy pola wzlotów.
6. Znak graniczny powinien mieć kształt daszkowaty, o wymiarach u podstawy co
najmniej 1 m na 3 m i wysokości 0,5 m, oraz kolor biały lub pomarańczowy albo kombinacje
tych kolorów dla uzyskania największego kontrastu z tłem.
7. W przypadku bardzo niskiego pokrycia roślinnego dopuszcza się stosowanie płaskich
znaków poziomych umieszczonych na poziomie terenu o wymiarach co najmniej 1 m na 3 m,
koloru białego lub innego zapewniającego jak największy kontrast z tłem.

4