Rządowy projekt ustawy o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych

– 15 –
Art. 12. 1. Krajowy ośrodek określa w regulaminie szczegółowe warunki techniczne
otwierania i zarządzania rachunkami w rejestrze Unii.
2. Regulamin, o którym mowa w ust. 1, jest udostępniany na stronie internetowej
Krajowego ośrodka.
Art. 13. 1. Za otwarcie rachunku w rejestrze Unii wnosi się opłatę w wysokości
2000 złotych.
2. Posiadacz rachunku w rejestrze Unii wnosi, w terminie do dnia 31 marca każdego
roku, opłatę roczną w wysokości 500 złotych, wskazując w tytule przelewu bankowego
numer rachunku w rejestrze Unii, którego dotyczy wnoszona opłata.
3. Nie wnosi się opłaty za otwarcie rachunku i opłaty rocznej w przypadku krajowego
rachunku posiadania.
4. Opłatę za otwarcie rachunku i opłatę roczną wnosi się na rachunek bankowy
Narodowego Funduszu. Opłaty stanowią przychód Narodowego Funduszu.
5. Opłaty rocznej nie wnosi się za rok, w którym wniesiono opłatę za otwarcie rachunku.
Art. 14. 1. Narodowy Fundusz przekazuje Krajowemu ośrodkowi, w terminie do dnia
14 kwietnia każdego roku, informację o wniesieniu opłaty rocznej zawierającą następujące
dane:
1)
imię i nazwisko albo nazwę posiadacza rachunku oraz jego adres zamieszkania albo
adres siedziby;
2)
numer rachunku w rejestrze Unii;
3)
wysokość wniesionej opłaty;
4)
datę wpływu opłaty na rachunek bankowy Narodowego Funduszu.
2. W przypadku niewniesienia opłaty rocznej, stosuje się art. 34 ust. 2 rozporządzenia
Komisji (UE) nr 389/2013. Przywrócenie dostępu do rachunku w rejestrze Unii następuje
niezwłocznie po przekazaniu Krajowemu ośrodkowi dowodu wniesienia tej opłaty.
Rozdział 3
Rozporządzanie uprawnieniami do emisji znajdującymi się na rachunkach w rejestrze
Unii i przenoszenie tych uprawnień
Art. 15. 1. Uprawnieniami do emisji można swobodnie rozporządzać, chyba że ustawa
lub przepisy Unii Europejskiej dotyczące handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych stanowią inaczej.
– 16 –
2. Czynności rozporządzające uprawnieniami do emisji mogą być dokonywane między
osobami fizycznymi, osobami prawnymi lub jednostkami organizacyjnymi niebędącymi
osobami prawnymi, które posiadają rachunek w rejestrze Unii.
Art. 16. 1. Uprawnienia do emisji są ważne w okresie rozliczeniowym, na który zostały
przydzielone.
2. Uprawnienia do emisji niewykorzystane w danym roku okresu rozliczeniowego
zachowują ważność w kolejnych latach tego okresu.
3. Uprawnienia do emisji znajdujące się na rachunku w rejestrze Unii, z wyłączeniem
krajowego rachunku posiadania, niewykorzystane w danym okresie rozliczeniowym są
zastępowane równoważną liczbą uprawnień do emisji ważnych w kolejnym okresie
rozliczeniowym.
Rozdział 4
Ogólne zasady przydzielania instalacjom uprawnień do emisji
Art. 17. 1. Uprawnienia do emisji przydzielane instalacjom na podstawie przepisów
rozdziałów 5, 6, 10 i 11 są uprawnieniami do emisji ogólnych w rozumieniu art. 3 pkt 8
rozporządzenia Komisji (UE) nr 389/2013.
2. Uprawnienia do emisji są przydzielane instalacjom na poszczególne lata okresu
rozliczeniowego na zasadach określonych w ustawie.
3. Wykaz instalacji i liczba uprawnień do emisji przydzielonych na dany rok dla każdej
z tych instalacji są ustalane w przepisach wydanych na podstawie art. 25 ust. 4 i art. 29 ust. 1
oraz stosownie do informacji, o których mowa w art. 41 ust. 2, art. 69 ust. 12, art. 70 ust. 11
i art. 72 ust. 10.
4. O ile przepis szczególny nie stanowi inaczej, uprawnienia do emisji wydaje się na
rachunek posiadania operatora w rejestrze Unii nie wcześniej niż od dnia 1 lutego i nie
później niż do dnia 28 lutego każdego roku. Uprawnienia do emisji wydaje się w liczbie, jaka
została przydzielona instalacji na dany rok na podstawie przepisów lub stosownie do
informacji, o których mowa w art. 41 ust. 2, art. 69 ust. 12, art. 70 ust. 11 i art. 72 ust. 10.
5. Krajowy ośrodek przekazuje marszałkowi województwa informację o liczbie
uprawnień do emisji wydanych na rachunek posiadania operatora albo na rachunek
posiadania operatora statków powietrznych w rejestrze Unii w terminie 14 dni od dnia ich
wydania.
– 17 –
6. Informacja, o której mowa w ust. 5, zawiera:
1)
imię i nazwisko albo nazwę prowadzącego instalację albo operatora statku
powietrznego;
2)
w przypadku instalacji – jej oznaczenie;
3)
liczbę wydanych uprawnień do emisji ze wskazaniem roku, za który zostały wydane;
4)
dzień wydania uprawnień do emisji.
Art. 18. 1. Uprawnienia do emisji wydane na rachunek posiadania operatora w rejestrze
Unii w liczbie większej niż ustalona w przepisach wydanych na podstawie art. 25 ust. 4 lub
stosownie do informacji, o których mowa w art. 69 ust. 12, art. 70 ust. 11 i art. 72 ust. 10,
zwane dalej „nadmiarowo wydanymi uprawnieniami do emisji”, podlegają zwrotowi.
2. Krajowy ośrodek występuje z wnioskiem o zwrot liczby nadmiarowo wydanych
uprawnień do emisji do prowadzącego instalację. Prowadzący instalację zwraca nadmiarowo
wydane uprawnienia do emisji w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku.
3. Jeżeli prowadzący instalację nie zwróci nadmiarowo wydanych uprawnień do emisji
w terminie, o którym mowa w ust. 2, Krajowy ośrodek przekazuje ministrowi właściwemu do
spraw środowiska informację o prowadzącym instalację, który nie dopełnił obowiązku
zwrotu.
4. Informacja, o której mowa w ust. 3, zawiera:
1)
imię i nazwisko albo nazwę prowadzącego instalację, jego adres zamieszkania albo
adres siedziby;
2)
liczbę nadmiarowo wydanych uprawnień do emisji.
5. Minister właściwy do spraw środowiska wydaje decyzję w sprawie zwrotu
równowartości nadmiarowo wydanych uprawnień do emisji, określając kwotę podlegającą
zwrotowi oraz termin jej uiszczenia.
6. Przy obliczaniu kwoty podlegającej zwrotowi przyjmuje się jednostkową cenę
uprawnienia do emisji, która odpowiada średniej cenie uprawnienia do emisji notowanej na
giełdzie ICE/ECX i EEX na rynku wtórnym spot w ostatnim dniu, w którym realizowany był
obrót uprawnieniami do emisji, poprzedzającym dzień wydania decyzji, w przeliczeniu na
złote według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w dniu
poprzedzającym dzień wydania decyzji.
– 18 –
Art. 19. 1. Do kwoty, o której mowa w art. 18 ust. 5, stosuje się odpowiednio przepisy
działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r.
poz. 749, z późn. zm.)).
2. Kwota, o której mowa w art. 18 ust. 5, podlega egzekucji administracyjnej w trybie
przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji
(Dz. U. z 2014 r. poz. 1619).
3. Należności wnoszone w związku z obowiązkiem zwrotu kwoty, o której mowa
w art. 18 ust. 5, stanowią dochód budżetu państwa.
Rozdział 5
Przydział uprawnień do emisji na produkcję inną niż produkcja energii elektrycznej
Art. 20. 1. Uprawnienia do emisji dla instalacji na produkcję inną niż produkcja energii
elektrycznej są przydzielane na podstawie wniosku o przydział uprawnień do emisji na okres
rozliczeniowy.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, jest składany do Krajowego ośrodka na
formularzu dostępnym na stronie internetowej Krajowego ośrodka w postaci papierowej
i postaci elektronicznej umożliwiającej przetwarzanie zawartych w nim danych.
Art. 21. 1. Wniosek, o którym mowa w art. 20 ust. 1, zawiera informacje o instalacji,
w szczególności dotyczące:
1)
przynależności instalacji do sektora lub podsektora narażonego na znaczące ryzyko
ucieczki emisji, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 10a ust. 13
dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października
2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we
Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz. Urz. UE L 275
z 25.10.2003, str. 32, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15,
t. 7, str. 631), zwanej dalej „dyrektywą 2003/87/WE”;
2)
wyodrębnienia podinstalacji w ramach instalacji;
3)
początkowej zainstalowanej zdolności produkcyjnej dla każdej podinstalacji;
4)
historycznego poziomu działalności w instalacji;
5)
wstępnej całkowitej rocznej liczby uprawnień do emisji.

9) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2012 r. poz. 1101, 1342 i 1529,
z 2013 r. poz. 35, 985, 1027, 1036, 1145, 1149 i 1289 oraz z 2014 r. poz. 183, 567, 915, 1171, 1215 i 1328.
– 19 –
2. Początkowa zainstalowana zdolność produkcyjna, o której mowa w ust. 1 pkt 3,
oznacza średnią z dwóch największych miesięcznych wielkości produkcji w podinstalacji
w okresie od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. albo w okresie od dnia 1
stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. – jeżeli instalacja w pierwszym okresie nie
działała albo działała krócej niż dwa miesiące, przyjmując, że podinstalacja działała przy tym
obciążeniu 720 godzin na miesiąc przez 12 miesięcy w roku.
3. Historyczny poziom działalności w instalacji, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, określa
się dla okresu odniesienia od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. albo dla
okresu odniesienia od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2010 r., jeżeli poziom
działalności w drugim okresie odniesienia jest wyższy.
4. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1)
wymagania dotyczące wyodrębnienia podinstalacji w ramach instalacji do celów
przydziału uprawnień do emisji, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i art. 67 ust. 2 pkt 1 oraz
w art. 70 ust. 3 pkt 1,
2)
zakres i sposób gromadzenia danych do określania początkowo zainstalowanej
zdolności produkcyjnej, o której mowa w ust. 1 pkt 3, art. 67 ust. 2 pkt 2,
i zainstalowanej zdolności produkcyjnej, o której mowa w art. 70 ust. 3 pkt 2,
w instalacji i podinstalacji w celu określenia okresów odniesienia będących podstawą do
wyliczania przydziału uprawnień do emisji,
3)
sposób określania historycznego poziomu działalności, o którym mowa w ust. 1 pkt 4,
oraz poziomów działalności, o których w art. 67 ust. 2 pkt 3 i art. 70 ust. 3 pkt 3,
4)
sposób obliczania wstępnej całkowitej rocznej liczby uprawnień do emisji
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia jednolitych wymagań dotyczących
gromadzenia i weryfikacji danych wykorzystywanych na potrzeby przydziału uprawnień do
emisji.
5. Informacje o instalacji, o których mowa w ust. 1, podlegają weryfikacji przez
weryfikatora w zakresie wiarygodności oraz dokładności, zgodnie z przepisami wydanymi na
podstawie ust. 6. Z przeprowadzonej weryfikacji sporządza się protokół.
6. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia,
wymagania w zakresie weryfikacji informacji przekazanych przez prowadzącego instalację,
mając na uwadze konieczność zagwarantowania, że przydział uprawnień do emisji powinien
następować na podstawie rzetelnych i wiarygodnych danych.
7. Koszty weryfikacji informacji o instalacji ponosi prowadzący instalację.