Rządowy projekt ustawy o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych

– 130 –
11. Decyzję, o której mowa w ust. 10, uchyla się, jeżeli prowadzący instalację
wprowadzi zmiany, o których mowa w ust. 4.
Art. 133. Dla zadań inwestycyjnych zrealizowanych przed dniem wejścia w życie
niniejszej ustawy albo realizowanych w dniu jej wejścia w życie, albo rozpoczynanych
w ciągu 3 miesięcy od tego dnia, podmiot, o którym mowa w art. 32 ust. 4, składa do ministra
właściwego do spraw środowiska wniosek o zatwierdzenie wskaźników zgodności w terminie
30 dni od dnia wejścia w życie ustawy.
Art. 134. 1. Pierwszym okresem sprawozdawczym, o którym mowa w art. 34 ust. 11,
jest okres od dnia 25 czerwca 2009 r. do dnia 30 czerwca 2013 r. Drugim okresem
sprawozdawczym, o którym mowa w art. 34 ust. 11, jest okres od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia
30 czerwca 2014 r.
2. Przepisy rozdziału 6 stosuje się do zadań inwestycyjnych realizowanych w okresie
sprawozdawczym rozpoczynającym się od dnia 1 lipca 2014 r.
Art. 135.
1. Zweryfikowane sprawozdanie rzeczowo-finansowe za okresy
sprawozdawcze, o których mowa w art. 134, złożone przez podmiot realizujący zadanie
inwestycyjne przed dniem wejścia w życie ustawy uznaje się za sprawozdania rzeczowo-
-finansowe, o których mowa w art. 34.
2. Do uprawnień do emisji wydanych prowadzącemu instalację wytwarzającą energię
elektryczną przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy na podstawie rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 8 kwietnia 2014 r. w sprawie wykazu instalacji wytwarzających
energię elektryczną, objętych systemem handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych w okresie rozliczeniowym rozpoczynającym się od dnia 1 stycznia 2013 r.,
wraz z przyznaną im liczbą uprawnień do emisji (Dz. U. poz. 472) stosuje się przepisy
ustawy.
Art. 136. Minister właściwy do spraw środowiska ogłasza w Biuletynie Informacji
Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego tego ministra liczbę uprawnień do
emisji lotniczych, o którą zostanie zmniejszona pula uprawnień do emisji przeznaczona do
sprzedaży w drodze aukcji zgodnie z decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady
nr 377/2013/UE z dnia 24 kwietnia 2013 r. wprowadzającą tymczasowe odstępstwo od
dyrektywy 2003/87/WE ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów
cieplarnianych we Wspólnocie (Dz. Urz. UE L 113 z 25.04.2013, str. 1).
– 131 –
Art. 137. 1. Całkowitą liczbę uprawnień do emisji przyznanych operatorom statków
powietrznych na okres rozliczeniowy rozpoczynający się dnia 1 stycznia 2013 r. i liczbę
uprawnień do emisji przyznanych na każdy rok tego okresu zawiera informacja, o której
mowa w art. 24 ust. 2 ustawy wymienionej w art. 147, ogłoszona w Biuletynie Informacji
Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw
środowiska przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Całkowita liczba uprawnień do emisji przyznanych operatorom statków powietrznych
oraz liczba uprawnień do emisji przyznanych operatorom statków powietrznych na każdy rok
okresu rozliczeniowego, o których mowa w ust. 1, podlega zmniejszeniu proporcjonalnie do
ograniczenia obowiązku rozliczenia emisji z operacji lotniczych, o których mowa w art. 138
ust. 1, wynikającego z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr 421/2014
z dnia 16 kwietnia 2014 r. zmieniającego dyrektywę 2003/87/WE ustanawiającą system
handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, w celu wprowadzenia
w życie do 2020 r. porozumienia międzynarodowego w sprawie stosowania jednego
międzynarodowego środka rynkowego do emisji z międzynarodowego lotnictwa (Dz. Urz.
UE L 129 z 30.04.2014, str. 1).
3. Minister właściwy do spraw środowiska ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej
na stronie podmiotowej urzędu obsługującego tego ministra informację o zmniejszonej liczbie
uprawnień do emisji, o której mowa w ust. 2.
Art. 138. 1. Przepisów rozdziału 12 nie stosuje się do monitorowania emisji z operacji
lotniczych:
1)
rozpoczynających się lub kończących na lotniskach znajdujących się na terytorium
państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego wykonywanych do i z państw spoza tego
obszaru,
2)
wykonywanych między lotniskiem znajdującym się w regionie najbardziej oddalonym
w rozumieniu art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej a lotniskiem
znajdującym się w innym regionie Europejskiego Obszaru Gospodarczego
− wykonywanych w okresie od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.
2. Raport na temat wielkości emisji pochodzących z operacji lotniczych wykonywanych
w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2013 r. pomiędzy lotniskami znajdującymi
się na terytorium państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego operator statku
powietrznego przedkłada Krajowemu ośrodkowi w terminie do dnia 31 marca 2015 r.
– 132 –
3. Operator statku powietrznego dokonuje rozliczenia wielkości emisji, o której mowa
w ust. 2, w terminie do dnia 30 kwietnia 2015 r.
4. W okresie od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. przepisów ustawy
nie stosuje się do operatorów statków powietrznych wykonujących niezarobkowe przewozy
lotnicze, których całkowita roczna emisja CO2 z operacji lotniczych wynosi mniej niż
1000 Mg.
Art. 139. 1. Wykonywanie czynności weryfikacji przez jednostki uprawnione
w rozumieniu przepisów ustawy wymienionej w art. 147, wymaga uzyskania akredytacji
w rozumieniu przepisów rozporządzenia Komisji (UE) nr 600/2012.
2. Jednostki uprawnione w rozumieniu przepisów ustawy, o której mowa w art. 147,
przeprowadzają weryfikację raportów o wielkości emisji za rok 2014.
Art. 140. 1. W terminie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy posiadacz
rachunku w rejestrze Unii jest obowiązany wnieść opłatę roczną w wysokości i na zasadach
określonych w art. 13, chyba że opłata ta została już wniesiona.
2. Przepis art. 14 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
Art. 141. 1. W terminie do dnia 30 kwietnia 2015 r. prowadzący instalację lub operator
statku powietrznego dokonuje, za pośrednictwem rachunku w rejestrze Unii, umorzenia
uprawnień do emisji w liczbie odpowiadającej istniejącej na tym rachunku zaległości
w zakresie rozliczenia emisji z lat poprzednich.
2. Zaległość, o której mowa w ust. 1, stanowi różnicę pomiędzy sumą, umorzonych na
rachunku posiadania operatora albo rachunku posiadania operatora statku powietrznego
w rejestrze Unii, uprawnień do emisji a sumą wprowadzonych do rejestru Unii
zatwierdzonych wielkości emisji z danej instalacji albo operacji lotniczych.
Art. 142. Przychody, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 7 ustawy zmienianej
w art. 114 w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, oraz
wpływy z opłat, o których mowa w art. 25 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu
uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji, należnych
przed dniem wejścia w życie ustawy wymienionej w art. 147, są uwzględniane przy ustalaniu
wysokości zobowiązania określonego w art. 401c ust. 8 ustawy zmienianej w art. 114,
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.
– 133 –
Art. 143. 1. Do opłat należnych na podstawie:
1)
art. 25 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza
gazów cieplarnianych i innych substancji,
2)
art. 27 ustawy wymienionej w art. 147
– stosuje się przepisy obowiązujące w czasie, w którym powstał obowiązek ich uiszczenia.
2. Do opłat, o których mowa w art. 27 ustawy wymienionej w art. 147, należnych za
2013 rok, stosuje się przepisy tej ustawy, z tym że podstawą obliczenia wysokości należnej
opłaty, jest liczba uprawnień do emisji wydanych na rachunek posiadania operatora
w rejestrze Unii.
3. Jeżeli opłata, o której mowa w ust. 2, wniesiona przez prowadzącego instalację przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy jest wyższa niż opłata, której podstawą obliczenia
jest liczba uprawnień do emisji wydanych na rachunek posiadania operatora w rejestrze Unii,
to różnica ta stanowi nadpłatę. Do nadpłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. − Ordynacja podatkowa.
Art. 144. 1. Do postępowań w sprawie nałożenia kar pieniężnych, o których mowa
w art. 70–72 ustawy wymienionej w art. 147, wszczętych i niezakończonych w dniu wejścia
w życie niniejszej ustawy oraz do przekazywania wpływów z tytułu tych kar po dniu wejścia
w życie niniejszej ustawy, a także do informacji o karach nałożonych w roku 2014 stosuje się
przepisy dotychczasowe.
2. Do postępowań w sprawie skierowania do Komisji Europejskiej wniosku o nałożenie
zakazu prowadzenia operacji lotniczych przez operatora statków powietrznych wszczętych
i niezakończonych na podstawie art. 77 ustawy wymienionej w art. 147, stosuje się przepisy
dotychczasowe.
Art. 145. 1. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy
zmienianej w art. 109 zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych
wydanych na podstawie art. 18 ust. 3 tej ustawy w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie
dłużej jednak niż 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Przepisy wykonawcze, wydane na podstawie, zwaną dalej: „dyrektywą
2003/87/WE”, która w ciągu blisko 10 lat swojego obowiązywania była kilkakrotnie
zmieniana oraz uzupełniana szeregiem aktów wykonawczych.
Zmiany dyrektywy 2003/87/WE, o których wspomniano, były najczęściej skierowane
na rozszerzenie działania systemu handlu uprawnieniami do emisji, zwanego dalej:
„systemem”, na nowe sektory przemysłu (rodzaje działalności) albo na wzmocnienie
bodźców do ograniczania emisji gazów cieplarnianych poprzez zmianę zasad przydziału
uprawnień do emisji i wzmocnienie mechanizmów kontroli instytucji unijnych nad
funkcjonowaniem systemu w państwach członkowskich. Zmiany, o których mowa,
zostały wprowadzone przepisami dyrektywy 2004/101/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 27 października 2004 r. zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE
ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we
Wspólnocie, z uwzględnieniem mechanizmów projektowych Protokołu z Kioto),
a także dyrektywy 2008/101/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 listopada
2008 r. zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu uwzględnienia działalności
lotniczej w systemie handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we
Wspólnocie, zwaną dalej: „dyrektywą 2008/101/WE”. Ostatnie, i jak dotąd najgłębsze,
zmiany zostały wprowadzone na mocy dyrektywy 2009/29/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE
w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do
emisji gazów cieplarnianych), zwanej dalej: „dyrektywą 2009/29/WE”. Zmiany te
w istotny sposób zmieniły zasady działania systemu handlu uprawnieniami do emisji,

1) Dz. Urz. UE, L 275 z 25.10.2003, str. 32, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 7,
str. 631, z późn. zm.
2) Dz. Urz. UE L 338 z 13.11.2004, str. 18.
3) Dz. Urz. UE L 8 z 13.01.2009, str. 3.
4) Dz. Urz. UE L 140 z 05.06.2009, str. 63.
wprowadzając nowe zasady przydziału uprawnień oraz kontroli działalności
prowadzonej w instalacjach i związane z tym obowiązki sprawozdawcze.
System działa na obszarze Unii Europejskiej od dnia 1 stycznia 2005 r., a dyrektywa
2003/87/WE do polskiego porządku prawnego została transponowana najpierw
przepisami ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do
powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji, a następnie ustawy z dnia
28 kwietnia 2011 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych),
zwanej dalej „ustawą z dnia 28 kwietnia 2011 r.”. Uchwalenie ustawy z dnia
28 kwietnia 2011 r. spowodowane było przede wszystkim objęciem systemem sektora
lotniczego i emisji CO2 powstałych w trakcie wykonywanych operacji lotniczych
(implementacja dyrektywy 2008/101/WE). W ustawie z dnia 28 kwietnia 2011 r.
zostały ponadto częściowo wprowadzone regulacje dotyczące przydziału uprawnień do
emisji w trzecim okresie rozliczeniowym 2013–2020. Jednak zakres transpozycji
przepisów dyrektywy 2009/29/WE, a w szczególności aktów wykonawczych do tej
dyrektywy jest niewystarczający z perspektywy obowiązku zapewnienia przez państwo
członkowskie skuteczności normom prawa unijnego w krajowym porządku prawnym.
Wszystko to składa się na potrzebę przyjęcia nowego, spójnego z tymi wymaganiami
aktu prawa krajowego. Nowo projektowana ustawa ma za zadanie zatem nie tylko
transponować przepisy dyrektywy 2009/29/WE, ale również umożliwić wykonanie
decyzji i rozporządzeń Komisji Europejskiej wprowadzających nowe zasady działania
systemu. Projektowany akt zapewnia wykonanie:
1) rozporządzenia (WE) nr 748/2009 z dnia 5 sierpnia 2009 r. w sprawie wykazu
operatorów statków powietrznych, którzy wykonywali działalność lotniczą
wymienioną w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, poczynając od dnia
1 stycznia 2006 r. ze wskazaniem administrującego państwa członkowskiego dla
każdego operatora statków powietrznych (Dz. Urz. UE L 219 z 22.08.2009, str. 1,
z późn. zm.);
2) rozporządzenia Komisji (UE) nr 1031/2010 z dnia 12 listopada 2010 r. w sprawie
harmonogramu, kwestii administracyjnych oraz pozostałych aspektów sprzedaży na
aukcji uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na mocy dyrektywy 2003/87/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej system handlu przydziałami do

5) Dz. U. Nr 281, poz. 2784, z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 oraz z 2009 r. Nr 215, poz. 1664.
6) Dz. U. Nr 122, poz. 695, z późn. zm.
2