Poselski projekt ustawy o Narodowym Programie Zatrudnienia

pod warunkiem, że wysokość miesięcznego świadczenia praktykanta nie przekracza
wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Art. 54 – 58: na podstawie tych przepisów pomoc udzielana jest po zwarciu umowy o
odbycie praktyki szkoleniowej oraz umowy o dofinansowanie praktyki z w właściwym
wójtem, burmistrzem lub prezydentem miasta. Kwota dofinansowania została określona w
wysokości mającej pokryć koszty związane z przyjęciem praktykanta. W przypadku gdy
praktyka jest nieodpłatna, miesięczna kwota pomocy wynosi do 50% wysokości minimalnego
wynagrodzenia za pracę, natomiast w przypadku gdy praktyka jest odpłatna, 25% kwoty
świadczenia na rzecz praktykanta. Zgodnie z art. 55 ust. 5 szczegółowe warunki wypłacania
dofinansowania określone są w umowie o dofinansowanie praktyki. Pomoc udzielona
przedsiębiorcom nie stanowi podstawy wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne, o
których mowa w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 56
dofinansowania odbycia praktyk nie przewiduje się za osoby, które już aktywnie uczestniczą
na rynku pracy. Rozumie się przez to dwie sytuacje; pozostawanie jednocześnie w stosunku
pracy lub uzyskiwanie przychodów z działalności gospodarczej wykonywanej osobiście. W
art. 57 przewidziano prawo do zachowania dofinansowania odbywanych praktyk do końca
miesiąca, w którym zawarta została umowa o pracę. Umowa o pracę zawarta z praktykantem
musi być zawarta na pełny etat w celu zachowania dofinansowania odbywanych praktyk. W
przypadku gdy po zawarciu umowy o pracę praktykant nie kontynuuje odbywania praktyki
np. od razu podejmuję pracę na podstawie umowy o pracę w niepełnym wymiarze czasu
pracy, zgodnie z art. 55 ust. 5 umowa o dofinansowanie ulega rozwiązaniu z mocy prawa. W
art. 58 uregulowano szczegółowo jak będzie wyglądać umowa o przyznanie pomocy
finansowej.

Art. 59 – 62: do praktyk szkoleniowych nie mają zastosowania przepisy Kodeksu Pracy, z
wyjątkiem regulacji o równym traktowaniu w zatrudnieniu, norm i ogólnego wymiaru czasu
pracy, okresu odpoczynku oraz pracy w godzinach nadliczbowych. Dodatkowo praktykant nie
może wykonywać prac szczególnie niebezpiecznych. Podstawą odbycia praktyki jest umowa
zawarta pomiędzy praktykantem a przedsiębiorcą. Umowa taka nie może być zawarta na
okres dłuższy niż trzy miesiące, powinna określać rodzaj pracy, w ramach której praktykant
ma uzyskiwać doświadczenie i nabywać umiejętności praktyczne, okres odbywania praktyki,
tygodniowy wymiar czasu pracy w ramach praktyki, wysokość świadczenia pieniężnego, o
którym mowa w art. 55 ust. 2, jeżeli praktyka ma być odbywana odpłatnie. W przypadku

120
zawarcia kolejnej umowy łączny okres trwania praktyki nie może przekroczyć trzech
miesięcy. Celem tej regulacji jest ograniczenie sytuacji obchodzenia prawa przez
przedsiębiorców. Obowiązkiem przyjmującego na praktykę jest zapewnienie praktykantowi
bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Po odbyciu praktyk praktykant, może
wystąpić z wnioskiem o wydanie przez przedsiębiorcę zaświadczenia o rodzaju wykonywanej
pracy i umiejętnościach nabytych w czasie odbywania praktyki.

DZIAŁ III. BEZPOŚREDNIA POMOC DLA OSÓB POSZUKUJ CYCH PRACY
POZOSTAJ CYCH W NIEPEŁNYM ZATRUDNIENIU

Kolejną formą wspierania pracy wśród ludzi młodych, którą wprowadza projektowana ustawa
jest stworzenie instytucji minipracy. Podobne rozwiązania stosowane są w Niemczech, gdzie
jest to atrakcyjna forma wspierania osób stawiających pierwsze kroki na rynku pracy. Istotą
tego rozwiązania jest stworzenie ludziom młodym możliwości pracy w niepełnym wymiarze
czasu pracy, przy jednoczesnym wsparciu finansowym państwa. Zachęci to pracodawców do
zatrudniania ludzi młodych w sytuacji, kiedy nie są oni w stanie stworzyć dla nich pełnego
etatu. Natomiast ludziom młodym zagwarantuje otrzymywanie godziwego wynagrodzenia za
pracę pomimo zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu.
Celem tych przepisów jest ułatwienie młodym ludziom wejścia na rynek pracy jak i
zapewnienie pracodawcom atrakcyjnej formy zatrudniania. W obecnych warunkach
pracodawcy często nie są skłonni zatrudniać młodych ludzi w pełnym wymiarze czasu pracy.
Zatrudnienie w niepełnym wymiarze wiąże się z niższymi zarobkami. Powoduje to, że wiele
młodych osób ma problemy z uzyskaniem niezależności finansowej. Proponowana instytucja
ma na celu pomoc takim ludziom w uzyskaniu samodzielności finansowej.

Art. 63: w przepisie tym zawarto definicję minipracy. Ma to być wykonywanie pracy na
podstawie umowy o pracę na czas nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 5 lat w niepełnym
wymiarze czasu pracy przez pracownika, który w momencie zawarcia umowy jest
absolwentem lub osobą pobierającą naukę (pojęcia te zostały zdefiniowane w słowniczku
ustawowym), który to pracownik następnie zawrze umowę o dofinansowanie minipracy z
właściwym urzędem pracy. Instytucja ta funkcjonować ma więc dzięki połączeniu dwóch
elementów: umowy o pracę oraz zawartej następnie umowy o dofinansowanie z urzędem
pracy. Przepis ten wskazuje również, że wynagrodzenie, wypłacane przez pracodawcę nie

121
może być niższe niż minimalne wynagrodzenie liczone proporcjonalnie do wymiaru czasu
pracy. Wprowadzono także górny limit wynagrodzenia.
Celem tego przepisu jest określenie jakie elementy składają się na projektowaną instytucję.
Innym jego celem jest zapobiegnięcie zaniżaniu wynagrodzenia przez pracodawcę, a także
sytuacji kiedy pracownicy będą otrzymywać wysokie wynagrodzenie i oprócz tego pomoc
państwa.

Art. 64: zgodnie z tym przepisem wysokość pomocy otrzymywanej przez pracownika
korzystającego z minipracy może wynosić nie więcej niż 800 zł. Warunkiem jej otrzymania
jest zawarcie umowy o minipracę, a następnie zawarcie umowę o dofinansowanie minipracy z
właściwym urzędem pracy. W każdym kolejnym roku, w którym otrzymywana będzie
pomoc, kwota dofinansowania będzie ulegać obniżeniu o 20% kwoty pomocy otrzymanej w
pierwszym roku pracy. Wraz ze zwiększaniem doświadczenia zawodowego pracownicy
powinni umacniać bowiem swoją pozycję na rynku pracy, co w konsekwencji powinno
prowadzić do zmniejszania pomocy. Umowa z urzędem pracy dotycząca dofinansowania z
mocy prawa ulega rozwiązaniu w przypadku rozwiązania stosunku pracy z absolwentem lub
osobą pobierającą naukę.
Celem tego przepisu jest ukształtowanie instytucji w ten sposób, aby ułatwiała wchodzeniu
ludzi młodych na rynek, gdzie występuje ograniczona podaż pracy oraz eliminacja
przypadków, kiedy projektowana instytucja stanie się w praktyce zasiłkiem dla bezrobotnych,
co będzie niezgodne jej istotą.

Art. 65: w przepisie tym określono sposób, w jaki wypłacane są kwoty dofinansowania. Na
jego mocy kwotę pomocy finansowej wypłaca się za okresy miesięczne, począwszy od
miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawarto umowę z właściwym organem, nie
później niż ostatniego dnia miesiąca.
Celem tego przepisu jest dostosowanie częstotliwości wypłacania pomocy finansowej do
częstotliwości otrzymywania wynagrodzenia ze stosunku pracy.

Art. 66: zgodnie z tym przepisem, projektowane rozwiązania określone w art. 66 nie mogą
być stosowane do osób, które pozostają lub kiedykolwiek pozostawały w stosunku pracy w
pełnym wymiarze czasu pracy lub pozostawali w stosunku pracy, niezależnie od wymiaru
czasu pracy, a od rozwiązania ostatniego stosunku pracy upłynął okres krótszy niż jeden rok.

122
Celem tego przepisu jest eliminacja przypadków, gdy osoby pracujące na pełny etat będą
przychodziły na część etatu w celu zmniejszenia obciążenia finansowego pracodawcy, a także
podkreślenie, że minipraca jest instytucją przewidzianą przede wszystkim dla osób
stawiających pierwsze kroki na rynku pracy.

Art. 67: w przepisie tym określono, że kwota dofinansowania przysługuje wyłącznie do
końca miesiąca, w którym zawarta została umowa o pracę na pełen etat.
Celem tego przepisu jest eliminacja przypadków, gdy beneficjent pomocy będzie pobierał
kwotę dofinansowania, gdy już nie będzie do tego uprawniony.

Art. 68: przepis ten określa, że niezależnie od ilości zawartych umów, minipracę można
świadczyć przez okres nie dłuższy niż 5 lat oraz, że minipraca może być jednocześnie
świadczona na rzecz tylko jednego pracodawcy.
Celem tego przepisu jest ochrona przed nadużywaniem pomocy przyznawanej w związku z
minipracą. Instytucja ta ma wprowadzać młodych ludzi na rynek pracy, a nie permanentnie
ich wspierać.

DZIAŁ IV. FUNDUSZ WSPOMAGANIA ZATRUDNIENIA I FUNDUSZ
WSPIERANIA PRZEDSIĘBIORCZOŚCI LUDZI MŁODYCH

Rozdział I. Fundusz wspomagania zatrudnienia i Fundusz Wspierania
przedsiębiorczości ludzi młodych

Dział IV projektu ustawy wprowadzi do systemu finansów publicznych dwa fundusze:
Fundusz Wspomagania Zatrudnienia oraz Fundusz Wspierania Przedsiębiorczości Ludzi
Młodych ulokowane w Banku Gospodarstwa Krajowego.
Celem Funduszu Wspomagania Zatrudnienia jest gromadzenie środków mających na celu
wspieranie zatrudnienia poprzez tworzenie nowych miejsc pracy zwłaszcza dla osób, które
nie ukończyły 35 roku życia.
Celem Funduszu Wspierania Przedsiębiorczości Ludzi Młodych jest wspieranie osób, które
nie ukończyły 35 roku życia i będą rozpoczynać prowadzenie działalności gospodarczej.
Wydatki tych środków funduszy będzie polegała w szczególności na udzielaniu pożyczek,
pomocy w spłacie części należnej kwoty odsetek od kredytów zaciągniętych przez
kredytobiorców, pokrywaniu skutków finansowych umorzeń spłaty kredytów, pokrywaniu

123
kosztów egzekucji roszczeń wynikających z niespłaconych pożyczek oraz kosztów realizacji
tych zadań ponoszonych przez Bank Gospodarstwa Krajowego.
Pomoc w formie kredytów dotyczy wyłącznie kredytów udzielanych przez banki, które
podpiszą z BGK umowę określającą zasady korzystania ze środków Funduszy.

Art. 69: artykuł dotyczy utworzenia i wprowadzenia do systemu finansów publicznych
Funduszu Wspomagania Zatrudnienia. Fundusz będzie umiejscowiony w Banku
Gospodarstwa Krajowego. Celem przepisu jest gromadzenie i dysponowanie środkami
przeznaczonymi na realizację narodowego programu wspierania zatrudnienia ludzi młodych,
polegającego na tworzeniu zachęt finansowych do tworzenia i utrzymania nowych miejsc
pracy. Gospodarka środkami Funduszu będzie podlegała nadzorowi Rady do spraw Pożyczek
i Kredytów.

Art. 70: artykuł dotyczy utworzenia i wprowadzenia do systemu finansów publicznych
drugiego z funduszy, tj. Funduszu Wspierania Przedsiębiorczości Ludzi Młodych. Fundusz
będzie umiejscowiony w Banku Gospodarstwa Krajowego. Celem przepisu jest gromadzenie
i dysponowanie środkami przeznaczonymi na realizację narodowego programu wspierania
przedsiębiorczości ludzi młodych, polegającego na tworzeniu zachęt finansowych do
zakładania i prowadzenia działalności gospodarczej, a tym samym nowych miejsc pracy.
Gospodarka środkami tego Funduszu również będzie podlegała nadzorowi Rady do spraw
Pożyczek i Kredytów.

Art. 71: artykuł określa źródła przychodów funduszy utworzonych na mocy art. 69 i art. 70.
Celem jest zapewnienie stałych wpływów funduszy i przez to umożliwienie realizacji zadań
ustawowych.
Przychodami funduszy będą składki opłacane przez wszystkie podmioty zatrudniające osoby
lub zlecające wykonywanie czynności tym osobom bez względu na stosunek prawny będący
podstawą zatrudnienia lub wykonywania czynności, dotacje z budżetu państwa, odsetki od
lokat wolnych środków w bankach, wpływy z inwestycji wolnych środków funduszy, spłaty
udzielonych pożyczek wraz z odsetkami, spadki, zapisy, darowizny, środki uzyskane w
ramach bezzwrotnej pomocy zagranicznej, środki uzyskane z opłat na rzecz gmin
zdegradowanych ekonomicznie oraz inne wpływy. Przepis ten wprowadza również
ograniczenia w zakresie lokowanych środków funduszy.


124