Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw

Sporządził: 1) Zatwierdził: 2)


.................................................
…………………………………
(imię i nazwisko oraz numer telefonu
(imię i nazwisko oraz numer telefonu
osoby sporządzającej informację)
osoby zatwierdzającej informację)




…………………………….
…………………………….
(pieczątka i podpis)
(pieczątka i podpis)

1) W przypadku składania informacji w postaci dokumentu elektronicznego wskazuje się imię i nazwisko osoby
sporządzającej; podpis tej osoby nie jest wymagany.
2) W przypadku składania informacji w postaci dokumentu elektronicznego wskazuje się imię i nazwisko osoby
zatwierdzającej, a dokument zostaje podpisany przez tę osobę podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP lub
bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy kwalifikowanego certyfikatu.





























10
UZAS ADNIE NIE

Niniejsze rozporządzenie stanowi wykonanie przewidzianego w art. 132zg ustawy z dnia
19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175, z późn. zm.), zwanej
dalej „ustawą upoważniającą” lub „ustawą”, upoważnienia dla Prezesa Rady Ministrów do
określenia terminów uiszczania, wysokości i sposobu obliczania wpłat z tytułu nadzoru nad
instytucjami pieniądza elektronicznego w związku z działalnością polegającą na wydawaniu
pieniądza elektronicznego, a także sposobów i terminów rozliczenia tych wpłat oraz
wysokości, warunków i terminów uiszczania opłat z tytułu wydania lub zmiany zezwolenia na
prowadzenie działalności w charakterze instytucji pieniądza elektronicznego oraz z tytułu
dokonania wpisu do rejestru, z wyłączeniem wpisów wynikających z wydania bądź zmiany
zezwolenia. Wytyczne zawarte w art. 132zg ustawy upoważniającej nakazują wydanie
przepisów wykonawczych przy uwzględnieniu charakteru czynności, z którymi wiąże się
obowiązek uiszczenia opłat i z zapewnieniem skuteczności sprawowanego nadzoru, mając
zarazem na względzie, aby wysokość wpłat na pokrycie kosztów nadzoru i opłat nie
wpływała w istotny sposób na zwiększenie kosztów działalności podmiotów obowiązanych
do ich uiszczenia.
Upoważnienie ma charakter obligatoryjny, a przepisy wykonawcze, które mają być wydane
na jego podstawie, są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania regulacji ustawowej.
W stanie prawnym poprzedzającym wejście w życie ustawy upoważniającej nadzór nad
krajowymi instytucjami pieniądza elektronicznego regulowała ustawa z dnia 12 września
2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1232). Ustawa ta
obejmowała krajowe instytucje pieniądza elektronicznego nadzorem Komisji Nadzoru
Finansowego (zwanej dalej: „KNF”), nie regulując środków finansowania tego nadzoru.
Zgodnie z art. 132z ustawy upoważniającej działalność w charakterze krajowej instytucji
pieniądza elektronicznego podlega nadzorowi sprawowanemu przez KNF na zasadach
określonych w tej ustawie oraz w ustawie z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem
finansowym. Zgodnie z brzmieniem art. 19 ust. 1 ustawy o nadzorze nad rynkiem
finansowym, wydatki stanowiące koszty działalności KNF i Urzędu KNF, w wysokości
określonej w ustawie budżetowej są pokrywane z wpłat wnoszonych przez podmioty
nadzorowane w wysokości i na zasadach określonych w przepisach odrębnych. W odniesieniu
do instytucji pieniądza elektronicznego przepisy te zawarte są w art. 132ze ustawy
upoważniającej. Niniejsze rozporządzenie odnosi się wyłącznie do wpłat na pokrycie kosztów
nadzoru z tytułu wykonywania przez krajowe instytucje pieniądza elektronicznego

11
działalności polegającej na wydawaniu pieniądza elektronicznego. W odniesieniu do
działalności w zakresie świadczenia usług płatniczych, ustawa upoważniająca stanowi
w art. 132ze ust. 3, że do wpłat na nadzór w związku ze świadczeniem przez krajowe
instytucje pieniądza elektronicznego usług płatniczych, odpowiednio stosowane będą przepisy
wykonawcze wydane na podstawie art. 115 ustawy upoważniającej (tj. przepisy
rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2012 r. w sprawie wpłat na pokrycie
kosztów nadzoru nad instytucjami płatniczymi oraz opłat za niektóre czynności Komisji
Nadzoru Finansowego; Dz. U. z 2012 r. poz. 843).
W art. 132ze ust. 1 ustawy upoważniającej mowa jest o maksymalnej stawce wpłat
wnoszonych na pokrycie kosztów nadzoru z tytułu wydawania pieniądza elektronicznego.
Art. 132zf wskazuje na czynności, które podlegają opłacie, a odpowiednio stosowany art. 114
ust. 2 wyznacza maksymalną wartość tych opłat.
W przepisach § 2–4 rozporządzenie ustala wysokość opłaty od decyzji w sprawie wydania
zezwolenia na prowadzenie działalności w charakterze krajowej instytucji pieniądza
elektronicznego oraz zmiany tego zezwolenia, jak również wysokość opłaty z tytułu wpisu do
rejestru niezwiązanego z wydaniem lub zmianą zezwolenia. Opłata za wydanie zezwolenia
została ustalona w wysokości równowartości w złotych kwoty 1 250 euro. Natomiast opłaty
za zmianę zezwolenia oraz za dokonanie wpisu do rejestru zostały ustalone w wysokości
równowartości w złotych kwoty 400 euro. Termin na uiszczenie opłat został określony na
14 dni, odpowiednio od dnia otrzymania decyzji w sprawie wydania zezwolenia albo jego
zmiany, albo od dnia zawiadomienia o dokonaniu wpisu do rejestru. Należy zauważyć, że
ustawa upoważniająca (zgodnie z odpowiednio stosowanym art. 114 ust. 2) ustala limit opłat
na poziomie równowartości w złotych kwoty 1 500 euro. Takie same stawki opłat zostały
ustalone dla krajowych instytucji płatniczych, zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady
Ministrów z dnia 16 lipca 2012 r. w sprawie wpłat na pokrycie kosztów nadzoru nad
instytucjami płatniczymi oraz opłat za niektóre czynności Komisji Nadzoru Finansowego.
Projektowane rozporządzenie (§ 5) wyznacza stawkę na poziomie dozwolonego ustawowo
maksimum, tj. w wysokości 0,075% średniej arytmetycznej sum zobowiązań finansowych
z tytułu wydanego pieniądza elektronicznego obliczonych na koniec każdego dnia
kalendarzowego z okresu poprzedniego roku kalendarzowego.
Wzór obliczenia należnej od danej krajowej instytucji pieniądza elektronicznego wpłaty
określony został w § 5. Pozwala on na proporcjonalne rozliczenie kosztów pomiędzy
poszczególnymi krajowymi instytucjami pieniądza elektronicznego w odniesieniu do
rzeczywiście poniesionych w danym roku kosztów nadzoru przez KNF. Koszty nadzoru,

12
zgodnie z art. 132zf ust. 2 ustawy, są pomniejszane o sumę opłat wniesionych w danym roku
przez instytucje pieniądza elektronicznego, a tym samym pomniejszają łączną kwotę
należnych od tych instytucji wpłat na pokrycie kosztów nadzoru, co uwzględniono we wzorze
określonym w § 5.
Projektowane rozporządzenie, analogicznie do regulacji odnoszących się do wpłat z tytułu
kosztów nadzoru wnoszonych przez banki, zakłady ubezpieczeń i reasekuracji, powszechne
towarzystwa emerytalne czy krajowe instytucje płatnicze, wprowadza zaliczkowy sposób
uiszczania należnych wpłat (§ 6). Zmniejsza to bieżące obciążenia finansowe krajowych
instytucji pieniądza elektronicznego i odpowiada sukcesywnemu charakterowi ponoszenia
kosztów działalności przez KNF (koszty działalności KNF pokrywane są z kolejnych transz
wypłacanych z budżetu państwa). Dla wyeliminowania możliwych wątpliwości wprowadzono
przepisy (§ 7) określające sposób obliczenia i terminy wpłaty pierwszej zaliczki dla
krajowych instytucji pieniądza elektronicznego rozpoczynających działalność. Zgodnie
z dyspozycją tego przepisu krajowa instytucja pieniądza elektronicznego pierwszą zaliczkę
wnosi w pierwszym półroczu pełnego roku kalendarzowego swojej działalności,
uwzględniając dotychczasowy okres. Zgodnie z § 7 ust. 2, pierwsza zaliczka będzie
uwzględniać działalność z roku poprzedniego (w którym rozpoczęła działalność) za okres
pełnych miesięcy prowadzenia działalności.
Dla uporządkowania procesu informowania KNF o podstawie wpłacanych zaliczek
i ułatwienia sporządzania tej informacji przez krajowe instytucje pieniądza elektronicznego
wprowadzono wzory takich informacji (§ 8).
Rozporządzenie w § 9 przewiduje możliwość wstrzymania wpłat zaliczek w przypadku gdy
kwota uiszczonych już zaliczek będzie przewyższać kwotę prognozowanych dochodów na
pokrycie zaplanowanych wydatków z tytułu kosztów nadzoru sprawowanego przez KNF nad
instytucjami pieniądza elektronicznego (tj. maksymalną kwotę, jaka może być wydatkowana
przez KNF z tego tytułu). Jest to rozwiązanie, które funkcjonuje także w odniesieniu do wpłat
na pokrycie kosztów nadzoru dokonywanych przez banki, zakłady ubezpieczeń i reasekuracji,
powszechne towarzystwa emerytalne oraz krajowe instytucje płatnicze – zwalnia to podmioty
z obowiązku wnoszenia wpłat, które podlegałyby zwrotowi w wyniku rozliczenia rocznego.
Informacja ta będzie ogłaszana w formie komunikatu Przewodniczącego KNF w Dzienniku
Urzędowym KNF (§ 10). Zapewni to formalny charakter tej informacji i da pewność prawną
w zakresie braku obowiązku wpłaty zaliczki.
Rozliczenie roczne (§ 11–13) dokonywane jest w oparciu o dane o rzeczywistych kosztach
nadzoru nad instytucjami pieniądza elektronicznego oraz łącznej kwocie zaliczek należnych

13
od wszystkich krajowych instytucji pieniądza elektronicznego, ustalanej w oparciu o łączną
wartość średnich arytmetycznych z sum zobowiązań finansowych z tytułu wydanego
pieniądza elektronicznego w danym roku kalendarzowym będącym przedmiotem rozliczenia
przez wszystkie krajowe instytucje pieniądza elektronicznego.
Sposób rozliczania zaliczek wnoszonych przez instytucje pieniądza elektronicznego oparty
został na samoobliczeniu dokonywanym przez każdą krajową instytucję pieniądza
elektronicznego i złożeniu odpowiedniej deklaracji. Stosownie do przepisów działu III ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, które zgodnie z przepisem wprowadzanym
ustawą o usługach płatniczych jako zmiana art. 19 ustawy o nadzorze nad rynkiem
finansowym, będą miały zastosowanie do wpłat z tytułu kosztów nadzoru, ustalanie
należności przez organ nadzoru (działający w tym przypadku jako organ podatkowy)
wymagałoby formy decyzji administracyjnej, a to generowałoby duże obciążenia dla służb
finansowo-księgowych UKNF i w zbędny sposób formalizowało proces rozliczania
zwiększając także jego czasochłonność. Rozwiązanie oparte na składaniu deklaracji pozwala
na wszczynanie postępowania i wydawanie decyzji tylko w przypadkach gdy organ nadzoru
nie będzie zgadzał się z prawidłowością rozliczenia dokonanego samodzielnie przez podmiot.
Ponieważ samoobliczenie należności – a więc ustalenie ewentualnej nadpłaty bądź niedopłaty
– oparte jest na danych, które ustala KNF na podstawie posiadanych informacji,
w rozporządzeniu przewidziano, że dane te będą ogłaszane w sposób formalny, w drodze
komunikatu Przewodniczącego KNF ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym KNF. Wskazane
w przepisach projektowanego rozporządzenia terminy odpowiadają możliwości uzyskania
przez KNF danych w zakresie rzeczywistych kosztów nadzoru oraz średnich wartości
wydanego pieniądza elektronicznego przez wszystkie krajowe instytucje pieniądza
elektronicznego w danym roku.
Przepis końcowy zawarty w § 14 przewiduje, iż rozporządzenie wejdzie w życie po upływie
14 dni od dnia ogłoszenia.
Zawarte w projekcie regulacje nie stanowią przepisów technicznych w rozumieniu
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania
krajowego systemu notyfikacji norm aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039, z późn.
zm.), dlatego też projekt rozporządzenia nie podlega procedurze notyfikacji.
W opinii projektodawców regulacja nie mieści się w zakresie przedmiotowym zagadnień
podlegających konsultacjom z Europejskim Bankiem Centralnym, zgodnie z art. 2 ust. 1
decyzji Rady z dnia 29 czerwca 1998 r. (98/415/WE).
Projekt rozporządzenia jest zgodny z prawem Unii Europejskiej.

14