Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną

5
elektronicznym na podstawie limitu zatrudnienia określonego w planie fi-
nansowym, stanowiącym załącznik do ustawy budżetowej na rok 2008. W
planie finansowym zostaną również ujęte koszty stworzenia strony poświę-
conej dyrektywie oraz koszty ekspertyz i tłumaczeń tekstów zamieszczo-
nych na tej stronie w wysokości około 25 tys. zł.
W związku z powyższym należy podkreślić, że koszty wynikające z wejścia
w życie projektowanej regulacji będą sfinansowane w ramach środków za-
planowanych na rok 2008.
W przypadku dużego zainteresowania beneficjentów działalnością punktu
kontaktowego konieczne będzie uwzględnienie związanych z tym kosztów
w planie finansowym Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości na kolej-
ne lata.

3. Wpływ regulacji na rynek pracy

Projekt ustawy powinien spowodować większe zainteresowanie kontaktami
firm usługodawców z potencjalnymi klientami w państwach członkowskich
Unii Europejskiej, umożliwiając konstruowanie ofert z uwzględnieniem wie-
dzy uzyskiwanej za pośrednictwem sieci punktów kontaktowych. Realizacja
tych usług może być związana z potrzebą zatrudniania dodatkowych pra-
cowników.

4. Wpływ regulacji na konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczość, w tym
na funkcjonowanie przedsiębiorstw
Wejście w życie ustawy spowoduje ujednolicenie procesu świadczenia
usług drogą elektroniczną. Zainicjowanie procesu tworzenia punktów kon-
taktowych w rozumieniu art. 19 dyrektywy 2000/31/WE ma stanowić wspar-
cie dla usługodawców i usługobiorców, umożliwiając im uzyskiwanie wiary-
godnych i aktualnych informacji z zakresu rozwiązań prawnych w Polsce i
państwach członkowskich Unii Europejskiej. Punkty te mają stanowić rów-
nież źródło wiedzy o dobrych praktykach oraz rozstrzygnięciach preferowa-
nych przez Komisję Europejską.


6

5. Wpływ regulacji na sytuację i rozwój regionalny

Ustawa jest czynnikiem stymulującym rozwój sfery usług świadczonych
drogą elektroniczną i stanowi element polityki otwarcia w kontaktach reali-
zowanych na obszarze Unii Europejskiej, doprecyzowując zakres obowiąz-
ków usługodawców i państwa, które ma wspierać kontakty w ramach społe-
czeństwa informacyjnego.

6. Konsultacje
społeczne
Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej
w procesie stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414) projekt został
opublikowany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji. W trybie art. 7 wymienionej ustawy
żaden podmiot nie był zainteresowany udziałem w opracowaniu projektu
ustawy.
W ramach konsultacji społecznych projekt ustawy został przekazany do za-
opiniowania przez Polską Izbę Informatyki i Telekomunikacji, Polskie Towa-
rzystwo Informatyczne oraz Krajową Izbę Gospodarczą Elektroniki i Tele-
komunikacji. Podmioty te uczestniczyły w procesie opracowywania projektu,
przedstawiając swoje opinie na piśmie oraz biorąc udział w konferencjach
uzgodnieniowych.




06/11si













PROJEKT

ROZPORZ DZENIE
MINISTRA GOSPODARKI1

z dnia

w sprawie punktów kontaktowych


Na podstawie art. 3c ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną
(Dz. U. z 2002 r. Nr 144, poz. 1204 ze zm.2) zarządza się, co następuje:


§ 1. Rozporządzenie określa:

1) liczbę i rodzaj punktów kontaktowych oraz ich szczegółowy zakres zadań;
2) warunki techniczne i organizacyjne punktów kontaktowych.

§ 2. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:

1)
ustawa - ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną;
2)
dyrektywa o handlu elektronicznym – dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady
2000/31/WE z dn. 8 czerwca 2000 roku w sprawie niektórych aspektów prawnych usług
w ramach społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego
w ramach rynku wewnętrznego (Dz. Urz. WE L 178 z 17.07.2000);
3)
punkt kontaktowy – punkt kontaktowy w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o świadczeniu
usług drogą elektroniczną;
4)
środki komunikacji elektronicznej – środki komunikacji elektronicznej w rozumieniu art. 2
pkt 5 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną;
5)
państwa członkowskie – państwa członkowskie Wspólnoty Europejskiej oraz Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA).


§ 3. 1. Minister Gospodarki prowadzi punkt kontaktowy dla administracji celem zapewnienia
współpracy z pozostałymi państwami członkowskimi oraz Komisją Europejską.

2. Punkt kontaktowy, o którym mowa w ust. 1, zbiera, opracowuje i udziela informacji państwom
członkowskim oraz Komisji Europejskiej.

3. Punkt kontaktowy, o którym mowa w ust. 1, udziela wsparcia państwom członkowskim oraz
Komisji Europejskiej, w tym w szczególności poprzez przygotowanie analiz, udział ekspertów w pracach
grup roboczych oraz pomoc w kontakcie z właściwymi instytucjami i podmiotami.

§ 4. Do zadań punktów kontaktowych dla administracji należy:

1)
utworzenie skrzynki poczty elektronicznej oraz prowadzenie strony internetowej w języku
polskim i angielskim dla potrzeb wymiany oraz publikowania informacji w zakresie
działania punktu kontaktowego dla administracji;
2)
przygotowywanie i koordynowanie wymiany informacji na żądanie państw członkowskich
oraz Komisji Europejskiej;
3)
zbieranie i przekazywanie Komisji Europejskiej informacji o ważnych rozstrzygnięciach
administracyjnych i sądowych dotyczących sporów odnoszących się do usług
społeczeństwa informacyjnego oraz praktyk, obyczajów, zwyczajów odnoszących się do
handlu elektronicznego;
4)
współpraca i wymiana informacji z właściwymi organami administracji publicznej oraz
punktem kontaktowym dla potrzeb usługodawców i usługobiorców.

§ 5. 1. Minister Gospodarki wyznaczy jedną lub więcej podległych jednostek organizacyjnych
w charakterze punktów kontaktowych dla usługodawców lub usługobiorców.

1 Minister Gospodarki kieruje działem administracji rządowej „gospodarka” na podstawie art. 9 ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 159, poz. 1548, ze zm.).

2 Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959 i Nr 173, poz. 1808.


2. W zakresie swojego funkcjonowania punkt kontaktowy, o którym mowa w ust. 1, wykorzystuje
środki komunikacji elektronicznej jako podstawowy kanał kontaktu z petentami.

3. Jednostka organizacyjna, o której mowa w ust. 1, zapewnia wyposażenie w odpowiedni sprzęt
komputerowy zapewniający możliwość prowadzenia masowej korespondencji oraz prowadzi stronę
internetową aktualizowaną w zakresie obowiązkowych informacji.

§ 6. Do zadań punktów kontaktowych dla usługodawców i usługobiorców należy:

1)
utworzenie skrzynki poczty elektronicznej oraz udzielanie odpowiedzi na zapytania
usługodawców i usługobiorców w języku polskim i angielskim;
2)
prowadzenie strony internetowej dla potrzeb wymiany oraz publikowania informacji
w zakresie działania punktów kontaktowych;
3)
gromadzenie ogólnych informacji na temat praw i obowiązków umownych, jak również na
temat procedur reklamacyjnych oraz naprawiania szkody w przypadku sporów, łącznie
z informacjami na temat praktycznych aspektów związanych z wykorzystaniem tych
procedur;
4)
aktualizowanie oraz publikowanie szczegółowych danych dotyczących organów władzy
publicznej, stowarzyszeń lub organizacji, od których można otrzymać szczegółowe
informacje lub pomoc,
5)
współpraca i wymiana informacji z właściwymi organami administracji publicznej oraz
z punktem kontaktowym dla potrzeb administracji;
6)
przedłożenie rocznego sprawozdania z działalności punktu kontaktowego dla
usługodawców i usługobiorców dla potrzeb Ministra Gospodarki oraz Prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

§ 7. Obowiązkowy zakres informacji na stronie internetowej punktów kontaktowych dla
usługodawców oraz usługobiorców zamieszczany w języku polskim i angielskim oraz zawiera:

1)
ogólne informacje na temat praw i obowiązków umownych, jak również na temat
procedur reklamacyjnych oraz naprawiania szkody w przypadku sporów, łącznie
z informacjami na temat praktycznych aspektów związanych z wykorzystaniem tych
procedur;
2)
aktualne dane dotyczących organów władzy publicznej, stowarzyszeń lub organizacji, od
których można otrzymać szczegółowe informacje lub pomoc;
3)
adres skrzynki poczty elektronicznej na który można kierować zapytania;
4)
oraz inne niezbędne informacje własne lub wskazane przez punkt kontaktowy dla
administracji.

§ 8.

1. Wymiana informacji w związku z wykonywaniem obowiązków informacyjnych
przewidzianych dyrektywą o handlu elektronicznym następuje niezwłocznie oraz z wykorzystaniem
środków komunikacji elektronicznej.

2. Jeżeli zapytanie wymaga zbadania lub wyjaśnienia stanu prawnego lub innych okoliczności sprawy
punkt kontaktowy zbiera niezbędne informacje lub zwraca się do właściwych organów o przekazanie
niezbędnych informacji i wyjaśnień.

3. W przypadku zapytań wykraczających poza właściwość jednego ministerstwa lub urzędu punkt
kontaktowy obowiązany jest do skoordynowania przygotowywanej informacji.

4. Zapytania wykraczające poza zakres działania punktów kontaktowych przekazywane są zgodnie
z właściwością i rozpatrywane bezpośrednio przez właściwy organ administracji publicznej.

§ 9. Dane adresowe punktów kontaktowych Minister Gospodarki przekazuje państwom
członkowskim i Komisji Europejskiej oraz publikuje na stronie internetowej punktu kontaktowego dla
administracji.

§ 10. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
MINISTER GOSPODARKI
2
UZASADNIENIE.

Wzgląd na konieczność uzupełnienia istniejącego wdrożenia do krajowego porządku prawnego
postanowień Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/31/WE z dn. 8 czerwca 2000 roku w sprawie
niektórych prawnych usług w ramach społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego
w ramach rynku wewnętrznego (tzw. dyrektywa o handlu elektronicznym) wpłynął na nowelizację ustawy z dn.
18 lipca 2002 o świadczeniu usług drogą elektroniczną. Nowelizacja wprowadza art. 3c, który w ustępie 1
przewiduje wydanie rozporządzenia określającego liczbę i rodzaj punktów kontaktowych oraz szczegółowy
zakres zadań punktów kontaktowych oraz warunki techniczne i organizacyjne dla tych punktów. Dyrektywa
2000/31/WE o handlu elektronicznym w art. 19 nakłada na państwa członkowskie obowiązek utworzenia
punktów kontaktowych dla współpracy pomiędzy państwami (art. 19.2 dyrektywy) oraz udzielania informacji
dla potrzeb usługodawców i usługobiorców (art. 19.4 dyrektywy).

Z przeprowadzonego przeglądu rozwiązań europejskich oraz analizy informacji Komisji Europejskiej
wynika, że istnieje możliwość utworzenia jednego lub więcej punktów kontaktowych. Przyjęty sposób
implementacji dyrektywy różni się w tym względzie w poszczególnych krajach. Umiejscowienie punktu
kontaktowego w Europejskim Centrum Konsumenckim jest rozwiązaniem przyjętym w Danii. W Szwecji
punkty kontaktowe prowadzone są w Agencji Konsumentów oraz w Szwedzkiej Izbie Handlu, a w Niemczech
i Norwegii w sieciach informatoriów Euro Info. W Austrii i Czechach za utworzenie punktów kontaktowych
odpowiada Ministerstwo Sprawiedliwości, w Irlandii i na Węgrzech są to Ministerstwa Informatyki, w Hiszpanii
Ministerstwo Nauki i Technologii, a w Grecji Ministerstwo Rozwoju. W paru krajach prowadzenie tego rodzaju
punktów powierzono Ministerstwu Gospodarki (Niemcy, Belgia, Estonia, Luksemburg, Słowenia). W Portugalii
za prowadzenie obu rodzajów punktów kontaktowych odpowiada urząd regulacji usług telekomunikacyjnych
ANACOM, jako organ odpowiedzialny za implementację dyrektywy. W Holandii za zapewnienie punktów
kontaktowych odpowiada tamtejszy urząd ochrony konsumentów Consumentenautoriteit. We Francji punkty
kontaktowe prowadzone są w ramach dedykowanego projektu dotyczącego handlu elektronicznego (Conseils
aux cyberconsommateurs). W wielu państwach, jak np. w przypadku Anglii, Irlandii, Szwecji czy Finlandii brak
jest jednego punktu kontaktowego i w różnym zakresie merytorycznym punkty kontaktowe stanowią odrębne
instytucje. W mniejszych krajach tworzony jest jeden punkt kontaktowy z obsadą jednego lub dwóch
pracowników (Słowenia, Luksemburg).

Ze względu na dynamikę rozwoju krajowego handlu elektronicznego za najbardziej adekwatny
przyjęto model dwóch rodzajów punktów kontaktowych, który występuje m.in. w Niemczech oraz w Belgii.
Niemiecki wariant implementacji dyrektywy o handlu elektronicznym polega na rozdzieleniu punktów
kontaktowych dla administracji od punktów kontaktowych dla usługodawców i usługobiorców. Punkty
kontaktowe dla administracji umiejscowione zostały w niemieckim odpowiedniku Ministerstwa Gospodarki
(Bundesministerium fur Wirtschaft und Technologie). Punkty kontaktowe dla usługodawców i usługobiorców
umiejscowiono natomiast w informatoriach Euro Info (Euro-Info Verbraucher e.V.). Realizacja obowiązku
zapewnienia punktów kontaktowych przez belgijskie Ministerstwo Gospodarki (MINECO) również zakłada
istnienie dwóch rodzajów punktów kontaktowych dla art. 19.2 i 19.4 dyrektywy.

Z istoty punktów kontaktowych oraz interdyscyplinarnego charakteru handlu elektronicznego wynika,
że niezależnie od jednostki organizacyjnej wskazanej do prowadzenia danego rodzaju punktów kontaktowych
występować będą zapytania, które wykraczają poza kompetencję jednego organu i wymagają koordynacji
udzielania odpowiedzi. Podkreślić należy, że niezależnie od liczby i rodzaju tworzonych punktów kontaktowych
podstawowy nacisk w dyrektywie położony został na wykorzystanie środków komunikacji elektronicznej w ich
funkcjonowaniu. Kluczową rolę w tym zakresie pełnić będzie zapewnienie realizacji obowiązków informacyjnych
z wykorzystaniem stron internetowych oraz korespondencji elektronicznej. Odpowiednio do swojej kompetencji

3