Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną

5
3) nie wybiera oraz nie modyfikuje informacji zawartych w prze-
kazie.”;



5) w art. 13 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) nie modyfikuje danych,”.



Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.



1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy 2000/31/WE
z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa in-
formacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego na rynku wewnętrznym (dyrektywa
o handlu elektronicznym) (Dz. Urz. WE L 178 z 17.07.2000, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wy-
danie specjalne, rozdz. 13, t. 25, str. 399).
2) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959 i Nr 173,
poz. 1808 oraz z 2007 r. Nr 50, poz. 331.
3) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 273, poz. 2703,
z 2005 r. Nr 163, poz. 1362 i Nr 267, poz. 2258, z 2006 r. Nr 12, poz. 66, Nr 104, poz. 708
i 711, Nr 170, poz. 1217, Nr 220, poz. 1600, Nr 235, poz. 1700 i Nr 249, poz. 1834 oraz
z 2007 r. Nr 23, poz. 137, Nr 50, poz. 331 i Nr 82, poz. 556.
4) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1971 r. Nr 27, poz. 252, z 1976 r.
Nr 19, poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19, poz. 147 i Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45,
poz. 242, z 1985 r. Nr 22, poz. 99, z 1989 r. Nr 3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55,
poz. 321 i Nr 79, poz. 464, z 1991 r. Nr 107, poz. 464 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17,
poz. 78, z 1994 r. Nr 27, poz. 96, Nr 85, poz. 388 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83,
poz. 417, z 1996 r. Nr 114, poz. 542, Nr 139, poz. 646 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43,
poz. 272, Nr 115, poz. 741, Nr 117, poz. 751 i Nr 157, poz. 1040, z 1998 r. Nr 106, poz. 668
i Nr 117, poz. 758, z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z 2000 r. Nr 22, poz. 271, Nr 74, poz. 855
i 857, Nr 88, poz. 983 i Nr 114, poz. 1191, z 2001 r. Nr 11, poz. 91, Nr 71, poz. 733,
Nr 130, poz. 1450 i Nr 145, poz. 1638, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 141, poz. 1176,
z 2003 r. Nr 49, poz. 408, Nr 60, poz. 535, Nr 64, poz. 592 i Nr 124, poz. 1151, z 2004 r.
Nr 91, poz. 870, Nr 96, poz. 959, Nr 162, poz. 1692, Nr 172, poz. 1804 i Nr 281, poz. 2783,
z 2005 r. Nr 48, poz. 462, Nr 157, poz. 1316 i Nr 172, poz. 1438, z 2006 r. Nr 133, poz. 935
i Nr 164, poz. 1166 oraz z 2007 r. Nr 80, poz. 538 i Nr 82, poz. 557.
5) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 94, poz. 658 i Nr 121,
poz. 843 oraz z 2007 r. Nr 99, poz. 662 i Nr 181, poz. 1293.
6) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 33, poz. 286, z 2005 r.
Nr 10, poz. 68, Nr 163, poz. 1362 i Nr 167, poz. 1398, z 2006 r. Nr 170, poz. 1217 i 1218
i Nr 208, poz. 1539 oraz z 2007 r. Nr 99, poz. 662 i Nr 136, poz. 958.
7) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 91, poz. 870 i Nr 96,
poz. 959, z 2005 r. Nr 83, poz. 719, Nr 143, poz. 1204, Nr 167, poz. 1396, Nr 183,
poz. 1538 i Nr 184, poz. 1539, z 2006 r. Nr 157, poz. 1119 oraz z 2007 r. Nr 50, poz. 331,
Nr 82, poz. 557, Nr 102, poz. 691 i Nr 112, poz. 769.
8) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 83, poz. 719, poz. 183,
poz. 1537 i 1538, Nr 184, poz. 1539, z 2006 r. Nr 157, poz. 1119 oraz z 2007 r. Nr 112,
poz. 769.

05/10si



U Z A S A D N I E N I E


Nowelizacja ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą ele-
ktroniczną wynika z konieczności uzupełnienia wdrożenia do krajowego po-
rządku prawnego postanowień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
2000/31/WE z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych
usług w ramach społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elek-
tronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicz-
nym). Na niepełną implementację dyrektywy zwróciła uwagę Komisja Europej-
ska.
Zmiana definicji świadczenia usługi drogą elektroniczną (z art. 2 pkt 4 ustawy)
nawiązuje do definicji usług zawartej w art. 50 Traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską, zgodnie z którym usługami są świadczenia wykonywa-
ne zwykle za wynagrodzeniem.
Dodanie w art. 2 pkt 10 ustawy definicji „siedziby” jest konsekwencją zapisu
art. 2 lit. c dyrektywy 2000/31/WE określającej „usługodawcę mającego siedzi-
bę” jako przedsiębiorcę krajowego oraz jako przedsiębiorcę zagranicznego
prowadzącego działalność gospodarczą na terytorium Polski w formie oddziału
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.).
Wykreślenie z art. 3 pkt 3 ustawy wyrazu „operator” i zastąpienie go szerszym
pojęciem „przedsiębiorcy telekomunikacyjnego” było podyktowane tym, że
w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U.
Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.) „przedsiębiorca telekomunikacyjny” jest przed-
siębiorcą lub innym podmiotem uprawnionym do wykonywania działalności go-
spodarczej na podstawie odrębnych przepisów, który wykonuje działalność go-
spodarczą polegającą na dostarczaniu sieci telekomunikacyjnych, udogodnień
towarzyszących lub świadczeniu usług telekomunikacyjnych. Ponadto należy
zwrócić uwagę, że przedsiębiorca telekomunikacyjny uprawniony do dostarcza-

2
nia publicznych sieci telekomunikacyjnych lub udogodnień towarzyszących
zwany jest operatorem, a przedsiębiorca telekomunikacyjny uprawniony do
świadczenia usług zwany jest dostawcą usług. Zmiana art. 3 pkt 3 obejmuje
także korektę błędu legislacyjnego polegającego na wyłączeniu stosowania wo-
bec przedsiębiorcy telekomunikacyjnego świadczącego usługi telekomunikacyj-
ne, polegające na przekazywaniu danych lub sygnałów między zakończeniami
sieci telekomunikacyjnej, wszystkich przepisów ustawy, w tym także przepisów
zapewniających dla tych przedsiębiorców wyłączenie odpowiedzialności za
przekazywane dane w przypadkach określonych w art. 12 - 15 ustawy. Zawarte
w tych przepisach wyłączenia odpowiedzialności przedsiębiorcy telekomunika-
cyjnego powinny być skuteczne, mimo niestosowania do wskazanej kategorii
przedsiębiorców pozostałych rozwiązań ustawy.
Wprowadzenie do przedmiotowej ustawy punktów kontaktowych dla admini-
stracji oraz dla usługodawców i usługobiorców (przepisem art. 1 pkt 1 lit. b
w związku z pkt 3) jest zgodne z przepisami art. 19 dyrektywy 2000/31/WE, któ-
ra przewiduje ustanowienie punktów kontaktowych dostępnych co najmniej dro-
gą elektroniczną, które udzielają wsparcia państwom członkowskim Unii Euro-
pejskiej i Komisji Europejskiej w szczególności przez przygotowanie analiz,
zbieranie i przekazywanie informacji o ważnych rozstrzygnięciach administra-
cyjnych i sądowych dotyczących świadczenia usług drogą elektroniczną, a tak-
że związanych z tym praktyk i obyczajów. Natomiast zadaniem punktów kontak-
towych, o których mowa w pkt 9, jest zapewnienie usługobiorcom i usługodaw-
com: dostępu do informacji ogólnych na temat ich praw i obowiązków, jak rów-
nież na temat procedur reklamacyjnych oraz naprawiania szkody w przypadku
sporów, łącznie z informacjami na temat praktycznych aspektów związanych
z wykorzystaniem tych procedur, a także uzyskania szczegółowych danych do-
tyczących władz, stowarzyszeń lub organizacji, od których mogą oni otrzymać
dalsze informacje lub praktyczną pomoc. Powyższe założenie spowodowało
konieczność ustanowienia ww. punktów kontaktowych na mocy ustawy, ponie-
waż dotychczasowe przepisy nie przewidywały tworzenia jednostek obsługują-
cych w ww. zakresie usługobiorców, jak i usługodawców.
Uchylenie z art. 3 ustawy pkt 4 i 5 jest spowodowane zbyt szerokim dotychczas
wyłączeniem stosowania przepisów przedmiotowej ustawy. Przeprowadzanie


3
rozliczeń i rozrachunków międzybankowych za pomocą elektronicznych nośni-
ków informacji oraz wydawanie i wykorzystywanie kart płatniczych oraz pienią-
dza elektronicznego nie jest objęte zakresem art. 1 ust. 5 dyrektywy
2000/31/WE.
Wynikające z art. 3 dyrektywy 2000/31/WE zasady: państwa pochodzenia
(art. 3 ust. 1) oraz zasada swobody – stanowiąca, że państwa członkowskie
Unii Europejskiej nie mogą ograniczać swobodnego świadczenia usług drogą
elektroniczną z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej (art. 3 ust. 2),
zostały wprowadzone do ustawy przez dodanie art. 3a i art. 3b, które przewidu-
ją zamknięty katalog wyłączeń ww. zasad. Zasada swobody świadczenia usług
może zostać wyłączona tylko przez działania właściwych organów w stosunku
do danej usługi w oparciu o przepisy odrębne, gdy jest to niezbędne ze względu
na ochronę zdrowia, obronność, bezpieczeństwo państwa lub bezpieczeństwo
publiczne. Obecnie w systemie prawnym możliwość podjęcia takich działań
przez właściwe organy ogranicza się do środków przewidzianych w prawie kar-
nym, tj. do orzeczenia przepadku narzędzi popełnienia przestępstwa (np. kom-
putera, serwera, dysku) lub do zastosowania zajęcia rzeczy w celu zabezpie-
czenia przepadku w toku postępowania karnego (art. 217 § 1 kpk). Przedmio-
tem publicznej debaty należy uczynić możliwość ewentualnego wprowadzenia
innych instrumentów, które dawałyby określonym organom możliwość podej-
mowania działań wobec usługodawców w oderwaniu od trybu karnoprocesowe-
go. Ewentualne wprowadzenie takich ograniczeń jest możliwe tylko przy za-
chowaniu minimum proceduralnego przewidzianego w art. 3 ust. 4 dyrektywy
2000/31/WE.
Zmiana brzmienia art. 12 ust. 1 ustawy obejmującego tylko transmisję danych
ma na celu rozszerzenie implementacji art. 12 ww. dyrektywy 2000/31/WE o za-
pewnienie dostępu do sieci telekomunikacyjnej.
Zgodnie z art. 13 dyrektywy 2000/31/WE, zmieniony został zapis art. 13 ust. 1
pkt 1 przez wykreślenie wyrazów „nie usuwa albo”.




4
OCENA SKUTKÓW REGULACJI (OSR)

1. Podmioty, na które oddziałuje regulacja
Ustawa wywiera skutki na podmioty świadczące usługi drogą elektroniczną
(także w sferze odpowiedzialności podmiotów transmitujących dane lub za-
pewniających dostęp do sieci telekomunikacyjnej), mających siedzibę na te-
rytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz odbiorców tych usług z krajów
członkowskich.

2. Wpływ regulacji na sektor finansów publicznych, w tym budżet państwa
i budżety jednostek samorządu terytorialnego
Punkt kontaktowy dla administracji (art. 19.2 dyrektywy o handlu elektro-
nicznym) zostanie utworzony w Ministerstwie Gospodarki, a punkt kontak-
towy dla usługodawców i usługobiorców (art. 19.4 dyrektywy o handlu elek-
tronicznym) prowadzony będzie przez jednostkę podległą Ministrowi Go-
spodarki (Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości). Z doświadczeń ze-
branych w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej wynika, że
w chwili obecnej liczba zapytań, które wpływają do punktów kontaktowych,
nie jest znaczna. Przewiduje się, że punkt kontaktowy dla administracji oraz
punkt kontaktowy dla usługodawców i usługobiorców może być prowadzony
odpowiednio przez jednego pracownika w Ministerstwie Gospodarki oraz
jednego pracownika w wyznaczonej przez ministra jednostce organizacyj-
nej. Szacunkowy wpływ utworzenia punktu kontaktowego w Ministerstwie
Gospodarki na wydatki budżetu państwa obejmować będzie jednorazowy
koszt wyposażenia stanowiska pracy. Koszty stałe obejmują przygotowy-
wanie materiałów informacyjnych (strony internetowej), ekspertyz lub tłu-
maczeń, a także rocznego wynagrodzenia dla etatu. Ministerstwo Gospo-
darki wykorzysta do utworzenia punktu kontaktowego w znacznej mierze
istniejące już zasoby techniczne i organizacyjne.
Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości jest gotowa zapewnić funkcjo-
nowanie Krajowego Punktu Kontaktowego w zakresie dyrektywy o handlu