Rządowy projekt ustawy o timeshare

z miejsca zakwaterowania w późniejszych okresach, przypadających po upływie terminu, na
jaki umowa została pierwotnie zawarta. Odpowiadający ww. regulacji dyrektywy przepis
zamieszczono w art. 2 ust. 2 ustawy dotyczącym umowy timeshare – który stosownie do jej
art. 3 stosowany będzie także do umów o długoterminowy produkt wakacyjny.

W art. 4 ustawy zdefiniowano, w sposób podobny jak w art. 2 ust. 1 lit. c dyrektywy
2008/122, pojęcie umowy pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego
produktu wakacyjnego. Przez umowę taką rozumiana będzie umowa, na podstawie której
przedsiębiorca zobowiązywał się będzie, za wynagrodzeniem, do wykonywania czynności
prawnych lub czynności faktycznych zmierzających do nabycia lub zbycia przez konsumenta
praw z umowy timeshare lub z umowy o długoterminowy produkt wakacyjny. Umowa taka
obejmowała będzie wszelkie formy pośrednictwa między konsumentem, który chce sprzedać
lub kupić produkt timeshare lub długoterminowy produkt wakacyjny, a przedsiębiorcą
zajmującym się takim pośrednictwem. W zakres umów pośrednictwa w odsprzedaży
timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego wchodzić więc będą umowy,
w których konsument udzielał będzie przedsiębiorcy umocowania do działania w jego
imieniu, umowy w których przedsiębiorca działał będzie na rachunek konsumenta w imieniu
własnym, jak i umowy, na podstawie których przedsiębiorca będzie jedynie dokonywał
czynności faktycznych zmierzających do nabycia lub zbycia przez konsumenta praw
z timeshare lub z długoterminowego produktu wakacyjnego.

W art. 5 ustawy zdefiniowano pojęcie „umowa o uczestnictwo w systemie wymiany” (art. 2
ust. 1 lit. d dyrektywy 2008/122). Przez umowę o uczestnictwo w systemie wymiany
rozumiana będzie umowa, na podstawie której przedsiębiorca, za wynagrodzeniem, przyznaje
konsumentowi dostęp do systemu wymiany, w ramach którego konsument uzyskuje prawo do
korzystania z miejsca zakwaterowania, lub prawo do nabycia innych usług świadczonych
przez przedsiębiorcę, w zamian za umożliwienie innym konsumentom korzystania z miejsca
zakwaterowania będącego przedmiotem jego umowy timeshare. Istotą tej umowy nie będzie
więc dokonywanie pomiędzy konsumentami transakcji wymiany przysługujących im praw
z umów timeshare, lecz uczestnictwo w zorganizowanym przez przedsiębiorcę systemie,
w ramach którego dokonywanie takiej wymiany będzie możliwe. Wnosząc do systemu
wymiany prawo timeshare, konsument oprócz możliwości skorzystania z innego miejsca
zakwaterowania, będzie mógł skorzystać także z innych usług oferowanych przez

4
przedsiębiorcę, takich jak np. dostęp do klubu fitness, siłowni, pola golfowego, czy
udostępnienie konsumentowi pokoju hotelowego na dowolnie określony czas.
W ustawie zaproponowano przy tym, aby definicje umów timeshare, długoterminowego
produktu wakacyjnego, pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego
produktu wakacyjnego, oraz o uczestnictwo w systemie wymiany, jako mające dla ustawy
podstawowy charakter, zamieszczone były nie w słowniczku używanych w ustawie pojęć, ale
w odrębnych artykułach, które definiowałyby je jako umowy nazwane i określały ich
niezbędne elementy.
W „słowniczku” wprowadzono zaś definicje pojęć „przedsiębiorcy” i „konsumenta” (art. 6
pkt 2 i 4) – odsyłając w tym zakresie do odpowiednich regulacji Kodeksu cywilnego.

Z uwagi na wymagany dyrektywą 2008/122 obowiązek przekazywania pomiędzy
konsumentem a przedsiębiorcą określonych informacji na trwałym nośniku informacji, do
„słowniczka” wprowadzono także definicję pojęcia „trwały nośnik informacji” (art. 6 pkt 5).
Definicja ta wzorowana będzie na zawartej w ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie
konsumenckim (Dz. U. Nr 126, poz. 715), i tym samym pojęcie „trwały nośnik informacji”
oznaczać będzie materiał lub urządzenie służące do przechowywania i odczytywania
informacji przekazywanych konsumentowi w związku z umową, przez czas odpowiedni do
celów jakim informacje te służą oraz pozwalające na odtworzenie tych informacji
w niezmienionej postaci.

Przepisy dyrektywy 2008/122 nakładają na przedsiębiorców obowiązek poinformowania
konsumenta o związaniu „kodeksem postępowania”, oraz o miejscu, w którym konsument
może zapoznać się z treścią takiego kodeksu (odpowiednie regulacje zawierają w tym
zakresie załączniki do dyrektywy). Zasadne jest więc zdefiniowanie w ustawie pojęcia
„kodeksu postępowania”. Wystarczające jednak będzie odesłanie w tym zakresie do regulacji
ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym
(Dz. U. Nr 171, poz. 1206), określających znaczenie pojęcia „kodeks dobrych praktyk”.
Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu
nieuczciwym praktykom rynkowym, kodeks dobrych praktyk to zbiór zasad postępowania,
a w szczególności norm etycznych i zawodowych, przedsiębiorców, którzy zobowiązali się
do ich przestrzegania w odniesieniu do jednej lub większej liczby praktyk rynkowych.
Definicja ta jest zbieżna z zakresem pojęcia „kodeksu postępowania”, o którym mowa

5
w dyrektywie 2008/122. Zgodnie bowiem z regulacją unijną „kodeks postępowania” to
umowa lub zbiór zasad, które nie są wymagane na mocy przepisów ustawowych,
wykonawczych lub administracyjnych państwa członkowskiego i które definiują
postępowanie przedsiębiorców, którzy zobowiązali się do przestrzegania kodeksu
w odniesieniu do jednej lub większej liczby określonych praktyk handlowych lub sektorów
działalności gospodarczej (art. 2 ust. 1 lit. i dyrektywy 2008/122). W ustawie zrezygnowano
zatem z posługiwania się odrębnym pojęciem „kodeksu postępowania” i posłużono się
funkcjonującym już pojęciem „kodeksu dobrych praktyk” – w znaczeniu obecnie nadawanym
mu przepisami o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (art. 6 pkt 1 ustawy).

W ślad za przepisem art. 2 ust. 1 lit. g dyrektywy 2008/122 wprowadzono do „słowniczka”
definicję „umowy powiązanej” – umową taką będzie zawarta przez konsumenta
z przedsiębiorcą, z którym zawarł on umowę timeshare lub umowę o długoterminowy
produkt wakacyjny, umowa przewidująca świadczenie usług związanych odpowiednio
z umową timeshare lub z umową o długoterminowy produkt wakacyjny (art. 6 pkt 6 ustawy).
Usługi w ramach umów powiązanych będą mogły być świadczone zarówno przez
przedsiębiorcę, jak i przez osobę trzecią na podstawie porozumienia z przedsiębiorcą. Tak
zdefiniowane umowy powiązane to różnego rodzaju umowy mające za przedmiot usługi
związane z eksploatacją miejsca zakwaterowania np. umowa o dostarczanie energii
elektrycznej czy wody, umowa o wywóz śmieci, umowa o konserwację, a także umowa
o administrowanie obiektami wspólnymi takimi jak basen, sauna, itp. Umowami
powiązanymi mogą być też umowa o uczestnictwo w systemie wymiany oraz umowa
pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego (dalej
„umowa pośrednictwa w odsprzedaży”) – o ile zawarte zostaną one z przedsiębiorcą,
z którym konsument zawarł umowę timeshare lub umowę o długoterminowy produkt
wakacyjny.

W celu zabezpieczenia interesów konsumentów do ustawy wprowadzono także przepis
wskazujący, że postanowienia umowne mniej korzystne dla konsumentów aniżeli przepisy
niniejszej ustawy są nieważne, a w ich miejsce wejdą odpowiednie przepisy ustawy
o timeshare (art. 7 ustawy).


6
Mając na uwadze fakt, że regulowana przez ustawę o timeshare problematyka będzie należała
do szeroko rozumianego prawa zobowiązań, w ustawie zamieszczono wyraźne odesłanie,
wskazujące, że w sprawach w niej nieuregulowanych będą miały zastosowanie przepisy
Kodeksu cywilnego (art. 8 ustawy).

3. Obowiązki informacyjne przedsiębiorcy

Przepis art. 4 ust. 1 dyrektywy 2008/122 nakłada na przedsiębiorcę obowiązek dostarczenia
konsumentowi dokładnych i wystarczających informacji dotyczących umów timeshare, umów
o długoterminowy produkt wakacyjny, umów pośrednictwa w odsprzedaży lub umów
o uczestnictwo w systemie wymiany (dalej „informacje przedkontraktowe”). Informacje te
mają zostać dostarczone na standardowych formularzach informacyjnych dotyczących
poszczególnych umów, których wzory określono w załącznikach do dyrektywy. W ramach
wdrożenia ww. przepisów dyrektywy, w art. 9 ustawy wprowadzono obowiązek dostarczenia
konsumentowi informacji przedkontraktowych, wskazując że zakres tych informacji
wyznaczać będzie brzmienie standardowych formularzy informacyjnych, których wzory
określać będą – w sposób analogiczny do przyjętego w załącznikach do dyrektywy –
odpowiednie załączniki do ustawy (w przypadku umowy timeshare – załącznik nr 1,
w przypadku umowy o długoterminowy produkt wakacyjny – załącznik nr 2, w przypadku
umowy pośrednictwa w odsprzedaży – załącznik nr 3, a w przypadku umowy o uczestnictwo
w systemie wymiany – załącznik nr 4). Informacje przedkontraktowe, zależnie od rodzaju
zawieranej z konsumentem umowy, obejmować będą m.in. dane na temat tożsamości
przedsiębiorcy (jego nazwę, siedzibę i formę prawną), dokładny opis świadczonych usług
(np. opis miejsca zakwaterowania oraz dodatkowych obiektów, takich jak basen, sauna, opis
działań marketingowych w zakresie pośrednictwa w odsprzedaży, opis funkcjonowania
systemu wymiany), wskazanie okresu, na jaki umowa jest zawierana, wymienienie
wszystkich kosztów, które obowiązany jest ponieść konsument, informacje na temat
uprawnień konsumenta w relacjach z przedsiębiorcą, informacje o stosowanych przez
przedsiębiorcę kodeksach dobrych praktyk, informacje o zawarciu umów powiązanych, oraz
informacje o warunkach rozwiązania umowy.
Realizując regulacje art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2008/122 nałożono na przedsiębiorcę
obowiązek dostarczenia informacji przedkontraktowych nieodpłatnie, w sposób jasny
i zrozumiały, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji, z wykorzystaniem

7
standardowych formularzy informacyjnych (art. 10 ust. 1 i 4 ustawy). Stosownie do przepisu
art. 4 ust. 1 dyrektywy, nakładającego obowiązek dostarczenia ww. informacji
„w odpowiednim czasie, zanim konsument zostanie związany umową lub ofertą” wskazano
w ustawie na obowiązek przekazania tych informacji konsumentowi w odpowiednim czasie,
umożliwiającym zapoznanie się z ich treścią przed zawarciem umowy (art. 10 ust. 2 ustawy),
dodając ponadto, że także oferta zawarcia umowy powinna informacje takie zawierać (art. 10
ust. 3 ustawy).

Przepis art. 4 ust. 3 dyrektywy 2008/122 wymaga zapewnienia przez państwa członkowskie,
aby informacje przedkontraktowe były sporządzane w języku lub jednym języków państwa
członkowskiego, w którym konsument przebywa lub którego jest obywatelem, o ile jest to
język urzędowy UE, zgodnie z wyborem konsumenta. Mając na uwadze powyższe,
wprowadzono do ustawy przepis stanowiący, że informacje przedkontraktowe powinny być
sporządzone, zgodnie z wyborem konsumenta, w języku urzędowym państwa
członkowskiego, w którym ma on miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem. Jeżeli
w państwie tym obowiązuje więcej niż jeden język urzędowy, informacje te powinny być
sporządzone w jednym z tych języków, wybranym przez konsumenta. Wprowadzono także
ogólną normę, zgodnie z którą informacje przedkontraktowe nie mogą być sporządzone
w języku niebędącym językiem urzędowym Unii Europejskiej (art. 10 ust. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 5 ust. 2 dyrektywy 2008/122 informacje przedkontraktowe stanowią integralną
część umowy i nie podlegają zmianom, chyba że strony wyraźnie postanowią inaczej lub
zmiany wynikają z nadzwyczajnych i nieprzewidywalnych okoliczności niezależnych od
przedsiębiorcy, których skutków nie można było uniknąć nawet przy całkowitym zachowaniu
należytej staranności. Konsument ma być informowany o takich zmianach na piśmie lub na
trwałym nośniku informacji, a umowa powinna wymieniać wszystkie tego rodzaju zmiany.
Z ww. przepisu wynika generalny zakaz dokonywania zmian w informacjach
przedkontraktowych, przy czym jednym z wyjątków dopuszczających możliwość
dokonywania takich zmian ma być wystąpienie nadzwyczajnych i nieprzewidzianych
okoliczności niezależnych od przedsiębiorcy, których skutków nie można było uniknąć nawet
przy całkowitym zachowaniu należytej staranności. W polskim porządku prawnym wskazana
okoliczność jest zbieżna z pojęciem siły wyższej. Pomimo braku legalnej definicji tego
pojęcia zostało ono w Rzeczypospolitej Polskiej silnie utrwalone przez doktrynę

8