Rządowy projekt ustawy o timeshare

i orzecznictwo, jako zdarzenie nadzwyczajne, zewnętrzne i niemożliwe do zapobieżenia.
Dlatego też, implementowanie ww. wyjątku do ustawy o timeshare w brzmieniu określonym
w dyrektywie mogłoby doprowadzić do różnego rodzaju niejasności i rozbieżności
interpretacyjnych podczas stosowania jej przepisów. Mając to na uwadze, za zasadne uznano
posłużenie się w ustawie pojęciem „siły wyższej” zamiast odwoływania się do
„nadzwyczajnych i nieprzewidywalnych okoliczności”, o których mowa w dyrektywie.
Drugim z dopuszczalnych wyjątków od ww. zasady niedokonywania zmian w informacjach
przedkontraktowych jest możliwość dokonywania w nich zmian „gdy strony wyraźnie
postanowią inaczej”. Przesłanka ta obejmuje przypadki, gdy przed zawarciem umowy
przedsiębiorca chce zmienić określone informacje przedkontraktowe, a konsument wyraża na
to zgodę. Zmiana następuje więc na podstawie konsensusu zawartego przez obie strony, przy
czym ma on miejsce przed zawarciem umowy. W takim przypadku, zgodnie z wymogami
akapitu drugiego art. 5 ust. 2 dyrektywy 2008/122, konsument powinien zostać
poinformowany o takiej zmianie przed zawarciem umowy na piśmie lub na innym trwałym
nośniku informacji.
W celu implementacji ww. przepisu dyrektywy do ustawy wprowadzono przepis art. 11,
stanowiący o możliwości dokonywania zmian w informacjach przedkontraktowych jedynie za
wyraźną zgodą konsumenta bądź w przypadku siły wyższej (art. 11 ust. 1 ustawy), oraz
przepis o obowiązku poinformowania konsumenta, w odpowiednim czasie, umożliwiającym
zapoznanie się ze zmienionymi informacjami przed zawarciem umowy, o dokonanych
w informacjach przedkontraktowych zmianach (art. 11 ust. 2 ustawy). Stosownie do art. 5
ust. 2 dyrektywy 2008/122 w ustawie przewidziano także wymóg przekazania informacji
o zmianach na piśmie lub innym trwałym nośniku informacji (art. 11 ust. 2 ustawy). Ponadto
w celu implementacji ww. przepisu dyrektywy, w art. 18 ust. 1 ustawy jednoznacznie
wskazano na charakter informacji przedkontraktowych jako integralnej części umowy,
nakładając jednocześnie na przedsiębiorcę obowiązek wymienienia w umowie wszelkich
dokonanych przed jej zawarciem zmian w takich informacjach.

Przepis art. 5 ust. 4 dyrektywy 2008/122 stanowi, że przed zawarciem umowy przedsiębiorca
wyraźnie zwraca uwagę konsumenta na prawo do odstąpienia od umowy, na długość terminu
do odstąpienia od umowy oraz na zakaz płacenia zaliczek przed upływem terminu do
odstąpienia od umowy. Konsument ma także odrębnie podpisywać odpowiednie
postanowienia umowy na ten temat. W celu implementacji ww. przepisu wprowadzono do

9
ustawy przepis art. 12, nakładający obowiązek podania takich informacji konsumentowi przez
przedsiębiorcę. Informacje takie stanowić przy tym będą element umowy, który przez
konsumenta powinien zostać odrębnie podpisany (art. 17 ust. 1 pkt 3 i 4 oraz ust. 2 ustawy).

W art. 13 i art. 26 ustawy wprowadzono regulacje wskazujące, że z obowiązku dostarczenia
konsumentowi informacji przedkontraktowych nie zwalnia zawarcie umowy pomimo ich
nieprzekazania konsumentowi, oraz że na obowiązek ten nie ma wpływu upływ terminu do
odstąpienia od umowy. Wprowadzenie tych przepisów związane jest z przewidzianym
w art. 6 ust. 3 dyrektywy wymogiem stosowania przez państwa członkowskie sankcji
w przypadku nieprzekazania informacji przedkontraktowych konsumentowi – co zapewniono
w drodze nowelizacji odpowiednich przepisów Kodeksu wykroczeń (nowy § 8 w art. 601).
Skoro bowiem stosownie do § 8 w art. 601 Kodeksu wykroczeń karane ma być
niedostarczenie konsumentowi informacji przedkontraktowych po upływie terminu do
odstąpienia od umowy, to obowiązek ich dostarczenia konsumentowi powinien w ustawie
zostać jasno sprecyzowany, i powinien on dotyczyć także okresu późniejszego niż etap sprzed
zawarcia umowy.

Ponieważ zapisy zawarte w standardowych formularzach informacyjnych dotyczących
poszczególnych umów, w brzmieniu określonym w załącznikach do dyrektywy, odnoszą się
także do umów przedwstępnych, poprzedzających zawarcie umów timeshare,
długoterminowego produktu wakacyjnego, pośrednictwa w odsprzedaży lub uczestnictwa
w systemie wymiany, w ustawie zaproponowano, aby zakres obowiązków informacyjnych
przedsiębiorcy w odniesieniu do umów przedwstępnych poprzedzających zawarcie umów
timeshare, o długoterminowy produkt wakacyjny, pośrednictwa w odsprzedaży oraz
o uczestnictwo w systemie wymiany był analogiczny, jak w odniesieniu do każdej z ww.
umów (art. 14 ustawy).

4. Reklama i promocja
Ustawodawca unijny uregulował kwestie związane z reklamą umów: timeshare,
o długoterminowy produkt wakacyjny, pośrednictwa w odsprzedaży oraz o uczestnictwo
w systemie wymiany w art. 3 dyrektywy 2008/122. Mając na uwadze treść ww. przepisu,
w ustawie nałożono na przedsiębiorcę obowiązek wskazywania w każdej reklamie dotyczącej

10
produktów będących przedmiotem takich umów miejsca i sposobu uzyskania informacji
przedkontraktowych (art. 15 ust. 1 ustawy).

Implementując przepis art. 3 ust. 2 i 3 dyrektywy 2008/122 nałożono na przedsiębiorcę
obowiązek informowania w zaproszeniach na spotkania, będące de facto akcjami
promocyjnymi lub akcjami sprzedaży timeshare, długoterminowego produktu wakacyjnego,
pośrednictwa w odsprzedaży lub uczestnictwa w systemie wymiany, o handlowym celu
i charakterze takich spotkań, oraz obowiązek zapewnienia dostępności dla konsumentów,
w czasie takich spotkań, informacji przedkontraktowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 3 ust. 4 dyrektywy 2008/122 zakazano także w ustawie przedstawiania przez
przedsiębiorcę umów timeshare oraz umów o długoterminowy produkt wakacyjny jako środka
o charakterze inwestycji, służącego do pomnażania majątku (art. 15 ust. 3 ustawy).


5. Zawieranie umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy
pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowy o uczestnictwo w systemie wymiany

Dyrektywa 2008/122 nakazuje, aby umowa timeshare, umowa o długoterminowy produkt
wakacyjny, umowa pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowa o uczestnictwo w systemie
wymiany była sporządzana na piśmie, w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku
(art. 5 ust. 1). Przepis ten w art. 16 ust. 1 ustawy wdrożono przez wskazanie na obowiązek
sporządzania takich umów w przewidzianej przez Kodeks cywilny pisemnej formie –
z zastrzeżeniem jednak odrębnych przepisów, mogących przewidywać formę szczególną
takiej umowy (zastrzeżenie takie dotyczyć będzie jedynie timesharing ustanowionego jako
użytkowanie nieruchomości – wówczas, zgodnie z art. 245 Kodeksu cywilnego, wymagane
będzie dochowanie formy aktu notarialnego).

W celu wdrożenia art. 5 ust. 5 dyrektywy, stanowiącego o obowiązku przekazania
konsumentowi w momencie zawarcia umowy przynajmniej jednego egzemplarza umowy,
w art. 16 ust. 2 ustawy wskazano, że przedsiębiorca jest obowiązany niezwłocznie doręczyć
umowę konsumentowi.

11

Zgodnie z art. 5 ust. 1 dyrektywy 2008/122 państwa członkowskie zapewniają aby umowa
była sporządzona w języku lub jednym z języków państwa członkowskiego, w którym
konsument przebywa lub którego jest obywatelem, zgodnie z wyborem konsumenta, o ile jest
to język urzędowy Unii Europejskiej. Mając na uwadze powyższe, wprowadzono do ustawy
przepis stanowiący, że umowa powinna być sporządzona, zgodnie z wyborem konsumenta,
w języku urzędowym państwa członkowskiego, w którym ma on miejsce zamieszkania lub
którego jest obywatelem. Jeżeli w państwie tym obowiązuje więcej niż jeden język urzędowy,
umowa powinna być sporządzona w jednym z tych języków, wybranym przez konsumenta.
Wprowadzono także ogólną normę, zgodnie z którą umowa nie może być sporządzona
w języku niebędącym językiem urzędowym Unii Europejskiej (art. 16 ust. 3 ustawy).

Stosownie do art. 5 ust. 3 dyrektywy 2008/122 w ustawie (w art. 17 ust. 1) wskazano na
obowiązek zamieszczenia w umowie:
1) imienia, nazwiska i adresu konsumenta;
2) imienia i nazwiska albo nazwy (firmy) przedsiębiorcy, oraz adresu jego miejsca
zamieszkania lub adresu jego siedziby;
3) określenia miejsca i daty zawarcia umowy.
Nie uznano przy tym za konieczne dodatkowe zapisywanie w ustawie, że (jak przewiduje to
przepis art. 5 ust. 3 lit. a dyrektywy 2008/122) „umowa zawiera podpisy stron”. Umowa,
zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy, zawierana będzie bowiem w formie pisemnej, a zatem,
zgodnie z ogólnymi regułami prawa cywilnego (art. 78 Kodeksu cywilnego), dla jej zawarcia
konieczne będzie złożenie przez obydwie strony podpisów na dokumencie obejmującym treść
ich oświadczeń woli, bądź opatrzenie tych oświadczeń kwalifikowanym podpisem
elektronicznym.

Ponadto, zgodnie z art. 5 ust. 4 dyrektywy 2008/122 wskazano w ustawie na obowiązek
zamieszczenia w umowie, i odrębnego podpisania przez konsumenta, postanowień
dotyczących prawa i terminu odstąpienia od umowy oraz postanowień dotyczących zakazu
świadczeń przed upływem określonego w art. 34 ustawy terminu (art. 17 ust. 1 pkt 3 i 4 oraz
ust. 2).


12
Stosownie do art. 5 ust. 4 dyrektywy 2008/122 (zdanie trzecie), nałożono na przedsiębiorcę
obowiązek dołączenia do umowy standardowego formularza odstąpienia od umowy,
sporządzanego zgodnie z wzorem, który określać będzie załącznik nr 5 do ustawy (art. 18
ust. 2). Formularz taki ma na celu ułatwienie korzystania z prawa odstąpienia od umowy,
niemniej jego wykorzystanie do wykonania prawa odstąpienia nie będzie obowiązkowe.

W przypadku gdyby umowa timeshare, umowa o długoterminowy produkt wakacyjny,
umowa pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowa o uczestnictwo w systemie wymiany
poprzedzane były umową przedwstępną, w ustawie przewidziano odpowiednie stosowanie do
umowy przedwstępnej regulacji przewidzianych dla umów przyrzeczonych, dotyczących ich
formy, niezbędnych elementów, wymogów językowych oraz obowiązku niezwłocznego ich
dostarczenia konsumentowi (art. 19).

6. Przepisy szczególne dotyczące umów o długoterminowy produkt wakacyjny oraz umów
timeshare

Dyrektywa 2008/122 (art. 10 ust. 1) wprowadza dla umów o długoterminowy produkt
wakacyjny system ratalny jako obowiązkową formę płatności. Wszelkie związane z umową
opłaty muszą być podzielone na roczne raty o równej wartości. Dyrektywa 2008/122 nakłada
na przedsiębiorcę obowiązek przesłania pisemnego wezwania do zapłaty, na papierze lub na
innym trwałym nośniku. Oprócz prawa do odstąpienia od umowy, ustawodawca unijny
przyznał konsumentom zawierającym umowę o długoterminowy produkt wakacyjny
dodatkowe uprawnienie rozwiązania stosunku prawnego. Począwszy od drugiej raty
konsument, który zawarł ww. umowę, ma prawo do jej rozwiązania za wypowiedzeniem
złożonym przedsiębiorcy w terminie czternastu dni kalendarzowych od dnia otrzymania
wezwania do zapłaty. W ramach implementacji ww. przepisów dyrektywy 2008/122
odpowiadające im regulacje zamieszczono w art. 20 i 22 ustawy. W art. 22 ust. 3 i 4
wdrożono przy tym przepis art. 11 ust. 2 dyrektywy 2008/122, w części stanowiącej, że
skorzystanie przez konsumenta z prawa do wypowiedzenia umowy w takim trybie nie może
się dla niego wiązać z jakimikolwiek sankcjami. Stosownie do art. 22 ust. 3 ustawy
konsument nie będzie więc odpowiadał za szkodę spowodowaną takim wypowiedzeniem
umowy, a zgodnie z art. 22 ust. 4 przedsiębiorca nie będzie mógł zastrzec w umowie
jakichkolwiek obowiązków, które ograniczałyby prawo do takiego jej wypowiedzenia

13