Rządowy projekt ustawy o timeshare

Załącznik nr 5
WZÓR

STANDARDOWY FORMULARZ ODST PIENIA OD UMOWY


Prawo do odstąpienia od umowy

Konsument ma prawo odstąpić od umowy bez podania przyczyny w terminie czternastu dni od dnia
jej zawarcia lub otrzymania.

Prawo do odstąpienia od umowy przysługuje od dnia .... (wypełnia przedsiębiorca przed
przekazaniem formularza konsumentowi).

W przypadku gdy konsument nie otrzymał niniejszego formularza przy zawarciu lub otrzymaniu
umowy, ale otrzymał go przed upływem jednego roku od dnia jej zawarcia lub otrzymania, termin
odstąpienia od umowy rozpoczyna bieg w dniu otrzymania niniejszego formularza i upływa po
czternastu dniach od dnia jego otrzymania. Prawo do odstąpienia od umowy z tej przyczyny wygasa
najpóźniej po upływie jednego roku i czternastu dni od dnia zawarcia lub otrzymania umowy.

W przypadku gdy przy zawarciu lub otrzymaniu umowy konsument nie uzyskał wszystkich
wymaganych ustawą z dnia … o timeshare (Dz. U. Nr …, poz. ...) informacji, ale otrzymał je przed
upływem trzech miesięcy od dnia jej zawarcia lub otrzymania, termin odstąpienia od umowy
rozpoczyna bieg w dniu, w którym konsument otrzymał te informacje, i upływa po czternastu
dniach od dnia ich otrzymania. Prawo do odstąpienia od umowy z tej przyczyny wygasa najpóźniej
po upływie trzech miesięcy i czternastu dni od dnia zawarcia lub otrzymania umowy.

Aby wykonać prawo do odstąpienia od umowy, konsument składa przedsiębiorcy oświadczenie o
odstąpieniu od umowy na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji. Oświadczenie o
odstąpieniu od umowy konsument może złożyć na niniejszym formularzu.

Konsument nie ponosi żadnych kosztów związanych z odstąpieniem od umowy.
Odrębne przepisy mogą przewidywać także inne prawa konsumenta, np. prawo do rozwiązania
umowy w przypadku niedostarczenia konsumentowi wszystkich wymaganych w tych przepisach
informacji.

Zakaz żądania lub przyjmowania od konsumenta świadczeń określonych w umowie
Przed upływem terminu do odstąpienia od umowy zakazane jest żądanie lub przyjmowanie od
konsumenta jakichkolwiek świadczeń określonych w umowie. Jeżeli formularz dostarczany jest w
związku z umową pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu
wakacyjnego zakazane jest żądanie lub przyjmowanie od konsumenta jakichkolwiek świadczeń
15


określonych w umowie przed rozwiązaniem umowy lub doprowadzeniem do nabycia lub zbycia
przez konsumenta praw z umowy timeshare lub z umowy o długoterminowy produkt wakacyjny.
Zakaz żądania lub przyjmowania od konsumenta świadczeń obejmuje w szczególności żądanie lub
przyjmowanie zaliczek, pisemnego oświadczenia o uznaniu długu, blokady rachunku bankowego,
gwarancji bankowych lub ubezpieczeniowych.


Oświadczenie o odstąpieniu od umowy

– Do (imię i nazwisko, nazwa lub firma przedsiębiorcy oraz jego adres lub siedziba)*:
– Niniejszym oświadczam/oświadczamy**, że odstępuję/odstępujemy** od umowy:
– Data zawarcia umowy*:
– Nazwisko(-a) konsumenta(-ów)***:
– Adres(-y) konsumenta(-ów)***:
– Podpis(-y) konsumenta(-ów)(wyłącznie w przypadku oświadczenia składanego na piśmie)***:
– Data***:

Objaśnienia:
* Wypełnia przedsiębiorca przed przekazaniem formularza konsumentowi
** Niepotrzebne skreślić
*** Wypełnia konsument w przypadku korzystania z niniejszego formularza w celu odstąpienia od umowy


Potwierdzenie odbioru formularza:
Podpis konsumenta:

07/14rch
16



UZASADNIENIE

1. Wprowadzenie

Potrzeba opracowania projektowanej ustawy wynika z konieczności implementacji dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/122/WE z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony
konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów
o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany (Dz. Urz. UE L
33 z 03.02.2009, str. 10), zwanej dalej „dyrektywą 2008/122”. Dyrektywa 2008/122 zastąpiła
dyrektywę 94/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 1994 r.
w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów odnoszących się
do nabywania praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie (Dz. Urz. UE
L 280 z 29.10.1994, str. 83), zwaną dalej „dyrektywą 94/47”, której wdrożenie zapewniono
ustawą z dnia 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub
pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw
Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U.
Nr 74, poz. 855, z późn. zm.) (dalej jako „ustawa z 2000 r.”).

Timeshare oznacza prawo do korzystania z rzeczy, przede wszystkim nieruchomości
(np. ośrodka turystycznego, hotelu, pensjonatu, apartamentu) w określonych, regularnie
powtarzających się odstępach czasu w każdym roku. Funkcjonalnie timesharing wiąże się
z branżą usług turystycznych (jest najczęściej wykorzystywany w celu nabycia prawa
korzystania z nieruchomości położonych w atrakcyjnych turystycznie miejscowościach).
Korzystanie z miejsca zakwaterowania na zasadach timeshare nie obejmuje przy tym
wielokrotnych rezerwacji miejsca zakwaterowania np. pokoi hotelowych, ani zwykłych umów
najmu (przedmiotem umowy najmu jest bowiem korzystanie o charakterze ciągłym, a nie
korzystanie w okresach wielokrotnych; dostęp do miejsca zakwaterowania na zasadach
timeshare nie wymaga zaś dokonywania rezerwacji – dostęp do usług noclegowych we
wskazanych okresach wynika bowiem dla konsumenta z samego faktu zawarcia umowy
timeshare). Korzystanie z miejsca noclegowego na zasadach timeshare było przedmiotem
regulacji dyrektywy 94/47 i tym samym ustawy z 2001 r., niemniej od przyjęcia ww.
dyrektywy na rynku usług turystycznych wykształciło się wiele nowych produktów,
nieobjętych zakresem jej obowiązywania, takich jak np. oferujące rabaty na usługi noclegowe
kluby wakacyjne (długoterminowe produkty wakacyjne), systemy wymiany umożliwiające
konsumentom wzajemne korzystanie z praw timeshare, czy systemy odsprzedaży,
umożliwiające obrót prawami z umów timeshare. Zasady oferowania przez przedsiębiorców
tego rodzaju produktów uregulowano w nowej dyrektywie 2008/122 – co rodzi potrzebę
uregulowania ww. materii w krajowych przepisach tą dyrektywę wdrażających.

2. Przepisy ogólne

W art. 2 ustawy, w sposób zgodny z art. 2 ust. 1 lit. a dyrektywy 2008/122 zdefiniowano
pojęcie umowy timeshare. Przez umowę timeshare rozumiana będzie umowa, na podstawie
której konsument, za wynagrodzeniem, nabywa od przedsiębiorcy prawo do korzystania, we
więcej niż jednym okresie korzystania, z co najmniej jednego miejsca zakwaterowania,
zawartą na okres dłuższy niż jeden rok. Taka definicja umowy timeshare obejmować będzie
umowy dotyczące kilku miejsc zakwaterowania – w jej zakres wejdą wówczas prawa do
korzystania z miejsca zakwaterowania wybranego z grupy miejsc. W ustawie nie przesądzono
przy tym o charakterze nabywanego prawa, wskazując, że prawo z umowy timeshare może
mieć postać prawa osobistego (w tym wierzytelności) albo użytkowania (art. 23 ust. 1).

Przedmiotem umowy timeshare, zgodnie z proponowaną definicją, ma być miejsce
zakwaterowania – a zatem wszelkiego rodzaju miejsca noclegowe, nie tylko mające charakter
nieruchomości (ustawa z 2000 r. jako przedmiot umowy timeshare wskazywała jedynie na
budynek lub pomieszczenie mieszkalne). Dla jednoznacznego określenia w ustawie, co jest
przedmiotem umowy timeshare, w projektowanej ustawie (w art. 6 pkt 3) zaproponowano
wprowadzenie definicji pojęcia „miejsce zakwaterowania”. Definicja ta będzie obejmowała
zarówno pokoje, budynki i inne pomieszczenia mieszkalne, jak i inne miejsca noclegowe,
w tym znajdujące się na statkach pasażerskich, barkach, w przyczepach kempingowych lub
domkach turystycznych. Umowy, które nie zapewniają dostępu do tak rozumianego miejsca
zakwaterowania (np. wynajem miejsc postojowych dla przyczep kempingowych) nie będą
więc objęte regulacją dotyczącą umów timeshare.

W art. 3 ustawy, analogicznie jak w art. 2 ust. 1 lit. b dyrektywy 2008/122, zdefiniowano
pojęcie umowy o długoterminowy produkt wakacyjny. Przez umowę o długoterminowy

2
produkt wakacyjny rozumiana będzie umowa, na podstawie której konsument za
wynagrodzeniem nabywa od przedsiębiorcy prawo do otrzymywania rabatów, zniżek lub
innych korzyści związanych z zakwaterowaniem, zawartą na okres dłuższy niż jeden rok.
Umowa taka może także przewidywać prawo konsumenta do nabycia usług związanych
z podróżą, w szczególności prawo do skorzystania z miejsca zakwaterowania, prawo do
nabycia usług transportowych lub do nabycia innych usług. Definicja ta obejmuje więc
jedynie umowy, w których prawo jest nabywane odpłatnie. Nie są zatem nią objęte zwykłe
systemy lojalnościowe polegające na udzieleniu zniżek na przyszłe pobyty w hotelach lub
sieci hoteli. Nie będą też stanowić umowy o długoterminowy produkt wakacyjny umowy,
w których głównym świadczeniem przedsiębiorcy nie będzie udzielenie konsumentowi
zniżek, rabatów lub innych korzyści związanych z zakwaterowaniem. Oznacza to, że np. karta
kredytowa nie będzie „długoterminowym produktem wakacyjnym”, nawet jeżeli
przedsiębiorstwo, które ją wydaje, oferuje zniżki w hotelach, a konsument musi uiścić opłatę
za wydanie karty; udzielenie zniżek na usługi turystyczne nie jest bowiem głównym
świadczeniem przedsiębiorcy wydającego kartę kredytową.

W zakres pojęć umowy timeshare i umowy o długoterminowy produkt wakacyjny nie będą
wchodzić umowy zawarte na okres jednego roku lub krótszy. Długoterminowym produktem
wakacyjnym nie będą więc zniżki udzielane na okresy kilkumiesięczne, czy też zniżki
udzielane jednorazowo. Dyrektywa 2008/122 nakazuje przy tym, aby w odniesieniu do
umowy timeshare oraz umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, w celu obliczenia
okresu obowiązywania umów uwzględniać ich każde postanowienie umożliwiające
wydłużenie tego okresu wynikające z dorozumianego odnowienia lub przedłużenia umowy
(art. 2 ust. 2 dyrektywy). Tego rodzaju regulacja ma na celu uniemożliwienie obchodzenia
przez przedsiębiorców przepisów dotyczących czasu trwania umowy timeshare lub umowy
o długoterminowy produkt wakacyjny. W świetle ww. regulacji dyrektywy, dla uznania danej
umowy za spełniającą przesłanki ww. umów miarodajny powinien być bowiem faktyczny
czas jej obowiązywania. Tym samym zawarcie przez przedsiębiorcę z konsumentem umowy
spełniającej cechy umowy timeshare, ale na okres krótszy niż minimalny, w przypadku gdy
umowa taka umożliwia wydłużenie czasu jej obowiązywania, czy to w sposób dorozumiany,
czy też w sposób wyraźny, powinno być traktowane jako zawarcie umowy timeshare.
Podobnie za jednoznaczne z zawarciem umowy timeshare powinno być uznawane faktyczne
wydłużenie czasu trwania umowy, przez umożliwienie konsumentowi dalszego korzystania

3