Rządowy projekt ustawy o nasiennictwie

świadectwa oceny laboratoryjnej. Jeżeli świadectwo oceny laboratoryjnej zostało już wydane,
to świadectwo ISTA wydaje się po anulowaniu świadectwa oceny laboratoryjnej, którego
dokonuje się przez przekreślenie świadectwa i umieszczenie na nim wyrazu „anulowano”.
Przepis ten daje możliwość właścicielowi danej partii materiału siewnego roślin rolniczych
sprzedaży materiału siewnego ze świadectwem ISTA, jeżeli takie są wymogi zakupu danego
materiału. Na terytorium Unii Europejskiej i państw stowarzyszonych obowiązują świadectwa
oceny laboratoryjnej wydawane przez właściwe urzędy państw członkowskich lub ich
akredytowane laboratoria (odpowiednio państw stowarzyszonych), ale swobodny
międzynarodowy obrót odbywa się przede wszystkim zgodnie z przepisami systemów
nasiennych OECD, gdzie dla partii materiału siewnego roślin rolniczych lub warzywnych
wymagane jest świadectwo ISTA.
Tytuł IV obejmuje przepisy dotyczące wydawania upoważnień i akredytacji

w zakresie oceny materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych, jak też kontroli pracy
upoważnionych i akredytowanych kwalifikatorów, upoważnionych i akredytowanych
próbobiorców oraz urzędowych, akredytowanych i samodzielnych laboratoriów. W stosunku
do obowiązującej ustawy wprowadzono przepis stanowiący, że upoważnienia i akredytacje do
oceny polowej, oceny laboratoryjnej i pobierania prób udziela się bezterminowo.
Jednocześnie został wprowadzony obowiązek uczestniczenia przez akredytowane
i upoważnione podmioty w
szkoleniach doskonalących kończących się testem
sprawdzającym zdobytą wiedzę i umiejętności. Urzędowi kwalifikatorzy, urzędowi
próbobiorcy, akredytowani kwalifikatorzy, akredytowani próbobiorcy i analitycy nasienni,
którzy nie odbędą corocznego szkolenia doskonalącego, nie mogą dokonywać oceny lub
pobierać materiału siewnego w tym roku. Dodany został również przepis dotyczący składania
przez podmioty upoważnione i akredytowane oświadczeń o przestrzeganiu przepisów
z zakresu nasiennictwa, zapoznawaniu się ze wszelkimi zmianami tych przepisów oraz
zobowiązania się przez te podmioty do uczestniczenia we wszystkich szkoleniach
organizowanych przez wojewódzkiego inspektora ochrony roślin i nasiennictwa. Przepisy te
mają na celu usprawnienie systemu udzielania upoważnień i akredytacji oraz
zagwarantowanie rzetelnego wykonywania obowiązków przez upoważnione i akredytowane
podmioty. Wprowadzono przepis, zgodnie z którym kwalifikatorzy i próbobiorcy, po
uzyskaniu pierwszego upoważnienia lub akredytacji, pierwszych pięć ocen materiału
siewnego mogą dokonywać z udziałem urzędowego kwalifikatora lub akredytowanego
kwalifikatora, który posiada upoważnienie lub akredytację co najmniej od 2 lat. Dodano
ponadto przepis, zgodnie z którym w przypadku cofnięcia akredytacji, dany podmiot może

16
ponownie ubiegać się o jej uzyskanie po upływie roku od dnia, w którym decyzja o cofnięciu
akredytacji stała się ostateczna. Wydaje się, że okres ten pozwoli na wyeliminowanie
stwierdzonych uchybień, które stały się przyczyną cofnięcia akredytacji. W projektowanych
przepisach w przewiduje się cofnięcie upoważnienia lub akredytacji przewidzianej dla
kwalifikatorów, próbobiorców i laboratoriów. Nie ma zaś bezpośredniego odniesienia do
analityków nasiennych, którzy są pracownikami laboratorium i których zatrudnienie jest
wymagane przy udzielaniu akredytacji i

funkcjonowaniu laboratorium. W przypadku
cofnięcia akredytacji dla laboratorium, analitycy nasienni nie mogą dokonywać w nim oceny.
Uzupełniono przepisy dotyczące kontrolnej oceny polowej dokonywanej przez wojewódzkich
inspektorów o przepis, zgodnie z którym, jeżeli zainteresowany podmiot nie zgadza się
z

wynikami kontrolnej oceny polowej, może zwrócić się do Głównego Inspektora
z wnioskiem o ponowne dokonanie oceny.
Wprowadza się przepis zobowiązujący akredytowane laboratoria do wprowadzania danych
zawartych w świadectwach oceny laboratoryjnej i informacjach o dyskwalifikacji materiału
siewnego do systemu informatycznego udostępnionego przez Inspekcję Ochrony Roślin
i Nasiennictwa.
Tytuł V obejmuje przepisy dotyczące obrotu materiałem siewnym. Został on
podzielony na siedem działów, z których dwa pierwsze dodatkowo zostały podzielone na
rozdziały.
Dział I obejmuje przepisy dotyczące praw i obowiązków podmiotów prowadzących
obrót i składa się z dwóch rozdziałów. Rozdział 1 zawiera przepisy dotyczące rejestracji
podmiotów prowadzących obrót materiałem siewnym.
Po uzgodnieniach społecznych, a przed wysłaniem projektu ustawy w celu
zaopiniowania w zakresie OSR Ministerstwo Gospodarki opracowało projekt ustawy
o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców. Projekt ten (wersja
z marca 2010 r.) wprowadzał zmiany do ustawy z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasiennictwie.
Zmiana ta miała na celu ograniczenie barier administracyjnych przez likwidację rejestru
przedsiębiorców i rejestru rolników oraz wprowadzenie obowiązku zgłoszenia właściwemu
wojewódzkiemu inspektorowi prowadzenia obrotu materiałem siewnym. W trakcie uzgodnień
z Ministrem Gospodarki postanowiono wprowadzić te zmiany w projekcie ustawy i usunąć je
z przygotowywanego w Ministerstwie Gospodarki projektu ustawy o ograniczaniu barier
administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców.

17
Rejestr przedsiębiorców i rejestr rolników zostały zastąpione odpowiednio ewidencją
przedsiębiorców i ewidencją rolników, a wniosek o wpis do rejestru – zgłoszeniem do
ewidencji. Konieczność prowadzenia ewidencji podyktowana jest koniecznością
dostosowania przepisów obowiązującej ustawy do przepisów Unii Europejskiej oraz
zapewnieniem właściwej jakości materiału siewnego dzięki wydajnemu i sprawnemu
systemowi nadzoru nad wytwarzaniem i oceną materiału siewnego oraz kontroli jego jakości
w obrocie. Numer w ewidencji przedsiębiorców, ewidencji rolników i ewidencji dostawców
jest nierozerwalnie związany z numerem partii materiału siewnego wprowadzonego do
obrotu. Numer partii materiału siewnego umożliwia jego kontrolę na każdym etapie
wytwarzania i oceny, a także obrotu. Po wpisie do ewidencji zainteresowany podmiot
otrzymuje zaświadczenie, w którym podaje się numer nadany mu w ewidencji. Wydanie
zaświadczenia nie wymaga wniosku podmiotu (zgodnie z intencją Ministra Gospodarki)
i dlatego nie podlega opłacie skarbowej. W projekcie ustawy wprowadza się ewidencję
dostawców zajmujących się wytwarzaniem i obrotem materiałem szkółkarskim oraz
rozmnożeniowym i nasadzeniowym roślin warzywnych i ozdobnych. Obecnie rejestr
dostawców jest prowadzony na podstawie przepisów ustawy o ochronie roślin, natomiast
pozostałe przepisy dotyczące wytwarzania i oceny ww. materiału znajdują się
w obowiązującej ustawie. Zasadne jest więc, aby przepisy dotyczące ewidencji dostawców
były wprowadzone do projektu ustawy.
Z obowiązku wpisu do ewidencji przedsiębiorców oraz ewidencji dostawców zostały
wyłączone podmioty prowadzące sprzedaż materiału siewnego wyłącznie dla
nieprofesjonalnych odbiorców, ponieważ materiał ten wykorzystywany jest w celach
niezarobkowych, jedynie na potrzeby własne odbiorcy.
Przepisy rozdziału 2 określające obowiązki podmiotów prowadzących obrót, nakładają
na prowadzącego obrót wymóg składania wojewódzkiemu inspektorowi okresowych
pisemnych informacji dotyczących obrotu, w tym informacji o materiale siewnym
przywożonym z państw trzecich. Prowadzący obrót jest obowiązany również do prowadzenia
dokumentacji, która obejmuje wszystkie etapy jego działalności związanej z wytwarzaniem
materiału siewnego.
W przypadku materiału siewnego roślin warzywnych kategorii standard zobowiązuje
się zachowującego odmianę do przechowywania i udostępniania przez 3 lata dokumentacji
dotyczącej wytworzenia partii materiału siewnego, a przez 2 lata próby wzorcowej dla każdej
wytworzonej i wprowadzonej do obrotu partii materiału siewnego. W przypadku materiału

18
rozmnożeniowego i nasadzeniowego roślin ozdobnych dostawca jest obowiązany prowadzić
listę odmian wprowadzanych przez niego do obrotu oraz dysponować opisami odmian
znajdujących się na tej liście.
Dział II obejmuje przepisy dotyczące przygotowania materiału siewnego do obrotu. Są
to przepisy regulujące rodzaje opakowań materiału siewnego, sposoby ich plombowania
i etykietowania.
Rozdział 1 dotyczy materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych, natomiast
rozdział 2 – materiału szkółkarskiego oraz materiału rozmnożeniowego i materiału
nasadzeniowego. Doprecyzowany został przepis dotyczący wystawiania „dokumentu
towarzyszącego” dla materiału siewnego roślin rolniczych niezakwalifikowanego ostatecznie.
Dokument ten ma być wydawany przez wojewódzkiego inspektora. Prowadzący obrót
i dostawcy, którzy składają wniosek o upoważnienie do wypełniania urzędowych etykiet,
zostali obowiązani do dołączenia do tego wniosku oświadczenia o spełnieniu warunków
wymaganych do wykonywania działalności w zakresie etykietowania materiału siewnego,
określonych w przepisach o nasiennictwie.
W dziale III zostały określone rodzaje i kategorie materiału siewnego dopuszczonego
do obrotu.
Wprowadzony został przepis, który określa, że do obrotu dopuszcza się materiał
siewny roślin rolniczych i warzywnych odmian wpisanych do krajowego rejestru,
odpowiednich rejestrów innych państw członkowskich oraz wspólnotowego katalogu lub
rejestru państwa stowarzyszonego.
Doprecyzowano przepis o dopuszczeniu do obrotu materiału siewnego kategorii
elitarny i kategorii kwalifikowany koniczyny łąkowej, który nie spełnia określonych
wymagań w zakresie zdolności kiełkowania. Zdolność kiełkowania nie może być niższa
o 10 punktów procentowych od określonej w wymaganiach szczegółowych.
Określone zostały przepisy dotyczące dopuszczenia do obrotu materiału siewnego
roślin rolniczych i warzywnych w drodze decyzji ministra właściwego do spraw rolnictwa. W
celu uporządkowania systemu składania wniosków o dopuszczenie materiału siewnego do
obrotu i usprawnienia wydawania decyzji w tym zakresie zostało dodane upoważnienie dla
ministra właściwego do spraw rolnictwa do wydania rozporządzenia określającego wzór
wniosku o dopuszczenie materiału siewnego do obrotu, szczegółowe terminy jego składania
oraz warunki i sposób wprowadzania do obrotu materiału siewnego.

19
Wprowadzono przepis o dopuszczeniu do obrotu materiału siewnego odmian
genetycznie zmodyfikowanych, pod warunkiem że modyfikacja wprowadzona
do odmiany jest dopuszczona do obrotu z przeznaczeniem do uprawy na podstawie decyzji
właściwego organu Unii Europejskiej.
Zmiana ta jest konsekwencją dokonanej zmiany dotyczącej możliwości rejestracji
odmian genetycznie zmodyfikowanych. Został wprowadzony przepis upoważniający ministra
właściwego do spraw rolnictwa do określenia, w drodze rozporządzenia, maksymalnego
udziału procentowego genetycznie zmodyfikowanego materiału siewnego w materiale
siewnym odmian konwencjonalnych, w którym zastosowano modyfikacje genetyczne.
W dziale IV zostały wyszczególnione przepisy dotyczące wprowadzania do obrotu
mieszanek dla ochrony środowiska, implementujące przepisy dyrektywy Komisji

2010/60/WE z dnia 30 sierpnia 2010 r. przewidującej pewne odstępstwa dotyczące
wprowadzania do obrotu mieszanek pastewnych materiału siewnego przeznaczonych do
wykorzystania w celu ochrony środowiska naturalnego.
W dziale V zostały wyodrębnione przepisy dotyczące dopuszczenia
do obrotu materiału siewnego odmian roślin rolniczych i warzywnych znajdujących się
w badaniach rejestrowych.
W dziale VI zostały zamieszczone przepisy dotyczące wprowadzania
do obrotu materiału siewnego odmian regionalnych i odmian amatorskich. Zgodnie
z przepisami implementowanej dyrektywy Komisji 2008/62/WE materiał siewny odmiany
regionalnej roślin rolniczych może być wytwarzany i wprowadzany do obrotu w regionie
pochodzenia. W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw rolnictwa może,
w drodze decyzji, wyznaczyć dodatkowy region lub regiony, w których materiał siewny
danej odmiany może być wprowadzany do obrotu (dodatkowy region obrotu). Ilość materiału
siewnego odmiany regionalnej roślin rolniczych, jaka może zostać wprowadzona do obrotu,
będzie określana, w drodze decyzji, przez ministra właściwego do spraw rolnictwa.
Maksymalna ilość materiału siewnego danej odmiany w przypadku rzepaku, jęczmienia,
pszenicy, grochu, słonecznika, kukurydzy i ziemniaka wynosi 0,3 % materiału siewnego
danego gatunku stosowanego rocznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz
odpowiednio 0,5 % dla pozostałych gatunków. W przypadku gdy ilość materiału siewnego
wynikająca z udziału procentowego nie wystarcza na obsianie 100 ha, ilość ta może być
zwiększona tak, aby można było nią obsiać 100 ha. Łączna ilość wprowadzonego do obrotu
materiału siewnego odmian regionalnych roślin rolniczych nie może jednak przekroczyć 10 %

20