Rządowy projekt ustawy o nasiennictwie

3) 10 ha dla cebuli siedmiolatki, szczypiorku, trybuły ogrodowej, selera korzeniowego, selera
naciowego, szparaga, endywii, pietruszki, fasoli wielokwiatowej, rzodkiewki, rabarbaru,
skorzonery, roszponki warzywnej, kukurydzy cukrowej i kukurydzy pękającej.
9. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, terminy składania
wniosków o wyrażenie zgody na wprowadzenie do obrotu materiału siewnego odmian
regionalnych roślin rolniczych i roślin warzywnych, biorąc pod uwagę cechy biologiczne
poszczególnych grup roślin i gatunków.

Art. 110. 1. Materiał siewny odmian regionalnych, po uzyskaniu zgody ministra właściwego
do spraw rolnictwa wydawanej, w drodze decyzji, może być wprowadzany do obrotu
w innym niż region pochodzenia regionie, zwanym dalej „dodatkowym regionem obrotu”,
z tym że gdy dla danej odmiany regionalnej nie został określony dodatkowy region
wytwarzania, materiał tej odmiany może być wprowadzany do obrotu wyłącznie w regionie
pochodzenia.
2. Ilość materiału siewnego odmian regionalnych wprowadzana do obrotu w regionie
pochodzenia oraz w dodatkowym regionie obrotu nie może przekraczać łącznie ilości
materiału określonej w decyzji, o której mowa w art. 109 ust. 1.
3. Zgodę, o której mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek zachowującego odmianę
regionalną.
4. Zgodę, o której mowa w ust. 1, wydaje się, jeżeli dodatkowy region obrotu jest
porównywalny z regionem pochodzenia pod względem siedlisk naturalnych i częściowo
naturalnych dla danej odmiany regionalnej.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres i siedzibę
zachowującego odmianę, z tym że w przypadku gdy zachowującym odmianę jest osoba
fizyczna prowadząca działalność gospodarczą zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej
osoby – miejsce i adres wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce
zamieszkania tej osoby;
2) nazwę rodzaju lub gatunku rośliny uprawnej w języku polskim i nazwę botaniczną;
3) nazwę odmiany regionalnej;
4) wskazanie regionu pochodzenia, którego położenie określa się zgodnie z granicami
jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa;

90
5) wskazanie dodatkowego regionu, którego położenie określa się zgodnie z granicami
jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa, wraz
z uzasadnieniem konieczności określenia tego regionu.
6. W decyzji, o której mowa w ust. 1, określa się w szczególności gatunek i odmianę
regionalną, dodatkowy region obrotu materiałem siewnym tej odmiany, którego położenie
określa się zgodnie z granicami jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału
terytorialnego państwa, oraz okres, w jakim wprowadza się do obrotu materiał siewny tej
odmiany w tym regionie.

Art. 111. 1. Materiał siewny odmian amatorskich jest wprowadzany do obrotu w małych
opakowaniach.
2. Ilość materiału siewnego odmian amatorskich w małych opakowaniach nie może
przekraczać ilości:
1) 250 gramów dla kukurydzy cukrowej, kukurydzy pękającej, szpinaku, bobu, grochu
siewnego cukrowego, grochu siewnego łuskowego, fasoli zwykłej karłowej, fasoli
zwykłej tycznej i fasoli wielokwiatowej;
2) 25 gramów dla cebuli (grupa Cepa, grupa Aggregatum), cebuli siedmiolatki, pora, czosnku
pospolitego, trybuły ogrodowej, buraka ćwikłowego, buraka liściowego, kapusty
pekińskiej, ogórka, dyni olbrzymiej, dyni zwyczajnej, marchwi i sałaty;
3) 5 gramów dla szczypiorku, selera korzeniowego, selera naciowego, szparaga, papryki,
endywii, kawona, melona, karczocha, pomidora, kopru włoskiego, rabarbaru, oberżyny,
cykorii korzeniowej, cykorii liściowej, cykorii sałatowej, jarmużu, kalafiora, kalarepy,
kapusty brukselskiej, kapusty głowiastej białej i kapusty głowiastej czerwonej.

Art. 112. Minister właściwy do spraw rolnictwa przekazuje Komisji Europejskiej informacje
o regionach pochodzenia, dodatkowych regionach wytwarzania materiału siewnego danej
odmiany regionalnej oraz dodatkowych regionach obrotu tym materiałem, a także, na
wniosek Komisji Europejskiej lub właściwych organów państw członkowskich, informacje
dotyczące ilości materiału siewnego odmiany regionalnej, a także materiału siewnego
odmiany amatorskiej wprowadzonej do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Dział VII
Tymczasowe eksperymenty


91
Art. 113. 1. Wojewódzki inspektor, w przypadku gdy z przepisów Unii Europejskiej
wydanych w trybie art. 13a dyrektywy Rady 66/401/EWG, art. 13a dyrektywy Rady
66/402/EWG, art. 19 dyrektywy Rady 2002/54/WE, art. 33 dyrektywy Rady 2002/55/WE,
art. 19 dyrektywy Rady 2002/56/WE lub art. 16 dyrektywy Rady 2002/57/WE wynika
możliwość podjęcia tymczasowego eksperymentu, wykonuje czynności związane
z

tymczasowym eksperymentem, jest organem właściwym w sprawach wydawania
pozwolenia na przeprowadzenie tego eksperymentu, kontroli w zakresie przeprowadzania
eksperymentu i przyjmowania informacji o jego przebiegu.
2. Podmiot zainteresowany udziałem w tymczasowym eksperymencie jest obowiązany:
1) uzyskać pozwolenie na przeprowadzenie eksperymentu;
2) poddać się kontroli w zakresie przeprowadzania eksperymentu;
3) składać informację o przebiegu eksperymentu.

Art. 114. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze rozporządzenia,
tymczasowe eksperymenty, w ramach których może być wytwarzany materiał siewny,
w tym:
1) warunki przeprowadzania tymczasowego eksperymentu lub
2) czas trwania tymczasowego eksperymentu, lub
3) zakres i terminy składania wojewódzkiemu inspektorowi informacji o przebiegu
tymczasowego eksperymentu przez podmiot, który uzyskał pozwolenie na
przeprowadzenie tymczasowego eksperymentu, lub
4) zakres kontroli przeprowadzania tymczasowego eksperymentu, lub
5) dodatkowe informacje umieszczane na etykietach, w które zaopatruje się materiał siewny
wytworzony w ramach tymczasowego eksperymentu
– uwzględniając przepisy Unii Europejskiej dotyczące tymczasowych eksperymentów
wydane na podstawie art. 13a dyrektywy Rady 66/401/EWG, art. 13a dyrektywy Rady
66/402/EWG, art. 19 dyrektywy Rady 2002/54/WE, art. 33 dyrektywy Rady 2002/55/WE,
art. 19 dyrektywy Rady 2002/56/WE lub art. 16 dyrektywy Rady 2002/57/WE oraz
zapewnienie kontroli nad prawidłowym przeprowadzeniem tymczasowych eksperymentów
i materiałem siewnym wytworzonym w ramach tych eksperymentów.

Tytuł VI
Opłaty związane z oceną materiału siewnego


92
Art. 115. 1. Opłacie podlega:
1) dokonanie oceny tożsamości oraz czystości odmianowej materiału siewnego;
2) pobranie urzędowych prób oraz dokonanie oceny polowej i oceny laboratoryjnej
materiału siewnego przez organy Państwowej Inspekcji;
3) dokonanie ponownej oceny polowej i ponownej oceny laboratoryjnej materiału siewnego;
4) udzielenie akredytacji do pobierania prób materiału siewnego;
5) udzielenie akredytacji do dokonywania oceny materiału siewnego;
6) udzielenie upoważnienia do wypełniania etykiet urzędowych;
7) udzielenie zgody na pobieranie prób za pomocą urządzenia do automatycznego
pobierania prób materiału siewnego;
8) przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w art. 75 ust. 1 pkt 3;
9) wydanie świadectwa mieszanki materiału siewnego;
10) wydanie etykiet i plomb urzędowych;
11) wykonywanie czynności w ramach nadzoru nad akredytowanymi podmiotami, o których
mowa w art. 81.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 2, pobiera się również, w przypadku gdy pobranie
urzędowych prób lub dokonanie oceny nie było możliwe z winy wnioskodawcy.
3. Opłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 9 i 10, wnosi się na podstawie rachunku
wystawionego przez wojewódzkiego inspektora, w terminie 14 dni od dnia doręczenia tego
rachunku, przy czym rachunek za dokonanie oceny tożsamości i czystości odmianowej
wystawia się przy pobieraniu próby do tej oceny.
4. Opłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 3 – 7, wnosi się po złożeniu wniosku o:
1) dokonanie ponownej oceny polowej i oceny laboratoryjnej materiału siewnego;
2) udzielenie akredytacji do pobierania prób materiału siewnego;
3) udzielenie akredytacji do dokonywania oceny materiału siewnego;
4) udzielenie upoważnienia do wypełniania etykiet urzędowych;
5) udzielenie zgody na pobieranie prób za pomocą urządzenia do automatycznego
pobierania prób materiału siewnego.
5. Opłatę za przeprowadzenie egzaminu, o której mowa w ust. 1 pkt 8, wnosi się nie później
niż na dzień przed przystąpieniem do egzaminu.
6. Opłatę, o której mowa w ust. 1 pkt 11, wnosi się wnosi się corocznie na podstawie
rachunku wystawionego przez wojewódzkiego inspektora, w terminie do dnia 15 lutego.

Art. 116. 1. Opłaty, o których mowa w art. 115 ust. 1, stanowią dochód budżetu państwa.

93
2. Opłaty, o których mowa w art. 115 ust. 1, są ustalane z uwzględnieniem kosztów
poniesionych na dojazd do plantacji nasiennej lub miejsca pobrania próby, czasu potrzebnego
na dokonanie oceny lub pobranie próby, zużycia materiałów i odczynników stosowanych
przy dokonywaniu oceny lub pobieraniu próby, kosztów przygotowania i przeprowadzenia
egzaminu, kosztów prowadzenia nadzoru nad podmiotami akredytowanymi, a także gatunku,
kategorii oraz grupy roślin i rodzaju dokonywanej oceny.

Art. 117. W razie niewniesienia opłat, o których mowa w art. 115 ust. 1:
1) pkt 1 – nie dokonuje się oceny tożsamości i czystości odmianowej materiału siewnego;
2) pkt 2 – nie wydaje się wyników dokonanych ocen;
3) pkt 3 – nie dokonuje się ponownej oceny materiału siewnego;
4) pkt 4 i 5 – wniosek o udzielenie akredytacji odpowiednio do pobierania prób materiału
siewnego lub dokonywania oceny materiału siewnego pozostawia się bez rozpoznania;
5) pkt 6 – wniosek o upoważnienie do wypełniania etykiet urzędowych pozostawia się bez
rozpoznania;
6) pkt 7 – wniosek o udzielenie zgody na pobieranie prób za pomocą urządzenia do
automatycznego pobierania prób pozostawia się bez rozpoznania;
7) pkt 8 – nie dopuszcza się do przystąpienia do egzaminu;
8) pkt 9 i 10 – nie wydaje się świadectw mieszanki materiału siewnego oraz etykiet i plomb
urzędowych;
9) pkt 11 – wydaje się decyzję o cofnięciu akredytacji.

Art. 118. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób ustalania i wysokość opłat, o których mowa w art. 115 ust. 1,
2) sposób uiszczania opłat, o których mowa w art. 115 ust. 1
– mając na względzie zasady określone w art. 116 ust. 2 oraz ułatwienie terminowego
uiszczania tych opłat.

Tytuł VII
Przywóz materiału siewnego z państw trzecich


94