Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych oraz niektórych innych ustaw

Możliwość wydłużenia terminu na wycofanie się z zapisu stanowi wdrożenie do
polskiego porządku prawnego nowelizacji art. 16(2) dyrektywy 2003/71/WE przez
przepis art. 1(16) dyrektywy 2010/73/UE.
Art. 1 pkt 33
– zmiana art. 53 ma na celu wprowadzenie nowych zasad nadzoru nad ofertami
publicznymi. Przyjęto zasadę, że akcję promocyjną na dużą skalę (publiczną)
można będzie prowadzić wyłącznie w przypadku oferty publicznej (ust. 1 i 2).
Ponadto dopiero złożenie prospektu emisyjnego do KNF w celu jego zatwierdzenia
byłoby momentem uprawniającym do rozpoczęcia akcji promocyjnej tak, aby
zamiar emitenta/sprzedającego odnośnie do prowadzenia oferty publicznej
w nieodległej przyszłości był pewny. Innymi słowy zakazane byłoby publiczne
poszukiwanie inwestorów w przypadku oferty niepublicznej (jest to zasada, która
zastępuje aktualne „proponowanie nabycia”). W przypadku oferty publicznej
prowadzonej bez prospektu emisyjnego emitent/sprzedający byłby zobowiązany
uzyskać zgodę KNF dla treści materiałów promocyjnych, co ma uszczelnić system
nadzoru nad ofertami, w przypadku których KNF nie posiada często
wystarczających informacji w terminie umożliwiającym skuteczne podjęcie działań
nadzorczych (ust. 7). Temu obowiązkowi nie podlegałyby oferty prowadzone na
podstawie prospektu emisyjnego, ponieważ w tych przypadkach KNF może podjąć
stosowne działania już na etapie weryfikacji tego dokumentu. Procedura zgłoszenia
przez KNF żądania wprowadzenia zmian do treści materiałów promocyjnych (ust.
8 i 9) została zaproponowana analogicznie do przepisów regulujących wezwania
(art. 78 ustawy o ofercie),
– w ust. 10 i 13 zostały określone środki nadzoru (dotychczas art. 53 ust. 5 i 7).
Zastosowanie środka polegającego na wstrzymaniu akcji promocyjnej na 10 dni nie
jest zasadne, stąd proponuje się rezygnację z tego środka. Kara pieniężna, o której
mowa w dotychczasowym art. 53 ust. 6, została przeniesiona do katalogu sankcji
administracyjnych w art. 96,
– w ust. 14 (analogicznie do obowiązującego art. 18 ust. 2), zawarto uprawnienia
KNF do podjęcia odpowiednich środków nadzorczych w sytuacjach, gdy
emitent/sprzedający narusza przepisy prawa państwa przyjmującego.

21

Art. 1 pkt 34
W art. 55 pkt 1 rozszerzenie delegacji do wydania aktu wykonawczego jest
konsekwencją wprowadzenia nowego rodzaju memorandum informacyjnego w art. 38b
ust. 1.
Art. 1 pkt 35
Przepis stanowi uwzględnienie zmian wynikających z nowego brzmienia dyrektywy
2004/109/WE, której zmiana została dokonana w art. 2(4) dyrektywy 2010/73/UE
w sprawie zmiany dyrektywy 2003/71/WE.
Art. 1 pkt 36
Przepis art. 65 został uchylony, co stanowi wdrożenie do polskiego porządku prawnego
art. 1(10) dyrektywy 2010/73/UE. W konsekwencji także skreślone zostało odesłanie do
art. 65 w art. 96 ust. 13.
Art. 1 pkt 37
– art. 68 ust. 1 pkt 4 stwarza podstawę prawną do prowadzenia działań nadzorczych
w sytuacjach, gdy istnieją przesłanki (np. informacja pochodząca z rynku) do
zbadania, czy istnieją podstawy do np. wszczęcia postępowania w sprawie
zastosowania środków nadzoru określonych w art. 16 – 17 ustawy. Zmiana
usankcjonuje możliwość zażądania przez Komisję, przede wszystkim od emitenta –
jeszcze przed formalnym wszczęciem ww. postępowań – dokumentów i informacji
w celu dokonania oceny, czy istnieją przesłanki do ich wszczęcia. Dotychczas KNF
mógł zwrócić się o wyjaśnienia i dokumenty, ale wobec braku wyraźnych podstaw
prawnych do takiej czynności (wywodzono ją z ogólnych kompetencji
nadzorczych) mogłyby one zostać zakwestionowane w ramach postępowania
instancyjnego lub nawet na późniejszym etapie, w razie wniesienia skargi do sądu
administracyjnego,
– art. 68 ust. 2 ma na celu dostosowanie do ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych
rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań
finansowych oraz o nadzorze publicznym (Dz. U. Nr 77, poz. 649, z późn. zm.),
– art. 68 ust. 3 ma na celu umożliwienie zastosowania przepisu nie tylko do
informacji okresowych lecz również do informacji bieżących i poufnych, o których
mowa w art. 56 ust. 1 ustawy o ofercie oraz dostosowanie przepisu do ustawy
z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach
22

uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym
(Dz. U. Nr 77, poz. 649, z późn. zm.). Ponadto, projektowany ust. 3 zawiera
propozycję regulacji, zgodnie z którą, w razie powzięcia wątpliwości co do
prawidłowości lub rzetelności informacji bieżących i okresowych oraz poufnych,
przekazanych KNF, lub prawidłowości prowadzenia ksiąg rachunkowych, Komisja
może zlecić podmiotowi uprawnionemu do badania sprawozdań finansowych
wykonanie m.in. czynności rewizji finansowej. W przypadku potwierdzenia się
wątpliwości Komisji emitent zwracałby Komisji koszty zlecenia (ust. 4).
Art. 1 pkt 38
Zmiana w art. 86 ust. 4 jest dostosowaniem do ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych
rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań
finansowych oraz o nadzorze publicznym (Dz. U. Nr 77, poz. 649, z późn. zm.).
Art. 1 pkt 39 i 41
– proponowane zmiany w art. 96 i 99 mają na celu zwiększenie efektywności systemu
nadzoru nad ofertami publicznymi oraz spójności systemu kar administracyjnych
i karnych. Uzupełnione sankcje karne zostały przewidziane w przypadkach
najbardziej poważnych naruszeń prawa związanych z oferowaniem papierów
wartościowych, niezależnie od wcześniej podjętych działań nadzorczych KNF.
Zaproponowane zmiany obejmują:
a) w zakresie pkt 39:
– przeniesienie sankcji pieniężnej (z obecnego art. 53 ust. 6) za naruszenie
przepisów regulujących akcję promocyjną, aby – analogicznie do art. 16 i 17 –
regulacja akcji promocyjnej zawierała wyłącznie środki nadzoru, tj. prewencji
ze strony KNF w celu ochrony inwestorów,
– wprowadzenie znaczącej sankcji administracyjnej za niezastosowanie się do
środka nadzoru Komisji na podstawie art. 16, 17, 18 i 53. Znacząca pod
względem wysokości sankcja administracyjna za niezastosowanie się do tych
środków nadzoru jest elementem dodatkowego wzmocnienia roli KNF w tym
zakresie,
– w art. 96 ust. 3 – możliwość wymierzenia sankcji w przypadku naruszeń
przepisów dotyczących przekazywania informacji okresowych, polegających
na dokonaniu korekty informacji w zakresie i terminie określonym w decyzji.
23

W zaproponowanym przepisie jest mowa o terminie określonym w decyzji, co
umożliwiłoby zarówno wskazywanie w decyzji daty dokonania korekty, jak
również podanie terminu w sposób opisowy (np. w terminie przekazania
raportu kwartalnego, nie później niż 45 dni od zakończenia kwartału roku
obrotowego),
– w art. 96 zmiana ust. 13 i uchylenie ust. 13a wynikają ze zmiany redakcji
art. 10 oraz zmniejszenia obciążenia sankcją administracyjną naruszenia
przepisów o ewidencji papierów wartościowych wyłącznie do nieprzekazania
wymaganego ustawą zawiadomienia,
– b) w zakresie pkt 41:
– wprowadzenie do sankcji karnych przesłanki udostępnienia w sposób
publiczny informacji w celu promowania lub zachęcania do nabycia lub
objęcia papierów wartościowych, które nie są i nie będą przedmiotem oferty
publicznej, w związku ze zmianami w art. 53 polegającymi na wprowadzeniu
zakazu publicznego poszukiwania inwestorów w przypadku oferty
niepublicznej; zaproponowana w związku z tym regulacja w dodawanym do
art. 99 ust. 2a czyni zbędnym przepis ust. 2, który uchyla się,
– podniesienie wysokości kary grzywny, co jest podyktowane położeniem
większego nacisku na prewencyjną funkcję tej kary i koresponduje
z potencjalnymi
korzyściami związanymi z przeprowadzaniem ofert
publicznych z rażącym naruszeniem przepisów ustawy. Podwyższenie
wysokości kary grzywny służy także potrzebie jej sprawiedliwego
różnicowania w zależności od „wielkości” emitenta.
Art. 1 pkt 40
Art. 98 ust. 2 dokonuje implementacji art. 1(6) dyrektywy 2010/73/WE.
Art. 1 pkt 42
Zmiana podyktowana jest koniecznością wprowadzenia sankcji za naruszenie art. 3
ust. 2 ustawy o ofercie. Sankcja została ukształtowana analogicznie do innych
przypadków naruszenia przepisów dotyczących oferty publicznej.
Art. 1 pkt 43 i 44
Zmiany do art. 100, art. 103 i art. 104 związane są ze zmianami w art. 3, art. 38 – 38b
i art. 53.
24

Art. 1 pkt 45
Zaproponowany przepis ma na celu zastąpienie w ustawie o ofercie terminu
„wprowadzający” terminem „sprzedający”. Ze względu na zachodzące zmiany
w praktyce i regulacjach kształtujących publiczny rynek papierów wartościowych
w Polsce termin „wprowadzający” przestał faktycznie odzwierciedlać czynności
dokonywane przez taki podmiot, który ogłasza ofertę sprzedaży posiadanych przez
siebie papierów wartościowych, a więc jest „sprzedającym”. Zmiana stanowi również
wdrożenie do polskiego porządku prawnego, w kontekście publicznego oferowania
papierów wartościowych, angielskiego terminu „offeror” stosowanego w dyrektywie
2003/71/WE, jak i praktyce rynkowej w UE dla określenia podmiotu dokonującego
oferty publicznej innego niż emitent.
Art. 2, art. 3 i art. 5
Zmiany wynikają z konieczności dostosowania przepisów do nowych regulacji
w związku ze zmianą pojęć zawartych w dotychczasowym art. 3 ustawy o ofercie.
Ponadto, w art. 5 w pkt 2 z uwagi na zmiany art. 7 oraz art. 38 – 41 ustawy o ofercie,
skutkujące zmianą katalogu przypadków, w których zamiast udostępnienia
zatwierdzonego przez KNF prospektu emisyjnego wymagane jest udostępnienie
memorandum informacyjnego zatwierdzonego lub niezatwierdzonego przez KNF,
zmodyfikowano art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach
inwestycyjnych, w zakresie, w jakim odsyła on do art. 39 ust. 1 ustawy o ofercie.
Zmiana polega na zastąpieniu tego odesłania ogólnym odesłaniem do przepisów
rozdziału 2 ustawy o ofercie, analogicznie jak w przypadku odwołania się do
ustanowionych przez ustawę o ofercie zasad zatwierdzania prospektu emisyjnego czy
memorandum informacyjnego, co pozwoli uniknąć konieczności dalszych zmian
art. 118 ust. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych w związku ze zmianą art. 7 ustawy
o ofercie.
Zmiana ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, zawarta w art. 5
w pkt 3 ma na celu usunięcie wątpliwości prawnych związanych z funkcjonowaniem
art. 5a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (który
zezwala na rejestrację w KDPW papierów wartościowych, które zgodnie z odrębnymi
przepisami nie mają formy dokumentu) w odniesieniu do certyfikatów inwestycyjnych
niemających formy dokumentów emitowanych przez niepubliczne fundusze
inwestycyjne zamknięte. Analogiczne rozwiązania obowiązują już w regulacjach
25