Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw

– 15 – 
Art. 12. W ustawie z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz. U. 
Nr 174, poz. 1039, z późn. zm.10)) wprowadza się następujące zmiany: 
1) 
w art. 3 pkt 3 otrzymuje brzmienie: 
„3)  obywatelach państw członkowskich Unii Europejskiej – należy przez to rozumieć 
obywateli  państw  członkowskich  Unii  Europejskiej,  państw  członkowskich 
Europejskiego  Porozumienia  o  Wolnym  Handlu  (EFTA)  –  stron  umowy 
o Europejskim Obszarze Gospodarczym, Konfederacji Szwajcarskiej, a także: 
a) 
członków ich rodzin w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 lipca 2006 r. 
o wjeździe  na  terytorium  Rzeczypospolitej  Polskiej,  pobycie  oraz  wyjeździe 
z tego  terytorium  obywateli  państw  członkowskich  Unii  Europejskiej 
i członków ich rodzin (Dz. U. Nr 144, poz. 1043, z późn. zm.4)), 
b) 
obywateli  państw  trzecich  posiadających  zezwolenie  na  pobyt  rezydenta 
długoterminowego Unii Europejskiej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 
12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. poz. 1650), 
c) 
obywateli  państw  trzecich  posiadających  zezwolenie  na  pobyt  czasowy 
udzielone  w  związku z okolicznością, o  której mowa w  art.  159 ust.  1 pkt 1 
lit. c lub d ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, 
d) 
obywateli państw trzecich, którym w Rzeczypospolitej Polskiej nadano status 
uchodźcy lub którym udzielono ochrony uzupełniającej;”; 
2) 
w art. 24 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu: 
„1a. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do cudzoziemca posiadającego zezwolenie na 
pobyt  czasowy  udzielone  w  związku  z  okolicznością,  o  której  mowa  w  art.  159  ust.  1 
pkt 1 lit. c lub d ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, oraz cudzoziemca, 
któremu  w  Rzeczypospolitej  Polskiej  nadano  status  uchodźcy  lub  któremu  udzielono 
ochrony uzupełniającej.”. 
Art. 13.  W  ustawie  z  dnia  12  grudnia  2013  r.  o  cudzoziemcach  (Dz.  U.  poz.  1650) 
w art. 165 dodaje się ust. 4 w brzmieniu: 
„4.  Do  odmowy  udzielenia  zezwolenia  na  pobyt  czasowy  w  celu  połączenia  się 
z rodziną  nie  stosuje  się  przepisu  art.  100  ust.  1  pkt  9,  w  przypadku  członka  rodziny 
cudzoziemca, o którym mowa w art. 159 ust. 1 pkt 1 lit. c lub d, jeżeli rodzina istniała 
już w kraju pochodzenia cudzoziemca, a członek jego rodziny przebywał na terytorium 
                                                 
10)  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Źz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1707, z 2012 r. poz. 1456 
oraz z 2013 r. poz. 940, 1245, 1287, 1645 i 1650. 
 
– 16 – 
Rzeczypospolitej  Polskiej  w  dniu  złożenia  wniosku  o  nadanie  statusu  uchodźcy  przez 
tego cudzoziemca.”. 
Art. 14.  Do  świadczeń  opieki  zdrowotnej  finansowanych  ze  środków  publicznych, 
udzielanych  przed  dniem  wejścia  w  życie  niniejszej  ustawy,  mają  zastosowanie  przepisy 
dotychczasowe. 
Art. 15. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
03/05rch 
UZASADNIENIE 
 
Projekt  ustawy  o  zmianie  ustawy  o  udzielaniu  cudzoziemcom  ochrony  na  terytorium 
Rzeczypospolitej  Polskiej  oraz  niektórych  innych  ustaw,  zwany  dalej  „projektem 
ustawy”,  został  opracowany  w  związku  z  koniecznością  wdrożenia  do  polskiego 
porządku  prawnego  przepisów  dyrektywy  Parlamentu  źuropejskiego  i  Rady 
2011/95/Uź  z  dnia  13  grudnia  2011  r.  w  sprawie  norm  dotyczących  kwalifikowania 
obywateli  państw  trzecich  lub  bezpaństwowców  jako  beneficjentów  ochrony 
międzynarodowej,  jednolitego  statusu  uchodźców  lub  osób  kwalifikujących  się  do 
otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony (Źz. Urz. Uź L 337 
z  20.12.2011,  str.  9),  zwanej  dalej  „dyrektywą  2011/95/Uź”.  Zgodnie  z  art.  39  ww. 
dyrektywy  państwa  członkowskie  Unii  źuropejskiej  obowiązane  były  wprowadzić  do 
prawa krajowego wynikające z niej unormowania w terminie do dnia 21 grudnia 2013 r. 
Przepisy  dyrektywy  2011/95/Uź  są  wdrażane  do  polskiego  porządku  prawnego 
w dopuszczalnym, minimalnym zakresie. 
Celem  projektowanej  ustawy  jest  uzyskanie  pełnej  harmonizacji  przepisów  prawa 
krajowego  z  przepisami  państw  członkowskich  Unii  źuropejskiej  w  zakresie  norm 
dotyczących  kwalifikowania  obywateli  państw  trzecich  lub  bezpaństwowców  jako 
beneficjentów  ochrony  międzynarodowej,  jednolitego  statusu  uchodźców  lub  osób 
kwalifikujących  się  do  otrzymania  ochrony  uzupełniającej  oraz  zakresu  udzielanej 
ochrony.  
Wdrożenie  przepisów  dyrektywy  2011/95/Uź  powoduje  konieczność  wprowadzenia 
zmian  w  ustawie  z  dnia  13  czerwca  2003  r.  o  udzielaniu  cudzoziemcom  ochrony  na 
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Źz. U. z 2012 r. poz. 680), zwanej dalej „ustawą 
o udzielaniu cudzoziemcom ochrony”, a także w innych ustawach, regulujących różne 
sfery  życia  cudzoziemców,  a  odwołujących  się  do  instytucji  określonych  w  ustawie 
o udzielaniu cudzoziemcom ochrony, bądź odsyłających wprost do tej ustawy.  
Art.  1  projektu  ustawy  wprowadza  zmiany  w  ustawie  o  udzielaniu  cudzoziemcom 
ochrony.  
W  celu  pełnej  transpozycji  do  polskiego  porządku  prawnego  art.  2  lit.  j  tiret  trzecie 
dyrektywy 2011/95/Uź zmieniono definicję „małoletniego bez opieki” zawartą w art. 2 
pkt 9a ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony. Art. 2 lit. j tiret trzecie dyrektywy 
2011/95/Uź stanowi, iż członkiem rodziny beneficjenta ochrony międzynarodowej jest 
ojciec, matka lub inny dorosły odpowiedzialny za beneficjenta z mocy prawa danego 
państwa  członkowskiego  lub  z  mocy  stosowanej  w  danym  państwie  członkowskim 
praktyki, jeżeli beneficjent jest małoletni i nie pozostaje w związku małżeńskim. Należy 
jednak  zauważyć,  że  w  Rzeczypospolitej  Polskiej  zwyczaj  nie  jest  źródłem  prawa. 
W związku z powyższym w projekcie wprowadzono zmianę w definicji „małoletniego 
bez  opieki”  poprzez  zamianę  wyrażenia:  „…  odpowiedzialnych  za  niego  zgodnie 
z prawem  lub  zwyczajem”  na  wyrażenie:  „…  odpowiedzialnych  za  niego  zgodnie 
z prawem obowiązującym w Rzeczypospolitej Polskiej”.  
W  art.  14  w  ust.  1  w  pkt  5  ustawy  o  udzielaniu  cudzoziemcom  ochrony  dokonano 
zmiany w taki sposób, aby z brzmienia tego przepisu  wynikało, że  w definicji grupy 
społecznej jest mowa o „przeszłości” jej członków, a nie o „pochodzeniu”.  
Zgodnie z projektem, uszczegółowieniu uległa treść art. 16 ust. 2 dotyczącego sytuacji, 
w których ochrona przed prześladowaniem lub ryzykiem doznania poważnej krzywdy 
uznawana  jest  za  zapewnioną.  Zgodnie  z  obecnym  brzmieniem  art.  16  ust.  2  ustawy 
o udzielaniu  cudzoziemcom  ochrony,  ochrona  przed  prześladowaniem  lub  ryzykiem 
doznania  poważnej  krzywdy  jest  zapewniona,  gdy  podmioty,  o  których  jest  mowa 
w niniejszym 
artykule, 
podejmują  niezbędne  środki  w  celu  zapobieżenia 
prześladowaniom  lub  poważnej  krzywdzie,  w  szczególności  przez  zapewnienie 
skutecznego systemu prawnego w zakresie rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania 
czynów stanowiących prześladowania lub poważną krzywdę oraz karania za takie czyny 
i gdy zapewniają osobom prześladowanym lub doznającym poważnej krzywdy dostęp 
do  takiej  ochrony.  Natomiast  w  myśl  zmian  wprowadzonych  w  treści  art.  7  ust.  2 
dyrektywy  2011/95/Uź,  dyspozycję  art.  16  ust.  2  uzupełniono  o  sformułowanie,  iż 
przedmiotowa  ochrona  musi  być  skuteczna  oraz  trwała.  Ponadto  z  art.  7  ust.  1 
dyrektywy  2011/95/Uź  wynika  wprost,  że  podmioty  zapewniające  ochronę  przed 
prześladowaniem  lub  ryzkiem  doznania  poważnej  krzywdy  powinny  chcieć  i  móc 
zapewnić  taką  ochronę.  W  celu  zapewnienia  zgodności  z  tym  przepisem  dyrektywy 
2011/95/UE dokonano odpowiedniego zredagowania brzmienia art. 16 ust. 2.  
Źyspozycję  art.  18  ust.  1  ustawy  o  udzielaniu  cudzoziemcom  ochrony,  traktującego 
o alternatywie  ucieczki  wewnętrznej,  dostosowano  do  zmian  wprowadzonych  w  art.  8 
2 
 
ust.  1  dyrektywy  2011/95/UE.  W  tym  celu  zawarte  w  art.  18  w  ust.  1  ustawy 
o udzielaniu  cudzoziemcom  ochrony  sformułowanie,  w  myśl  którego  alternatywa 
ucieczki  wewnętrznej  istnieje  w  sytuacji,  gdy  cudzoziemiec  bez  przeszkód  może 
zamieszkać  w  tej  części  kraju  pochodzenia,  w  której  nie  zachodzą  okoliczności 
uzasadniające  jego  obawę  przed  prześladowaniem  lub  ryzykiem  doznania  poważnej 
krzywdy, rozszerzono w projekcie ustawy o istnienie uzasadnionego przypuszczenia, że 
cudzoziemiec  będzie  mógł  bezpiecznie  i  legalnie  pojechać  oraz  zamieszkać  we 
wspomnianej części terytorium.  
W  art.  22  dodany  został  ust.  2a  w  celu  pełnej  transpozycji  art.  16  ust.  3  dyrektywy 
2011/95/Uź.  W myśl  tego  przepisu  dyrektywy  art.  16  ust.  1  nie  ma  zastosowania  do 
beneficjentów  ochrony  uzupełniającej,  którzy  mogą  powołać  się  na  poważne  powody 
związane  z  poprzednio  doznaną  krzywdą,  uzasadniające  jego  odmowę  skorzystania 
z ochrony państwa, którego obywatelstwo posiada, lub w przypadku bezpaństwowca – 
z ochrony państwa jego poprzedniego miejsca zwykłego pobytu.  
W  art.  37  w  ust.  1  w  pkt  1  ustawy  o  udzielaniu  cudzoziemcom  ochrony  dokonano 
zmiany w taki sposób, aby z brzmienia tego przepisu wynikało, że wnioskodawca jest 
zobowiązany przedstawić informacje niezbędne do ustalenia stanu faktycznego sprawy, 
a w szczególności dotyczące m.in. jego przeszłych doświadczeń.  
Transpozycja  do  polskiego  porządku  prawnego  art.  4  ust.  5  dyrektywy  2011/95/Uź 
została  dokonana  poprzez  dodanie  art.  37a  w  ustawie  o  udzielaniu  cudzoziemcom 
ochrony.  Przepis  ten  określa  szczegółowe  warunki,  od  których  uzależnione  jest 
uwzględnienie  wniosku  o  nadanie  statusu  uchodźcy,  w  przypadku  gdy  oświadczenia 
wnioskodawcy nie zostały poparte żadnymi dowodami. 
Dodanie  art.  43a  w  ustawie  o  udzielaniu  cudzoziemcom  ochrony  ma  z  kolei  na  celu 
wdrożenie  do  polskiego  porządku  prawnego  art.  4  ust.  3  dyrektywy  2011/95/Uź. 
Art. 43a  wskazuje  przesłanki,  jakie  organ  powinien  wziąć  pod  uwagę,  rozpatrując 
wniosek o nadanie statusu uchodźcy. 
W  art.  89d  ustawy  o  udzielaniu  cudzoziemcom  ochrony  dodano  zastrzeżenie,  że 
informacja  udzielona  cudzoziemcowi,  któremu  nadano  status  uchodźcy  lub  udzielono 
ochrony  uzupełniającej,  dotycząca  jego  praw  i  obowiązków,  powinna  zostać 
sporządzona  w  języku,  który  jest  dla  niego  zrozumiały.  Jest  to  zgodne  z  art.  22 
dyrektywy 2011/95/UE.  
3