Poselski projekt ustawy o Narodowym Programie Zatrudnienia

Projekt ustawy Narodowym Programie Zatrudnienia nie jest projektem
ustawy wykonującej prawo Unii Europejskiej w rozumieniu art. 95a regulaminu
Sejmu.



Dyrektor Biura Analiz Sejmowych

Zbigniew Wrona





























2
Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość

Warszawa, 3 lutego 2013 r.

Mariusz Błaszczak
Poseł na Sejm RP
Klubu Parlamentarnego
Prawo i Sprawiedliwość


Szanowna Pani
Ewa Kopacz
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej


Na podstawie art. 36 ust. 1a Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej (M.P.2012.32 z późn. zm.), w imieniu wnioskodawców zgłaszam
autopoprawkę do projektu ustawy:

- o Narodowym Programie Zatrudnienia.



Mariusz Błaszczak



Poseł na Sejm RP




Autopoprawka do projektu ustawy
z dnia ….. 2013 r.
o Narodowym Programie Zatrudnienia

W poselskim projekcie ustawy o Narodowym Programie Zatrudnienia wprowadza
się następujące zmiany:
1. Nazwa działu II otrzymuje brzmienie:

„PREFERENCJE DLA PRACODAWCÓW TWORZ CYCH NOWE MIEJSCA PRACY
ORAZ PREFERENCJE DLA LUDZI MŁODYCH”;

2. Punkt 5 uzasadnienia dotyczący pomocy publicznej otrzymuje brzmienie:
„5. Wymogi UE dotyczące pomocy publicznej

Zasadą określoną w art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej1 jest
generalny zakaz udzielania przez Państwa Członkowskie lub przy użyciu zasobów
państwowych pomocy publicznej w jakiejkolwiek formie. Aby można było mówić o pomocy
publicznej, zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE, muszą być spełnione następujące przesłanki: po
pierwsze, musi mieć miejsce interwencja państwa lub interwencja przy użyciu zasobów
państwowych, po drugie, musi istnieć możliwość, że interwencja wpłynie na wymianę
handlową między państwami członkowskimi, po trzecie, konieczne jest, aby przyznawała
ona beneficjentom korzyści poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub
sprzyjanie produkcji niektórych towarów, po czwarte, musi ona zakłócać konkurencję lub
grozić jej zakłóceniem.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Europejskiego Trybunały Sprawiedliwości
(Trybunału Sprawiedliwości UE), pojęcie „pomocy państwowej” jest szersze aniżeli pojęcia
dotacji i subwencji, ponieważ obejmuje nie tylko rzeczywiste świadczenia, takie jak same
subwencje, ale również środki, które w różnej formie zmniejszają obciążenia, na które zwykle
narażony jest budżet przedsiębiorstwa i które w ten sposób, nie będąc subwencjami w ścisłym

1Dz. Urz. UE C 115/47 z 9.05.2008 r., wersja skonsolidowana Dz.Urz.UE C 83/49 z 30marca 2010 r.
zwany dalej: „TFUE”.

tego słowa znaczeniu, mają ten sam charakter i identyczne skutki2. Pomoc państwa w
rozumieniu art. 107 TFUE stanowi więc także środek, w drodze którego władze państwowe
przyznają pewnym przedsiębiorstwom zwolnienie podatkowe. rodek ten nie jest wprawdzie
związany z przeniesieniem zasobów państwowych, niemniej stawia beneficjentów w
korzystniejszej sytuacji finansowej względem innych podatników; stanowi więc pomoc
państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE3. Podobnie pomoc państwa może stanowić środek
przyznający pewnym przedsiębiorstwom obniżkę podatku lub odroczenie terminu zapłaty
normalnie należnego podatku.
Z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości4 wynika także, iż pomoc
publiczna przyznana przedsiębiorstwu, które świadczy jedynie usługi na rynku lokalnym lub
regionalnym, może mieć wpływ na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.
Uznaje się bowiem, iż przyznanie pomocy publicznej takiemu przedsiębiorcy zmniejsza
szanse na świadczenie tych usług na tym terenie przez przedsiębiorstwa mające siedzibę
w innym Państwie Członkowskim. Ponadto za pomoc uznaje się interwencje, które
niezależnie od ich formy mogą uprzywilejowywać przedsiębiorstwa w sposób bezpośredni
lub pośredni5 oraz które mogą zostać uznane za korzyści, jakiej przedsiębiorstwo będące
beneficjentem nie uzyskałoby w normalnych warunkach rynkowych6.
Za pomoc państwa, podlegającą ograniczeniom wynikającym z art. 107 i nast. TFUE,
ETS nie uznał natomiast interwencji polegającej na przyznaniu przez państwo
rekompensat stanowiących świadczenia wzajemne za świadczenia przedsiębiorstw
będących beneficjentami w celu wykonania zobowiązań do świadczenia usług
publicznych7. Aby jednak w konkretnym przypadku można było uniknąć zakwalifikowania
takiej pomocy jako pomocy państwa, muszą być spełnione następujące przesłanki:
1) przedsiębiorstwo powinno być rzeczywiście obciążone wykonywaniem zobowiązań do
świadczenia usług publicznych, a zobowiązania te powinny być jasno określone,
2) wysokość rekompensaty powinna zostać ustalona w obiektywny i przejrzysty sposób, tak aby nie
powodowała ona powstania dodatkowej korzyści ekonomicznej, która mogłaby powodować

2Wyroki ETS z dnia 8 listopada 2001 r. w sprawie C-143/99 Adria-WienbPipeline i
Wieterdorfer&PeggauerZementwerke oraz z dnia 15 lipca 2004 r. w sprawie C-501/00 Hiszpania
przeciwko Komisji.
3Wyrok ETS z dnia 15 marca 1994 r. w sprawie C-387/92 BancoExterior de España.
4Wyrok ETS z dnia 13 lipca 1988 r. w sprawie 102/87 Francja przeciwko Komisji, wyrok ETS z dnia 21
marca 1991 r. w sprawie C-305/89 Włochy przeciwko Komisji, wyrok ETS z dnia 24 lipca 2003 r. w
sprawie C-280/00.
5 Wyrok ETS z dnia 15 lipca 1964 r. w sprawie 6/64 Costa.
6 Wyrok ETS z dnia 11 lipca 1999 r. w sprawie C-342/96 Hiszpania przeciwko Komisji, wyrok ETS z
dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie C-342/96 Hiszpania przeciwko Komisji.
7 Wyrok ETS z dnia 7 lutego 1985 r. w sprawie 240/83 ADBHU oraz wyrok ETS z dnia 22 listopada
2001 r. w sprawie C-53/00 Ferring.

uprzywilejowanie przedsiębiorstwa będącego beneficjentem względem przedsiębiorstw z nim
konkurujących,
3) rekompensata nie może przekraczać kwoty niezbędnej do pokrycia całości lub części kosztów
poniesionych w celu wykonywania zobowiązań do świadczenia usług publicznych, przy
uwzględnieniu związanych z nimi przychodów oraz rozsądnego zysku z tytułu wypełniania tych
zobowiązań,
4) wybór przedsiębiorstwa, któremu ma zostać powierzone wykonywanie zobowiązań do
świadczenia usług publicznych, nie został w danym przypadku dokonany w ramach procedury
udzielania zamówień publicznych, pozwalającej na wyłonienie kandydata zdolnego do
świadczenia tych usług po najniższym koszcie dla społeczności. Poziom koniecznej rekompensaty
powinien być ustalony na podstawie analizy kosztów, jakie przeciętne przedsiębiorstwo,
prawidłowo zarządzane i wyposażone w środki odpowiednio do tego, by móc uczynić zadość
wymogom stawianym usługom publicznym, poniosłoby na wykonanie takich zobowiązań, przy
uwzględnieniu związanych z nimi przychodów oraz rozsądnego zysku osiąganego przy
wypełnianiu tych zobowiązań.
Zakaz udzielania pomocy publicznej nie jest jednak bezwzględny, a przepisy
Traktatu przewidują wyjątki od tej zasady. Zgodnie z art. 107 ust. 3 TFUE za zgodne
z rynkiem wewnętrznym może zostać uznana:
1) pomoc przeznaczona na sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu regionów, w których poziom
życia jest nienormalnie niski lub regionów, w których istnieje poważny stan
niedostatecznego zatrudnienia,
2) pomoc przeznaczona na wpieranie realizacji ważnych projektów stanowiących przedmiot
wspólnego europejskiego zainteresowania lub mająca na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom
w gospodarce Państwa Członkowskiego,
3) pomoc przeznaczona na ułatwienie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych
regionów gospodarczych, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie
sprzecznym ze wspólnym interesem,
4) pomoc przeznaczona na wspieranie kultury i zachowanie dziedzictwa kulturowego, o ile nie
zmienia warunków wymiany handlowej i konkurencji we Wspólnocie w zakresie sprzecznym ze
wspólnym interesem,
5) inne kategorie pomocy, jakie Rada może określić decyzją, podjęta większością
kwalifikowaną, na wniosek Komisji.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia 360/2012 pomoc spełniająca warunki
przewidziane w rozporządzeniu jest zwolniona z wymogu zgłoszenia Komisji przewidzianego
w art. 108 ust. 3 Traktatu. Projekt ustawy – w zakresie przewidzianej w nim pomocy de
minimis – jest programem pomocowym w rozumieniu art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 kwietnia