Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw

– 40 –
11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, żołnierzom rezerwy
uprawnionym do tych dodatków przysługuje tylko jeden wyższy dodatek.”.
Art. 4. W ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66, z późn. zm.) wprowadza się
następujące zmiany:
1)
w art. 5:
a)
ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Podstawę wymiaru emerytury lub renty inwalidzkiej stanowi uposażenie
należne żołnierzowi zawodowemu w ostatnim miesiącu pełnienia zawodowej
służby wojskowej, z zastrzeżeniem ust. 1a–3 oraz art. 32b.”,
b)
po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Podstawę wymiaru emerytury lub renty inwalidzkiej w przypadku
żołnierzy, którzy nie otrzymują uposażenia, o którym mowa w ust. 1, albo
otrzymują je w niepełnej wysokości stanowi pełna kwota uposażenia należnego
żołnierzowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym z uwzględnieniem
zmian mających wpływ na prawo do uposażenia lub jego wysokości powstałych
w okresie, w którym żołnierz otrzymywał uposażenie lub otrzymywał je
w niepełnej wysokości.”;
2)
w art. 18f ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury nie stosuje się przepisu art. 80 ust. 9
ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.”;
3)
w art. 32b ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. W przypadku ponownego powołania emeryta do zawodowej służby wojskowej
i pełnienia tej służby nieprzerwanie przez okres co najmniej 12 miesięcy, na wniosek
emeryta ustala się nową podstawę wymiaru emerytury, w sposób określony
odpowiednio w art. 5 ust. 1 i 1a albo w art. 18f.”.
Art. 5. Sprawy wszczęte, lecz niezakończone ostateczną decyzją przed dniem wejścia
w życie ustawy, prowadzi się według przepisów dotychczasowych.

8) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1264
i Nr 191, poz. 1954, z 2005 r. Nr 10, poz. 65 i Nr 130, poz. 1085, z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i 711, z 2007 r.
Nr 82, poz. 559, z 2008 r. Nr 208, poz. 1308, z 2009 r. Nr 24, poz. 145, Nr 79, poz. 669, Nr 95, poz. 785
i Nr 161, poz. 1278, z 2010 r. Nr 27, poz. 141, Nr 36, poz. 204, Nr 113, poz. 745 i Nr 167, poz. 1130 oraz
z 2012 r. poz. 664 i 1529.
– 41 –
Art. 6. 1. Oficera zawodowego, który w dniu wejścia w życie ustawy spełniał według
dotychczasowych przepisów wymagania do zajmowania stanowiska służbowego
o określonym stopniu etatowym, uważa się za spełniającego warunki do wyznaczenia na to
samo lub równorzędne stanowisko służbowe.
2. Rektorzy uczelni wojskowych, za zgodą Ministra Obrony Narodowej, wobec
słuchaczy uczelni, którzy rozpoczęli studia przed dniem wejścia w życie ustawy, dostosują
odpowiednio program nauczania oraz okres nauki do spełnienia wymogu określonego
w art. 11 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą,
w przypadku gdy obowiązujący w tych szkołach program nauczania nie przewidywał
uzyskania przez nich tytułu zawodowego magistra (równorzędnego).
3. Absolwentów uczelni wojskowych, którzy rozpoczęli studia przed dniem wejścia
w życie ustawy, w przypadku gdy obowiązujący w tych szkołach program nauczania nie
przewidywał uzyskania przez nich tytułu zawodowego magistra (równorzędnego), mianuje
się na stopień wojskowy podporucznika (podporucznika marynarki) i wyznacza na
stanowisko służbowe mimo niespełniania wymogów w zakresie wykształcenia.
Art. 7. 1. Podoficera zawodowego, który w dniu wejścia w życie ustawy zajmuje
stanowisko służbowe zaszeregowane do niższego stopnia etatowego niż posiadany przez
niego stopień wojskowy, można wyznaczyć na stanowisko służbowe:
1)
zaszeregowane do stopnia wojskowego odpowiadającego posiadanemu stopniowi
wojskowemu;
2)
zaszeregowane do bezpośrednio wyższego stopnia wojskowego od posiadanego stopnia
wojskowego, jeżeli od mianowania na stopień wojskowy minęły co najmniej trzy lata
oraz posiada on ogólną ocenę bardzo dobrą w ostatniej opinii służbowej;
3)
równorzędne z dotychczas zajmowanym stanowiskiem służbowym zaszeregowane do
najwyższego stopnia w ramach podoficerów młodszych, podoficerów i podoficerów
starszych, w przypadku braku możliwości wyznaczenia na stanowisko w sposób
określony w pkt 1 i 2.
2. W przypadku, o których mowa w ust. 1 pkt 3, zgoda żołnierza nie jest wymagana.
Art. 8. Podoficera zawodowego i szeregowego zawodowego, którzy w dniu wejścia
w życie niniejszej ustawy posiadali ogólną ocenę bardzo dobrą w ostatniej opinii służbowej
i nie byli opiniowani na zasadach określonych w ustawie, o której mowa w art. 1, uważa się
– 42 –
za spełniających wymagania określone w art. 29 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą.
Art. 9. Żołnierz zawodowy, który do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy spełniał
warunki uprawniające do przywrócenia dodatku uzasadnionego szczególnymi warunkami lub
właściwościami pełnienia służby, otrzymuje ten dodatek w ostatnim miesiącu pełnienia
zawodowej służby wojskowej na zasadach obowiązujących do dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy. W razie zbiegu uprawnień do tego dodatku i do dodatku specjalnego, żołnierzowi
przyznaje się tylko jeden wyższy dodatek.
Art. 10. 1. Podoficera zawodowego posiadającego stopień wojskowy zachowany na
podstawie art. 179 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym,
z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy mianuje się:
1)
starszego plutonowego (starszego bosmanmata) – na stopień sierżanta (bosmana);
2)
sierżanta sztabowego (bosmana sztabowego), starszego sierżanta sztabowego (starszego
bosmana sztabowego) – na stopień młodszego chorążego (młodszego chorążego
marynarki);
3)
młodszego chorążego sztabowego (młodszego chorążego sztabowego marynarki)
i chorążego sztabowego (chorążego sztabowego marynarki) – na stopień wojskowy
starszego chorążego sztabowego (starszego chorążego sztabowego marynarki wojennej).
2. Rozkaz o mianowaniu podoficera, o którym mowa w ust. 1, wydaje dyrektor
departamentu Ministerstwa Obrony Narodowej właściwego do spraw kadr.
Art. 11. 1. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 5a ust. 7,
art. 24 ust. 8, art. 26 ust. 18, art. 46 ust. 1, art. 50 ust. 3, art. 55 ust. 1, art. 64 ust. 1, art. 66
ust. 2 i 3, art. 68 ust. 8 i 9, art. 80 ust. 6 i 7, art. 83 ust. 6, art. 84 ust. 3, art. 86 ust. 15, art. 87
ust. 6, art. 91 ust. 4, art. 120 ust. 7, art. 123 ust. 4 oraz art. 137 ust. 1 ustawy, o której mowa
w art. 1, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na
podstawie art. 5a ust. 7, art. 24 ust. 8, art. 26 ust. 18, art. 46 ust. 1, art. 55 ust. 1, art. 64 ust. 1,
art. 68 ust. 8, art. 80 ust. 10 i 11, art. 83 ust. 6, art. 84 ust. 3, art. 86 ust. 15, art. 87 ust. 6,
art. 91 ust. 4, art. 120 ust. 7, art. 123 ust. 4, art. 137 ust. 1, art. 137a ust. 4, art. 137b ust. 4 i 6
oraz art. 137c ust. 6 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą,
nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
2. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 5 ust. 8 i 9 ustawy,
o której mowa w art. 1, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych
– 43 –
wydanych na podstawie art. 5 ust. 8 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym
niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez 18 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
Art. 12. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem
art. 1 pkt 1 lit. a, pkt 4 lit. a tiret pierwsze – tiret trzecie, pkt 8, pkt 9 lit. b, pkt 20, pkt 22 lit. a,
pkt 24, art. 2 i art. 7 ust. 1 pkt 3, które wchodzą w życie po upływie sześciu miesięcy od dnia
ogłoszenia.












































03/66rch
UZASADNIENIE

I. Potrzeba i cel uchwalenia projektowanej ustawy
Funkcjonujące przepisy ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 593, z późn. zm.), zwanej dalej
„wojskową ustawą pragmatyczną”, w zakresie powoływania do zawodowej służby
wojskowej, przebiegu tej służby, podstawowych uprawnień i obowiązków
służbowych żołnierzy zawodowych, otrzymywania uposażenia i innych należności
pieniężnych przez żołnierzy zawodowych, zwalniania z zawodowej służby
wojskowej oraz przebiegu służby wojskowej kandydatów na żołnierzy zawodowych
wymagają dostosowania ich do aktualnych potrzeb służby wojskowej. Praktyczne
doświadczenia wynikające w głównej mierze z nowych realiów, w których znalazły
się Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, związanych z ich pełnym
uzawodowieniem oraz gruntowna przebudowa ich struktur organizacyjnych,
wskazują na potrzebę nowelizacji obowiązujących rozwiązań wojskowej ustawy
pragmatycznej dotyczących niektórych aspektów pełnienia zawodowej służby
wojskowej.
Projektowane rozwiązania, wpisujące się w oczekiwania zarówno dowódców
poszczególnych szczebli kierowania i dowodzenia Siłami Zbrojnym
Rzeczypospolitej Polskiej, jak i żołnierzy zawodowych, mają służyć stabilizacji
służby wojskowej i zatrzymaniu żołnierzy w służbie zawodowej.
II. Zakres proponowanych zmian
Przewidywane zmiany w przepisach wojskowej ustawy pragmatycznej obejmują:
1) usprawnienie systemu rozwoju służbowego i wykorzystania zasobów
osobowych żołnierzy zawodowych przez umożliwienie zaszeregowywania
stanowisk służbowych oficerów młodszych i szeregowych do dwóch stopni
wojskowych, a podoficerów do trzech stopni wojskowych
W przypadku stanowisk służbowych oficerów młodszych zakłada się zaliczenie
tych stanowisk do dwóch stopni wojskowych (tzw. widełki). Żołnierz zawodowy
wyznaczony na takie stanowisko będzie mógł pełnić na nim służbę przez