Rządowy projekt ustawy o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej

– 15 –
umożliwiających zatrzymywanie pojazdów wykorzystywanych na obszarach i w obiektach
podlegających ochronie.
3. rodki, o których mowa w ust. 1, wykorzystuje umundurowany uprawniony w celu
zatrzymania pojazdu albo unieruchomienia zatrzymanego pojazdu, gdy zachodzi obawa
oddalenia się z miejsca zatrzymania.
4. Wykorzystanie środków, o których mowa w ust. 1, w celu zatrzymania pojazdu
poprzedza się:
1) sygnałem do zatrzymania pojazdu danym przez umundurowanego uprawnionego
w sposób zrozumiały i widoczny dla kierującego zatrzymywanym pojazdem;
2) wstrzymaniem ruchu drogowego w obu kierunkach w odległości nie mniejszej niż
100 m od środków, o których mowa w ust. 1.
5. W przypadku blokowania drogi oznakowanym pojazdem służbowym można odstąpić
od wstrzymania ruchu drogowego.
6.
Kolczatki drogowej nie wykorzystuje się w celu zatrzymania pojazdu
jednośladowego.
Art. 30. 1. Pojazd służbowy można wykorzystać w przypadkach, o których mowa
w art. 10 pkt 2, 3, 7 i 9–11, jeżeli porusza się jako:
1) pojazd uprzywilejowany, w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo
o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 i 1448);
2) pojazd
służbowy jadący w kolumnie pojazdów uprzywilejowanych.
2. Pojazdu służbowego używa się w celu zatrzymania lub zablokowania innego pojazdu
albo pokonania przeszkody.
Art. 31. 1. rodki przeznaczone do pokonywania zamknięć budowlanych i innych
przeszkód, w tym materiały wybuchowe, można wykorzystać w przypadkach, o których
mowa w art. 10 pkt 2, 3, 5, 6, 10, 11 i 14.
2. rodki przeznaczone do pokonywania zamknięć budowlanych i innych przeszkód
wykorzystuje się w celu umożliwienia uprawnionym wejścia do pomieszczeń lub innych
miejsc, jeżeli:
1) użycie lub wykorzystanie innych środków przymusu bezpośredniego mogłoby
powodować zagrożenie życia lub zdrowia uprawnionego lub innej osoby lub
2) wejście uprawnionych do pomieszczeń lub innych miejsc jest niemożliwe bez
wykorzystania tych środków.
– 16 –
Art. 32. 1. rodków pirotechnicznych o właściwościach ogłuszających lub
olśniewających można użyć w przypadkach, o których mowa w art. 10 pkt 2, 3, 5, 6, 10, 11
i 14.
2. Do środków pirotechnicznych o właściwościach ogłuszających lub olśniewających
zalicza się w szczególności granaty hukowo-błyskowe, także z zawartością gazu łzawiącego,
petardy oraz granaty dymne.
3.
rodków pirotechnicznych o właściwościach ogłuszających lub olśniewających
używa się w celu poprawy bezpieczeństwa podczas wykonywania ustawowych zadań przez
uprawnionego, w warunkach stwarzających szczególne zagrożenie życia lub zdrowia
uprawnionego lub innej osoby.
4. rodki pirotechniczne o właściwościach ogłuszających lub olśniewających służą do
ograniczania możliwości działania osób zatrzymywanych przez krótkotrwałe zakłócenie ich
orientacji przestrzennej lub odwrócenie ich uwagi od działań uprawnionego, gdy istnieje
podejrzenie, że osoby te będą stawiać intensywny opór.
Art. 33. 1. rodków przymusu bezpośredniego można użyć po uprzednim
bezskutecznym wezwaniu osoby do zachowania się zgodnego z prawem oraz po uprzedzeniu
jej o zamiarze użycia tych środków.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, w przypadku gdy zwłoka groziłaby
niebezpieczeństwem dla dobra chronionego prawem i jednocześnie:
1) występuje bezpośrednie zagrożenie życia, zdrowia lub wolności uprawnionego lub innej
osoby lub
2) gdy
środków przymusu bezpośredniego używa się prewencyjnie.
Art. 34. 1. Decyzję o użyciu lub wykorzystaniu środków przymusu bezpośredniego
uprawniony podejmuje samodzielnie.
2. Decyzję o użyciu lub wykorzystaniu środków przymusu bezpośredniego przez
uprawnionego będącego funkcjonariuszem Służby Więziennej podejmuje:
1)
Dyrektor Generalny Służby Więziennej;
2) właściwy miejscowo dyrektor okręgowy Służby Więziennej;
3) właściwy miejscowo dyrektor zakładu karnego;
4) właściwy miejscowo dyrektor aresztu śledczego;
5) właściwy miejscowo kierownik oddziału podległego podmiotom, o których mowa
w pkt 1–4;
– 17 –
6) właściwy miejscowo komendant ośrodka szkolenia Służby Więziennej;
7) właściwy miejscowo komendant ośrodka doskonalenia kadr Służby Więziennej;
8) osoba
zastępująca podmioty, o których mowa w pkt 1–7;
9) funkcjonariusz
Służby Więziennej wyznaczony jako dowodzący – w przypadku
wykonywania czynności służbowych poza jednostką organizacyjną Służby Więziennej
przez kilku funkcjonariuszy;
10) funkcjonariusz Służby Więziennej – wyłącznie w przypadku usiłowania
bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie uprawnionego lub innej
osoby, usiłowania ucieczki przez osobę pozbawioną wolności, a także w pościgu za nią
lub osobą, która dokonała bezpośredniego, bezprawnego zamachu na obiekty zakładu
karnego lub aresztu śledczego.
3. Decyzję o użyciu lub wykorzystaniu środków przymusu bezpośredniego przez
uprawnionego będącego pracownikiem zakładu poprawczego, schroniska dla nieletnich lub
młodzieżowego ośrodka wychowawczego podejmuje:
1) dyrektor
zakładu, placówki lub ośrodka, w których nieletni jest umieszczony, albo
– w razie nieobecności tego dyrektora – zastępujący go pracownik pedagogiczny;
2)
inny pracownik zakładu, placówki lub ośrodka, w których nieletni jest umieszczony –
w razie bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie uprawnionego lub
innej osoby.
4. Decyzję o użyciu lub wykorzystaniu środków przymusu bezpośredniego, o których
mowa w art. 11 ust. 1 pkt 3, 4, 6, 8, pkt 12 lit. b–d oraz pkt 14 i 15, podejmują w przypadku:
1) Policji:
a) kierownik
jednostki
organizacyjnej
Policji albo osoby przez niego upoważnione,
a w razie ich nieobecności – dyżurny jednostki,
b) podczas patrolu, konwoju lub doprowadzenia – dowódca tego patrolu, konwoju lub
grupy funkcjonariuszy wykonującej doprowadzenie,
c) wobec
użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego, o których
mowa w art. 11 ust. 1 pkt 8 lub pkt 12 lit. b–d, Komendant Główny Policji,
właściwy miejscowo komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji albo osoby przez
nich upoważnione;
2) Straży Granicznej – Komendant Główny Straży Granicznej, właściwy miejscowo
komendant oddziału Straży Granicznej, komendant dywizjonu Straży Granicznej,
– 18 –
komendant placówki Straży Granicznej albo osoby przez nich upoważnione, a w razie
ich nieobecności – dyżurny operacyjny lub kierownik zmiany;
3) Biura Ochrony Rządu – szef komórki organizacyjnej albo osoby przez niego
upoważnione, a w razie ich nieobecności – oficer operacyjny Biura Ochrony Rządu;
4)
andarmerii Wojskowej – Komendant Główny andarmerii Wojskowej, właściwy
miejscowo komendant jednostki organizacyjnej andarmerii Wojskowej albo osoby
przez nich upoważnione, a w razie ich nieobecności – oficer dyżurny tej jednostki
organizacyjnej;
5) wojskowych organów porządkowych – właściwy miejscowo dowódca garnizonu,
dowódca jednostki wojskowej albo osoby przez nich upoważnione;
6) Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego – kierownik właściwej jednostki organizacyjnej
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego albo osoby przez niego upoważnione;
7) Służby Kontrwywiadu Wojskowego – kierownik właściwej jednostki organizacyjnej
Służby Kontrwywiadu Wojskowego albo osoby przez niego upoważnione, a w razie ich
nieobecności – oficer operacyjny Służby Kontrwywiadu Wojskowego;
8) Straży Marszałkowskiej – Komendant Straży Marszałkowskiej lub zastępca
Komendanta Straży Marszałkowskiej, a w razie ich nieobecności – dowódca zmiany
Straży Marszałkowskiej;
9)
kontroli skarbowej – kierownik właściwej miejscowo komórki organizacyjnej kontroli
skarbowej, o której mowa w art. 11g ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli
skarbowej (Dz. U. z 2011 r. Nr 41, poz. 214, z późn. zm.).
5. Decyzję o użyciu środka przymusu bezpośredniego, o którym mowa w art. 11 ust. 1
pkt 16, podejmuje Komendant Główny Straży Granicznej, właściwy miejscowo komendant
oddziału Straży Granicznej, komendant dywizjonu Straży Granicznej, komendant placówki
Straży Granicznej, kierownik strzeżonego ośrodka albo osoby przez nich upoważnione,
a w razie ich nieobecności – dyżurny operacyjny lub kierownik zmiany.
6. Decyzję o użyciu lub wykorzystaniu środków przymusu bezpośredniego, o których
mowa w art. 11 ust. 1 pkt 3 lub 4, przez uprawnionego będącego funkcjonariuszem
Centralnego Biura Antykorupcyjnego podejmuje funkcjonariusz kierujący działaniami,
w trakcie których zachodzi konieczność zastosowania tych środków.

10) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2011 r. Nr 53, poz. 273,
Nr 230, poz. 1371 i Nr 240, poz. 1439 oraz z 2012 r. poz. 362 i 1544.
– 19 –
Art. 35. 1. W przypadku gdy w wyniku użycia lub wykorzystania środków przymusu
bezpośredniego nastąpiło zranienie osoby lub wystąpiły inne widoczne objawy zagrożenia
życia lub zdrowia tej osoby, uprawniony udziela jej niezwłocznie pierwszej pomocy,
a w razie potrzeby zapewnia udzielenie kwalifikowanej pierwszej pomocy lub medycznych
czynności ratunkowych.
2. Uprawniony może odstąpić od udzielenia pierwszej pomocy, w przypadku gdy
zachodzi jedna z następujących okoliczności:
1) udzielenie
tej
pomocy
może zagrozić życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu uprawnionego
lub innej osoby;
2) udzielenie tej pomocy spowodowałoby konieczność zaniechania przez uprawnionego
czynności ochronnych wobec osób, ważnych obiektów, urządzeń lub w ramach konwoju
lub doprowadzenia;
3) udzielenie pomocy osobie poszkodowanej zostało zapewnione przez inne osoby lub
podmioty zobowiązane do jej udzielenia;
4)
osoba poszkodowana sprzeciwia się udzieleniu tej pomocy.
3. Uprawniony nie może odstąpić od zapewnienia udzielenia medycznych czynności
ratunkowych kobiecie ciężarnej, wobec której użyto środków przymusu bezpośredniego.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, uprawniony, o którym mowa w art. 2 ust. 1
pkt 21 albo ust. 2 pkt 1, nie może odstąpić od udzielenia pierwszej pomocy, chyba że
zachodzi jedna z okoliczności, o których mowa w ust. 2 pkt 1, 3 lub 4.
5. W przypadku odstąpienia od udzielenia pierwszej pomocy uprawniony zapewnia
udzielenie kwalifikowanej pierwszej pomocy lub medycznych czynności ratunkowych.
Art. 36. 1. W przypadku gdy w wyniku użycia lub wykorzystania środków przymusu
bezpośredniego nastąpiło zranienie osoby lub wystąpiły inne widoczne objawy zagrożenia
życia lub zdrowia tej osoby albo nastąpiła jej śmierć, zranienie albo śmierć zwierzęcia albo
zniszczenie mienia, uprawniony:
1)
zabezpiecza miejsce zdarzenia, także przed dostępem osób postronnych;
2) ustala
świadków zdarzenia;
3)
powiadamia o zdarzeniu właściwego przełożonego lub osobę pełniącą służbę dyżurną.
2. Przepisów ust. 1 pkt 1 i 2:
1) nie
stosuje
się w przypadku zniszczenia mienia na terenie jednostki organizacyjnej
Służby Więziennej;
2) można nie stosować, w przypadku gdy: