Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych oraz niektórych innych ustaw

obowiązku, którego niewykonanie lub nienależyte wykonanie stanowi czyn
naruszający dyscyplinę finansów publicznych.”,
b) ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się do czynów, o których mowa w art. 18c.”;
15) w art. 20 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Osoba, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1, uczestnicząca w podejmowaniu uchwały
zawierającej polecenie lub upoważnienie do popełnienia czynu naruszającego dyscyplinę
finansów publicznych, w przypadku niezgłoszenia sprzeciwu do tej uchwały, odpowiada
na zasadach określonych w art. 19 ust. 3.”;
16) w art. 21 dodaje się zdanie drugie w brzmieniu:
„Za czas, w którym sprawca zaniechał działania, uważa się dzień następujący po upływie
terminu, w którym określone działanie powinno nastąpić.”;
17) uchyla się art. 22;
18) art. 26 otrzymuje brzmienie:
„Art. 26. 1. Nie stanowi naruszenia dyscypliny finansów publicznych działanie lub
zaniechanie określone w art. 5 – 16, którego przedmiotem są środki finansowe
w wysokości nieprzekraczającej jednorazowo, a w przypadku więcej niż jednego
działania lub zaniechania – również łącznie w roku budżetowym, kwoty minimalnej.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku działania lub zaniechania
określonego w art. 18 pkt 2 oraz art. 18b i 18c.
3. Kwotą minimalną w rozumieniu ust. 1 jest kwota stanowiąca kwotę przeciętnego
wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim ogłoszonego
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, zgodnie z art. 5 ust. 7 ustawy z dnia 4 marca
1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335,
z późn. zm.4)), zwanego dalej „przeciętnym wynagrodzeniem”.”;
                                                           
4)  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1996 r. Nr 118, poz. 561, Nr 139,
poz. 647 i Nr 147, poz. 686, z 1997 r. Nr 82, poz. 518 i Nr 121, poz. 770, z 1998 r. Nr 75, poz. 486 i Nr 113,
poz. 717, z 2002 r. Nr 135, poz. 1146, z 2003 r. Nr 213, poz. 2081, z 2005 r. Nr 249, poz. 2104, z 2007 r. Nr 69,
  10
 

19) w art. 28 uchyla się ust. 2;
20) po art. 28 dodaje się art. 28a w brzmieniu:
„Art. 28a. 1. Przy ocenie stopnia szkodliwości naruszenia dyscypliny finansów
publicznych dla finansów publicznych uwzględnia się wagę naruszonych obowiązków,
sposób i okoliczności ich naruszenia, a także skutki naruszenia.
2. Przy ocenie stopnia szkodliwości dla finansów publicznych naruszenia dyscypliny
finansów publicznych wywołującego skutki finansowe bierze się pod uwagę
w szczególności wysokość skutku finansowego, w tym:
1) wysokość uszczuplonych środków publicznych;
2) kwotę środków publicznych niewpłaconych lub niezwróconych na właściwy
rachunek budżetu państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub innej jednostki
sektora finansów publicznych;
3) kwotę środków publicznych wydatkowanych bez upoważnienia lub z jego
przekroczeniem albo niezgodnie z przeznaczeniem;
4) wysokość zobowiązań zaciągniętych bez upoważnienia lub z jego przekroczeniem;
5) kwotę zapłaconych odsetek, kar lub opłat albo wypłaconego oprocentowania.
3. Przy ocenie stopnia szkodliwości dla finansów publicznych naruszenia dyscypliny
finansów publicznych niewywołującego skutków finansowych uwzględnia się
w szczególności wagę naruszonych obowiązków oraz sposób i okoliczności ich
naruszenia, w tym w przypadku naruszenia dyscypliny finansów publicznych określonego
w art. 17 i 17a – sposób naruszenia zasady uczciwej konkurencji lub równego traktowania
wykonawców.”;
21) w art. 29 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Osoba, która naruszyła dyscyplinę finansów publicznych wskutek wykonania
uchwały organu, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1, nie ponosi odpowiedzialności,
jeżeli przed wykonaniem uchwały zgłosiła pisemnie zastrzeżenie i, mimo tego
                                                                                                                                                                                                
poz. 467 i Nr 89, poz. 589, z 2008 r. Nr 86, poz. 522 i Nr 237, poz. 1654 i 1656, z 2009 r. Nr 157, poz. 1241
oraz z 2011 r. Nr 45, poz. 235.
  11
 
zastrzeżenia, otrzymała pisemne potwierdzenie wykonania uchwały lub uchwała nie
została uchylona albo zmieniona; w tym przypadku odpowiedzialność ponosi każdy
z członków organu, który podpisał się pod pisemnym potwierdzeniem wykonania
uchwały, a przy braku takiego dokumentu – każdy z członków organu, który nie zgłosił
sprzeciwu do uchwały, która nie została uchylona albo zmieniona.”;
22) w art. 31 ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:
„2. Karę pieniężną wymierza się w wysokości od 0,25 do trzykrotności miesięcznego
wynagrodzenia osoby odpowiedzialnej za naruszenie dyscypliny finansów publicznych –
obliczonego jak wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynkowego – należnego w roku,
w którym doszło do tego naruszenia.
3. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie wysokości wynagrodzenia, o którym mowa
w ust. 2, karę pieniężną wymierza się w wysokości od 0,25 do pięciokrotności
przeciętnego wynagrodzenia.”;
23) w art. 33:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Organ orzekający w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych
wymierza karę według swojego uznania, w granicach określonych w ustawie,
uwzględniając stopień szkodliwości naruszenia dyscypliny finansów publicznych dla
finansów publicznych, a także stopień winy, jak również cele kary w zakresie
społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i dyscyplinujące, które ma
osiągnąć w stosunku do ukaranego.”,
b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Wymierzając karę za naruszenie dyscypliny finansów publicznych wywołujące
skutki finansowe, organ orzekający bierze pod uwagę również relację wysokości
skutku finansowego do:
1) wysokości kwoty wydatków albo kosztów określonej w planie finansowym
jednostki sektora finansów publicznych albo
2) wysokości środków publicznych przekazanych do wykorzystania lub
dysponowania w roku budżetowym jednostce niezaliczanej do sektora finansów
publicznych.”;
  12
 
24) art. 34 i 35 otrzymują brzmienie:
„Art. 34. 1. Karę określoną w art. 31 ust. 1 pkt 4 wymierza się w przypadku rażącego
naruszenia dyscypliny finansów publicznych.
2. Karę określoną w art. 31 ust. 1 pkt 4 można wymierzyć również w przypadku
ponownego ukarania za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
Art. 35. 1. Karę pieniężną albo karę nagany można wymierzyć w szczególności
w przypadku naruszenia dyscypliny finansów publicznych, którego stopień szkodliwości
dla finansów publicznych jest znaczny, z tym że jeżeli wskutek naruszenia:
1) nie
została wpłacona lub zwrócona należność Skarbu Państwa, jednostki samorządu
terytorialnego lub innej jednostki sektora finansów publicznych w znacznej
wysokości,
2) bez upoważnienia albo z przekroczeniem zakresu upoważnienia zaciągnięto
zobowiązanie lub dokonano wydatku w znacznej wysokości,
3) zapłacono ze środków publicznych odsetki, kary lub opłaty albo oprocentowanie
w znacznej wysokości,
4) udzielono zamówienia publicznego z istotnym naruszeniem zasady uczciwej
konkurencji lub równego traktowania wykonawców
– wymierza się karę pieniężną.
2. Karę upomnienia można wymierzyć w szczególności w przypadku, gdy stopień
szkodliwości naruszenia dyscypliny finansów publicznych nie jest znaczny.”;
25) w art. 36:
a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Odstąpienia od wymierzenia kary nie stosuje się:
1)

wobec sprawcy naruszenia dyscypliny finansów publicznych popełnionego
w czasie, gdy nie uległo zatarciu ukaranie prawomocnie orzeczone za inne
naruszenie dyscypliny finansów publicznych;
2)

w przypadku gdy stopień szkodliwości naruszenia dyscypliny finansów
publicznych jest rażący.”,
b) dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
  13
 
„4. W przypadku gdy, w związku z naruszeniem dyscypliny finansów
publicznych, nastąpiło uszczuplenie środków publicznych w znacznej wysokości,
można odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli środki wyrównujące to uszczuplenie
zostały w całości przed wydaniem orzeczenia wpłacone lub zwrócone na rzecz Skarbu
Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub innej właściwej jednostki sektora
finansów publicznych.”;
26) w art. 42 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Kadencja komisji orzekającej i Głównej Komisji Orzekającej rozpoczyna się
w dniu powołania przewodniczącego danej komisji. Powołanie przewodniczącego po
rozpoczęciu kadencji danej komisji nie skutkuje wydłużeniem okresu kadencji.”;
27) w art. 43 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. W skład Głównej Komisji Orzekającej wchodzi przewodniczący, jeden lub dwóch
jego zastępców i od 15 do 21 członków Komisji.”;
28) po art. 44 dodaje się art. 44a w brzmieniu:
„Art. 44a. Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej podejmuje działania na rzecz
zapewnienia jednolitego stosowania przepisów o odpowiedzialności za naruszenie
dyscypliny finansów publicznych przez organy orzekające w sprawach o takie naruszenie,
przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów, w szczególności przez upowszechnianie
orzeczeń Głównej Komisji Orzekającej i komisji orzekających.”;
29) w art. 46 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) międzyresortowa komisja orzekająca:
a) przy ministrze właściwym do spraw finansów publicznych,
b) przy ministrze właściwym do spraw administracji publicznej,
c) przy Ministrze Sprawiedliwości;”;
30) art. 48 i 49 otrzymują brzmienie:
  14