Rządowy projekt ustawy o timeshare

określonego w ustawie terminu do
odstąpienia od umowy timeshare,
umowy o długoterminowy produkt
wakacyjny, umowy pośrednictwa w
odsprzedaży timeshare lub
długoterminowego produktu
wakacyjnego lub umowy o
uczestnictwo w systemie wymiany, nie
przekazuje konsumentowi informacji
wymaganych ustawą
- podlega karze grzywny.
§ 9. Karze określonej w § 8 podlega
również ten, kto w zakresie działalności
swojego przedsiębiorstwa, po upływie
określonego w ustawie terminu do
odstąpienia od umowy przedwstępnej,
zobowiązującej do zawarcia umowy
timeshare, umowy o długoterminowy
produkt wakacyjny, umowy
pośrednictwa w odsprzedaży timeshare
lub długoterminowego produktu
wakacyjnego, lub umowy o
uczestnictwo w systemie wymiany, nie
przekazuje konsumentowi informacji
wymaganych ustawą.”

Załącznik Standardowy formularz informacyjny
T Załącznik nr Standardowy formularz informacyjny

I do
dotyczący umów timeshare
1 do ustawy dotyczący umowy timeshare
dyrektyw
y
Załącznik Standardowy formularz informacyjny
T Załącznik nr Standardowy formularz informacyjny

II do
dotyczący umów o długoterminowy
2 do ustawy dotyczący umowy o długoterminowy
dyrektyw
produkt wakacyjny
produkt wakacyjny
y
Załącznik Standardowy formularz informacyjny
T Załącznik nr Standardowy formularz informacyjny

nr III do
dotyczący umów odsprzedaży
3 do ustawy dotyczący umowy pośrednictwa w
dyrektyw
odsprzedaży timeshare lub
y
długoterminowego produktu
wakacyjnego.
Załącznik Standardowy formularz informacyjny
T Załącznik nr Standardowy formularz informacyjny

IV do
dotyczący umowy timeshare
4 do ustawy dotyczący umowy o uczestnictwo w
dyrektyw
systemie wymiany
y
Załącznik Osobny standardowy formularz odstąpienia T Załącznik nr Standardowy formularz odstąpienia od

V do
ułatwiający skorzystanie z prawa do
5 do ustawy umowy
dyrektyw
odstąpienia od umowy
y



POZOSTAŁE PRZEPISY PROJEKTU4)

Jedn.
Tre ć przepisu projektu krajowego
Uzasadnienie wprowadzenia przepisu
red.
Art. 6
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
Zamierzeniem ustawodawcy unijnego było rozszerzenie zakresu umów
pkt 3)
miejsce zakwaterowania – miejsce noclegowe, w szczególności timeshare na inne aniżeli nieruchomości obiekty np. przyczepy
budynek, mieszkanie, pokój lub inne pomieszczenie
campingowe, kajuty na statkach pasażerskich, itp. (ustawa z 2000 r. jako
mieszkalne, w tym znajdujące się na statkach pasażerskich, przedmiot umowy timeshare wskazywała jedynie na budynek lub
innych jednostkach pływających, w przyczepach
pomieszczenie mieszkalne). Dlatego też, zgodnie z proponowaną definicją,
samochodowych, domkach turystycznych lub innych obiektach przedmiotem umowy timeshare ma być miejsce zakwaterowania – a zatem
stałych;
wszelkiego rodzaju miejsca noclegowe, nie tylko mające charakter

nieruchomości. Dla jednoznacznego określenia w ustawie, co jest

przedmiotem umowy timeshare, w projektowanej ustawie zaproponowano
wprowadzenie definicji pojęcia „miejsce zakwaterowania”. Definicja ta
będzie obejmowała zarówno pokoje, budynki i inne pomieszczenia
mieszkalne, jak i inne miejsca noclegowe, w tym znajdujące się na statkach
pasażerskich, barkach, w przyczepach kempingowych lub domkach
turystycznych. Umowy, które nie zapewniają dostępu do tak rozumianego
miejsca zakwaterowania (np. wynajem miejsc postojowych dla przyczep
kempingowych) nie będą więc objęte regulacją dotyczącą umów timeshare.
Art. 14, Art. 14 Jeżeli konsument zawiera z przedsiębiorcą umowę Ustawodawca unijny w art. 6 odniósł zasady liczenia terminu odstąpienia
art. 19, przedwstępną, zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare, od umowy także do umowy przedwstępnej (m.in. wydłużył ten termin w
art. 32, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy przypadku niedostarczenia formularza odstąpienia lub informacji
art. 35
pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w przedkontraktowych). Oznacza to więc, że umowa przedwstępna powinna
systemie wymiany, do umowy przedwstępnej przepisy zawierać informacje analogiczne do umowy „głównej” (np. formularz
niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio.
odstąpienia). W projekcie założeń uznano więc za logiczne wprowadzenie

takich samych wymogów dla umowy przedwstępnej jakie ustawodawca
Art. 19 Jeżeli konsument zawiera z przedsiębiorcą umowę unijny przewidział dla umowy „głównej” pomimo, iż nie zostało to wprost
przedwstępną, zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare, wskazane w dyrektywie 2008/122.
umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy
pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w
systemie wymiany, do umowy przedwstępnej przepisy
niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio.

Art. 32. Jeżeli konsument zawiera z przedsiębiorcą umowę
przedwstępną, zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare,
umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy
pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w
systemie wymiany, do umowy przedwstępnej przepisy
niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio.

Art. 35 Jeżeli konsument zawiera z przedsiębiorcą umowę
przedwstępną, zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare,
umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy
pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w
systemie wymiany, zakazane jest żądanie lub przyjmowanie od
konsumenta jakichkolwiek świadczeń określonych w umowie
przedwstępnej przed upływem terminu do odstąpienia od
umowy przedwstępnej.

Art. 20 Umowa o długoterminowy produkt wakacyjny może Określony w załączniku nr 2 do dyrektywy 2008/122 standardowy
ust. 2
przewidywać prawo do dokonania, nie wcześniej niż po formularz informacyjny dotyczący umowy o długoterminowy produkt
upływie roku od dnia zawarcia umowy, waloryzacji rat, w celu wakacyjny stanowi o możliwości dokonania waloryzacji rocznych rat
utrzymania ich realnej wartości.
należnych przedsiębiorcy, po pierwszym roku trwania umowy, w celu
utrzymania ich realnej wartości. Dyrektywa nie zawiera jednocześnie
przepisu materialnego regulującego kwestię waloryzacji rat. W art. 20 ust.
2 projektu ustawy zaproponowano zatem przepis, zgodnie z którym strony
w umowie o długoterminowy produkt wakacyjny będą mogły zastrzec, że
po pierwszym roku trwania umowy, wysokość kolejnych rat będzie mogła
być waloryzowana w celu utrzymania ich realnej wartości. Tego rodzaju
klauzule waloryzacyjne podlegać będą kontroli sądowej (m.in.
prowadzonej przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów) pod kątem
posiadania cech kwalifikujących je jako niedozwolone postanowienia
umowne w rozumieniu art. 3851 § 1 Kodeksu cywilnego. Granice
dopuszczalności wprowadzenia do umów o długoterminowy produkt
wakacyjny tego rodzaju klauzul będą wyznaczały: zasada swobody umów,
odpowiednie przepisy Kodeksu cywilnego regulujące instytucję
niedozwolonych postanowień umownych oraz inne powszechnie
obowiązujące przepisy ustalające standardy ochrony konsumentów.
Art. 23 Art. 23. 1. Prawo konsumenta z umowy timeshare może mieć Dyrektywa 2008/122 (podobnie jak poprzednio obowiązująca dyrektywa
postać prawa osobistego, w tym wierzytelności, albo 94/47) nie narzuca charakteru prawnego umów timeshare. Przepis art. 1
użytkowania.
ust. 2 pkt d) tej dyrektywy stanowi, iż nie narusza ona ustawodawstwa
2. W przypadku, gdy prawo konsumenta z umowy timeshare krajowego, które dotyczy określania charakteru praw będących
ma postać użytkowania, do użytkowania takiego nie stosuje się przedmiotem umów objętych dyrektywą 2008/122. Zagadnienie to
przepisów art. 254, 255, 259, 260 i 266 ustawy z dnia 23 powinno być zatem regulowane prawem krajowym poszczególnych
kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny.
państw.
3. Prawo konsumenta z umowy timeshare mające postać prawa W projekcie założeń do ustawy o timeshare przyjęto rozwiązanie, zgodnie
osobistego, w tym wierzytelności, może zostać ujawnione w z którym charakter umowy timeshare nie powinien być przesądzony. W
księdze wieczystej.
rezultacie umowa ta może przybrać zarówno charakter rzeczowy, jak i

obligacyjny. Jeżeli strony postanowią w umowie, że prawo do korzystania
z nieruchomości lub rzeczy ruchomej ma mieć postać użytkowania, to w
takim przypadku zastosowanie znajdą przepisy rozdziału I i II działu II
Kodeksu cywilnego z wyjątkiem art. 254,255,259,260, 266.

Powtórzono również obecnie istniejące rozwiązanie, zgodnie z którym
prawo z umowy timeshare mające postać prawa osobistego, w tym
wierzytelności, może zostać ujawnione w księdze wieczystej.
Art. 31
1. Umowy pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowy o
O ile kwestia skutków rozwiązywania umów powiązanych nie budzi
uczestnictwo w systemie wymiany, dotyczące praw
wątpliwości, pewna luka prawna pojawia się w odniesieniu do skutków
konsumenta z umowy timeshare lub praw konsumenta z umowy rozwiązania umowy wymiany, w sytuacji gdy nie ma ona statusu umowy
o długoterminowy produkt wakacyjny, niebędące umowami
powiązanej w rozumieniu dyrektywy 2008/122 z uwagi na fakt, iż jest
powiązanymi, zawarte przez konsumenta, rozwiązują się
zawarta z przedsiębiorcą innym aniżeli ten, z którym konsument ma
wskutek odstąpienia od umowy timeshare lub od umowy o
zawartą umowę timeshare. Z istoty umowy wymiany wynika bowiem, iż
długoterminowy produkt wakacyjny.
również w takim przypadku nie może ona istnieć bez umowy timeshare.
2. Konsument jest obowiązany niezwłocznie poinformować
Taka konstrukcja będzie dodatkowo wymuszała aktywność po stronie
przedsiębiorcę, z którym miał zawarte, niebędące umowami
konsumenta, który korzysta z prawa odstąpienia od umowy timeshare. By
powiązanymi umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy odzyskać część wpłaconej kwoty w ramach umowy wymiany będzie on
o uczestnictwo w systemie wymiany, o odstąpieniu od umowy
zmuszony poinformować przedsiębiorcę, że nie ma już prawa z timeshare,
timeshare lub od umowy o długoterminowy produkt wakacyjny. a w konsekwencji o rozwiązaniu umowy wymiany.
W przypadku niewykonania tego obowiązku konsument jest

obowiązany do naprawienia wynikłej stąd szkody.
Analogicznie dyrektywa 2008/122 nie reguluje skutków prawnych
3. Wykonanie obowiązku, o którym mowa w ust. 2:
rozwiązania umowy odsprzedaży, w sytuacji gdy zawierana jest ona z
1) zwalnia konsumenta z obowiązku zapłaty wynagrodzenia
innym przedsiębiorcą aniżeli ten, z którym konsument zawarł umowę
przedsiębiorcy, z którym miał on zawartą umowę pośrednictwa timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego, a jej przedmiotem
w odsprzedaży;
jest pomoc sprzedaży prawa z timeshare lub z długoterminowego produktu
2) uprawnia konsumenta do otrzymania od przedsiębiorcy, z
wakacyjnego. Taka umowa pośrednictwa w odsprzedaży nie może bowiem
którym miał on zawartą umowę o uczestnictwo w systemie
istnieć po skorzystaniu przez konsumenta z prawa odstąpienia wyłącznie
wymiany, zwrotu zapłaconego mu wynagrodzenia;
od umowy timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego.
wynagrodzenie przedsiębiorca zwraca w kwocie pomniejszonej Należy podkreślić, iż umowa odsprzedaży jest umową specyficzną (zapłata
o wartość spełnionych na rzecz konsumenta świadczeń, z
następuje dopiero po dokonaniu sprzedaży prawa z umowy timeshare lub
uwzględnieniem okresu, na jaki umowa została zawarta.
długoterminowego produktu wakacyjnego). Wykazuje ona więc pewne
podobieństwa do umowy agencyjnej w rozumieniu 758 § 1 k.c., przy
której, co do zasady, zapłatą jest prowizja uiszczana agentowi dopiero po
zawarciu umowy pomiędzy dającym zlecenie, a klientem. Jej wysokość
uzależniona jest od liczby i wartości zawartych umów (art. 7581 § 1 i 2
k.c.). Oznacza to, ze agent nie może żądać prowizji, w przypadku gdy do
zawarcia umowy nie doszło. Dlatego też, z uwagi na ww. podobieństwo,
przyjęcie w odniesieniu do umowy odsprzedaży takiego rozwiązania
wydaje się być racjonalne.
Art. 33
1.
Konsument jest obowiązany do poinformowania
W kontekście przyjętych w dyrektywie rozwiązań pozwalających na
przedsiębiorcy, z którym zawarł umowę timeshare lub umowę o przenoszenie prawa z timeshare lub długoterminowego produktu
długoterminowy produkt wakacyjny, o zbyciu na rzecz innych wakacyjnego, regulacja ta pozwoli na wyeliminowanie stanu niepewności
konsumentów praw z takich umów, wskazując osoby po stronie przedsiębiorcy, co do podmiotu z którym jest aktualnie związany
nabywające te prawa. W przypadku niewykonania tego umową. Obowiązek ten nie będzie występował w przypadku, gdy zbycie
obowiązku konsument jest obowiązany do naprawienia praw następuje w związku z umową pośrednictwa w odsprzedaży
wynikłej stąd szkody.
timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego będącą umowa
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy zbycie praw, powiązaną, z uwagi na fakt, iż w takim przypadku stroną obydwu tych
o których mowa w ust. 1, następuje w związku z umową
umów jest ten sam przedsiębiorca, co oznacza, że będzie miał on wiedzę na
pośrednictwa w odsprzedaży, będącej umową powiązaną.
temat podmiotu nabywającego ww. prawo.
Art. 44
W ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny Z uwagi na konieczność zachowania spójności systemowej oraz zmianę
(Dz.U. Nr 16, poz. 93, z późn.zm.3)) uchyla się art. 2701.
zakresu przedmiotowego ustawy o timeshare uznano za zasadne uchylenie
przpisu art. 2701 k.c. i zastąpienia go odpowiednim przepisem w ustawie o
timeshare (zgodnie z art. 23 ust. 1 projektu ustawy o timeshare prawo
konsumenta z umowy timeshare może mieć postać prawa osobistego, w
tym wierzytelności, albo użytkowania. Ustęp 2 tego artykułu stanowi zaś,
że w przypadku, gdy prawo konsumenta z umowy timeshare ma postać