Rządowy projekt ustawy o timeshare

wykonywanie umów o charakterze transgranicznym. W konsekwencji w sposób istotny
zwiększy się poczucie bezpieczeństwa prawnego wśród konsumentów.

Nowa ustawa stworzy równe warunki działania dla wszystkich przedsiębiorców w branży
timeshare. Obecnie przedsiębiorcy oferujący korzystanie z nieruchomości w oznaczonym
czasie muszą działać zgodnie z wymogami ustawy z 2000 r., natomiast przedsiębiorcy
oferujący produkty podobne (np. kluby zniżek wakacyjnych), działając dokładnie w tym
samym sektorze gospodarki i kierując swoją ofertę do tych samych konsumentów, nie
podlegają obowiązkom wynikającym z tej regulacji. Nowa ustawa o timeshare, przez objęcie
swoim zakresem tego rodzaju przedsiębiorców, pozwoli na wyeliminowanie takiego stanu
rzeczy. Z chwilą jej wejścia w życie przedsiębiorcy oferujący ww. produkty quasi-timeshare
będą również musieli działać zgodnie ze szczegółową regulacją ustawową, przez co
wyeliminowane zostanie zjawisko nieuczciwej konkurencji zagrażającej działającym zgodnie
z prawem przedsiębiorcom. W efekcie rozwiązanie to wpłynie na poprawę konkurencyjności
na rynku timeshare.
Wyeliminowanie z rynku nieuczciwych przedsiębiorców zmniejszy liczbę przypadków
zawiedzionych konsumentów na rynku timeshare. Zmniejszeniu ulegną więc koszty pomocy
prawnej dla konsumentów dochodzących roszczeń z tytułu nienależycie zrealizowanych
umów.

5. Wpływ regulacji na sytuacje i rozwój regionalny

Projektowana ustawa nie będzie miała bezpośredniego wpływu na sytuację i rozwój
regionalny.

6. Zgodność regulacji z prawem Unii Europejskiej

Projekt ustawy jest zgodny z prawem Unii Europejskiej.

7. Konsultacje społeczne

Projekt założeń do ustawy został poddany konsultacjom społecznym z następującymi
organizacjami zrzeszającymi przedsiębiorców i konsumentów:

39
1) Krajowa Rada Rzeczników Konsumentów,
2) Stowarzyszenie Rzeczników Konsumentów,
3) Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych Lewiatan,
4) Stowarzyszenie Konsumentów Polskich,
5) Federacja Konsumentów,
6) Europejskie Centrum Konsumenckie,
7) Business Center Club,
8) Konfederacja Pracodawców Polskich,
9) Krajowa Izba Gospodarcza,
10) Polska Izba Turystyki,
11) Izba Turystyki RP.


W ramach konsultacji społecznych, do założeń do projektu ustawy swoje uwagi zgłosiły
następujące podmioty:

1) Europejskie Centrum Konsumenckie (dalej jako „ECK”),
2) Federacja Konsumentów (dalej jako „Federacja”).

Ad. 1)
1. Wątpliwości ECK budzi zastąpienie użytego w dyrektywie 2008/122 zwrotu „za
wypowiedzeniem przekazanym przedsiębiorcy”, zwrotem „za wypowiedzeniem
złożonym przedsiębiorcy”. Zdaniem ECK obydwa te sformułowania nie wskazują
jednoznacznie konsumentowi sposobu, w jaki to wypowiedzenie ma być złożone.
ECK postuluje użycie bardziej precyzyjnego sformułowania, które wskazywałoby, że
dla zachowania 14-dniowego dniowego terminu na wypowiedzenie wystarczy
wysłanie przez konsumenta stosownego oświadczenia przed jego upływem. Jako
argument przemawiający za takim rozwiązaniem ECK wskazuje na instytucję
odstąpienia od umowy, w odniesieniu do której taka konstrukcja obowiązuje. Ponadto,
istnienie różnych konstrukcji dla instytucji odstąpienia i wypowiedzenia (wysłania
oraz faktycznego doręczenia do „rąk”) może, zdaniem ECK, powodować niepewność

40
po stronie konsumentów. ECK nadmienia, że zarówno w ustawie z 2000 r. jak i w
całej dyrektywie 2008/122 posłużono się stwierdzeniem, że dla zachowania terminu
wystarczy wysłanie stosownego oświadczenia przed jego upływem.
Uwaga nie została uwzględniona. W opinii Prezesa UOKiK zaproponowane
w założeniach rozwiązanie jest właściwe. Intencją projektodawcy nie było
wprowadzenie rozwiązania, zgodnie z którym do zachowania terminu na
wypowiedzenie umowy o długoterminowy produkt wakacyjny wystarczy wysłanie
przez konsumenta przed jego upływem oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy.
Taki wymóg nie wynika bowiem z dyrektywy 2008/122. Wbrew twierdzeniom
zgłaszającego uwagę, dyrektywa 2008/122 nie wprowadza ww. rozwiązania jako
ogólnej zasady, lecz jako konstrukcję szczególną przewidzianą tylko i wyłącznie
w odniesieniu do konkretnej instytucji, tj. odstąpienia od umowy (zob. art. 7). Brak
jest analogicznego rozwiązania w odniesieniu do instytucji wypowiedzenia umowy
o długoterminowy produkt wakacyjny (zob. art. 10). Zaproponowane przez
zgłaszającego uwagę rozwiązanie byłoby de facto wykroczeniem poza zakres
normowania dyrektywy 2008/122.
Jak zauważył sam zgłaszający, użyte w dyrektywie 2008/122 określenie „przekazanie”
jest podobne w skutkach do użytego przez projektodawcę zwrotu „złożenie”, należy
więc stwierdzić, że jest to prawidłowa implementacja regulacji unijnej. Zmiana ta
podyktowana jest zamiarem osiągnięcia spójności systemowej w zakresie pojęć
stosowanych w prawie polskim.

2. Wątpliwości ECK budzi zastąpienie użytego w dyrektywie 2008/122 zwrotu „na
piśmie, w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku” zwrotem „w formie
pisemnej na trwałym nośniku informacji”. Zdaniem ECK definicja trwałego nośnika
informacji w przywoływanych w założeniach dyrektywach nie obejmuje papieru, jako
trwałego nośnika informacji, w związku z tym zasadne jest utrzymanie sformułowania
w wersji zaproponowanej w dyrektywie 2008/122. ECK wyjaśnił, że takie rozwiązanie
będzie bardziej przejrzyste dla konsumentów, gdyż forma pisemna kojarzona jest
jednoznacznie z papierowym dokumentem wydrukowanym lub napisanym odręcznie.
Brak wskazania w ww. zwrocie, że chodzi również o papier, może powodować wśród
konsumentów wątpliwości. ECK podniosło ponadto, że wskazana w dyrektywie
2008/122 definicja trwałego nośnika informacji nie zawiera pojęcia „materiał”

41
użytego w definicji zaproponowanej w założeniach. Zdaniem ECK definicja ta będzie
miała charakter rozszerzający i będzie sprzeczna z postulatem zachowania jednolitości
pojęć.
Uwagi nie uwzględniono. W opinii Prezesa UOKiK zaproponowane w projekcie
ustawy rozwiązanie jest prawidłowe. Ma ono na celu uzyskanie spójności z pojęciami
funkcjonującymi w polskim systemie prawa, w którym podstawową formą zawierania
umów jest forma pisemna (a nie papierowa). Papier jako taki nie jest formą zawarcia
umowy, a jedynie nośnikiem informacji. Należało więc odpowiednio zmodyfikować
zastosowane w dyrektywie sformułowanie z zachowaniem spójności w zakresie
skutków prawnych. W opinii Prezesa UOKiK, mając na uwadze umieszczenie
w ustawie legalnej definicji trwałego nośnika informacji, zgodnie z którą jest nim
również papier, nie istnieje niebezpieczeństwo pojawienia się istotnych niejasności
wśród konsumentów.

3. Wątpliwości ECK budzi brak propozycji dotyczących możliwości oraz sposobu
rozwiązania umowy o timeshare w sytuacji, gdy w umowie nie przewidziano prawa
odsprzedaży lub wymiany. Zdaniem ECK, może to stanowić dla konsumentów istotne
obciążenie z uwagi na fakt, że umowa timeshare jest z reguły umową długoterminową.
Uwagi nie uwzględniono. Zasady rozwiązywania umów wzajemnych są uregulowane
w prawie krajowym. Konstruowanie szczególnych zasad tylko i wyłącznie na potrzeby
projektowanej ustawy wykraczałoby w istotny sposób poza zakres przedmiotowy
wyznaczony przez dyrektywę 2008/122, która nie przewiduje takiej regulacji.

4. ECK podniosło, że nie została rozwiązana kwestia daty dokonania płatności przez
konsumenta (czy ma to być dzień zlecenia płatności, czy dzień zaksięgowania wpływu
kwoty na konto przedsiębiorcy).
Uwagi nie uwzględniono. Z uwagi na fakt, że dyrektywa 2008/122 nie wprowadza
szczególnej zasady ustalania daty dokonania płatności przez konsumenta, w opinii
Prezesa UOKiK nie ma potrzeby regulowania tej kwestii w ustawie. Zagadnienie to
będzie podlegało ogólnym zasadom wykonywania umów wzajemnych, określonym
w prawie krajowym.


42
Ad. 2)
1. Federacja postuluje doprecyzowanie terminu, w którym przedsiębiorca ma dostarczyć
konsumentowi informacje przedkontraktowe. W opinii Federacji zwrot
„w odpowiednim czasie” powinien zostać uzupełniony o zastrzeżenie, że termin ten
nie może być jednak krótszy niż określona liczba dni.
Uwaga nie została uwzględniona. W opinii Prezesa UOKiK przedmiotowe pojęcie
zostało dostatecznie doprecyzowane. Wskazano, że termin w „odpowiednim czasie”
ma oznaczać czas, w którym konsument będzie mógł szczegółowo zapoznać się
z treścią informacji przedkontraktowych. Takie jest ratio legis przepisu normującego
ww. kwestię (art. 10 ust. 2 projektu ustawy). Powody takiego rozwiązania zostały
szczegółowo wyjaśnione w założeniach do ustawy.

2. Wątpliwości Federacji budzi wprowadzenie sankcji polegającej na zwolnieniu
konsumenta z konieczności uiszczenia opłaty przy zachowaniu możliwości
korzystania z długoterminowego produktu wakacyjnego w przypadku niedoręczenia
mu przez przedsiębiorcę wezwania do zapłaty kolejnej raty. W opinii Federacji
przedsiębiorcy mogą w praktyce utrudniać konsumentom wyegzekwowanie takiego
uprawnienia. Federacja zaproponowała jako uzupełnienie dwie alternatywne sankcje:
– wskazanie w ustawie terminu, w którym przedsiębiorca mógłby się domagać
uiszczenia raty,
– przyznanie konsumentowi prawa do rozwiązania umowy, w przypadku
niewykonania przez przedsiębiorcę obowiązku wezwania konsumenta do zapłaty
w terminie minimum 3-miesięcznym licząc od daty płatności kolejnej raty wskazanej
w harmonogramie spłat.
Uwagę częściowo uwzględniono (w art. 21). W opinii Prezesa UOKiK uzasadniona
wydaje się propozycja „wzmocnienia” sankcji za uchybienie przez przedsiębiorcę
obowiązkowi wezwania konsumenta do zapłaty raty w ramach umowy
o długoterminowy produkt wakacyjny o przyznanie konsumentowi dodatkowego
prawa rozwiązania umowy za wypowiedzeniem. Dlatego też w art. 21 projektu ustawy
o timeshare nałożono na przedsiębiorcę obowiązek wezwania konsumenta do zapłaty
każdej kolejnej raty w terminie 14 dni przed ustalonym terminem płatności (ust. 1).
Konsument, którego nie wezwano do zapłaty, zgodnie z ust. 1, do czasu otrzymania
wezwania jest zwolniony z obowiązku uiszczania kolejnych rat; zachowuje jednak

43