Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Konwencji Rady Europy o ochronie dziedzictwa architektonicznego Europy, sporządzonej w Grenadzie dnia 3 października 1985 r.
Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Konwencji Rady Europy o ochronie dziedzictwa architektonicznego Europy, sporządzonej w Grenadzie dnia 3 października 1985 r.
- Kadencja sejmu: 6
- Nr druku: 4045
- Data wpłynięcia: 2011-03-30
- Uchwalenie: Projekt uchwalony
- tytuł: o ratyfikacji Konwencji o ochronie dziedzictwa architektonicznego Europy, sporządzonej w Grenadzie dnia 3 października 1985 r.
- data uchwalenia: 2011-05-13
- adres publikacyjny: Dz.U. Nr 144, poz. 850
4045
KONWENCJA
O OCHRONIE
DZIEDZICTWA ARCHITEKTONICZNEGO
EUROPY
Grenada, 3.X.1985
1
Państwa członkowskie Rady Europy, sygnatariusze niniejszej Konwencji,
Zważywszy, że celem Rady Europy jest osiągnięcie większej jedności jej członków między innymi w celu
ochrony oraz realizacji ideałów i zasad, które stanowią ich wspólne dziedzictwo;
Uznając, że dziedzictwo architektoniczne stanowi niczym niezastąpione odzwierciedlenie bogactwa i
zróżnicowania dziedzictwa kulturowego Europy, jest bezcennym świadectwem naszej przeszłości i stanowi wspólne
dziedzictwo wszystkich Europejczyków;
Mając na względzie postanowienia Europejskiej Konwencji Kulturalnej, podpisanej w Paryżu w dniu 19
grudnia 1954 roku, a w szczególności jej Artykułu 1;
Mając na względzie Europejską Kartę Dziedzictwa Architektonicznego, przyjętą przez Komitet Ministrów
Rady Europy w dniu 26 września 1975 roku oraz Rezolucję nr (76) 28, dotyczącą przystosowania prawa do wymogów
zintegrowanej ochrony dziedzictwa architektury, przyjętą w dniu 14 kwietnia 1976 roku;
Mając na względzie Zalecenie Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 880 (1979) w sprawie ochrony
europejskiego dziedzictwa architektonicznego;
Mając na względzie Zalecenie Komitetu Ministrów dla państw członkowskich nr R (80) 16, w sprawie
specjalistycznego szkolenia architektów, urbanistów, inżynierów budowlanych oraz architektów krajobrazu, a także
Zalecenie Komitetów Ministrów nr R (81) 13, z dnia 1 lipca 1981 roku, w sprawie działań na rzecz wspomagania
pewnych zanikających rzemiosł w kontekście działalności artystycznej;
Odwołując się do znaczenia, jakie odgrywa zachowanie dla przyszłych pokoleń świadectw rozwoju kultury oraz
poprawa środowiska miejskiego i wiejskiego, a przez to wspieranie gospodarczego, społecznego i kulturalnego rozwoju
państw i regionów;
Uznając doniosłość osiągnięcia porozumienia w zakresie podstawowych założeń wspólnej polityki
gwarantującej zachowanie i wzbogacenie dziedzictwa architektonicznego,
Uzgodniły, co następuje:
DEFINICJA DZIEDZICTWA ARCHITEKTONICZNEGO
Artykuł 1
Dla celów niniejszej Konwencji, wyrażenie „dziedzictwo architektoniczne” rozumiane jest jako dobra trwałe
obejmujące:
1. zabytki: wszelkie budowle i obiekty wyróżniające się szczególną wartością historyczną, archeologiczną, artystyczną,
naukową, społeczną lub techniczną, włącznie z ich częściami składowymi i wyposażeniem;
2. zespoły budynków: jednolite zespoły zabudowy miejskiej lub wiejskiej wyróżniające się szczególną wartością
historyczną, archeologiczną, artystyczną, naukową, społeczną lub techniczną, na tyle zwarte, aby tworzyły określoną
jednostkę urbanistyczną;
3. tereny: dzieła stworzone wspólnie przez człowieka i naturę, stanowiące obszary częściowo zabudowane, dostatecznie
wyodrębnione i jednolite, aby tworzyły jednostkę urbanistyczną, mającą szczególną wartość historyczną,
archeologiczną, artystyczną, naukową, społeczną lub techniczną.
IDENTYFIKACJA DÓBR PODLEGAJ CYCH OCHRONIE
Artykuł 2
Celem dokładnego zidentyfikowania zabytków, zespołów budynków i terenów podlegających ochronie każda
ze Stron zobowiązuje się do prowadzenia inwentaryzacji, a w przypadku zagrożenia dóbr, o których mowa, do
niezwłocznego przygotowania właściwej dokumentacji.
2
SYSTEM OCHRONY PRAWNEJ
Artykuł 3
Każda ze Stron zobowiązuje się do:
1. wprowadzenia systemu ochrony prawnej dziedzictwa architektonicznego;
2. zadbania, w ramach tego systemu i w sposób właściwy dla danego Państwa lub regionu, o ochronę zabytków,
zespołów budynków i terenów.
Artykuł 4
Każda ze Stron zobowiązuje się do:
1. wprowadzenia właściwego nadzoru i zasad wydawania decyzji zgodnie z wymogami ochrony prawnej dóbr, o
których mowa;
2. zapobiegania niszczeniu, rujnowaniu lub burzeniu dóbr podlegających ochronie. W tym celu każda ze Stron
wprowadzi, jeśli jeszcze nie istnieją, przepisy, które:
a) zobowiązują do przedstawienia właściwemu organowi każdego projektu dotyczącego rozebrania lub
przebudowy obiektów zabytkowych już podlegających ochronie, albo w stosunku do których podjęto działania
mające na celu objęcie ich ochroną, a także wszelkich projektów mających wpływ na ich otoczenie;
b) zobowiązują do przedstawienia właściwemu organowi wszelkich projektów dotyczących zespołu budynków
lub jego części, albo terenu, które przewidują:
- rozebranie budynków,
- budowę nowych obiektów,
- istotną przebudowę, która narusza charakter zespołu budynków lub terenu;
c) zezwalają organom publicznym na nałożenie na właściciela dobra chronionego obowiązku przeprowadzenia
prac renowacyjnych, albo na ich wykonanie we własnym zakresie w przypadku niewykonania ich przez
właściciela;
d) zezwalają na obowiązkowy wykup dobra chronionego.
Artykuł 5
Każda ze Stron zobowiązuje się do wydania zakazu usuwania całości lub części każdego obiektu zabytkowego
będącego pod ochroną, chyba że ich stan techniczny wymusza taką konieczność. W takim wypadku właściwy organ
podejmuje odpowiednie środki ostrożności związane z demontażem zabytku, jego przeniesieniem i odbudową we
właściwej lokalizacji.
RODKI POMOCNICZE
Artykuł 6
Każda ze Stron zobowiązuje się do:
1. zapewnienia przez organy publiczne pomocy finansowej na utrzymanie i restaurację dziedzictwa architektonicznego
znajdującego się na jej terytorium, zgodnie z ich właściwością ogólnokrajową, regionalną lub lokalną i w ramach
dostępnego budżetu;
2 uruchomienia, w razie konieczności, mechanizmów fiskalnych, mogących przyczynić się do ochrony tego
dziedzictwa;
3. popierania inicjatyw prywatnych związanych z zachowaniem i restauracją dziedzictwa architektonicznego.
3
Artykuł 7
Każda ze Stron zobowiązuje się do podjęcia działań na rzecz poprawy ogólnego stanu środowiska w otoczeniu
zabytków, zespołów budynków i terenów zabytkowych.
Artykuł 8
W celu zmniejszenia ryzyka pogorszenia stanu dziedzictwa architektonicznego każda ze Stron zobowiązuje się
do:
1. wspierania badań naukowych, których celem jest określenie i analiza szkodliwych skutków zanieczyszczenia
środowiska oraz określenia środków i sposobów ich ograniczenia lub likwidacji;
2. uwzględniania specyficznych problemów ochrony dziedzictwa architektonicznego w ramach polityki ochrony
środowiska.
SANKCJE
Artykuł 9
Każda ze Stron zobowiązuje się, w ramach swoich kompetencji, do zagwarantowania odpowiedniej i
stosownej reakcji właściwych organów w przypadku naruszenia przepisów prawa o ochronie dziedzictwa
architektonicznego. Reakcja ta może, w uzasadnionych okolicznościach, polegać na nałożeniu na sprawcę wykroczenia
obowiązku rozebrania nowo wzniesionego budynku, który nie spełnia określonych warunków, albo przywróceniu dobra
chronionego do stanu poprzedniego.
POLITYKA W ZAKRESIE KONSERWACJI ZABYTKÓW
Artykuł 10
Każda ze Stron zobowiązuje się do przyjęcia zintegrowanej polityki konserwacji zabytków, która:
1. traktuje ochronę dziedzictwa architektonicznego jako istotny cel planowania przestrzennego miast i kraju oraz
zapewni, żeby ten wymóg był brany pod uwagę zarówno na etapie opracowywania planów zagospodarowania
przestrzennego, jak i przy wydawaniu decyzji zezwalających na podejmowanie prac;
2. wspiera programy restaurowania i zachowania dziedzictwa architektonicznego;
3. uwzględnia konserwację, promocję i wzbogacanie dziedzictwa architektonicznego jako podstawowy element polityki
kulturalnej i przestrzennej oraz planowania;
4. ułatwia, tam gdzie to możliwe, w procesie planowania przestrzennego miast i wsi, zachowanie i wykorzystanie
niektórych budynków, których faktyczne znaczenie nie uzasadnia ochrony w rozumieniu art. 3 ust.1 niniejszej
Konwencji, ale które są interesujące z punktu widzenia ich lokalizacji w środowisku miejskim lub wiejskim, albo z
punktu widzenia jakości życia;
5. sprzyja kultywowaniu umiejętności oraz stosowaniu tradycyjnych materiałów, uznając że jest to niezwykle istotne
dla przyszłości dziedzictwa architektonicznego.
Artykuł 11
Każda ze Stron, szanując architektoniczny i historyczny charakter dziedzictwa, zobowiązuje się do popierania:
- wykorzystywania dóbr chronionych dla potrzeb współczesności;
- adaptacji, jeśli to możliwe, starych budynków do nowych celów.
4
Artykuł 12
Uznając znaczenie, jakie odgrywa publiczne udostępnianie dóbr chronionych, każda ze Stron zobowiązuje się
do podejmowania odpowiednich działań w celu zapewnienia, by skutki tej dostępności nie wpływały negatywnie na
charakter architektoniczny i historyczny tych dóbr lub ich otoczenia.
Artykuł 13
W celu ułatwienia realizacji takiej polityki każda ze Stron zobowiązuje się popierać, w ramach własnych
struktur politycznych i administracyjnych, skuteczną współpracę na wszystkich szczeblach między służbami
odpowiedzialnymi za konserwację, kulturę, ochronę środowiska i planowanie.
WSPÓŁUDZIAŁ ORAZ STOWARZYSZENIA
Artykuł 14
W celu zwiększenia wpływu organów publicznych na identyfikację, ochronę, restaurację, zachowanie,
administrowanie i promocję dziedzictwa architektonicznego każda ze Stron zobowiązuje się do:
1. stworzenia na różnych etapach podejmowania decyzji właściwych mechanizmów wymiany informacji, konsultacji i
współpracy między Państwem, organami władzy regionalnej i lokalnej, instytucjami kulturalnymi, stowarzyszeniami i
społeczeństwem;
2. popierania rozwoju mecenatu i stowarzyszeń nienastawionych na zysk, działających w tej dziedzinie.
INFORMACJA I SZKOLENIE
Artykuł 15
Każda ze Stron zobowiązuje się do:
1. rozwijania społecznej świadomości znaczenia ochrony dziedzictwa architektonicznego, zarówno jako elementu
tożsamości kulturowej, jak i źródła inspiracji i twórczości obecnych i przyszłych pokoleń;
2. popierania w tym celu, zwłaszcza poprzez wykorzystanie współczesnej techniki przekazu i promocji, polityki
upowszechniania informacji i pogłębiania świadomości społecznej, mających w szczególności na celu:
a) pobudzanie lub poszerzanie zainteresowania społeczeństwa, począwszy od wieku szkolnego, ochroną
dziedzictwa, jakością tworzonego środowiska i architektury;
b) wskazywanie na jedność dziedzictwa kulturalnego i istniejących powiązań między architekturą, sztuką,
tradycjami i stylem życia w skali europejskiej, krajowej i regionalnej.
Artykuł 16
Każda ze Stron zobowiązuje się do popierania szkolenia w zakresie różnych zawodów i rzemiosł związanych z
ochroną dziedzictwa architektonicznego.
EUROPEJSKA KOORDYNACJA POLITYKI KONSERWACJI ZABYTKÓW
Artykuł 17
Strony zobowiązują się do wymiany informacji na temat polityki konserwacji zabytków w zakresie:
5
Dokumenty związane z tym projektem:
-
4045
› Pobierz plik