Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw

§ 4. Jeżeli orzeczona kara lub suma kar przekracza 3 lata pozbawienia wolności,
wniosku skazanego lub jego obrońcy, złożonego przed upływem 6 miesięcy od wydania
postanowienia o odmowie warunkowego zwolnienia, nie rozpoznaje się aż do upływu tego
okresu.
§ 5. Dyrektor zakładu karnego, składając wniosek o warunkowe zwolnienie, przesyła
jednocześnie opinię sporządzoną przez administrację zakładu karnego zawierającą
w szczególności prognozę kryminologiczno-społeczną. W innych przypadkach opinię tę
dyrektor zakładu karnego przesyła na żądanie sądu penitencjarnego lub na prośbę skazanego
składającego wniosek o warunkowe zwolnienie.
Art. 162. § 1. Sąd penitencjarny wysłuchuje przedstawiciela administracji zakładu
karnego, a sądowego kuratora zawodowego, jeżeli składał wniosek o warunkowe zwolnienie,
oraz uwzględnia ugodę zawartą w wyniku mediacji. W wypadku skazanego za przestępstwo
określone w art. 197 – 203 Kodeksu karnego, popełnione w związku z zaburzeniami
preferencji seksualnych, warunkowe zwolnienie nie może być udzielone bez zasięgnięcia
opinii biegłych.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie warunkowego zwolnienia przysługuje zażalenie.
Podlega ono rozpoznaniu w terminie 14 dni. Przepis art. 154 § 1 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Na postanowienie odmawiające udzielenia warunkowego zwolnienia przysługuje
zażalenie także dyrektorowi zakładu karnego lub sądowemu kuratorowi zawodowemu, jeżeli
składali wniosek o warunkowe zwolnienie.
Art. 163. § 1. W sprawach związanych z wykonaniem orzeczenia o warunkowym
zwolnieniu oraz w sprawie odwołania warunkowego zwolnienia właściwy jest sąd
penitencjarny, który udzielił zwolnienia, a jeżeli warunkowo zwolniony przebywa w okręgu
innego sądu właściwy jest sąd penitencjarny, w którego okręgu skazany ma miejsce stałego
pobytu.
§ 2. Sąd penitencjarny może, w granicach określonych w art. 80 § 1 i 2 Kodeksu
karnego, zmienić okres próby. Sąd może również w okresie próby ustanawiać, rozszerzać lub
zmieniać obowiązki wymienione w art. 72 § 1 Kodeksu karnego albo od wykonywania
nałożonych obowiązków zwolnić, z wyjątkiem obowiązku wymienionego w art. 72 § 2
Kodeksu karnego, jak również oddać skazanego pod dozór lub od dozoru zwolnić. Wniosek
o wydanie postanowienia może złożyć również sądowy kurator zawodowy.
§ 3. Wykonując orzeczenie o warunkowym zwolnieniu wobec skazanego, który
nie został oddany pod dozór lub zobowiązany do wykonania obowiązków związanych
z okresem próby, sąd penitencjarny stosuje odpowiednio art. 14.


20
§ 4. Na postanowienie wydane na podstawie § 2 przysługuje zażalenie.”;

63) w art. 165 § 1 otrzymuje brzmienie:

„§ 1. W okresie, o którym mowa w art. 164, skazany powinien w miarę możliwości
odbywać karę we właściwym zakładzie karnym położonym najbliżej przyszłego miejsca
stałego pobytu.”;


64) w art. 166 po § 3 dodaje się § 4 w brzmieniu:

„§ 4. Skazanym zwalnianym na podstawie art. 47 § 2 nie udziela się pomocy
pieniężnej, chyba że szczególne względy za tym przemawiają; w takim przypadku można
udzielić pomocy w postaci odzieży, bielizny, obuwia, biletu na przejazd, a także artykułów
żywnościowych na czas podróży, w zakresie niezbędnym do opuszczenia zakładu karnego.
Decyzję w tym zakresie podejmuje dyrektor zakładu karnego.”;

65) uchyla się art. 167;

66) art. 168 otrzymuje brzmienie:
„Art.
168.
Jeżeli termin zwolnienia skazanego odbywającego karę pozbawienia
wolności przypada na dzień ustawowo wolny od pracy, zwolnienie to następuje w ostatnim
dniu, innym niż ustawowo wolny od pracy, poprzedzającym ten termin.”;

67) w rozdziale X tytuł oddziału 13 otrzymuje brzmienie:
„Informowanie o opuszczeniu przez skazanego zakładu karnego”;

68) art. 168a otrzymuje brzmienie:
„Art.
168a.
§
1.
Na wniosek pokrzywdzonego, odpowiednio, sędzia penitencjarny lub
dyrektor zakładu karnego niezwłocznie zawiadamia pokrzywdzonego, jego przedstawiciela
ustawowego lub osobę, pod której stałą pieczą pokrzywdzony pozostaje, o zwolnieniu
skazanego z zakładu karnego po odbyciu kary, o ucieczce skazanego z zakładu karnego,
a także o wydaniu decyzji o udzieleniu skazanemu:
1) przepustki, o której mowa w art. 91 pkt 7 i w art. 92 pkt 9,
2) czasowego zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego bez dozoru lub bez konwoju
funkcjonariusza Służby Więziennej albo asysty innej osoby godnej zaufania, o którym
mowa w art. 138 § 1 pkt 7 lub 8, art. 141a § 1 i 1a, art. 165 § 2 oraz art. 234 § 2,
3) przerwy w wykonaniu kary,

21
4) warunkowego zwolnienia.
§ 2. O prawie do złożenia wniosku, o którym mowa w § 1, poucza pokrzywdzonego
sąd, kierując orzeczenie do wykonania.
§ 3. W wypadku zwolnienia z zakładu karnego po odbyciu kary skazanego
z zaburzeniami preferencji seksualnych odbywającego karę pozbawienia wolności za
przestępstwo określone w art. 197 – 203 Kodeksu karnego, popełnione w związku z tymi
zaburzeniami, a także w wypadku ucieczki takiego skazanego z zakładu karnego lub wydania
orzeczenia lub decyzji, o których mowa w § 1, odpowiednio sędzia penitencjarny lub dyrektor
niezwłocznie zawiadamia o tym jednostkę Policji, właściwą dla miejsca stałego pobytu
skazanego.
§ 4. Przepis § 3 stosuje się odpowiednio w stosunku do skazanego za przestępstwo
popełnione w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie
przestępstwa oraz skazanego odbywającego karę pozbawienia wolności orzeczoną za
przestępstwo umyślne w wymiarze nie niższym niż 3 lata.
§ 5. Jeżeli wobec skazanego wykonuje się kolejno kilka kar pozbawienia wolności,
zawiadomienia, o których mowa w § 1 – 4, wysyła się przez cały okres trwania pozbawienia
wolności.”;

69) tytuł rozdziału XI otrzymuje brzmienie:

„Prawa i obowiązki kuratora sądowego, wykonywanie dozoru, warunkowego
umorzenia postępowania i warunkowego zawieszenia wykonania kary”;

70) w rozdziale XI tytuł oddziału 1 otrzymuje brzmienie:

„Prawa i obowiązki kuratora sądowego oraz dozór”;

71) w art. 169 § 3 i 4 otrzymują brzmienie:
„§ 3. Skazany obowiązany jest stawić się na wezwanie sądu lub kuratora sądowego
i udzielać wyjaśnień co do przebiegu dozoru i wykonywania nałożonych na niego
obowiązków, bez zgody sądu nie zmieniać miejsca stałego pobytu, umożliwić kuratorowi
wejście do mieszkania oraz informować go o zmianie miejsca zatrudnienia.
§ 4. Dozór wykonuje się w miejscu stałego pobytu skazanego.”;

72) art. 173 otrzymuje brzmienie:

„Art. 173. § 1. Sądowy kurator zawodowy organizuje i prowadzi działania polegające
na kontroli przestrzegania przez skazanego nałożonych obowiązków ustanowionych przez sąd

22
lub związanych z dozorem, a także inne działania mające na celu zapobieżenie powrotowi
skazanego do przestępstwa i pomoc w jego społecznej readaptacji; sądowy kurator zawodowy
kieruje pracą sądowych kuratorów społecznych oraz osób godnych zaufania wykonujących
dozór.
§ 2. Do obowiązków sądowego kuratora zawodowego należy:
1) sprawowanie dozorów w stosunku do skazanego lub sprawcy,


2) kontrolowanie w okresie próby wykonania przez skazanego lub sprawcę
nałożonych na niego obowiązków,
3) składanie wniosków o zmianę okresu próby w sprawach dotyczących
wykonywania postanowienia o warunkowym zwolnieniu,
4) składanie wniosków o podjęcie postępowania warunkowo umorzonego,
5) składanie wniosków o ustanowienie, rozszerzenie lub zmianę obowiązków
w okresie próby, o zwolnienie od wykonania tych obowiązków albo o oddanie
pod dozór lub zwolnienie od dozoru,
6) składanie wniosków o odroczenie lub o przerwę wykonania kary lub o odwołanie
odroczenia lub przerwy wykonania kary,
7) składanie wniosków o warunkowe zwolnienie i o odwołanie warunkowego
zwolnienia,
8) składanie wniosków o zarządzenie wykonania kary, której wykonanie warunkowo
zawieszono, oraz o wykonanie kary zastępczej,
9) składanie wniosków dotyczących wykonania kary ograniczenia wolności,
10) udzielanie pomocy postpenitencjarnej,
11) udział w posiedzeniach sądu, w wypadkach wskazanych w ustawie,
12) podejmowanie czynności mających na celu przygotowanie skazanego do
zwolnienia z zakładu karnego,
13) przeprowadzanie na żądanie uprawnionych organów postępowania wykonawczego
wywiadów środowiskowych,
14) wykonywanie innych czynności wynikających z niniejszej ustawy oraz przepisów
odrębnych.”.
§ 3. W razie zaistnienia okoliczności, określonych w art. 156 § 1 i 2 lub art. 160 § 1 pkt
2 – 4 oraz w art. 68 § 2 lub art. 75 § 2 Kodeksu karnego, sądowy kurator zawodowy może
odstąpić od złożenia odpowiedniego wniosku, o którym mowa w § 2 pkt 4 oraz pkt 6 – 8,
jeżeli przemawiają za tym rodzaj i stopień naruszenia uzasadniające przekonanie, że pomimo

23
odstąpienia od złożenia wniosku, cele środka związanego z poddaniem skazanego lub
sprawcy próbie zostaną osiągnięte.
§ 4. W przypadku, o którym mowa w § 3, sądowy kurator zawodowy udziela
skazanemu lub sprawcy pisemnego upomnienia, w którym wskazuje rodzaj naruszenia oraz
informuje go o skutkach niezastosowania się do upomnienia. Odpis upomnienia niezwłocznie
przekazuje sądowi.
§ 5. Jeżeli po udzieleniu skazanemu lub sprawcy pisemnego upomnienia zaistnieją
okoliczności wskazane w przepisach, o których mowa w § 3, sądowy kurator zawodowy
składa do sądu odpowiedni wniosek, o którym mowa w § 2 pkt 4 oraz pkt 6 – 8.”;

73) po art. 173 dodaje się art. 173a w brzmieniu:
„Art. 173a. § 1. Kurator zawodowy może poddać skazanego oddanego pod dozór lub
zobowiązanego do powstrzymania się od nadużywania alkoholu lub używania środków
odurzających lub substancji psychotropowych badaniom na obecność w organizmie alkoholu,
środków odurzających lub substancji psychotropowych przy użyciu metod niewymagających
badania laboratoryjnego.

§ 2. Weryfikacja badań, o których mowa w § 1, dokonanych przy użyciu metod
niewymagających badania laboratoryjnego, może odbyć się za pomocą badań
laboratoryjnych.
§ 3. Skazanego odmawiającego poddania się badaniu, o którym mowa w § 1, uznaje
się za osobę, w której organizmie znajduje się alkohol, środek odurzający lub substancja
psychotropowa.
§ 4. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób
przeprowadzania badań na obecność alkoholu, środków odurzających lub substancji
psychotropowych w organizmie skazanego oddanego pod dozór lub zobowiązanego do
powstrzymania się od nadużywania alkoholu lub używania środków odurzających lub
substancji psychotropowych, ich dokumentowania oraz weryfikacji, mając na uwadze
konieczność zapewnienia sprawnego przeprowadzenia badań oraz zagwarantowania
wiarygodności ich wyników.”;

74) w art. 175 po § 2 dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Do przedstawiciela stowarzyszenia, organizacji i instytucji stosuje się
odpowiednio art. 172 i art. 173 § 2 pkt 1 – 5, 7 – 9 i 12, chyba że ustawa stanowi inaczej.”;



24