Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw

do miejsca zamieszkania i na utrzymanie, do wysokości jednego przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia pracowników; ze środków tych nie prowadzi się egzekucji i na wniosek
skazanego można je przekazać na książeczkę oszczędnościową.”;

53) w art. 141a:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Jeżeli tylko okoliczności na to pozwalają, dyrektor zakładu karnego udziela
skazanemu zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego pod konwojem funkcjonariusza
Służby Więziennej, osoby godnej zaufania lub samodzielnie, na czas nieprzekraczający 5 dni,
w celu odwiedzenia poważnie chorego członka rodziny, uczestnictwa w jego pogrzebie bądź z
innych humanitarnych powodów.”,
b) uchyla się § 2,
c) po § 4 dodaje się § 5 w brzmieniu:
„§ 5. Na decyzję, o której mowa w § 1, przysługuje skarga.”;

54) w art. 144 po § 4 dodaje się § 5 w brzmieniu:
„§ 5. Na decyzje, o których mowa w § 1, przysługuje skarga.”;

55) art. 151 otrzymuje brzmienie:
„Art. 151. § 1. Sąd może odroczyć wykonanie kary pozbawienia wolności na okres do
roku, jeżeli natychmiastowe wykonanie kary pociągnęłoby dla skazanego lub jego rodziny
zbyt ciężkie skutki. W stosunku do skazanej kobiety ciężarnej oraz osoby skazanej samotnie
sprawującej opiekę nad dzieckiem sąd może odroczyć wykonanie kary na okres do 3 lat po
urodzeniu dziecka.

§ 2. Sąd może odroczyć wykonanie kary pozbawienia wolności w wymiarze do 2 lat,
jeżeli liczba osadzonych w zakładach karnych lub aresztach śledczych przekracza w skali
kraju ogólną pojemność tych zakładów; odroczenia nie udziela się skazanym, którzy dopuścili
się przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia, skazanym określonym
w art. 64 § 1 lub 2 lub w art. 65 Kodeksu karnego, a także skazanym za przestępstwa
określone w art. 197 – 203 Kodeksu karnego popełnione w związku z zaburzeniami
preferencji seksualnych.
§ 3. Odroczenie może być udzielone kilkakrotnie, jednak łączny okres odroczenia nie
może przekroczyć okresów wskazanych w § 1; okres odroczenia biegnie od dnia wydania
pierwszego postanowienia w tym przedmiocie.

15
§ 4. Odraczając wykonanie kary pozbawienia wolności, sąd może zobowiązać
skazanego do utrzymywania w okresie odroczenia kontaktu z sądowym kuratorem
zawodowym w miejscu stałego pobytu, niezmieniania bez jego zgody miejsca pobytu,
podjęcia starań o znalezienie pracy zarobkowej, zgłaszania się do wskazanej jednostki Policji
w określonych odstępach czasu lub poddania się odpowiedniemu leczeniu lub rehabilitacji,
oddziaływaniom terapeutycznym lub uczestnictwu w programach korekcyjno-edukacyjnych;
art. 74 Kodeksu karnego stosuje się odpowiednio.”;

56) w art. 152 dotychczasową treść oznacza się jako § 1 i dodaje się § 2 i 3 w brzmieniu:
„§ 2. Wniosek o warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności
może złożyć również sądowy kurator zawodowy.
§ 3. Na postanowienie w przedmiocie warunkowego zawieszenia wykonania kary
przysługuje zażalenie; w posiedzeniu ma prawo wziąć udział prokurator, skazany oraz
obrońca, a także sądowy kurator zawodowy, jeżeli składał wniosek o wydanie
postanowienia.”;

57) w art. 153:
a) § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Sąd penitencjarny może udzielić przerwy w wykonaniu kary pozbawienia
wolności, jeżeli przemawiają za tym ważne względy rodzinne lub osobiste. Przepisy art. 151
§ 3 i 4 stosuje się odpowiednio.”,
b) po § 2 dodaje się § 2a w brzmieniu:
„§ 2a. Wniosek o udzielenie przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności może
złożyć również dyrektor zakładu karnego.”,
c) uchyla się § 4,
d) § 5 otrzymuje brzmienie:
„§ 5. Sądem penitencjarnym właściwym miejscowo do udzielenia dalszych przerw jest
sąd, który udzielił pierwszej przerwy. Jest on również właściwy do orzeczenia przerwy,
o której mowa w § 3, jeżeli skazany nadal przebywa na wolności.”;

58) po art. 153 dodaje się art. 153a w brzmieniu:
„Art. 153a. § 1. W posiedzeniu w przedmiocie odroczenia lub przerwy ma prawo
wziąć udział prokurator, skazany oraz jego obrońca, a także sądowy kurator zawodowy lub
dyrektor zakładu karnego, jeżeli składali wniosek o wydanie postanowienia.

16
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie odroczenia lub przerwy przysługuje zażalenie.”;

59) w art. 154 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Jeżeli prokurator oświadczył, że sprzeciwia się udzieleniu przerwy,
postanowienie o udzieleniu przerwy staje się wykonalne z chwilą uprawomocnienia.”;

60) art. 155 i 156 otrzymują brzmienie:
„Art. 155. § 1. Jeżeli przerwa w wykonaniu kary pozbawienia wolności trwała
co najmniej rok, a skazany odbył co najmniej 6 miesięcy kary – sąd penitencjarny może
warunkowo zwolnić skazanego z odbycia reszty kary na zasadach określonych w art. 77
Kodeksu karnego, przy czym zwolnienie może nastąpić w każdym czasie, bez ograniczeń
wynikających z art. 78 i 79 Kodeksu karnego.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli kara lub suma kar pozbawienia wolności
przekracza 3 lata.
§ 3. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, przysługuje zażalenie.
Art. 156. § 1. Odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności sąd może odwołać w razie
ustania przyczyny, dla której zostało udzielone, lub w wypadku, gdy skazany nie korzysta
z odroczenia w celu, w jakim zostało udzielone, albo rażąco narusza porządek prawny, jak
również z powodu niewykonywania obowiązków określonych w art. 151 § 4.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do przerwy w wykonaniu kary pozbawienia
wolności; postanowienie o odwołaniu przerwy wydaje sąd penitencjarny, który jej udzielił.
§ 3. Właściwy sąd odwołuje odroczenie lub przerwę w wykonaniu kary pozbawienia
wolności, jeżeli okoliczności, o których mowa w § 1 i 2, zaistnieją po udzieleniu skazanemu
pisemnego upomnienia przez sądowego kuratora zawodowego, chyba że przemawiają
przeciwko temu szczególne względy.
§ 4. Jeżeli w czasie przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności skazany został
tymczasowo aresztowany, kara pozbawienia wolności, której odbywanie zostało przerwane,
podlega wykonaniu z mocy prawa.
§ 5. Przepis § 4 stosuje się odpowiednio do odroczenia wykonania kary pozbawienia
wolności.”;

61) po art. 158 dodaje się art. 158a w brzmieniu:
„Art. 158a. Na postanowienie w przedmiocie odwołania odroczenia lub przerwy,
a także w przedmiocie wniosku o zwolnienie od wykonania kary pozbawienia wolności,

17
o której mowa w art. 336 § 3 i 4 Kodeksu karnego, przysługuje zażalenie.”;

62) art. 159 – 163 otrzymują brzmienie:
„Art. 159. § 1. Warunkowo zwolnionego sąd penitencjarny może w okresie próby
oddać pod dozór kuratora sądowego, osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, organizacji lub
instytucji, do której działalności należy troska o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub
pomoc skazanym, oraz nałożyć na niego obowiązki określone w art. 72 § 1 Kodeksu karnego,
a jeżeli szkoda wyrządzona przestępstwem, za które skazany odbywa karę, nie została
naprawiona, orzec obowiązek określony w art. 72 § 2 Kodeksu karnego. Wobec skazanego za
przestępstwo określone w art. 197 – 203 Kodeksu karnego, popełnione w związku
z zaburzeniami preferencji seksualnych, młodocianego sprawcy przestępstwa umyślnego,
sprawcy określonego w art. 64 Kodeksu karnego, a także wobec skazanego na karę
dożywotniego pozbawienia wolności dozór jest obowiązkowy.
§ 2. Warunkowo zwolniony, który nie został oddany pod dozór kuratora sądowego,
jest obowiązany:
1) bezzwłocznie, a najpóźniej w ciągu 7 dni od zwolnienia z zakładu karnego, zgłosić się do
sądowego kuratora zawodowego tego sądu rejonowego, w którego okręgu będzie miał
miejsce stałego pobytu,
2) do zgłaszania się do sądowego kuratora zawodowego w określonych przez niego terminach
i udzielania wyjaśnień co do przebiegu okresu próby,
3) niezmieniania bez zgody sądu miejsca stałego pobytu,
4) wykonywania nałożonych na niego obowiązków,
– o czym sąd poucza warunkowo zwolnionego.
§ 3. W razie oddania pod dozór sąd poucza skazanego o obowiązku wynikającym
z art. 169 § 2.
Art. 160 § 1. Sąd penitencjarny odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli warunkowo
zwolniony:
1) w okresie próby popełnił przestępstwo umyślne, za które orzeczono prawomocnie karę
pozbawienia wolności,
2) uchyla się od wykonania obowiązków, o których mowa w art. 159 § 2,
3) uchyla się od dozoru, wykonania nałożonych obowiązków lub orzeczonych środków
karnych,
4) w okresie próby rażąco naruszył porządek prawny, w szczególności popełnił inne
przestępstwo niż określone w pkt 1 lub została orzeczona inna kara niż określona w pkt 1.

18

§ 2. Sąd penitencjarny odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli zwolniony, skazany za
przestępstwo popełnione z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby
najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą, w okresie próby
rażąco narusza porządek prawny, ponownie używając przemocy lub groźby bezprawnej
wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą.
§ 3. W razie zaistnienia przesłanek określonych w § 1 pkt 1 lub art. 75 § 3 Kodeksu
karnego sądowy kurator zawodowy, a gdy skazany został oddany pod dozór osoby godnej
zaufania, stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, o której mowa w art. 159 § 1,
także ta osoba lub przedstawiciel tego stowarzyszenia, instytucji lub organizacji społecznej,
bezzwłocznie kieruje do sądu wniosek o odwołanie warunkowego zwolnienia. W posiedzeniu
ma prawo wziąć udział prokurator, skazany oraz obrońca, sądowy kurator zawodowy, a gdy
skazany pozostaje pod dozorem osoby godnej zaufania lub stowarzyszenia, instytucji albo
organizacji społecznej, o której mowa w art. 159 § 1, także ta osoba lub przedstawiciel
stowarzyszenia, instytucji lub organizacji społecznej.
§ 4. Sąd odwołuje warunkowe zwolnienie skazanego, jeżeli okoliczności, o których
mowa w § 1 pkt 2 – 4, zaistnieją po udzieleniu skazanemu pisemnego upomnienia przez
sądowego kuratora zawodowego, chyba że przemawiają przeciwko temu szczególne względy.
§ 5. Sąd może odstąpić od odwołania warunkowego zwolnienia, o którym mowa
w § 1, w wyjątkowych przypadkach, uzasadnionych szczególnymi okolicznościami. Nie
dotyczy to sytuacji określonej w § 1 pkt 1.
§ 6. Na postanowienie w przedmiocie odwołania warunkowego zwolnienia
przysługuje zażalenie.
§ 7. W przypadku odwołania warunkowego zwolnienia nie zalicza się na poczet kary
okresu spędzonego na wolności.
Art. 161. § 1. O warunkowym zwolnieniu orzeka sąd penitencjarny na posiedzeniu,
które powinno odbyć się w zakładzie karnym. W posiedzeniu ma prawo wziąć udział
prokurator, skazany oraz obrońca, a także inne osoby, którym służy uprawnienie do złożenia
wniosku o warunkowe zwolnienie, jeżeli wniosek taki złożyły.
§ 2. Wniosek o warunkowe zwolnienie może złożyć również dyrektor zakładu karnego
lub sądowy kurator zawodowy.
§ 3. Jeżeli orzeczona kara lub suma kar nie przekracza 3 lat pozbawienia wolności,
wniosku skazanego lub jego obrońcy, złożonego przed upływem 3 miesięcy od wydania
postanowienia o odmowie warunkowego zwolnienia, nie rozpoznaje się aż do upływu tego
okresu.

19