Rządowy projekt ustawy o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych

5. Opłaty, o której mowa w ust. 3, nie wnosi się za rok, w którym utworzono rachunek,
o którym mowa w art. 8 ust. 2 – 4.
6. Narodowy Fundusz przekazuje do Krajowego ośrodka dowód wniesienia opłaty, o której
mowa w ust. 3, w terminie do dnia 14 kwietnia każdego roku.
7. W przypadku niewniesienia opłaty, o której mowa w ust. 1, lub nieprzekazania dowodu
wniesienia tej opłaty, Krajowy ośrodek nie utworzy rachunku. Utworzenie rachunku
następuje niezwłocznie po przekazaniu dowodu wniesienia tej opłaty.
8. W przypadku niewniesienia opłaty, o której mowa w ust. 3, Krajowy ośrodek blokuje
rachunek. Odblokowanie rachunku następuje niezwłocznie po przekazaniu dowodu
wniesienia tej opłaty.
9. Warunki otwierania, administrowania i utrzymywania rachunków, o których mowa
w art. 8 ust. 2 – 4, w Krajowym rejestrze określa regulamin, o którym mowa w art. 17
ust. 5 ustawy z dnia 17 lipca 2009
r. o
systemie zarządzania emisjami gazów
cieplarnianych i innych substancji.

Art. 10.
1. Uprawnieniami do emisji można swobodnie rozporządzać, chyba że ustawa stanowi
inaczej.
2. Czynności rozporządzające uprawnieniami do emisji mogą być dokonywane między
osobami fizycznymi, osobami prawnymi lub jednostkami organizacyjnymi
nieposiadającymi osobowości prawnej, które posiadają rachunek w Krajowym rejestrze
lub innym rejestrze państwa członkowskiego Unii Europejskiej prowadzonym
na zasadach określonych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2216/2004 z dnia
21 grudnia 2004 r. w sprawie standaryzowanego i zabezpieczonego systemu rejestrów
stosownie do dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz decyzji
nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady.

Art. 11.
1. Uprawnienia do emisji niewykorzystane w danym roku okresu rozliczeniowego
zachowują ważność w kolejnych latach tego okresu.
10


2. Niewykorzystane w danym okresie rozliczeniowym uprawnienia do emisji znajdujące się
na rachunkach, o których mowa w art. 8 ust. 2 – 4, w Krajowym rejestrze są zastępowane
odpowiednią liczbą uprawnień do emisji ważnych w kolejnym okresie rozliczeniowym.

Rozdział 3
Rozdział uprawnień do emisji

Art. 12.
1. Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji dla instalacji objętych systemem, zwany
dalej „krajowym planem”, sporządza się na okres rozliczeniowy 2008 – 2012
na podstawie informacji przekazywanych przez prowadzących instalacje.
2. Projekt krajowego planu opracowuje Krajowy ośrodek.
3. Prowadzący instalację, który posiada instalację objętą systemem, a także spełniającą
przesłanki objęcia systemem, jest obowiązany do przekazywania Krajowemu ośrodkowi
informacji, na podstawie których jest opracowywany krajowy plan.
4. Krajowy ośrodek przeprowadza ocenę informacji, o których mowa w ust. 1, pod
względem kompletności zawartych w nich danych oraz poprawności przeprowadzonych
obliczeń.
5. Jeżeli z oceny Krajowego ośrodka wynika, że informacje, o których mowa w ust. 1, nie
spełniają wymagań, o których mowa w ust. 4, Krajowy ośrodek występuje z wnioskiem
do prowadzącego instalację o uzupełnienie zawartych w nich danych lub udzielenie
wyjaśnień.
6. Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą prawidłowego
opracowania krajowego planu lub jego zmiany, określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres,
2) termin składania,
3) sposób przekazywania, formę i układ
– informacji, o których mowa w ust. 1.

Art. 13.
1. W krajowym planie określa się:
11


1) całkowitą liczbę uprawnień do emisji przeznaczonych do rozdziału w danym okresie
rozliczeniowym;
2) całkowitą liczbę uprawnień do emisji dla poszczególnych rodzajów instalacji
objętych systemem;
3) wykaz instalacji wraz z przyznaną im liczbą uprawnień do emisji na poszczególne
lata okresu rozliczeniowego;
4) liczbę uprawnień do emisji, jakie w okresie rozliczeniowym będą stanowić krajową
rezerwę uprawnień do emisji dla instalacji nowych i tych instalacji, w których
dokonano zmiany w instalacji, zwaną dalej „krajową rezerwą”;
5) liczbę lub procentowy udział jednostek redukcji emisji i jednostek poświadczonej
redukcji emisji, które prowadzący instalację może wykorzystać do rozliczenia
rocznej wielkości emisji, oraz sposób wykorzystania tych jednostek w okresie
rozliczeniowym;
6) liczbę uprawnień do emisji, które stanowią rezerwę dla projektów wspólnych
wdrożeń posiadających listy zatwierdzające, które powodują obniżenie emisji
dwutlenku węgla (CO2) w instalacjach objętych systemem.
2. W krajowej rezerwie wyodrębnia się:
1) rezerwę dla instalacji zidentyfikowanych po dniu 1 stycznia 2008 r. oraz na planowane
projekty wspólnych wdrożeń;
2) w przypadku zmiany krajowego planu rezerwę uprawnień do emisji, pozyskanych
w wyniku takiej zmiany.
3. Opracowując krajowy plan, bierze się pod uwagę:
1) polityki, strategie, plany lub programy dotyczące w szczególności przemysłu,
energetyki, transportu, ochrony środowiska oraz rolnictwa i leśnictwa;
2) najbardziej dokładne i aktualne dane dotyczące całkowitej wielkość emisji krajowej
oraz emisji z instalacji objętych systemem;
3) wynikające ze wskaźników emisji relacje wielkości emisji z instalacji do wielkości
produkcji lub ilości wykorzystanych surowców, materiałów lub paliw na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i innych państw członkowskich Unii Europejskiej;
4) wdrażane technologie efektywne z punktu widzenia ochrony środowiska oraz
wytwarzania i wykorzystywania energii.
4. W uzasadnieniu do krajowego planu podaje się:
12


1) sposób określenia całkowitej liczby uprawnień do emisji dla poszczególnych rodzajów
instalacji objętych systemem;
2) kryteria rozdziału uprawnień do emisji między rodzaje instalacji i między instalacje
tego samego rodzaju;
3) sposób określenia liczby uprawnień do emisji, które w okresie rozliczeniowym będą
stanowić krajową rezerwę;
4) sposób określenia liczby lub procentowego udziału jednostek redukcji emisji

i jednostek poświadczonej redukcji emisji, które prowadzący instalację może
wykorzystać do rozliczenia rocznej wielkości emisji, oraz wykorzystania tych
jednostek w okresie rozliczeniowym;
5) informacje o sposobie wykorzystania uwag i wniosków zgłoszonych w ramach
konsultacji społecznych, o których mowa w art. 14.

Art. 14.
Krajowy ośrodek zapewnia możliwość udziału społeczeństwa przy opracowaniu projektu
krajowego planu na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227,
z późn. zm).

Art. 15.
1. Krajowy ośrodek przekazuje, po przeprowadzeniu konsultacji społecznych, projekt
krajowego planu ministrowi właściwemu do spraw środowiska.
2. Minister właściwy do spraw środowiska uzgadnia projekt krajowego planu z członkami
Rady Ministrów.
3. Krajowy plan jest przedkładany Komisji Europejskiej oraz państwom członkowskim Unii
Europejskiej niezwłocznie po jego uzgodnieniu.
4. Krajowy plan jest przyjmowany, jeżeli w terminie 3 miesięcy od dnia jego przedłożenia
Komisja Europejska nie odrzuci krajowego planu.

6) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 42,
poz. 340, Nr 84, poz. 700 i Nr 157, poz. 1241 oraz z 2010 r. Nr 28, poz. 145, Nr 106, poz. 675, Nr 119, poz. 804,
Nr 143, poz. 963 i Nr 182, poz. 1228.
13


5. Rada Ministrów przyjmuje krajowy plan, w drodze rozporządzenia, kierując się
koniecznością zapewnienia równego traktowania instalacji ujętych w krajowym planie,
zapewnienia dostępu do uprawnień do emisji nowym instalacjom, potrzebą zapewnienia
bezpieczeństwa energetycznego państwa, a także powszechnym charakterem tego planu.

Art. 16.
1. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci krajowy plan w części, Rada Ministrów przyjmuje
krajowy plan, w drodze rozporządzenia, w przypadku braku zastrzeżeń Komisji
Europejskiej do poprawionego lub uzupełnionego planu, kierując się koniecznością
zapewnienia obowiązku wykonania decyzji Komisji Europejskiej, równego traktowania
instalacji objętych systemem, dostępu do uprawnień do emisji nowym instalacjom,
potrzebą zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego państwa, a także powszechnym
charakterem tego planu.
2. W przypadku gdy Komisja Europejska odrzuci krajowy plan, przepisy art. 13 – 15
stosuje się odpowiednio.

Art. 17.
1. Rozdziału uprawnień do emisji z krajowej rezerwy dokonuje się z uwzględnieniem
stosowanej technologii produkcyjnej, informacji dotyczących najlepszych dostępnych
technik, o których mowa w art. 3 pkt 10 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo
ochrony środowiska, wykorzystywanych surowców i paliw, prognozowanej wielkości
produkcji oraz wskaźników emisji wynikających z relacji wielkości emisji z instalacji do
wielkości produkcji lub ilości wykorzystanych surowców, materiałów lub paliw.
2. Krajowy ośrodek podaje do publicznej wiadomości na swojej stronie internetowej
informację o liczbie uprawnień do emisji dostępnych w krajowej rezerwie.
3. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, warunki
i sposób rozdziału uprawnień do emisji z krajowej rezerwy, kierując się względami
gospodarczymi, bezpieczeństwem energetycznym państwa, potrzebą ograniczania
wielkości emisji i zapewnienia równego traktowania prowadzących instalacje nowe
i tych, w których dokonano zmiany w instalacji, oraz przesłankami, o których mowa
w ust. 1.

14