Poselski projekt ustawy o spółdzielniach uczniowskich

Warszawa, 31 marca 2011 r.

SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

DSPA–140 – 126(5)/10



Pan

Grzegorz
Schetyna
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej




Przekazuję przyjęte przez Radę Ministrów stanowisko wobec poselskiego
projektu ustawy:

-
o spółdzielniach uczniowskich (druk nr
3421) wraz z autopoprawką (druk nr 3421-A).

Jednocześnie informuję, że Rada Ministrów upoważniła Ministra Edukacji
Narodowej do reprezentowania Rządu w tej sprawie w toku prac parlamentarnych.



(-) Donald Tusk


Stanowisko Rządu
wobec poselskiego projektu ustawy
o spółdzielniach uczniowskich - druk sejmowy nr 3421
uwzględniające autopoprawkę projektodawców zawartą
w druku nr 3421-A



Przedmiotowy projekt ustawy jest zbieżny z poselskim projektem ustawy – Prawo
Spółdzielcze (druk sejmowy nr 1035), a ściślej z działem V tego projektu, noszącym
nazwę Spółdzielnie Uczniowskie, powtarzającym w prawie niezmienionym kształcie
rozwiązania tam przyjęte.

Poselski projekt ustawy o spółdzielniach uczniowskich zakłada, że spółdzielnie
uczniowskie mogą być tworzone w publicznych i niepublicznych szkołach
podstawowych, gimnazjach i szkołach ponadgimnazjalnych oraz w placówkach
oświatowo-wychowawczych. W uzasadnieniu do projektu wskazano, że obecnie
spółdzielnie uczniowskie działają bez podstawy ustawowej, jako organizacje
przyszkolne. Ich funkcjonowanie opiera się na statutach opracowanych na podstawie
wzoru określonego przez Krajową Radę Spółdzielczości.

Celem spółdzielni uczniowskich, w świetle projektu jest m.in. rozwijanie u uczniów
cech zaradności i przedsiębiorczości oraz przygotowanie ich do życia obywatelskiego
w warunkach demokracji.

Uwagi ogólne
Minister właściwy ds. oświaty i wychowania określił zarówno w rozporządzeniu
Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy
programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia
ogólnego
w poszczególnych typach szkół (Dz. U. Nr 51, poz. 458, z późn. zm.) jak też w nowej
podstawie programowej kształcenia ogólnego określonej w rozporządzeniu Ministra
Edukacji Narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programowej
wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół (Dz.
U. z 2009
r. Nr 4, poz.17) podstawy programowe nauczania
przedsiębiorczości sprzyjające aktywnemu uczestnictwu uczniów w życiu
gospodarczym.

Są one realizowane począwszy od I klasy szkoły podstawowej, poprzez gimnazjum
i szkołę ponadgimnazjalną w ramach:

1) Edukacji społecznej i edukacji matematycznej, odpowiednio w zakresie
przedmiotów: zajęcia techniczne, matematyka, podstawy przedsiębiorczości
i wiedza o społeczeństwie, geografia (dział: zróżnicowanie gospodarcze świata),
informatyka (zastosowania technologii informacyjno-komunikacyjnej i ich wpływ na
osobisty rozwój, rynek pracy i rozwój ekonomiczny), historia (dział dotyczący rozwoju
cywilizacji przemysłowej, dział Europa i świat na przełomie XIX i XX wieku, w tym
treści nauczania dotyczące kryzysów gospodarczych na świecie i w Polsce.
Podstawy przedsiębiorczości uwzględniają znajomość zasad funkcjonowania
przedsiębiorstwa, mechanizmów funkcjonowania gospodarki i instytucji rynkowych
oraz roli państwa w gospodarce, a ponadto aktualnych zmian i tendencji
w gospodarce świata i Polski. Realizując podstawę programową Podstaw
przedsiębiorczości uczeń zostanie przygotowany również do planowania i kariery
zawodowej, pozna zasady etyczne obowiązujące w biznesie i w relacjach pracownik
– pracodawca.
Wiedza o społeczeństwie to przedmiot, który łączy przekazywanie wiedzy
z kształtowaniem umiejętności i postaw obywatelskich. Wynika to z celów





kształcenia przyjętych w podstawie programowej kształcenia
ogólnego
i odpowiada zaleceniom Rady Europy i rekomendacjom Parlamentu Europejskiego
oraz Rady Europejskiej, dotyczących kompetencji kluczowych w uczeniu się przez
całe życie. Wiedza o społeczeństwie pomaga zrozumieć zjawiska i zmiany, jakie
zachodzą w polskim społeczeństwie, Europie i na świecie, w tym problemy związane
ze spójnością społeczną (wykluczenie, bieda, nierówność szans) i procesami
globalizacyjnymi.


2
2) Edukacji ekonomicznej w zakresie przedmiotów: wiedza o społeczeństwie,
w którym wyszczególniony jest odrębny moduł – wychowanie do aktywnego udziału
w życiu gospodarczym (gimnazja) oraz podstawy przedsiębiorczości (gimnazja,
szkoły ponadgimnazjalne). Edukacja ekonomiczna kładzie szczególny nacisk na
przygotowanie uczniów do sprawnego funkcjonowania we współczesnym
społeczeństwie, tj. w społeczeństwie
obywatelskim,
informacyjnym
i przedsiębiorczym. Edukacja ekonomiczna w szczególności kształtuje u uczniów
postawy sprzyjające ich dalszemu rozwojowi indywidualnemu i społecznemu,
kreatywności i przedsiębiorczości, a także gotowości do podejmowania inicjatyw.

3) Przedmiotów uzupełniających, np. ekonomii w praktyce w ramach realizacji,
której uczniowie wykorzystują nabytą wiedzę w praktycznych działaniach
podejmowanych w szkole i poza szkołą. Zalecaną metodą pracy jest projekt,
sprzyjający wszechstronnemu rozwojowi ucznia poprzez praktyczne działania
wykorzystujące wiedzę z zakresu edukacji społecznej,
ekonomicznej
i matematycznej (gimnazja, szkoły ponadgimnazjalne). Udział uczniów w realizacji
projektu edukacyjnego podlega ocenianiu, o którym mowa w rozporządzeniu Ministra
Edukacji Narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu
oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn.
zm.). Przedmiot Ekonomia w praktyce jest kontynuacją przedmiotu Podstawy
przedsiębiorczości. Uczniów, którzy go wybiorą, wprowadza w realia funkcjonowania
gospodarki, przygotowując ich do wejścia na rynek pracy. Przedmiot ma na celu
wykorzystanie wiedzy uczniów dotyczącej zagadnień
ekonomicznych
w praktycznych działaniach podejmowanych w szkole i poza szkołą. Uczniowie mogą
prowadzić np. firmę uczniowską, brać udział w symulacyjnych grach ekonomicznych
(również z wykorzystaniem technologii informatycznych), przeprowadzać analizę
wybranego rynku lub podejmować inne projekty o charakterze ekonomicznym.
Praktyczne podejście do zagadnień ekonomicznych umożliwia uczniowi samodzielne
zdobywanie wiedzy i nabywanie umiejętności sprzyjających kształtowaniu postaw
przedsiębiorczych.

Podsumowując:

3
W ramach pierwszego i drugiego etapu edukacyjnego (szkoła podstawowa)
uczeń m.in. uczy się:

• odróżniać, co jest dobre a co złe w kontaktach z rówieśnikami i dorosłymi,
• rozpoznawać reguły obowiązujące w społeczności dziecięcej oraz
w świecie dorosłych i zagrożenia z ich strony,
• dostosowywać swoje oczekiwania do realiów ekonomicznych rodziny,
• doceniać wartość pracy w życiu człowieka.

W ramach III i IV etapu edukacyjnego
(gimnazjum i szkoła
ponadgimnazjalna) uczeń m.in. uczy się:

• charakteryzować osobę przedsiębiorczą i otoczenie, w którym działa
przedsiębiorstwo,
• rozróżniać czynniki wytwórcze takie jak: praca, przedsiębiorczość, kapitał,
ziemia i informacja,
• sporządzać projekt własnego przedsiębiorstwa opartego na biznesplanie,
• przyjmowania roli lidera lub wykonawcy w podejmowanym przedsięwzięciu,
• współpracować w zespole realizującym przedsięwzięcie,
• analizować mocne i słabe strony przeprowadzonego przedsięwzięcia
uczniowskiego,
• oceniać możliwości realizacji przedsięwzięcia na gruncie realnej gospodarki
rynkowej,
• prezentować na forum szkoły lub społeczności lokalnej osiągnięcia
uczniowskie wynikające z realizowanego przedsięwzięcia.

Jak wynika z powyższego, poprzez edukację społeczną, ekonomiczną
i matematyczną oraz wybór i realizację przedmiotów uzupełniających, u uczniów
szkół podstawowych, gimnazjów i szkół ponadgimnazjalnych kształtowane są takie
cechy jak zaradność i przedsiębiorczość.
Praktyczne umiejętności w zakresie przedsiębiorczości mogą być kształtowane
w szkołach i placówkach oświatowych poprzez m.in. współpracę z instytucjami, które
statutowo zajmują się spółdzielczością i ekonomią społeczną.

4