Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o cudzoziemcach oraz niektórych innych ustaw

formularz wniosku o wpisanie zaproszenia do ewidencji zaproszeń, a także dokument
potwierdzający możliwość pokrycia kosztów związanych z pobytem cudzoziemca, w tym
kosztu zakwaterowania i ewentualnego leczenia, pokrycia kosztu powrotu do państwa
pochodzenia lub zamieszkania lub kosztu tranzytu do państwa trzeciego, które udzieli
pozwolenia na wjazd, oraz kosztów wydalenia z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Zapraszający będzie obowiązany złożyć dokument potwierdzający tytuł prawny do lokalu
mieszkalnego tylko wtedy, gdy zapraszany cudzoziemiec będzie w nim zakwaterowany. W
innym przypadku zapraszający musi przedstawić dokument potwierdzający możliwość
zapewnienia zakwaterowania w innym miejscu, np. w hotelu.
W ust. 3, który określa przesłanki wydania decyzji o odmowie wpisania lub o unieważnieniu
wpisania zaproszenia do ewidencji zaproszeń, wprowadzono dwie zmiany, tzn. nadano nowe
brzmienie pkt 1 i dodano kolejny pkt 5. W pkt 1 przewidziano, że decyzja o odmowie
wpisania lub o unieważnieniu wpisania zaproszenia do ewidencji zaproszeń będzie
wydawana, jeżeli dane zapraszanego cudzoziemca znajdują się w wykazie cudzoziemców,
których pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest niepożądany, a także gdy wjazd
lub pobyt tego cudzoziemca na terytorium Polski może spowodować zagrożenie dla
obronności lub bezpieczeństwa państwa lub ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego
albo naruszyć interes Polski. Natomiast w pkt 5 wskazano jako przyczynę odmowy lub
unieważnienia wpisania zaproszenia do ewidencji zaproszeń okoliczność, gdy w
postępowaniu o wpisanie zaproszenia do ewidencji zaproszeń zapraszający złożył wniosek
lub dołączył do niego dokumenty zawierające nieprawdziwe dane osobowe lub fałszywe
informacje, a także gdy zeznał nieprawdę lub zataił prawdę albo, w celu użycia jako
autentyczny, podrobił lub przerobił dokument bądź takiego dokumentu jako autentycznego
używał. Zmiany te wynikają z rezygnacji z dotychczasowego odesłania do przepisu
określającego przesłanki odmowy wydania wizy krajowej, przy wskazywaniu przesłanek
decyzji o odmowie wpisania lub o unieważnieniu wpisania zaproszenia do ewidencji
zaproszeń. Teraz okoliczności skutkujące odmową wpisania lub unieważnieniem wpisania
zaproszenia do ewidencji zaproszeń zostały wymienione wprost. Ponadto przesłanka
określona w pkt 5 została odniesiona do osoby zapraszającego, gdyż to zapraszający składa
wniosek o wpisanie zaproszenia do ewidencji zaproszeń, dołącza do niego dokumenty oraz
składa wyjaśnienia. W postępowaniu o wpisanie zaproszenia do ewidencji zaproszeń brak
natomiast możliwości weryfikacji, czy takie okoliczności zachodzą lub zachodziły w
postępowaniu o wydanie zapraszanemu cudzoziemcowi wizy. Uznano także, że w sytuacji
7

wystąpienia takich okoliczności w postępowaniu o wydanie zapraszanemu cudzoziemcowi
wizy brak konieczności unieważniania zarejestrowanego wcześniej zaproszenia, gdyż
wystarczającą sankcją w takim przypadku jest odmowa wydania wizy.
6) art. 20
Zmiana ust. 2 dotyczy wytycznych do wydania przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych i administracji rozporządzenia określającego wzory zaproszenia i formularza
wniosku o wpisanie zaproszenia do ewidencji zaproszeń. Z przepisu usunięto wskazanie, że
wzór formularza wniosku o wpisanie zaproszenia do ewidencji zaproszeń powinien
uwzględniać cel wjazdu osoby zapraszanej. Wynika to bowiem z ust. 1, który odsyła do
danych, o których mowa w art. 16 ust. 2.
7) art. 21
W przepisie określającym przesłanki odmowy wjazdu cudzoziemca na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej nadano nowe brzmienia ust. 1 pkt 3, wskazując na brak dokumentu
potwierdzającego posiadanie ubezpieczenia zdrowotnego w rozumieniu przepisów o
świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych lub zawarcie
umowy podróżnego ubezpieczenia medycznego o minimalnej kwocie ubezpieczenia w
wysokości 30 000 euro, ważnej przez okres planowanego pobytu cudzoziemca na terytorium
Rzeczpospolitej Polskiej, pokrywającego wszelkie wydatki, które mogą wyniknąć podczas
pobytu na tym terytorium w związku z koniecznością powrotu z powodów medycznych,
potrzebą pilnej pomocy medycznej, nagłym leczeniem szpitalnym lub ze śmiercią, w której
ubezpieczyciel zobowiązuje się do pokrycia kosztów udzielonych ubezpieczonemu świadczeń
zdrowotnych bezpośrednio na rzecz podmiotu udzielającego takich świadczeń, na podstawie
wystawionego przez ten podmiot rachunku. Zaproponowane brzmienie przepisu nawiązuje do
rozwiązania przyjętego w art. 15 ust. 1 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(WE) nr 810/2009.
Zmiany w ust. 2 pkt 2 i ust. 5 i 6 zostały przewidziane w związku z wprowadzeniem w
projekcie ustawy nowego podziału na typy wiz, tzn. wizy Schengen (dotychczas wizy
jednolite) i wizy krajowe. Polegają one na zastąpieniu pojęcia „wiza jednolita” pojęciem
„wiza Schengen”. Poprawiona została także numeracja przepisu, do którego odsyła ust. 2 pkt
2, w związku ze zmianami numeracji artykułów nowelizowanej ustawy. W ust. 6 uchylono
odniesienie do wizy jednolitej tranzytowej, w związku z postanowieniami rozporządzenia
8

Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009, które nie przewiduje już wydawania wiz
tranzytowych.
8) zmianie uległy przepisy art. 25 – 48 regulujące wydawanie wiz cudzoziemcom
art. 25
Przepis określa nowy podział na typy wiz. Dotychczasowy podział wiz na wizy jednolite:
pobytowe lub tranzytowe oraz wizy krajowe został zastąpiony podziałem na wizy Schengen i
wizy krajowe.
Wprowadzenie do ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach pojęcia „wizy
Schengen” ma na celu utworzenie zbiorczego pojęcia dla wiz, których wydawanie,
przedłużanie, unieważnianie i cofanie jest uregulowane w rozporządzeniu Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009. Pojęcie to odnosi się zarówno do wiz ważnych na
całym terytorium państw członkowskich obszaru Schengen, jak i do wiz o ograniczonej
ważności terytorialnej, ważnych na terytorium jednego lub kilku, lecz nie wszystkich, państw
członkowskich tego obszaru.
art. 26
Przepis w ust. 1 określa cele, w których mogą być wydawane wizy Schengen lub wizy
krajowe. Cele te odpowiadają celom zawartym we wniosku o przyznanie wizy Schengen,
określonym w załączniku I rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr
810/2009. Ponadto wyróżniając poszczególne cele uwzględniono przyjęte w prawie
krajowym podstawy pobytu dla szczególnych kategorii cudzoziemców, których uprawnienia
wynikają z przepisów wspólnotowych.
W ust. 2 przewidziano, że wiza w celu tranzytu może być wydana tylko jako wiza Schengen,
a w ust. 3 wskazano cele, w których wiza może być wydana tylko jako wiza krajowa.
Dodatkowo w ust. 4 wskazano, że wiza Schengen lub wiza krajowa w celu wykonywania
zadań służbowych przez przedstawicieli organu państwa obcego lub organizacji
międzynarodowej może być wydana w szczególności jako wiza dyplomatyczna lub służbowa.
Dotychczas powyższe regulacje były zawarte w art. 26 i 28 ustawy.
art. 27
Przepis reguluje kwestie wydawania wiz Schengen lub wiz krajowych w celu, o którym
mowa w art. 26 ust. 1 pkt 5 – 7, tj. w celu wykonywania pracy w okresie nieprzekraczającym
6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy, na podstawie oświadczenia o zamiarze
9

powierzenia wykonywania pracy, zarejestrowanego w powiatowym urzędzie pracy, w celu
wykonywania pracy kierowcy wykonującego międzynarodowy transport drogowy oraz w
celu wykonywania innej pracy niż ww. wymieniona. Regulacja art. 27 odpowiada
dotychczasowej regulacji art. 29.
art. 28
Przepis dotyczy wydawania wiz Schengen lub wiz krajowych dyplomatycznych. Określa krąg
podmiotów, którym są wydawane te wizy, oraz wskazuje okres, na który są wydawane.
Dotychczas powyższe regulacje były zawarte w art. 30 i 32 ustawy.
art. 29
Przepis reguluje kwestie wydawania wiz Schengen lub wiz krajowych służbowych. Wskazuje
krąg podmiotów, którym są wydawane te wizy, oraz okres, na który są wydawane.
Dotychczas uregulowania w tym zakresie były zawarte w art. 31 i 32 ustawy.
Jednocześnie odstąpiono od uregulowania wydawania wiz kurierskich kurierom
dyplomatycznym (dotychczasowy art. 33), gdyż w praktyce kurierom dyplomatycznym
wydaje się wizy dyplomatyczne.
art. 30
Regulacja zawiera katalog przesłanek odmowy wydania wizy krajowej.
W stosunku do obowiązujących obecnie regulacji zmiany wprowadzono w pkt 2 – 5.
W pkt 2 przewidziano, że przyczyną odmowy wydania wizy krajowej będzie oprócz braku
wystarczających środków utrzymania na czas trwania planowanego pobytu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej (tak jest w obowiązującym stanie prawnym – art. 35 pkt 2 ustawy),
także brak wystarczających środków na powrót do państwa pochodzenia lub zamieszkania lub
na tranzyt do państwa trzeciego, które udzieli pozwolenia na wjazd, lub możliwości uzyskania
takich środków zgodnie z prawem. W przepisie przyjęto w stosunku do wiz krajowych
rozwiązanie wynikające z art. 32 ust. 1 lit. a tiret (iii) rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 odnoszącego się do wiz Schengen.
W pkt 3 wskazano, że cudzoziemcowi odmawia się wydania wizy krajowej, jeżeli nie posiada
ubezpieczenia zdrowotnego w rozumieniu przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych lub dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy
podróżnego ubezpieczenia medycznego o minimalnej kwocie ubezpieczenia w wysokości
10

30
000 euro, ważnej przez okres planowanego pobytu cudzoziemca na terytorium
Rzeczpospolitej Polskiej, pokrywającego wszelkie wydatki, które mogą wyniknąć podczas
pobytu na tym terytorium w związku z koniecznością powrotu z powodów medycznych,
potrzebą pilnej pomocy medycznej, nagłym leczeniem szpitalnym lub ze śmiercią, w której
ubezpieczyciel zobowiązuje się do pokrycia kosztów udzielonych ubezpieczonemu świadczeń
zdrowotnych bezpośrednio na rzecz podmiotu udzielającego takich świadczeń, na podstawie
wystawionego przez ten podmiot rachunku. Powyższe rozwiązanie nawiązuje do art. 15 ust.
1 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009, z tym że
potwierdzenie pokrycia przez ubezpieczyciela kosztów leczenia w przypadku ubiegania się o
wydanie wizy krajowej ma obejmować terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a nie całe
terytorium państw obszaru Schengen.
W pkt 4 określono jako przesłankę odmowy wydania wizy krajowej przypadek, gdy wjazd
lub pobyt cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może spowodować
zagrożenie dla obronności lub bezpieczeństwa państwa lub ochrony bezpieczeństwa i
porządku publicznego albo naruszyć interes Rzeczypospolitej Polskiej. Dotychczas art. 35 pkt
4 ustawy przewidywał odmowę wydania wizy krajowej, jeżeli wydanie wizy mogłoby
spowodować ww. zagrożenia, a nie wjazd lub pobyt cudzoziemca w Polsce. Nowe
sformułowanie przepisu ma charakter bardziej ogólny i w lepszy sposób oddaje cel regulacji.
Zgodnie z pkt 5 cudzoziemcowi odmawia się wydania wizy krajowej, jeżeli dokument
podróży nie spełnia wymogów określonych w art. 32 ust. 5 ustawy (wyłączono tu jednak
przypadek, gdy kryterium, o którym mowa w art. 32 ust. 5 pkt 1, zostało pominięte ze
względu na słuszny interes cudzoziemca). Powyższa regulacja nawiązuje do kryteriów w tym
zakresie wskazanych w art. 12 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr
810/2009.
art. 31
Przepis przewiduje, że wiza krajowa uprawnia do wjazdu i ciągłego pobytu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub kilku pobytów następujących po sobie, trwających łącznie
dłużej niż 3 miesiące i nieprzekraczających łącznie roku w okresie ważności wizy. Ponadto w
uregulowaniu określono sposób ustalania okresu pobytu na podstawie wizy i wskazano okres
ważności wizy.
Uregulowania odpowiadają dotychczasowym przepisom zawartym w art. 26 ust. 4, 5 i 7
ustawy.
11