Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o cudzoziemcach oraz niektórych innych ustaw

art. 32
Przepis reguluje kwestie dotyczące wniosku o wydanie wizy krajowej. Ustalając wymogi
dotyczące ubiegania się o wydanie wizy krajowej, brano po uwagę przepisy rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 dotyczące wniosku o wydanie wizy
Schengen.
Zgodnie z ust. 1 wizę krajową wydaje się na wniosek cudzoziemca.
W ust. 2 wskazano zakres danych, które powinien zawierać wniosek, oraz określono
dokumenty do niego dołączane. Wniosek o wydanie wizy krajowej, analogicznie do wniosku
o wydanie wizy Schengen, nie będzie mógł obejmować dzieci i innych osób wpisanych do
dokumentu podróży cudzoziemca, w związku z czym formularz tego wniosku nie będzie
przewidywał możliwości wpisywania danych tych osób. Do wniosku o wydanie wizy
krajowej będzie dołączana fotografia wnioskodawcy.
Przepis przyjmuje w odniesieniu do wiz krajowych regulacje wynikające z art. 10 ust. 3 lit. c
oraz art. 11 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009. Ponadto
przepis uwzględnia dotychczasową treść art. 38 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o
cudzoziemcach oraz przesłanki odmowy wydania wizy krajowej, określone w art. 30.
W ust. 2 w pkt 3 wśród dokumentów, które składa cudzoziemiec ubiegający się o wydanie
wizy krajowej, wskazano w lit. c dokumenty potwierdzające posiadanie ubezpieczenia
zdrowotnego w rozumieniu przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych lub zawarcie umowy podróżnego ubezpieczenia medycznego o
minimalnej kwocie ubezpieczenia w wysokości 30
000 euro, ważnej przez okres
planowanego pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, pokrywającego
wszelkie wydatki, które mogą wyniknąć podczas pobytu na tym terytorium w związku z
koniecznością powrotu z powodów medycznych, potrzebą pilnej pomocy medycznej, nagłym
leczeniem szpitalnym lub ze śmiercią, w której ubezpieczyciel zobowiązuje się do pokrycia
kosztów udzielonych ubezpieczonemu świadczeń zdrowotnych bezpośrednio na rzecz
podmiotu udzielającego takich świadczeń, na podstawie wystawionego przez ten podmiot
rachunku. Powyższe nawiązuje do art. 15 ust. 1 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (WE) nr 810/2009.
W ust. 3 przyjęto, że wymóg dotyczący posiadania ubezpieczenia medycznego, o którym
mowa w ust. 2 pkt 3 lit. c, można uznać za spełniony, w przypadku gdy cudzoziemiec posiada
12

odpowiednie ubezpieczenie w związku ze swoją sytuacja zawodową. Powyższe rozwiązanie
odpowiada art. 15 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009.
Z ust. 4 wynika, że dokonując oceny, czy wymóg dotyczący posiadania ubezpieczenia
medycznego, o którym mowa w ust. 2 pkt 3 lit. c, jest spełniony, konsul ustala, czy zapewnia
ono podmiotom udzielającym świadczenia zdrowotne na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej rzeczywistą możliwość zaspokajania roszczeń wobec ubezpieczyciela. Rozwiązanie
to odpowiada art. 15 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr
810/2009.
W ust. 5 zostały wymienione kryteria, które powinien spełniać dokument podróży, który
przedstawia cudzoziemiec ubiegający się o wydanie wizy krajowej. Rozwiązanie jest oparte
na regulacji z art. 10 ust. 3 lit. b i art. 12 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(WE) nr 810/2009.
Nawiązując do art. 12 lit. a zdanie drugie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(WE) nr 810/2009 w ust. 6 przewidziano, że w pilnych przypadkach uzasadnionych słusznym
interesem cudzoziemca kryterium, o którym mowa w ust. 3 pkt 1 (tzn. że okres ważności
dokumentu podróży upływa nie wcześniej niż 3 miesiące przed upływem okresu ważności
wnioskowanej wizy), może być pominięte.
Zgodnie z ust. 7 przyjęcie wniosku o wydanie wizy krajowej odnotowuje się w dokumencie
podróży cudzoziemca.
art. 33
Przepis dotyczy możliwości przeprowadzania konsultacji przed wydaniem wizy Schengen lub
wizy krajowej w celu sprawdzenia, czy wobec cudzoziemca zachodzą okoliczności odmowy
wydania wizy Schengen lub wizy krajowej (tzn. czy wjazd lub pobyt cudzoziemca na
terytorium Polski może spowodować zagrożenie dla obronności lub bezpieczeństwa państwa
lub ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego albo naruszyć interes Polski, a w
przypadku wizy Schengen także zagrożenie dla zdrowia publicznego lub dla stosunków
międzynarodowych któregokolwiek z państw członkowskich lub czy cudzoziemiec nie
uzasadnił celu lub warunków planowanego pobytu).
Konsul rozpatrując wniosek o wydanie wizy może zwrócić się do Szefa Urzędu do Spraw
Cudzoziemców o przekazanie ww. informacji. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców
przeprowadza konsultacje z organami wymienionymi w przepisie, przy zachowaniu terminów
13

w nim określonych. Projektowany przepis wyraźnie określa organ, który decyduje o
przedłużeniu terminu do udzielenia żądanych przez konsula informacji.
Wskazana w ust. 4 możliwość przedłużenia do 30 dni terminów na udzielenie ww. informacji
w przypadku wiz krajowych nawiązuje do regulacji wynikającej z art. 23 ust. 2
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009. Wskazano przy tym, że
Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców może przedłużyć termin, jeżeli udzielenie informacji
wymaga przeprowadzenia dodatkowego postępowania wyjaśniającego w zakresie
okoliczności odmowy wydania wizy Schengen lub wizy krajowej.
art. 34
Przepis określa tryb wydawania wizy Schengen, w przypadku gdy wymagana jest zgoda
centralnego organu innego państwa obszaru Schengen.
W takim przypadku konsul rozpatrujący wniosek o wydanie wizy Schengen będzie
występował o wyrażenie zgody do właściwego organu tego państwa, za pośrednictwem Szefa
Urzędu do Spraw Cudzoziemców działającego jako centralny organ wizowy.
Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców będzie informował organ rozpatrujący wniosek o
wydanie wizy Schengen, czy centralny organ innego państwa obszaru Schengen wyraził
zgodę na jej wydanie, w terminie 10 dni od dnia otrzymania wniosku w tej sprawie.
Nieudzielenie ww. informacji w ww. terminie będzie traktowane jako wyrażenie zgody na
wydanie wizy Schengen przez centralny organ innego państwa obszaru Schengen.
W stosunku do regulacji dotychczasowego art. 39 nie przewiduje się już przeprowadzania
obowiązkowych konsultacji z organami wewnętrznymi Rzeczypospolitej Polskiej przed
wydaniem zgody na wydanie wizy Schengen. Nie przewidziano także możliwości
przedłużania terminu przeprowadzania postępowania, o którym mowa w tym przepisie.
W uregulowaniu uwzględniono art. 22 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(WE) nr 810/2009.
art. 35
Uregulowanie wskazuje organy właściwe do wydania lub odmowy wydania wizy Schengen
lub wizy krajowej, uwzględniając sytuację, gdy wiza Schengen jest wydawana na granicy. W
przepisie oparto się na unormowaniach wynikających z art. 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 oraz uwzględniono dotychczasową treść
art. 36 ust. 1 oraz ust. 3 i 4 oraz art. 37 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach.
14

art. 36
Przepis określa organ właściwy do wydania lub odmowy wydania wizy krajowej w celu
wykonywania pracy, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 5 – 7, dokonując rozróżnienia w
zależności od tego, czy wiza ma być wydana cudzoziemcowi przebywającemu legalnie na
terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa członkowskiego
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, czy też w innej sytuacji. W tym
pierwszym przypadku wiza w ww. celu może być wydana przez konsula, którego siedziba
znajduje się w ww. państwie. Przepis został doprecyzowany w stosunku do dotychczasowego
brzmienia art. 36 ust. 2, zgodnie z którym wizę mógł wydać inny konsul niż konsul właściwy
ze względu na państwo stałego zamieszkania cudzoziemca.
art. 37
Przepis reguluje kwestie dotyczące trybu wydawania wizy, zarówno wizy krajowej, jak i wizy
Schengen.
W ust. 1 przewidziano, że wydanie lub odmowa wydania wizy Schengen lub wizy krajowej
następuje w drodze decyzji.
W ust. 2 wskazano, że decyzja o odmowie wydania wizy krajowej jest wydawana na
formularzu, co odpowiada rozwiązaniu przyjętemu dla wiz Schengen w art. 32 ust. 2
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009.
Z ust. 3 wynika, że decyzja o wydaniu wizy Schengen lub wizy krajowej jest ostateczna.
W ust. 4 określono tryb postępowania w przypadku wydania decyzji o odmowie wydania
wizy Schengen lub wizy krajowej. Rozróżniono przy tym sytuację, gdy decyzję wydał konsul,
przewidując, że wówczas przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy przez organ, a
gdy decyzję wydał komendant placówki Straży Granicznej – odwołanie do Komendanta
Głównego Straży Granicznej. W ust. 5 wskazano termin na złożenie wniosku o ponowne
rozpatrzenie sprawy przez konsula.
Powyższe regulacje zostały oparte na rozwiązaniach przyjętych dla wiz Schengen w art. 32
ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009.
art. 38
Przepis dotyczy zamieszczania naklejki wizowej wizy krajowej.
15

Zgodnie z ust. 1 naklejkę wizową wizy krajowej zamieszcza się w dokumencie podróży lub w
polskim dokumencie tożsamości cudzoziemca, a w przypadku szczególnym, uzasadnionym
interesem cudzoziemca, na osobnym blankiecie wizowym. Uregulowanie opowiada
rozwiązaniom dotyczącym umieszczania naklejki wizowej wizy Schengen przewidzianym w
art. 29 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009.
Ust. 2 dotyczy postępowania w przypadku wymiany dokumentu podróży albo polskiego
dokumentu tożsamości cudzoziemca należącego do cudzoziemca przebywającego w Polsce
na podstawie wizy krajowej. Wówczas wojewoda na wniosek cudzoziemca zamieszcza w
dokumencie wymienionym nową naklejkę wizową wizy krajowej.
art. 39
Regulacja określa zakres danych, które zawiera naklejka wizowa wizy krajowej. W
obowiązującym obecnie stanie prawnym dane te zostały określone w art. 25 ustawy. W
stosunku do dotychczasowych regulacji zakres danych został uzupełniony o wskazanie typu
wizy. Ponadto przewidziano, że naklejka wizowa ma zawsze zawierać imię i nazwisko
cudzoziemca oraz jego fotografię. Obecnie przepis przewidywał jedynie możliwość ich
zamieszczenia.
Regulacja odpowiada rozwiązaniom przyjętym dla wiz Schengen w art. 27 i załączniku VII
do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009.
art. 40
Przepis określa sposób i tryb postępowania w przypadku wykrycia błędów w naklejce wizy
krajowej, rozróżniając sposób postępowania w zależności od czasu, w którym nastąpiło
wykrycie błędów.
Zgodnie z ust. 1, jeżeli w naklejce wizy krajowej wykryty został błąd przed jej
zamieszczeniem w dokumencie podróży, w polskim dokumencie tożsamości cudzoziemca lub
na blankiecie wizowym naklejkę wizową wizy krajowej unieważnia się.
Jeżeli zaś błąd został wykryty po zamieszczeniu naklejki wizowej wizy krajowej w
dokumencie podróży, w polskim dokumencie tożsamości cudzoziemca lub na blankiecie
wizowym organ, który ją wydał, unieważnia naklejkę wizową, a w dokumencie podróży, w
polskim dokumencie tożsamości cudzoziemca lub na blankiecie wizowym zamieszcza nową
naklejkę wizową wizy krajowej.
16